Hallo, inmiddels is mijn zoontje 5,5 maand. Met hem gaat (gelukkig) alles goed, maar zelf ben ik nog niet helemaal hersteld. Ik moet zeggen dat het me toch erg vies is tegengevallen. Begrijp me goed, Thijs is echt mijn alles, maar ik had er een iets andere voorstelling van. Het begon een week na de bevalling dat al mijn hechtingen loslieten en ik dus een open wond had. Daar kreeg ik een ontsteking overheen. Flink veel gedoe, maar na 9 weken was hij dicht en mocht ik weer lopen. Toen ik weer wat mocht doen bleek ik toch nog last van mijn bekken te hebben. Ik ging weer terug naar de bekkenfysio, daar was ik tijdens mijn zwangerschap ook al geweest. Ik heb daar goede oefeningen gehad, maar kon ze opeens niet meer doen omdat ik te veel last van mijn stuitje kreeg. Ik ben toen doorgestuurd naar een andere therapeut. Deze zag dat mijn stuitje scheef stond en heeft hem weer recht gezet. Vandaag heb ik nog een nabehandeling gehad. Nu moet ik weer terug naar de bekkenfysio en het gaat nog zeker een half jaar duren. BAH BAH BAH! Nu komt ook het carpaal tunnel syndroom weer terug ( ben ik 2 maanden geleden voor behandeld), en moet ws geopereerd worden. Dat is iets waar ik ook flink tegenop zie, het betekent dat ik 6 weken niet mag tillen. Ja hoe doe je dat met een kleintje? Inmiddels werk ik wel weer. Het gaat goed, maar moet wel rustig aan doen. Alleen de extra dingen kan ik niet meedoen en daar baal ik van. Morgen gaat mijn team een klimmuur beklimmen en daar ben ik fysiek echt niet toe in staat. Dit vind ik erg jammer. Overal om mij heen hebben vrouwen nergens last van en ik voel me dan ook snel een zeurpiet. Ik ben er nu ook even helemaal klaar mee. Herkennen jullie dit en hoe gaan jullie ermee om?
Ik herken dit helemaal, alleen ben ik "pas" 14 weken geleden bevallen. Vond de zwangerschap al zwaarder dan verwacht, vervolgens een redelijk zware bevalling eindigend in een spoedkeizersnede. En toen nog eens bekkenklachten eroverheen. Die kreeg ik zeer waarschijnlijk door de poging tot tangverlossing. Daar ben ik ook voor behandeld door een bekken fysio en na een aantal weken ging het heel erg goed. Kon nog niet alles maar kon toch al weer een uur achtereen lopen. En zo ineens ging het mis en kwamen de klachten net zo hard weer terug en kon ik weer overnieuw beginnen met de bekken fysio. Ben in de tussentijd wel weer aan het werk, maar nog maar halve dagen en dat vreet meer energie dan ik had verwacht. Had gehoopt dat ik na de bevalling zo weer op de been zou zijn en weer de ouwe zou zijn. Dat valt mij heel erg tegen, ik zou zo graag weer gewoon een flink stuk willen wandelen, ik wilde beginnen aan Zumba en weer op de wii-fit. Maar dat gaat allemaal nog niet
Bij jou is de tangverlossing dus niet gelukt, ja bij mij wel. Heftig allemaal hoor. Ik dacht zelf ook dat het na de bevalling wel beter zou zijn, had een zware zwangerschap. Niet dus! Het gaat gelukkig wel goed vooruit. Wat gek zeg dat jouw bekkenklachten weer terug kwamen, hoe kwam dat? Hopelijk kun je snel weer een stuk wandelen! Ja en sporten wordt nog even niet wat!
Ik ben ook nog niet de oude hoor, maar we doen ons best! Ik ben ook 5,5 maand geleden bevallen. Had ook een zwaar einde van de zwangerschap (zw.vergiftiging) en zware bevalling (langdurige inleiding, 18 uur ontsluitingsfase met rugweeen eindigend in spoedkeizersnee). Heb lang last gehad van mijn buik. En ben ook nog steeds niet over de zw.vergiftiging heen, ben nog steeds moe! Vanaf week 25 had ik heel erge symfysiolyse en kon ik echt nog nauwelijks lopen. Dit leek weg te zijn na de bevalling, maar na 5 weken, toen ik weer meer ging doen, kwam het weer terug. Terug naar de bekkenfysio. Lopen, zei ze; lopen! Achter de wagen, op tempo, geen grote passen. Het heeft even geduurd maar ik loop nu 10 km. Niet geheel pijnvrij, maar hier kan ik mee leven! Maar als ik een gekke draai maak, tijdens het koken ofzo, dan kan ik weer twee dagen heel veel pijn hebben, moet echt voorzichtig doen. Gelukkig hoef ik niet te werken, ik zou niet weten hoe. Heb m'n handen vol aan mijn zoontje en mezelf!
