Ik zit zo in mijn maag met de volgende situatie... Wil het graag even van me afschrijven en ben ook benieuwd naar adviezen wat jullie zouden doen. (Sorry, het is echt een lang verhaal...) Ik heb twee broers die beiden al bijna 10 jaar samen zijn met hun vrouw/vriendin. Met zowel mijn broers als schoonzussen was de band altijd hecht. Ik sprak ook geregeld met beide schoonzussen (samen of apart) af zonder mijn broers. Spelletjesavonden, samen eten en we zijn geregeld met zijn zessen (met mijn man erbij dus) een weekend weg geweest. Toen wij onze oudste dochter kregen, waren ze super enthousiast en deden we nog steeds veel samen. Zij hielden best veel rekening met ons, maar wij waakten ervoor dat we ook regelmatig naar hen toe gingen. Bijvoorbeeld met een spelletjesavond namen we een campingbedje mee en legden dochter daar in bed, dat deden we ongeveer 1x per maand. Toen ik (na een heftige bbz, een jaar vol teleurstelling en een ivf-traject) zwanger was van de tweede was de belangstelling stukken minder. In de aanloop naar deze zwangerschap, wanneer ik iets zei over hoe graag ik een tweede kindje wilde, kwamen er opmerkingen als: "maar je hebt wel al een kind". En toen we het nieuws kregen dat ik door het verlies van mijn eileider nooit meer spontaan zwanger zal kunnen worden, zei mijn schoonzus: "Tja, het leven loopt nu eenmaal niet altijd zoals je graag zou willen." Ik weet dat dat soort opmerkingen voortkomen uit verdriet (en ook wel jaloezie), hun situatie is namelijk als volgt: De vrouw van mijn oudste broer heeft een angststoornis en is chronisch vermoeid, al ruim 10 jaar. Ze heeft daardoor geen opleiding afgemaakt en werkt op therapeutische basis. Met de medicatie die ze heeft gaat het meestal redelijk, al heeft ze ook slechte dagen. Ik heb altijd grote bewondering gehad (en nu nog hoor) voor hoe ze hiermee omgaat en ze vooral kijkt naar wat wél mogelijk is ondanks haar beperkingen. Tot een aantal jaar geleden hadden zij ook de hoop en verwachting om kinderen te krijgen. Echter twee jaar geleden is ze om die reden gestopt met de medicatie en kreeg toen zo'n terugval dat zowel zij als mijn broer dat niet meer aandurven. Ze slikt nu andere medicatie die ze zou mogen blijven slikken tijdens een zwangerschap. Ook heeft ze verteld dat haar moeder dezelfde angststoornis heeft, maar daar tijdens de zwangerschap en de periode met (drie) jonge kinderen veel minder last van had. Haar ouders en mijn ouders hebben ook aangeboden om hen te ondersteunen wanneer ze een kindje zouden krijgen, dat ze altijd willen oppassen als ze een slechte dag heeft. Desondanks durven ze het niet aan en zijn ze langzaamaan steeds zekerder dat ze geen kinderen zullen krijgen. Ik vind dat heel verdrietig en moeilijk voor ze, en ik begrijp de keuze deels wel en deels niet. Maar, het maakt niet uit of ik dat begrijp, want het is hún leven. Ik benadruk vooral dat het me moeilijk lijkt en dat ik het verstandig vind dat ze hier zo goed over nadenken. Mijn andere broer en schoonzus zijn een stuk jonger en beide net klaar met hun opleiding. Zij hebben wel een kinderwens maar die is nog niet heel actueel. Sinds wij twee kinderen hebben (en daarmee dus minder flexibel zijn, want twee campingbedjes mee is gewoon stuk meer gedoe) trekken ze veel meer met z'n vieren op. Gaan ook met z'n vieren op vakantie en vragen ons niet mee (want dat is niet handig met de kinderen). Ik begrijp dat wij in een andere levensfase zitten en dat de aansluiting met hen nu minder is. Dat vind ik soms pijnlijk en voel met buiten gesloten, maar probeer het niet als persoonlijk te zien en het hen niet