Ik weet niet waar ik het plaatsen moet, maar voel me alleen en verdrietig... Overmorgen is het een half jaar terug dat ik een miskraam heb gehad. Ons gezin was af het was klaar, maar manlief had en heeft zich nog niet laten helpen. Vanavond na het intiem zijn vliegt het me aan. Ik mis het kindje in mijn buik en erover praten kunnen we niet, wanthij staat er zo anders in dan ik. Hij wilde het kindje niet, maar ikkon het niet weg laten halen, het was welkom. De miskraam en de tijd erna heb ik alleen moeten doen en nog steeds. Manlief vraagt wat er is daarnet, ik geef aan niets, dus het is mijn eigen schuld. Maar als ik dan aangeef dar ik het moeilijk vind om er over te praten zegt hij ook niets en valt vervolgens in slaap. Ik weet het heb zelf in de eerste instantie aangegeven dat er niets is. Maar heb de afgelopen maanden geschreven, gedichten geschreven en hem die via de app verstuurd. Aangegeven dat we moeten praten, maar het moet van mijn kant komen. Bij mij is er een wens aangewakkerd, ik weet hie hij er tegenover staat en op deze basis wil ik ook geen kindje. Maar er over praten kan al niet. Anti conceptie regel ik en dan nog vragen gebruik je wel genoeg zaaddodende pasta. Condooms heb ik gekocht. Gebruik ovulatietesten om er voor te zorgen dat we tijdens de piek er echt onderken. Hij zou zich laten helpen, maar afspraak is nog niet gemaakt. En ondertussen 16 dagen overtijd. 1x is voor het zingen de kerk uit niet helemaal goed gegaan, maar niet zwanger. Omdat ik overtijd was stiekem toch wel spannend en wat als. Testen negatief een opluchting, maar diep van binnen ook verdrietig. Opluchting want ik wil zo niet nog een kindje, verdriet omdat het verlangen er wel is. Soms ook wel ook, want had hij zich maar laten helpen dan was dit gevoel niet aangewakkerd. Maar waar 2 kijken waar 2 schuld want ook ik had hier sterker in moeten staan. We hebben het kindje samen gemaakt. Door onze liefde voor elkaar was het ontstaan. Anders zou ik nu 34 weken zwanger zijn. En nu voel ik me leeg. Ik voel mij verdrietig hij begrijpt mij niet en ik begrijp hem niet. Bij hem opluchting, bij mij verdriet. Samen komen we er wel,maar wel zwijgend over het gemis van ons kindje en mijn verlangen. Sorry voor het warrige emotionele verhaal Ik weet dar het mijn eigen schuld is, maar soms moet je het even kwijt. Op Facebook in mijn groepen gaat dat niet, want hij leest mee op mijn Facebook. Hier kan ik dus even ventileren. Verder is het een super papa en lieve man, dus het komt misschien nu erg zwart/wit over. Maar het is geen slechte man, het is juist een hele lieve man, maar hierin begrijpen we elkaar niet. Sorry voor het lange verhaal en ik zit niet te wachten op oordelen, want weet dat ik hierin misschien wel meer fout zit dan mijn mannetje.
Volgens mij gaat het niet om schuld of om goed of fout, maar om dingen verschillend beleven en een weg zoeken daar mee om te gaan. Verschillende gevoelens kunnen er zijn, net als verschillende manieren om met situaties om te gaan, maar om een relatie te laten slagen moet er wat van beide kanten komen. Ik zou dus een gesprek 'eisen', desnoods met een extern iemand erbij als het zonder niet lukt. En als één van jullie er niet over kan praten, misschien via de app of mail, maar er 'moet' contact zijn. Maar ik zou ook duidelijk zijn mbt dingen die je van hem verwacht (dat hij belangstelling toont, een afspraak maakt, ...), als je het niet uitspreekt, kan hij dat niet weten. Je komt enkel dichter tot elkaar door er over te praten!