Ik denk dat de klachten terug zijn gekomen doordat ik nog 1 avondje yoga had van de zwangerschapsyoga. Soort mama-yoga zeg maar. Met een bepaalde oefening moesten we terwijl we op onze zij lagen de benen gelijk maken met elkaar (het bovenste been is dan wat korter, probeer maar eens). Door dat te doen maak je een minimale zijwaartse beweging met je bekken. En ik vermoed dat het daar door gekomen is. En die tangverlossing, mijn man zegt het zijn net slagers die gynaecologen Zo hard trekken, hij trok me bijna van het bed af!!! Gisteren weer naar de fysio geweest en dus vandaag weer meer last er van. Maar het lijkt nu weer op goed te zitten en nu moet ik een "spiercorset" opbouwen. Dus flink oefeningen doen, maar dat deed ik al Maar jou verhaal klinkt ook aardig zwaar hoor. Ontstekingen en loslatende hechtingen En dat van jou ook hoor, zogelukkig, pittig!!! Als ik dat dan allemaal lees denk ik, ach valt het van mij wel mee. Veel sterkte met het opkrabbelen en we gaan er van uit dat het allemaal wel weer goed komt. Hahaha, maar tips om er mee om te gaan heb je nog niet gehad. Ik denk telkens, gewoon dom doordoen
Ik ben inmiddels 14,5 maand verder en heb gelukkig bijna geen klachten meer. Ook (opnieuw) last gekregen van m'n bekken na de bevalling en fysio gehad. Had een tijd last van dat ik wat urine verloor bij hoesten of lachen, en nu ben ik er bij rennen ook nog wel een beetje bang voor. Wat ik het vervelendste vind is dat ik vrijen nog steeds anders vind voelen (minder dus). Ik denk zelf dat het komt doordat de persfase een uur heeft geduurd en er toch wat zenuwschade of littekenweefsel is ontstaan. Dat komt misschien ook nog wel goed, gewoon door te wennen aan m'n nieuwe lichaam. Je sexleven is niet iets wat je makkelijk bespreekt met mensen, dus ik heb soms ook wel het gevoel dat ik de enige ben die dit heeft... Ik vind het best een beetje verdrietig dat je als vrouw, hoe blij je ook bent met je kleine wondertje, soms echt schade kan overhouden aan een zwangerschap en bevalling. Dat je pijn hebt of niet meer alles kan in je dagelijks functioneren of dat je sexuele beleving anders is. Hoe prachtig je kind ook is en hoe erg je het er ook allemaal voor over hebt, het blijft verdrietig, vind ik.
Nou dat had ikzelf nooit zo beseft. Maar nu ik nog niet mezelf ben, vind ik dat je als vrouw zijnde best wel moet inleveren. Fysiek zijn vrouwen erop gebouwd om te kunnen bevallen, maar als het iets anders loopt kun je dus heel lang klachten hebben. @ Zogelukkig, wat een verhaal zeg! Werk jij niet meer omdat je "ziek" bent, of ben je thuismoeder? @Sweetamber, ik ben blij dat ik niet op mamayoga ben gegaan. Ben je lekker mee zeg. Ze letten daar toch altijd zo goed op je houding en houden toch rekening met bekkenklachten?
Nee hoor; ik ben bewust huismama! En daarvoor had ik al mijn eigen zaakje en werkte ik vanuit huis. Ik heb bewondering voor vrouwen die na 4 maanden weer aan het werk gaan/moeten en die nog niet helemaal zijn hersteld. Als ik lang achter de pc zit en ik sta op, dan voel ik mijn bekken ook weer. Ik zou niet weten hoe ik heel de dag voor m'n werk op een bureaustoel zou moeten zitten! Oh ja; ik had met yoga ook al veel pijn hoor! Ik begon met 20 weken en na een paar keer deed mijn bekken al heel zeer. Zijn van die gekke draaien die je dan maakt en dan opeens kan het erin "schieten". Goed de bekkenbodemspier trainen door hem regelmatig aan te spannen en dan steeds langer heeft wel goed geholpen.
@Chantico: zo had ik het idd nog niet bekeken, maar je hebt wel gelijk. je bent zo gelukkig met je kindje maar zelf moet je inleveren (niet iedereen, maar toch wel veel), jammer. @machteld: ze doen idd wel de oefeningen voor houdingen en bekkenbodemspieren enzo. maar je moet wel zelf in de gaten houden tot hoever je kan gaan. en ik dacht dat het wel kon, het ging zo goed, dom dom dom....
Ik werk als groepsleider op een zorgboerderij. Daar werk ik met jongeren met een lichte verstandelijke beperking en een psychische stoornis. Dus veel afwisseling, met lopen / staan / zitten. Als ik een half uur aan het rapporteren ben moet ik gewoon even lopen. Daar let ik op en mijn collega's letten weer op mij.
Ah, da's mooi, een baan met (lichamlijke) afwisseling! Zie nu trouwens dat onze baby's 1 dag schelen; de mijne is van de 26e!
He dat is grappig, Thijs is van de 27e! Van mij mocht de 26e hoor, maar hij kwam er maar niet uit. Uiteindelijk om 00.49 via tang geboren (dus bijna 26). Jouw banner geeft anders aan...?!?