aan te rekenen. Maar (en nu komt ie...) andersom ervaar ik heel weinig begrip voor de keuzes die wij maken. Afgelopen maart zijn wij gestart met een traject voor een derde kindje. Dat hebben we een poosje stil gehouden, maar nu de twee cryo's die we hadden zijn mislukt en we een nieuwe ivf-poging moeten doen heb ik het wel verteld. Ook dat we op de wachtlijst staan ivm corona en dat de verwachting eerst was dat we pas in januari 2021 konden starten. Eerst kwam de reactie: "Ach, als je spontaan zwanger probeert te worden dan duurt dat ook een paar maanden dus dat is het zelfde". Ik heb toen uitgelegd dat dat voor mij wel anders voelt, omdat wij afhankelijk zijn van heel veel externe factoren voordat we überhaupt een kans hebben om zwanger te worden. Ik dacht toen ook, oké dit is voor jou pijnlijk, dus heb het laten gaan. Ongeveer 2 weken daarna ging ik met mijn beide schoonzussen uit eten, dat doen we jaarlijks. Ik twijfelde al of ik het onderwerp zou aansnijden want merkte dat (in ieder geval bij mij) het niet zo lekker zat. Uiteindelijk brachten zij het ter sprake op een hele vervelende manier: Ze waren beiden (want ze hadden het hier samen over gehad) gevallen over dat ik had gezegd: we MOETEN nu een nieuwe ivf-poging gaan doen. Want ik kies hier toch zelf voor? Ik heb uitgelegd dat ik met 'moeten' bedoel dat dat onze enige optie is als we een derde kindje willen, spontaan is niet meer mogelijk. En dat we dat ervoor over hebben maar dat ik het wel zwaar vind en er tegen op zie. Toen kwam er nog meer: "Maar als je het dan zo zwaar vind, waarom wil je het dan? Jullie hebben al twee kinderen, waarom ben je daar niet tevreden mee?". Het leek wel een kruisverhoor. Ik heb er doorheen geprikt en gezegd dat ik me best kan voorstellen dat het voor mijn schoonzus confronterend is, dat ik begrijp dat ze er verdriet van heeft dat zij ook graag kinderen zou willen. Nou dat klopte wel, maar dat maakte inderdaad dat ze mij ondankbaar vond. En dat ze vond dat ik maar vast bleef houden aan het 'perfecte plaatje in mijn hoofd' (van 3 kinderen) terwijl ons dat gewoon niet gegeven was. Uiteindelijk maar tot de 'overeenstemming' gekomen dat we elkaar niet begrijpen en dat dat ook niet kan omdat je niet kan voelen wat een ander voelt. We hebben het dus soort van uitgepraat en er is geen ruzie. Maar ik merk dat ik er de afgelopen dagen (het is nu een week geleden) steeds meer over nadenk en er met terugwerkende kracht steeds bozer om wordt. Ik snap dat je het niet begrijpt, ik begrijp jouw keuzes ook niet helemaal maar daar houd ik ook mijn mond over! En het zal best dat verdriet een mens nare dingen kan laten zeggen, maar ik ben al jaren erg begripvol en steunend in alles waar zij mee worstelt, en nu verwacht ik van haar kant ook wat begrip. Of op z'n minst dat ze haar mening voor zich houdt. Mijn andere schoonzus loopt een beetje met haar mee, zij hebben nu meer contact samen dus bespreken dit soort dingen samen. Ik twijfel nu of ik er nog op terug moet komen. Of ik zal vertellen wat dit gesprek bij mij teweeg brengt. Mijn man zegt dat ik het moet laten rusten en geen energie aan ze moet verspillen. Dus accepteren dat de goede band die we hadden verwaterd is en niet meer met ze afspreken. Hij zegt dat ze het toch niet begrijpen en dat ik me beter kan richten op vriendinnen die wel begrip hebben en met steunen (die ik gelukkig ook heb!). Enerzijds ben ik dat met hem eens, anderzijds wil ik voor mezelf opkomen en aangeven dat ik er niet van gediend ben dat ze mij met z'n tweeen zo het vuur aan de schenen leggen, het voelde heel naar. Wat zouden jullie doen?