Heb dit al meerdere keren geprobeerd en al meerdere keren aangegeven dat we moeten praten. Maar het probleem is ook dat we een druk gein hebben en we 's avonds in bed pas met z'n tweeën zijn. Nu in coronatijd is er vrijwel geen tijd voor elkaar vanwege de kinderen die we niet echt ergens heen kunnen brengen en dan samen weg kunnen. Daarbij heb ik nog een nasleep van corona en zit een lange wandeling er samen niet in.
Het gebrek aan tijd is heel herkenbaar, maar ik zou toch echt een manier zoeken waarop je wél met elkaar kunt praten. Een bepaalde avond afspreken waarop je dat gaat doen zodra de kinderen in bed liggen of de kinderen (of een aantal) een keertje bij opa/oma/oom/tante/vrienden/... laten logeren en die avond ervoor gebruiken (praten en samen wat doen (film kijken, eten bestellen, ...)). Of misschien als de kinderen op school zitten een keer? Of in het uiterste geval toch via de mail: dan kan ieder in z'n eigen tijd er op reageren.
Zou het een idee zijn om eens met een relatietherapeut te praten? Het is essentieel voor jullie relatie dat jullie met elkaar kunnen communiceren en in verbinding blijven. Ook als het onderwerp moeilijk is, het een drukke tijd is etc... Het is niet zo dat de een therapeut zegt wie er goed zit en wie fout. Het gaat om inzicht in jullie dynamiek ( waarom wil je man hier niet over praten als jij dat wel wilt), wat voor emoties en denkpatronen zitten hier achter. En vooral: hoe doorbreek je dat en maak je weer verbinding met elkaar.
Wat verdrietig voor je dat je ervaart hier zo alleen in te staan. Heeft je man de gedichten die je hem hebt toegestuurd wel gelezen? Zou het dan nog een optie kunnen zijn om hem een brief te schrijven en dan zonder verwijten (kan moeilijk zijn) maar je gevoel nogmaals uit te leggen, maar ook wat het met je doet dat hij geen kinderen meer wilt maar er ook niks aan doet om ervoor te zorgen dat dat niet meer kan gebeuren... Weet je waarom hij nog geen afspraak voor sterilisatie heeft gemaakt? En zou dat je helpen als dat wel gebeurt? Misschien goed voor jezelf om een keer met een praktijk ondersteuner van de huisarts oid te praten? Sterkte!
Wat verdrietig. En praten is zo belangrijk. Maar heel eerlijk gebruik je nu de pil plus al het andere ben je dan zo vruchtbaar? Dan zou ik op mijn strepen staan en dat hij nu maar eens een afspraak moet maken. De pil zorg jij al voor waarom dat ook nog weer eens aan al het andere denken. Althans dit haal ik uit het verhaal. Als de man het niet wil vind ik dat hij maar daaraan moet denken. Jij de pil hij het overige. En nee dit is niet aanvallend hoor echt niet. Man wil ook geen kinderen meer prima ik gebruik de pil en de rest zorg jij maar voor maar dat doen wij niet dus hopelijk voor ons zit ik niet in dat enen procentje. En nogmaals praat er over en ga door die barricade. Wij hebben ook verschillende ervaringen maar wij praten wel. En luisteren zonder verwijten (is moeilijk)
Mijn man heeft ze gelezen. Kreeg nadat ik aangaf dat ik het moeilijk vond dat hij niet reageerde een kus emoticon of reactie begrijp dat het moeilijk is. Heb in een schrift mijn gevoel bij gehouden en inderdaad wel met "verwijten" maar ook aangegeven dat ik ook dingen anders aan kan pakken. Heb kort na mijn miskraam enkele gesprekken gehad, maat ook daar werd niet over gepraat. Doordat we corona kregen en ik edn tweede keer en nog niet hersteld ben, ligt alles op een laag pitje. De verwijzing heb ik 5 jaar terug al eens geregeld, mijn man moest alleen bellen voor een afspraak maar nooit gedaan. Ik zou het moeilijk vinden, maar aan de andere kant laat het ook zien dat mijn man er ook wat aan doet. Het is en blijft moeilijk, ik denk ook niet dat hierin wat gaat veranderen. Het was gisteren ern half jaar terug, maar hij was opgelucht een half jaar terug en denkt er niet meer aan. Het is klaar voor hem.
