Hallo allemaal, Na lang twijfelen heb ik me dan toch maar aangemeld op dit forum! Heb al vaak zitten lezen naar vergelijkbare verhalen en denk misschien toch troost te kunnen vinden en te kunnen geven hier. Vorig jaar juni was ik voor het eerst zwanger en dolblij! We waren eigenlijk al 8 maanden aan het proberen dus het was erg welkom. Helaas bleek bij de eerste controle, 10 weken, dat er een lege vruchtblaas was en een aantal dagen later heb ik een curettage ondergaan. Hierna werd ik erg onverwacht heel snel weer zwanger. Dit leek echt een kadootje en we waren voorzichtig blij, maar ook dit ging mis, al na 6 weken en opnieuw een curettage omdat ik het niet losliet. Na 4 maanden waren we afgelopen januari zeeeeeeer terughoudend met de positieve zwangerschapstest en durfden eigenlijk nergens meer op te hopen. Maar toch wekelijks ge-echod-ed en zelfs 2 keer een hartje zien kloppen, dus we lieten de blijdschap steeds meer toe en probeerden zo nu en dan te gaan denken dat het deze keer wel eens goed zou kunnen aflopen. Maar bij de eerstvolgende echo geen hartactie meer en dezelfde middag bij de gynaecoloog een spontane miskraam. Degenen die deze weg ook hebben moeten gaan weten hoe vreselijk hard dit is en hoe enorm kapot je hiervan bent. Ik ben momenteel echt heel wisselend, ik heb goede dagen maar ik heb ook intens slechte dagen waarop ik zo bang ben voor hoe de toekomst eruit gaat zien. We willen heel graag een kindje en zien om ons heen dat het zoveel mensen zo makkelijk vergaat. Het is zo oneerlijk. De standaard onderzoeken hebben niets uitgewezen en we mogen het weer gaan proberen..... Ik heb wel het idee dat ik steeds meer geleefd wordt door hormonen; voor de ongesteldheid enorm emotioneel en ik heb het idee dat ik rond de eisprong ook helemaal niet meer mezelf ben; veel huilen en gewoon labiel zijn. Herkennen mensen dit? Ik hoop dat er mensen zijn die me hier iets meer over zouden kunnen vertellen uit eigen ervaring. Liefs
Wat een verhaal! Helaas zijn er meer meiden die een soortgelijk verhaal hebben. Ik wens jou en partner veel geluk toe!Ik duim voor een mooie zwangerschap die 9 maanden zal duren! Groetjes Mounia
O ja, ik ben trouwens 32 jaar en gelukkig getrouwd met mijn lief! We zijn al 14 jaar samen en leven samen met onze 2 lieve hondjes; een zwarte Labrador en een klein vuilnisbakkie
Dank je, zo te lezen hoor jij ook niet bij de groep die het makkelijk afgaat en dat is dan nog een understatement........
Welkom, Wat een naar verhaal! Sterkte. Hoop dat je aankomende zwangerschap naar een gezonde baby leidt. groetjes
Heel veel sterkte meis, hopelijk is het snel raak voor jullie en blijft jullie wondertje dan wel plakken.... Misschien dat je hier meer meiden tegen komt waarmee je je verdriet kan delen, en hopelijk binnenkort ook jullie blijdschap... Veel forum plezier in ieder geval...
Molly, wat een verdrietig verhaal. En heel begrijpelijk jouw gevoelens ..... die gevoelens zitten als een ware in een achtbaan ..... naar boven, naar beneden, over de kop en dan weer ff rustig. Ik wil je heel veel sterkte wensen met jouw emoties. Word je wel spontaan zwanger of zit je in de MM? Ik hoop dat je hier op ZP je gedachtes/gevoelens kwijt kan/kan delen. X
wat een verdrietig verhaal.... heel veel sterkte! en hoop dat je hier je gevoelens kwijt kunt! Liefs Ella
Wat een naar verhaal meid! Wat kan de natuur soms hard zijn, en dat het bij jullie nog niet mag lukken.. Ik hoop dat er bij jullie binnenkort toch een wondertje gebeurd, duimen. Veel sterkte! en welkom op het forum.