Ik denk dat je daarmee alleen maar olie op het vuur gooit en niet bereikt wat je zou willen. Je zoekt eigenlijk nog steeds goedkeuring bij ze, en weetje.. dat ga je toch niet van ze krijgen. Je mag terecht boos zijn, want het gesprek heeft jou duidelijk een zure nasmaak gegeven.. en soms kom je daar pas later achter.. dat is altijd vervelend. Ik kan het natuurlijk niet helemaal precies voor jou invullen, maar ik zou het lekker laten en je focussen op dingen die jou wel energie geven. Zij hebben duidelijk een andere visie, en ergens verlang je misschien ook wel naar hoe het was, maar soms is dat gewoon weg. Misschien komt het later weer terug, misschien niet. Probeer het een plekje te geven en je niet gek laten maken. fijn dat je wel genoeg andere vriendinnen hebt, richt je daar op zou ik zeggen!
Ik denk ook dat dit voortkomt uit intens verdriet, en waarschijnlijk ook wel een stukje jaloezie bij jouw schoonzus. Wat ik overigens best begrijp, gezien haar situatie. Maar ik kan me jouw gevoel ook heel goed voorstellen. Wij hebben 5 jaar op onze oudste gewacht, incl 3 jaar mmm. Jullie hebben een wens voor een derde kindje. Die wens is er en die wens mag er gewoon zijn, net als de wens voor een eerste kindje. En als het op de natuurlijke manier niet (meer) lukt, dan zijn er gelukkig andere wegen. Hoe gaat ze straks reageren als jouw andere schoonzus zwanger raakt, denk je? Heeft ze wel eens met een maatschappelijk werker oid gepraat? Ik zou het persoonlijk eventjes laten rusten. Zou je een keer samen met je schoonzus kunnen afspreken, om samen even goed te praten? Tijdens een leuke workshop oid? Het is denk ik goed om dichtbij jezelf en je eigen gevoel te blijven, geen verwijten. Wat heb jij nodig.. Vraag ook naar haar situatie. Kun je haar ergens bij helpen? Hebben ze het hoofdstuk helemaal afgesloten? Het kan goed zijn dat ze dan in een soort rouwproces zit. Misschien heb je iets aan deze site: http://www.ongewildkinderloos.nl/het-rouwproces Als het uiteindelijk niet lukt, dan weet jij dat je er alles aan hebt gedaan.. Ik zou me ook zeker focussen op je vriendinnen die je wel steunen. In deze periode moet je vooral dingen doen die voor jou goed voelen en jou energie geven.
Dankjewel voor je reactie! Het klopt wel wat je zegt, ik zoek eigenlijk hun goedkeuring en hoop dat de band weer hersteld wordt. En ik weet diep in mijn hart wel dat dat gewoon voorbij is en dat ik het inderdaad los moet laten. Wat daarbij niet meehelpt is dat zij sinds de geboorte van onze tweede al een paar keer hebben gezegd dat ze het contact met mij missen. Dat ze het jammer vinden dat ik minder vaak met hen afspreek. Ik heb uitgelegd dat mijn leven nu met twee kinderen gewoon best druk is en ik minder energie over houdt om af te spreken. Niet alleen met hen, met al mijn sociale contacten is het contact wat minder frequent, alleen al mijn vriendinnen met kinderen begrijpen en herkennen dat. Daarbij komt dus dat als ik telkens van hen (of vooral van mijn ene schoonzus) dit soort opmerkingen krijg (waar ik niet op in ga omdat ik weet dat het uit verdriet is) ik niet erg geneigd ben om in mijn schaarse vrije tijd met hen af te spreken. Vorige week kwam dus ook weer de vraag: we zien je zo weinig. Ik heb weer uitgelegd hoe mijn leven eruit ziet met kinderen. En gezegd dat ik zal proberen om vaker af te spreken. Daarna kwam het bovenstaande verhaal en nu denk ik, hebben jullie echt niet in de gaten dat ik hierdoor nog minder zin heb om af te spreken? Maar goed, je hebt gelijk, geen energie meer in stoppen is gewoon beter. Blijft alleen lastig dat je elkaar natuurlijk niet kan ontlopen, het is familie.
Dankjewel voor je reactie! Misschien dat ik over een poosje wel eens het gesprek met haar aan ga. Op dit moment ben ik daar te boos voor, ook al kan ik me voorstellen dat ze verdriet heeft. Overigens heb ik de afgelopen jaren wel vaker met haar gepraat over hun kinderwens en het verdriet dat dit meebrengt. En ben ik daarin altijd zorgvuldig geweest om niet te oordelen of mijn mening te geven en vooral veel te vragen naar haar beleving en gevoel. Dat maakt nu vooral het zure dat andersom voor mijn gevoel geen ruimte is. Dus haar weer kunnen steunen, daar moet bij mij nog het een en ander voor zakken.