Ik gebruik geen pil, ten eerste hebben we daar een moppie door rondlopen (minipil en geen bv meer geven) en ten tweede kan ik er niet tegen en heb ik na de bevalling van de jongste trombose gehad. Ik gebruik nu de cayacap met zaaddodende pasta en ovulatietesten, zodat we het rond die periode nog voorzichtiger zijn. Heb ook condooms gekocht na mijn miskraam, maar krijg daar snel schimmelinfectie van. Maar alles word bij mijn neergelegd, zoals de vraag het is nu wel veilig he? Was nu 2 weken overtijd en geen positieve test, maar mijn man zal zelf geen condoom regelen. Hij is er erg makkelijk daarin, maar wel bang dat het misgaat. Het is toch niet alleen mijn verantwoording? Het voelt nu zo tegenstrijdig, mijn gevoel wil wat anders, maar regel toch zelf mijn voorbehoedsmiddel en de verantwoording word voor een groot deel bij mij neergelegd.
Lekker makkelijk van hem. Hij wil blijkbaar dat je alles regelt, dus bel maandag maar voor een afspraak voor je man bij de huisarts. Als hij niets doet, dan mag jij zelf bepalen hoe je het regelt tenslotte .
Wil nog wel kwijt dat het verder een hele lieve man en papa is. Ik zou me geen andere man willen wensen en zijn nog steeds gek op elkaar. Ik denk dat hij vroeger ook niet echt geleerd heeft om te praten en zich er geen raad mee weet.
Je geeft aan dat je het zelf ook moeilijk vind om er over te praten, dat maakt het misschien ook wel lastiger voor je man. Het is iets wat je samen moet doen. En als het met z’n tweeen niet lukt, dan zou ik het of op papier/via mail of met hulp proberen.
Mijn man was voor de tweede ook vrij laks met anticonceptie. Hij wist van mijn wens en besloot alsnog om geen condooms te pakken maar voor het zingen de kerk uit te gaan. Elke keer als we seks hadden hoopte ik stiekem dat hij zich zou bedenken en niet voor het zingen de kerk uit zou gaan. Ik heb op den duur op een rustig moment aangegeven hoe sterk de wens bij mij was, wat het met mij deed dat hij geen moeite deed om een zwangerschap te voorkomen en hoe dat voelde. Ik raakte zwanger toen hij zich niet op tijd terugtrok, achteraf bleek dat hij zeker wel de wens ook had maar ook bang was dat ik weer fullblown obsessief bezig zou gaan zijn met zwanger worden en dat trok hij erg slecht. Vandaar dat hij er niet voor durfde te gaan. Weet je zeker dat je man echt geen kinderwens meer heeft? Ik kan mij ook voorstellen dat emotionele gedichten via de app ontvangen best lastig is. Ik ben wel een prater maar ik zou ook niet weten hoe ik daar mee om zou moeten gaan. Zeker als het een verlies betreft die hij heel anders heeft ervaren. Dat verschil in rouw is hier ook heel goed merkbaar maar daar hebben we een weg in gevonden. Ik denk dat een gesprek met hem aangaan om een luchtige manier het beste is en dan plannen maken voor de toekomst (sterilisatie etc.)
