Een week geleden ben ik bevallen van onze vierde en alhoewel mijn hart nog wel een beetje open zou staan voor een vijfde is mijn man nu echt resoluut, die gaat er niet meer komen. Dus alles wat we op dit moment afsluiten, is dan echt de allerlaatste keer geweest: nooit meer een eerste positieve test, nooit meer een zwangerschapsecho, nooit meer een kraamweek enzovoort... Ik ben niet zo'n moeder die blij is Als ze de tijd van gebroken nachten en luiers achter zich zou laten. Ook al heb ik heus wel tijd voor mezelf nodig, ik geniet heel erg van de kinderen en zeker weer van zo'n heerlijk klein baby'tje. Ik vind het erg lastig dus om bij elke fase die die afgesloten is te denken, dit komt nooit meer terug... Zijn er meer moeders hier die dit zo hebben ervaren?
Heel herkenbaar en in de kraamweek en de week erna was het het ergst. Zwangerschap vind ik absoluut niet erg, die zijn verschrikkelijk bij mij, maar wel alles er om heen zoals echo’s, VK afspraken, getrappel in buik. Ook de bevalling en de magische eerste ontmoeting. En gewoon de hele newbornfase incl kraamweek. Onze dochter is nu 5 weken, en het is al minder geworden, maar wel veel moeite mee dat het zo snel gaat... Hier is het hoogstwaarschijnlijk ook de laatste, we houden de deur nog op een heel klein kiertje. Ik probeer echt heel bewust alles mee te maken en af te sluiten, voor zover dat kan. Ook die emoties toelaten en er met manlief over praten. Het zal vast beter worden, naarmate de hormonen wat stabiliseren.
Ik had dat ook maar wel dubbele gevoelens: ook nooit meer een miskraam, nooit meer levensbedreigende buitenbaarmoedelijke zwangerschap, nooit meer die hel van de dagen doorkomen tot de eerste echo's en bijna flauwvallen in de wachtkamer. Ik hoop dat er later kleinkinderen komen
Onlangs de vervelende zwangerschappen en de laatste bevalling die bijna heel erg mis ging... En ik geen baby moeder ben. Ja ik heb dat zeker ook, met vlagen nog. Zo raar idee dat er nooit meer een kindje bij zal komen.
Ohhh nu al zeer herkenbaar!!! Wij verwachten onze vierde en laatste? Kindje volgende maand! En ik probeer het nu echt wel al een soort af te sluiten , of, er naar toe te werken. Maar ik denk dat bij pas begint te kriebelen als de jongste straks bijna een jaar is!! Maar mijn lichaam zegt stop.. iets met lichte voorwandverzakking. En alleen al hierdoor durf ik niet eens weer een nieuwe zwangerschap aan te gaan! Was ik niet afhankelijk van m’n lichaam, dan was er nog wel 1 of 2 welkom. Wel hebben we afgesproken, mochten we in de toekomst nog steeds die extra liefde etc voelen gaan we maar verder in (crisis) pleegzorg oid... Maar voor nu, eerst nog even genieten van hummeltje op komst!
ik denk dat dat altijd wel blijft want er komt een moment dat het de laatste keer is met alles. Of je nu 10 kinderen hebt of 1. Ik heb het zelf ook heel erg momenteel al zijn ze nu allemaal ziek en dan is het toch wel weer heel heftig. Voor ik kinderen had was ik niet zo sentimenteel maar nu wel en het gaat al zo snel. Nog een kindje betekent voor mij dat het nog drukker wordt en dat ik minder kan genieten dus het is helemaal goed zo maar rammelen zal wel een beetje blijven.
Mijn jongste wordt in juni 2 en het is de eerste 2e verjaardag van mijn kinderen waar ik niet zwanger ben, echt ook een mijlpaal.
