Ongepland maar toch heel verdrietig

Discussie in 'Miskraam' gestart door Marijn, 22 aug 2007.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. Marijn

    Marijn Fanatiek lid

    22 aug 2007
    1.551
    25
    48
    Ik kom net terug van vakantie, en heb erg de behoefte om mijn verhaal te delen, het verdriet dat ik voel even van mij af te schrijven.

    Laat ik bij het begin beginnen...
    Het condoom was gescheurd, maar omdat dat maar een dag na de laatse dag van mijn menstruatie was en ik heel gevoelig ben voor hormonen besloten mijn vriend en ik om niet de morning-after-pil te nemen. 6 weken later, op vakantie gaf mijn lichaam wel her en der signalen, maar die herkende ik niet direct, of in ieder geval ik kon me echt niet voorstellen dat ik door die ene keer zwanger geraakt kon zijn. Toch werden de signalen steeds sterker; misselijk, gevoelige borsten, emotioneel...Omdat ik een onregelmatige cyclus heb (soms tot wel 2 maanden tussen twee menstruaties) was bij mij eigenlijk niet te zeggen of ik nou over tijd was of niet. Ik dacht zelfs nog even voor het eerst eindelijk op tijd ongesteld te worden en dat dat, omdat het nieuw zou zijn voor mijn lichaam, die heftige reacties opleverde.
    Maar toen ik de het grote netwerk aan aderen op mijn borsten zag lopen en ik mijzelf in de spiegel in de ogen keek, wist ik vanbinnen dat ik zwanger was. En ja, een test vertelde mij in het frans dat ik zwanger was. Trillend, lachend, huilend, ontroerd samen met mijn vriend over deze totaal onverwachtse maar ook direct welkome verrassing.
    Wij waren niet bezig zwanger te worden. Dat we kinderen willen staat als een paal boven water, maar tijdens mijn afstudeerjaar was nog niet de bedoeling... Maar op het moment van zo'n positieve test wist ik dat ik dit hoe dan ook wilde houden. Alles om mij heen zou zich gaan vormen naar het komende kindje. De afstudeerprojecten iets dichter op elkaar, een huis gaan regelen, in je hoofd gaat het hele verhaal zich al vormen, beelden die je hebt van hoe het zou zijn. Ik was direct verbonden met dat kleine wezentje in mijn buik, voelde me anders.
    Mijn vriend en ik besloten het te vieren met een duik in zee, in de baai waar ik, hoe symbolisch, als elfjarig meisje voor het eerst ongesteld werd. Zittend op de rotsen, zo'n 2 uur na de test, zie ik ineens dat ik bloed. Nog geen twee uur later lig ik krampend van de pijn op een slaapzak voor de tent. Dit bracht mij totaal in de war. Het ene moment van de dag staat je leven op de kop omdat je onverwachts (maar wel heel gewenst!) zwanger bent en het volgende moment heb je een miskraam. Allemaal op 1 dag! 4 dagen heb ik gebloed en toen hield het op. Een vruchtje heb ik niet gezien. Misselijk was ik nog steeds en mijn vriend bleef mij vertellen dat het helemaal niet zo hoefde te zijn dat ik niet meer zwanger was, dat het een helft kon zijn van een tweeling, dat het innestelingsbloed was, dat het kwam door mijn onregelmatige cyclus of gevoeligheid voor hormonen. Ik voelde alleen maar een groot verdriet. Zonder ook maar iets zeker te weten of een arts te spreken, voelde ik dat er iets weg was uit mij. Ik wist zeker dat het een miskraam was geweest en voelde me leeg. De vijfde dag waren mijn borsten weer normaal, de zesde dag was ik niet meer misselijk en kwam ik terug van vakantie. Ik ging dus zwanger op vakantie zonder te weten dat ik zwanger was en kwam leeg terug met de wetenschap dat ik 6 weken zwanger ben geweest.

    Dat ik terugkwam van vakantie was gisteren. Vandaag naar mijn huisarts geweest. Een vaginale echo gehad, alles was schoon...alsof er niets is gebeurd...
    Hoewel ik niet bewust bezig was zwanger te worden, ben ik nu zo verdrietig. Ik heb het gevoel dat ik niet verdrietig zou mogen zijn, omdat het toch niet gepland was, dat ik als ik geen test had gedaan, waarsschijnlijk gewoon had gedacht dat ik heel heftig ongesteld was en niets wist van de miskraam. Maar ik heb even gevoeld hoe het is om een wonder in je buik te hebben en ik voel nu het gat dat het achterlaat als het weg is.

    Een lang verhaal, maar het lucht wel op!
    Ik vind het fijn om al jullie ervaring te lezen en te zien dat het dus veel vaker gebeurd en dat ik niet alleen sta in mijn gevoel.

    Liefs

    Marijn
     
  2. Neeke

    Neeke Bekend lid

    8 apr 2006
    968
    0
    0
    Commercieel
    Gelderland
    Hee Marijn,

    Wat jammer dat het niet goed gegaan is! En tuurlijk mag je verdrietig zijn, het is precies zoals je beschrijft: op het moment dat je een positieve test in je handen houdt, ga je al nadenken over hoe het je leven zal beinvloeden en hoort het bij jou. Neem de tijd voor jezelf en veel sterkte!
     
  3. casedy

    casedy Actief lid

    25 feb 2007
    256
    0
    0
    hey Marijn,

    Wat een verhaal.
    Wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen.

    ik weet hoe het voelt het ene moment heb je alles en het volgende moment voel je je of je niks meer hebt.

    Schrijf maar goed van je af hier en net wat neeke zegt tuurlijk mag je verdrietig zijn.
     
  4. marla

    marla Fanatiek lid

    24 okt 2006
    2.239
    1
    0
    Hoi Marijn,

    Goh, wat verdrietig voor je dat je een miskraam hebt gehad en het is helemaal niet raar dat je het daar erg moeilijk mee hebt, ondanks dat deze zwangerschap niet gepland was.

    De impact van een miskraam is niet niets, dat merk ik zelfs nu ik opnieuw zwanger ben geworden. Een jaar geleden was ik ook zwanger en is het mis gegaan en juist nu moet ik af en toe huilen om mijn vorige kleintje, dat er niet heeft mogen zijn, terwijl ik dacht dat ik het verdriet inmiddels al wel achter me had gelaten.

    Neem de tijd om te rouwen. Ik voelde me net na de curettage heel erg leeg, dus ik herken je gevoel.

    Heel veel sterkte!
    Liefs,
    Marla
     

Deel Deze Pagina