Ai ja dan is het een ander verhaal natuurlijk maar zou het wel mededelen ik gebruik de zaad dodende goedje. Jij zorg voor de rest dus de condoom of de ha wand elke keer denken wat als is killing
Hij staat er gewoon heel anders in. Hij wilde geen kinderen meer. En was dus opgelucht toen het verkeerd ging. Hij zal waarschijnlijk ook niet begrijpen dat jij daar nog steeds mee bezig bent. Dus met gedichten kan hij wellicht ook niet zoveel. Als jij er nog moeite mee hebt zou ik zelf hulp zoeken via de huisarts. Wat jij van hem wilt (rouwen over de miskraam, misschien nog een kind) kan hij jou niet geven. Daarbij mag je zeker van hem verwachten dat hij zijn verantwoordelijkheid neemt met een sterilisatie. Jullie huidige methode klinkt niet betrouwbaar. Daardoor blijf jij in onzekerheid en heb je hoop. Is desnoods een spiraal of staafje etc geen betere optie?
Ik heb er moeite mee dat ik er niet over kan praten als ik het wel een meer moeilijk heb. Mag van hem toch een stukje steun verwachten als er een moeilijk moment is. Zoals van de week geef ik aan dat het een half jaar terug is en er word overheen gepraat. Terwijl mijn man vroeg wat er was. Dat ik zwanger was, wist ik hoe hij er in stond en wat zijn wens was, die optie heb ik bekeken en bepraat met hem, heb naar zijn gevoel gevraagd en een gesprek gehad bij het fiom,omdat ik zijn gevoel serieus nam. Ik weet dat hij er niet mee bezig is, maar tijdens dat gesprek met de fiom kwam eruit dat hij nooit geweten heeft dat ik het zo moeilijk gehad had bij een eerdere miskraam en dat ik dat aan had moeten geven, want dan had hij er kunnen zijn . Als ik mijn gevoel aangeef word er niets mee gedaan voor mijn gevoel. Dat hij mij niet nog een kind wil en kan geven dat begrijp ik, maar handel er dan ook naar. Spiraal wil ik niet aangezien ik niet tegen hormonen kan en de spiraal zonder hormonen geeft hevige menstruatie, aangezien ze bij mij nu al hevig zijn en ik de eerste dagen vooral 's nachts 3x moet verschonen en ondanks extra bescherming nog doorlek durf ik dat niet aan. Staafje heb ik gehad, maar ook door die hormonen werd ik depressief. Sinds ik geen hormonen meer gebruik ben ik ook van het depressieve gevoel af. Heb het staafje, 3 verschillende pillen en nuvaring allemaal al gehad
Ik begrijp dat het moeilijk is. Maar als jij zoveel last blijft houden zou ik daar zelf hulp voor zoeken. Natuurlijk kan hij steunen. Maar voor hem is dit iets uit het verleden. Het speelt nu niet meer. Verder zou ik menstruatie ondergoed aanraden! Neemt veel meer op dan andere middelen. En praat met hem over de sterilisatie. Vraag of hij zsm een afspraak maakt bij de huisarts. Dat geeft jullie beiden duidelijkheid. Deze metode is niet erg betrouwbaar. En als jij niet tegen hormonen kunt (begrijp ik volledig) moet hij zijn verantwoordelijkheid nemen.
Misschien weet hij niet wat hij moet doen? Of wat jij wil? Dat is dan iets waar je (ook) over moet praten. Duidelijk aangeven wat er is en waar je behoefte aan hebt. En bespreken of en zo ja, hoe hij dat kan bieden. Heb je het afgelopen dagen nog een keer geprobeerd om bespreekbaar te maken of een afspraak te maken voor een moment waarop jullie een gesprek hebben? Hoe reageerde hij daarop?
Nog niet echt een gesprek gehad, wel gevraagd wanneer hij een afspraak ging maken voor een knip. Heb het begin van het jaar ook nog gevraagd wat hij met zijn verzekering wilde,ivm een knip maar het was goed als het zo bleef. Nu wil hij wachten tot volgend jaar. Dus ik gaf aan dat het goed was, maar dat het dan zijn verantwoordelijkheid is en probeerde het gesprek aan de gang te krijgen maar dan zegt hij niets meer. Dus ik vraag zeg nog zal ik dan maar een afspraak maken, en krijg als antwoord ja doe maar. Ik weet nu al dat als ik het niet doe er geen afspraak gemaakt word.