Je bent bevallen, wat leuk gefeliciteerd! En ja, zoooo herkenbaar. Ik zou eigenlijk best graag nog een kindje willen. En het gevoel van een positieve zwangerschapstest. Die eerste echo. Het getrappel in mijn buik. Maar ik wil écht écht niet meer bevallen. Maar het moment dat de baby op mijn borst wordt gelegd. Dat overweldigende gevoel van geluk, liefde en opluchting ga ik dus ook nooit meer ervaren... Ik wil al vanaf dat ik een klein meisje was kinderen. En ook het liefst vier. Die droom is gewoon uitgekomen, zo onwerkelijk! Maar toch, het idee dat die fase voorbij is...
Bij mij ging het geleidelijker. In mijn kraamhormonen had ik na de jongste een enorme behoefte aan een derde, maar we lieten het toen nog open wat we in de toekomst zouden willen. De jongste was bijna twee toen mijn man een diagnose kreeg die eigenlijk al zijn vage klachten en eigenaardigheden kon verklaren. En die onze toekomst ineens een stuk onzekerder maakte. Toen wisten we dat een derde niet verstandig meer is. Ik ben inmiddels kostwinner, man is thuis met de kinderen. Hij vindt een vakantiedag met schoolkinderen al zwaar. Hij kan geen hele dagen voor een baby zorgen, laat staan een dwarse peuter. En ik geniet eigenlijk wel van de vrijheid die grotere kinderen je bieden. Inmiddels vind ik het ook wel best zo, hoewel het ergens bij ons allebei blijft kriebelen, en de kinderen regelmatig beginnen over nog een baby. En als ik dan een van onze kleine neefjes vast heb... hmmmmmmm heerlijk! En ik smelt als ik de baby en peuter foto's van die van ons zie. Maar voor mij is de laatste keer geweest.
Bedankt voor alle reacties! Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben, want ik hoor ook juist wel veel mensen zeggen dat ze blij zijn als ze uit de luiers en gebroken nachten zijn. Doordat ik al 40 ben zijn veel van mijn vriendinnen al klaar met hun gezin (en gezien mijn leeftijd dus sowieso al misschien verstandiger on het hierbij te laten) Ik denk ook qua aandacht verdelem dat het genoeg is zo en mijn man is sowieso nu iig echt resoluut, hij wil e ht echt niet meer dus dan houdt het op Maar fijn dat er meer mensen zich zo voelen. Ik geloof ook wel dat nu hormonen nog een rol spelen, half jaar geleden zat ik heel erg met mijn hoofd bij werk en kon ik me nauwelijks voorstellen dat ik weer helemaal zou gaan cocoonen haha
Ik voelde de hele zwangerschap van de 4e dat het de laatste was.... En ja na de bevalling ook gedacht waarom geen 5e.... En toen een tsunami van ellende om ons heen met zwanger worden, blijven, kindjes met beperking, overleden babies. Wat een berusting ineens:
Nog gefeliciteerd met de geboorte van je zoontje Je gevoel is erg herkenbaar.. vooral de eerste weken na de bevalling had ik er heel veel last van. Kon er al om janken toen maat 50 uit de kast gehaald kon worden omdat ze dat niet meer paste.... Mijn man is heel zeker dat hij geen 3e meer wil. Ergens begrijp ik het ook wel en is het ook beter zo dat het bij 2 blijft.. maar ik vind het héél lastig om te bedenken dat dit de laatste baby in huis is het gevoel is al wel minder sterk inmiddels, heb ook mijn handen vol aan beide kinderen dus voorlopig zou ik het zeker niet willen. Maar ergens diep in m'n hart hoop ik dat er nog een 3e komt ooit. Aan de leeftijd ligt het nog niet, zijn beide 30 jaar.. dus het kan nog. Maar ik hou er ook rekening mee dat het niet meer komt, dus extra genieten van alles.
