Hallo allemaal, Ik ben een beetje radeloos op het moment. Ik ben er net achter dat ik zwanger ben. Ik ben begin 30, mijn vriend eind 30, en we zijn pas 7 maanden samen. We wonen samen, en hebben het over kinderen gehad, iets wat we allebei zeker graag willen. Dit kwam alleen onverwachts, voor zover ik over onverwachts mag spreken want we zijn samen niet zorgvuldig geweest, ik ben me bewust van het feit dat dit onze eigen verantwoordelijkheid is. Maar op dit moment kan ik daar eerlijk gezegd niet eens echt over nadenken. Het ding is nu dat ik rationeel gezien snap dat het allemaal erg snel is, maar toch heb ik een sterk gevoel dat ik dit kindje wil houden. We hebben een dak boven ons hoofd, verdienen allebei geld, en houden erg veel van elkaar. Mijn vriend zegt dat hij het gevoel heeft er in zijn hoofd nog niet klaar voor te zijn. Hij had het altijd zo gezien als iets waar je samen op een gegeven moment een beslissing over maakt en dan naartoe leeft. Nu voelt het voor hem alsof hij achter de feiten aanloopt. Wat ik begrijp. Ik merk echter bij mezelf dat ik dat soort dingen nu de situatie anders is, aan de kant kan schuiven. Hij zou het over een jaar wel willen. Ik heb in een vorige relatie een miskraam gehad, en mijn moeder heeft voor ze mij kreeg veel moeite gehad met zwanger worden en heeft 2 kindjes verloren. Ik denk dat ik dat onbewust ergens met me meedraag en daarom nu voel: we kunnen dit samen doen. Er is liefde, en ja het is misschien anders gepland dan ideaal… Ik hoor graag ervaringen van mensen die in eenzelfde situatie hebben gezeten. Ik weet dat veel mensen zullen zegggen “jouw lichaam, dus jij beslist”, maar ik wil absoluut ook gehoor geven aan de gevoelens en gedachtes van mijn vriend.
Soms hebben mannen even tijd nodig om aan het idee te wennen. Je bent bijna een jaar verder voordat de kleine er is.
Dank voor je reactie. Ik denk inderdaad dat we het even een paar dagen moeten geven om te laten bezinken. Zonder meteen nu de druk te voelen a la minute een beslissing te maken.
Hé, gefeliciteerd met de zwangerschap! Geef het inderdaaad tijd. Mijn huidige zwangerschap kwam totaal onverwacht. Mijn dochter was 3 maand en ik had een positieve test. Een vierde wouden we helemaal niet. Beide dachten we meteen: dat wordt een abortus. Maar in een paar dagen zijn we beide van die beslissing aangepast naar dat we het toch houden. Die eerste dagen gaan je gedachten gewoon echt alle kanten op en geef het de tijd
Dankjewel voor je fijne reactie. Jij ook gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik ga inderdaad proberen het even “los te laten”, en mn gedachtes de ruimte te geven. Ik vind het moeilijk om in onzekerheid te zitten en niet te weten of ik me moet voorbereiden op een verlies of op een nieuw leven, maar dat zal op een gegeven moment komen.
Dat denk ik ook! Probeer ook vanuit zijn kant te denken, hem het gevoel te geven dat ook zijn gevoel er toe doet. Anders sluit hij de deur misschien omdat hij bang is om een open gesprek aan te gaan. Ons hielp het om te zeggen, laten we de komende 3 dagen geen besluit nemen, het laten bezinken en er over praten. Succes!!
Dankje, dat is inderdaad precies wat ik nu ook even op papier heb gezet om straks tegen hem te zeggen. Ik heb vanochtend al aangegeven dat ik het ook zeker heel erg belangrijk vind dat hij het gevoel heeft gehoord te worden door mij. Wel wil ik hem vragen om te onderzoeken of het iets is waar hij aan moet wennen, of iets dat gewoon echt onmogelijk is op dit moment.
Weet je..er zijn veel dingen in het leven die niet gaan zoals we in gedachten hebben. Het kan ook zo zijn dat (zoals je vriend het voor ogen had) je samen beslist om voor een kind te gaan en het vervolgens maanden of langer duurt en er niets gebeurd. Het leven is niet zo maakbaar als het soms lijkt. Geef hem én jezelf de tijd te wennen aan het idee. Wennen kost tijd. Zwangerschap kost heel veel tijd, dus genoeg tijd om te wennen. Gefeliciteerd en succes.
Gezien jullie situatie zou ik er absoluut voor gaan. De kinderwens is er, je woont samen. Ja je bent kort samen, maar jullie wisten beiden dat dit kon gebeuren gezien je opmerking dat jullie onvoorzichtig zijn geweest. ik ben helemaal niet anti abortus maar nu een abortus ondergaan en over een jaar bewust voor een kindje gaan lijkt me echt heel erg moeilijk recht te krijgen je in hoofd.
Wat maakt dat hij het dan wel zou willen en nu niet? Weet hij van jouw miskraam en je moeders zwangerschappen? Gelukkig is het niet "vandaag besteld, morgen in huis", je hebt tijd om te denken, te wennen, beslissingen te nemen. Neem die tijd ook.
Hij zit er vooral mee dat we nog niet heel lang samen zijn. Hij heeft, ondanks zijn leeftijd, niet heel veel ervaring met lange relaties. Ik wel, en ik voel heel sterk dat dit goed zit. Hij voelt dat ook, maar voor hem is dat een nieuw gevoel omdat hij eerder nooit de behoefte heeft gevoeld zo voor iemand te kiezen. Hij weet van mijn miskraam en moeders zwangerschappen ja. Dat moet geen reden zijn voor hem om zijn grvoel aan de kant te schuiven, maar het speelt voor mij wel erg mee in mijn wens om geen abortus te doen.
dankje voor je reactie. Ik ben het helemaal met je eens nu hopen dat mijn vriend er ook zo over gaat denken/voelen. Mocht hij echt bij zijn standpunt blijven weet ik niet of ik de zwangerschap wil voortzetten.
