Hoi hoi, Mijn dochtertje van 14 maanden wil sinds kort niets meer van mijn vriend, haar vader, weten. Een tijdje terug begon ze al met huilen als mijn vriend haar van mij overpakte. Vervolgens ging het weer beter. Maar nu draait ze letterlijk met haar rug naar mijn vriend toe als hij al in de ruimte komt. En op het moment dat hij dichterbij komt, begint ze al te simmen. Oppakken is meteen huilen. Dit doet ze alleen als ik er ben. Dan wil ze perse mij. Als ik er niet ben dan is papa wel goed. Ik weet dat het een fase is, maar ik vind het ook heel sneu om te zien naar mijn vriend. En hij pakt het zelf wat meer overdreven op waardoor hij alleen maar het negatieve nog ziet en niet meer de positieve dingen. Hij is nu op een punt dat hij het aan het opgeven is. In mijn ogen moet je dat juist niet doen. Hebben jullie ervaring hiermee? En hoe zijn jullie hier mee omgegaan?
Dat is inderdaad een fase. Ik zou alleen niet teveel forceren, maar gun hem wat extra momentjes met haar (dus zonder jou) even lekker spelen of naar buiten.
Het hoort er idd bij. Het grappige vond ik het die leeftijd dat als ik een weekend weg was geweest opeens alleen papa goed was. Zo gaat dat gewoon. Ik zou het niet forceren verder, maar zelf af en toe weggaan zodat hij tijd heeft met haar. En verder gaat het vanzelf wel over.
Hoort er bij. Als ik thuis ben dan hangt de jongste veel aan mij. Ook als ik thuis kom van het werk, dan is het alleen maar mama! Laat je vriend ook gewoon dingen doen, ook als je wel thuis ben. Niet forceren.
Spreek met vriendinnen af, ga sporten, winkelen enz en laat papa alleen met haar. Ik heb een extreem mama’s kindje van al 2,5 jaar en terwijl ze elke week naar de opvang gaat en naar opa en oma is alleen mama goed. Als ik er niet ben gaat het stukken beter. Meer weg dus!
Inderdaad papa iets leuks laten doen met haar. En het zijn fases. Beide kinderen hebben fases gehad waarin ze alleen mama of alleen papa wilden. Maar 1 op 1 was er weinig aan de hand.
Fase idd, als optie mama er niet is vinden ze de b keuze ook prima haha Ze draaien t ook gerust om, dat mama de b keuze is dus ook jij kan nog pech hebben
Hier ook gehad met onze oudste dochter, was wel toen ze iets ouder was. Ging vooral om het wassen en aankleden. We hebben toen besloten haar de keus te geven, maar wel omstebeurt een boekje te lezen savonds. Later ook welleens gezegd dat papa het deed want het kon niet anders. Ik werkte veel avonddiensten dus vaak had ze geen keus. Als ze kon kiezen mocht dat. De 2e is juist weer een papa's kindje, daarbij moet papa altijd alles doen
Ben ik blij te lezen dat dit dus bij meerdere voorkomt. Sinds een maand of 7 is dit dus ook bij ons het geval. Onze dochter is nu 15 maanden en ze negeert mijn vriend, haar eigen vader gewoon als ik er ben. Alles is mama en haar vader kan niks goed doen. Terwijl de zorg toch 50/50 is. Als ze 's nachts wakker wordt is het echt krijsen, tot op het bot al haar vader haar wil troosten maar hij wordt maar constant weggeduwd. Uiteindelijk geven we toe en ga ik toch maar naar boven. Als ze me ziet is ze direct stil en dan gaat ze ook slapen. Het doet me echter zo'n pijn voor mijn vriend. Hij zorgt al voordat ze geboren was zo goed voor ons/haar. Ik zit momenteel echt met mijn handen in het haar. Iemand de ultieme tip voor me?
Ook wij hebben het papa-offensief moeten inzetten bij onze dochter. Het zijn fase waar ze doorheen gaan en dat is prima. Maar wij brengen dus heel consequent ieder om de dag haar naar bed. Ze gaat ook gewoon leuke dingen met papa doen en dan trek ik me even terug. Maar het wordt beter. Dat is het belangrijkste, het wordt beter.