Ik snap je helemaal! Het is inderdaad jammer dat het nu andersom niet gebeurt. Neem je tijd. Altijd naar je gevoel luisteren, je moet doen wat voor jou goed voelt! Ik hoop overigens dat jullie snel het traject weer kunnen opstarten! Echt ontzettend balen dat alles door Corona wordt opgeschoven..
Dankjewel! Zoals het er nu uitziet kunnen we in oktober weer starten. Daar ben ik heel blij mee, een stuk beter behapbaar dan januari wat eerst gezegd werd. Ik weet niet of jij daar nu ook nog mee te maken hebt, maar het is gewoon heftig een fertiliteitstraject en extra wachten maakt het niet makkelijker. Vijf jaar wachten op de eerste waarvan 3 jaar mmm, respect voor jullie!
Oh dat is fijn zeg, dat scheelt weer een paar maanden! Ik weet hoe slopend dat wachten is en hoe heftig de trajecten zijn. Ik heb er nu niet meer mee te maken, maar als alles on hold wordt gezet ivm Corona lijkt me verschrikkelijk. Hou je taai!
Hier is er eigenlijk vanaf de 3e ook altijd alleenmaar onbegrip geweest. Persoonlijk denk ik omdat mensen het raar vinden als je meer dan 2 kinderen wilt. Ik vertel dan ook vrij weinig over waar we mee bezig zijn op kindergebied en ze horen het wel als we zwanger zijn.. dat met minder met elkaar omgaan heb ik ook (met vrienden). Mensen zonder kinderen snappen gewoon niet dat je niet zomaar alles kan laten vallen om iets met hun te gaan doen. Maar daar komen ze wel op terug als ze zelf kinderen hebben hoor En dat van je onvuchtbare schoonzus snap ik ook. Ik heb zelf in dezelfde positie geweest en in die tijd was ik eigenlijk alleenmaar heel boos op alles en iedereen en zeker mensen die "zeurde" overeer dan 1 kind want ze hadden dr toch al 1 en waarom kan ik er niet 1 krijgen (achteraf is dat natuurlijk een hele domme gedachte maar zo werkt het nou eenmaal). Bij mij werkte het om me gewoon met rust te laten en niet lastig te vallen met zwanger wordt praat. Toen wij 2 jaar bezig waren voor #1 kwam mijn schoonzusje van net 21 vertellen dat zij zwanger was. Ik heb haar gefeliciteerd en toen ze weg was heb ik keihard zitten huilen, waarom zij wel! Maar dat betekend niet dat ik minder van mijn neefje hield toen hij geboren was.
Ik zou het zo laten omdat je nu weet hoe ze er over denken en het mischien wel op lucht dat ze het hebben kunnen zeggen mischien dat de band nu juist weer beter kan worden? Hun mening zat hun kennelijk erg dwars. Hier snappen ook 9 van de 10 mensen niet dat ik graag een derde wil.
Sorry, even offtopic hierop inhakend: wat naar dat jij die ervaring hebt. Hier in de ongeving zie ik toch echt hele andere dingen. Gelukkig. Ik ben zelf ook enorm begripvol naar de mensen om ons heen die wel kinderen hebben. Het enige wat ik dan wel hoop is dat er andersom ook begrip is.
Soms kun je er nou eenmaal niks aan doen. Je kunt een ander niet dwingen om begrip voor je op te brengen. Is dat stom? Ja, heel erg! En het komt de relatie niet ten goede. Nu zal iedereen wel over me heen vallen maar toen jullie het mmm traject in moesten gaan heb je waarschijnlijk mensen stilletjes vervloekt omdat ze maar zo zwanger waren of per ongeluk of mensen die haast geen geld hebben maar wel het zoveelste kind krijgen. Ik denk dat het je schoonzus heel hoog zit en dat ze daarom zo doet. Ongeacht hoe begripvol voor haar bent geweest.