Oh ja, heel herkenbaar! De eerste 4 weken na de bevalling heb ik echt heel wat af gehuild om het "nooit meer".. Nu vind ik het soms nog steeds lastig maar ik weet dat het verstandelijk gewoon goed is zo: we hebben 3 gezonde kinderen! De tranen zijn inmiddels gelukkig grotendeels opgedroogd en het "nooit meer" is wat naar de achtergrond aan het verdwijnen.
Wel heel herkenbaar ja. Hier nu wel berusting. Ik heb zeker nog een jaar na de jongste een sterke wens gehad en dat is steeds meer afgenomen. Nu kijk ik heel erg uit naar de tijd dat ik wat meer vrijheid weer krijg, had ik nooit gedacht van mezelf. Nu maakt alleen nog tijdens de eisprong mijn hart een sprongetje, de rest van de tijd ben ik resoluut: ons gezin is compleet .
Dit vond ik idd ook wel een dingetje, gezegend met 4 mooie kinderen (6,4,2,2) en wij vinden het prima zo... Soms twijfel ik of er echt niet nog 1tje bij kan.. En soms denk ik ''Nee, er komt straks weer een beetje lucht voor ons als man en vrouw..'' Volgend jaar gaan de jongste 2 naar school, en dan denk ik nu ''HEERLIJK!!'' maar inderdaad ''nooit meer die positieve test, nooit meer de eerste echo, nooit meer een bevalling, nooit meer die eerste ontmoeting, nooit meer zn kleintje'' ene keer vrede meer, met het is goed zo.. andere keer denk ik ''echt niet?'' vooral als ik zn kleine baby zie.. haha.. maar voor nu heb ik idd zoiets ''het is goed zo, ons moment van iets meer lucht en meer tijd voor elkaar komt er ook aan'' en ze lopen nu, hoeven niet overal rekening mee te houden en dat is ook wel heel fijn dat je mobiliteit wat beter is in het ''dingen ondernemen'' qua uitjes enzo.. en daarbij, t past hier niet in huis.. nee het is goed zo...
Het is een rare gewaarwording om het hoofdstuk kinderen krijgen af te sluiten, juist omdat het je hele leven open heeft gelegen... Zelfs ik had er last van, hoewel ik verstandelijk absoluut zeker wist dat ik geen kind erbij kon/wilde hebben. Heel bizar om babykleertjes te gaan weggeven, ed. Vooral in de eerste 4 maanden na bevalling dacht ik nog wel eens aan een vierde, maar dat bleek ook grotendeels hormonaal te zijn. Een jaartje later, ontzwangerd en handen vol aan bewerkelijke dreumes kon ik echt niet begrijpen dat ik ooit die gedachte heb gehad. Maar goed, voor alle 'voor het laatst' krijg je ook nieuwe 'voor het eerst'. En die zijn ook leuk, iedere leeftijd heeft zijn eigen voor- en nadelen.
Oh ja dat lijkt me ook echt vreselijk om kleertjes te moeten gaan weggeven haha En ik denk inderdaad dat het gevoel voor nog een kindje juist het eerste jaar het sterkste is dat is wel herkenbaar. Ik vind de dreumes leeftijd ook altijd de moeilijkste
Nee dus niet herkenbaar, echt nooit gehad eigenlijk. Ik vind het juist heerlijk nu weer meer tijd voor mezelf te hebben. En mis die eerdere fases ook niet eigenlijk.
Voor mij is het juist niet herkenbaar. Ik lees de reacties in dit topic en bedenk me dat ik toch vrij zeker weet dat we het bij 1 kind gaan houden. We hebben het zo ongelooflijk fijn met zijn drieën. Ik denk dat ik vooral over een tweede nadacht omdat het wel een beetje zo hoort ofzo. Maar als ik zo naar ons gezin kijk dan is het perfect zo. En ik heb dus ook nooit gedacht 'dit komt nooit meer terug'. Dat is niet eens in me op gekomen denk ik. Maar ik begrijp dus wel heel goed dat andere mensen dat wel hebben. Helemaal niet gek als je dat zo voelt.