Ik moet zeggen dat de rest van mijn omgeving wel snapt dat we graag een derde kindje willen. Ook degenen zonder kinderen of met 1 of 2 kinderen. En ik vind het zelf ook niet meer dan logisch dat je, ook als je op een medisch traject bent aangewezen om zwanger te worden, net zo goed 3, 4, 5 of voor mijn part 10 kinderen mag krijgen. Want als je spontaan zwanger wordt is het ook je eigen beslissing hoe groot gezin je wil. Al snap ik best dat het voor iemand die op een eerste kindje wacht dat veel meer impact heeft. Kinderloos blijven of moeder worden, het verschil daartussen in natuurlijk véél groter dan tussen 1 of 2 kinderen hebben, of 2 of 3 kinderen, enz. Als ik je onderschrift lees, hebben jullie hier ook mee te maken. Wat fijn dat jullie een startdatum hebben!
Ik herken dat ook niet persé hoor. Ook vriendinnen zonder kinderen die heel begripvol zijn en zich vaak aan mij aanpassen. En ik waak ervoor dat dat niet teveel alleen van hun kant moet komen want dan kan ik me voorstellen dat zij het op een gegeven moment ook zat zijn.
Precies, zo doen wij het ook, maar dan vanaf ‘de andere kant’. Communicatie is echt zo belangrijk hierin!
Allemaal bedankt voor de reacties! Het klopt zeker dat er bij mijn schoonzus enorm veel verdriet zit hierover. Jullie advies is vooral om haar te laten en begrip te hebben voor haar situatie. Toch twijfel ik of er niet (wanneer mijn boosheid wat gezakt is) iets van moet zeggen. Ze is namelijk sowieso nogal scherp van tong, heeft vaker scherpe opmerkingen, ook over hele andere zaken dan kinderen krijgen en niet alleen naar mij maar ook naar anderen. Ik laat dat eigenlijk altijd aan me voorbij gaan, hoewel het me best wel eens raakt, omdat ik het zie als een overdreven verdedingsmechanisme uit onzekerheid omdat ze in het leven niet dezelfde dingen bereikt als haar omgeving (diploma, volledige baan). Ook over mijn bbz, onvruchtbaarheid en vorig ivf-traject heb ik al aardig wat opmerkingen geïncasseerd en het steeds geschaard onder "het zal pijnlijk zijn voor haar." Maar nu merk ik dat mijn grens bereikt is. En dat ik sterk de behoefte voel om haar te laten weten dat ik alle begrip heb voor haar verdriet, maar dat dit niet betekent dat ze mij pijn mag doen. Ik ben namelijk bang dat ik bij de eerstvolgende scherpe opmerking zó enorm uit slof schiet dat ik een rot-opmerking terug maak. Toen ze zei: "Maar je kiest er wel zelf voor hè" (tav dat ik baal we ivf nodig hebben). Het lag op het puntje van mn tong om te zeggen: "Maar jij kiest er ook zelf voor om ze niet te krijgen." (Ze is namelijk niet onvruchtbaar, ze kiest er door omstandigheden niet voor.) Ik heb het niet gezegd, want dat zou ik zelf een enorme rot-opmerking vinden. En omdat ik vind dat het feit dat je ergens voor kiest (ongeacht of het nu geen kinderen, 1 kind, ivf, donorschap of iets anders is) niet betekent dat je geen verdriet mag hebben om die keuze en om de situatie waardoor je die keuze hebt gemaakt. Dus even voor de duidelijkheid: ik ga dat soort dingen niet tegen haar zeggen. Maar ik wil hier wel mijn woede even ventileren want het zit me enorm hoog. En ik zoek toch een manier om op een nette manier mijn grens aan te geven.
Hmm, misschien... Aan die optie had ik nog niet gedacht. Al denk ik dat ze me dat misschien niet in dank afneemt, alsof ik achter haar rug om loop te klagen. En mn broer zal waarschijnlijk zeggen dat ik dat maar met haarzelf moet bespreken.
Ik zou het persoonlijk laten rusten en er niet zelf over beginnen Ik snap heel goed dat je ermee zit Maar jij hoeft geen verantwoording af te leggen tegenover hun Jaloezie is een heel vies beestje en je jongere schoonzus volgt gewoon blindelings de andere Ik snap ook dat je de “band” mist maar het is normaal eens je kids hebt je vaak een andere vrienden kring krijgt Mensen zonder kids begrijpen vaak mensen met kids niet en omgekeerd Succes!