Tja.. je kan toch weten dat je van sex zwanger raakt.. neem aan dat je vriend dit toch ook wel wist. Ik vraag me af of je het jezelf kan vergeven om nu voor abortus te kiezen en volgend jaar wel bewust voor een kindje te gaan.. kinderen laten zich niet plannen.. en misschien raak je dan wel helemaal niet (snel) zwanger. Ik hoop voor je dat jullie er samen uit komen, sterkte!
Dit inderdaad. Het is niet we verzetten het even een jaar. Het zal je lichamelijk en geestelijk/emotioneel heel erg kunnen tekenen. En het zal jullie relatie kunnen gaan tekenen.
Zou het zo kunnen zijn dat het hem overvallen heeft en dat hij bang is voor alle veranderingen en nieuwe dingen die er hierdoor gaan plaatsvinden in jullie leven? Ik kan je uit eigen ervaring vertellen dat, ook al is een zwangerschap heel gepland en gewenst, ben je al veel langer samen, dan nog kan de gedachte van een kindje op komst je beangstigen, dus wie zegt dat hij dat over een jaar niet alsnog heeft? Vooral goed over praten samen en jullie gedachten, angsten, onzekerheden, enz. met elkaar delen. Waar een wil is, is een weg. Je geeft aan dat jullie erg veel van elkaar houden, dan gaan jullie er vast samen uitkomen. Sterkte en veel wijsheid gewenst.
Wij waren al 3,5 jaar bezig eer G zich meldde (man en ik kennen elkaar al 23 jaar, 8 getrouwd, G is inmiddels 6). Wij wilden explixiciet geen mmm dus allang hoop opgegeven. Ik geloof dat mn man met "zwanger" in shockmodus kwam en daar tot zeker 4 mnd na de bevalling in heeft gezeten. Het heeft lang geduurd eer die daar uit kwam. Je vriend weet wel wat abortus inhoudt? Want had t een moningafterpil geweest had ik de "jaar later" reactie wel kunnen indenken. Dit is toch wel weer ff wat anders (al kan t nu nog medicinaal). Niet lullig bedoeld hoor, ik bedoel het echt oprecht want ik had collega's (35+'ers) die dachten dat een kindje van 15 wkn ongeveer 2 cm groot was en dat met een pilletje dat wel werd opgelost. Voor velen is het gewoon een ver van t bed show, vandaar just in case...even checken of t werkelijk bekend is wat t inhoudt. Jullie hebben het al zo ver voor elkaar dat ik zelf geen abortus zou doen, puur omdat je ook niet weet wat je kansen nog gaan zijn terwijl jullie beiden die wens wél hebben. Mentaal is actief iets besluiten te stoppen (en dat uitvoeren) ook heel heel heel anders dan een miskraam. Het ene verkies je, het ander overkomt je en is bekend risico in t eerste trimester. Mocht t in een miskraam uitlopen dan zou ik er wel alles aan doen om herhaling uit te sluiten voor een jaar. Ik ben overigens niet anti abortus, maar ik vind de reden waarom nog wat dunnetjes om zo'n fikse mentale last op je nek te gooien. Overigens JOUW nek, voor hem is t een ver van zn bed (logisch, maar daardoor ben jij de enige met die mentale last). Een jaar is maar 365 dagen, wat denk of hoop je meer te weten te gaan komen dan wat je nu al weet? Is die vrees voor t onbekende zo'n keuze waard?
Ja dit soort dingen gaan ook allemaal door mijn hoofd inderdaad. Ik laat het voor nu even zoals het is, en we zien over een paar dagen denk ik verder. Bedankt voor je reactie.
Dankjewel, dit is een heel waardevol antwoord. Ik lees inderdaad zelfs dat mensen die een zwangerschap hebben “gepland” soms nog schrikken en twijfels en angsten ervaren. Ik geloof er ook niet zo in dat we dat over een jaar totaal niet zouden hebben. Ik begrijp wel zijn beredenering van “het voelt super goed tussen ons, maar we zijn wel pas een half jaar samen”.. maar ik hoop dat er de komende dagen iets van dat hele rationele denken verdwijnt.
Ergens goed om te horen dat zelfs bij een geplande zwangerschap het je nog kan overvallen! Ik heb inderdaad al aangegeven dat een abortus niet niks is. Ik snap dat het voor een man anders is omdat het buiten zijn lichaam gebeurt, maar het voelt voor mij niet goed dat ik het gevoel heb dat we een kindje heel veel kunnen bieden, maar dit enkel door de timing nu nog niet zou kunnen… We zijn geen tieners, wonen samen, verdienen geld en hebben heel veel familie en vrienden om ons heen. Als het in een miskraam uitloopt dan ben ik er ook helemaal voor om daarna in ieder geval een jaar er HEEL goed op te letten dat dit niet nog eens gebeurt. Maar nu het zo is, ben ik wel bereid om de dingen net om te gooien.
Even een update: mijn vriend kwam vanavond na een etentje tegenover me staan en zei toen « zullen we er voor gaan? ». Ik ben dolgelukkig! Ik vond het lastig om het even los te laten de afgelopen dagen maar voelde ook dat dat echt nodig was. Hij had even de tijd nodig gehad het te laten bezinken, vindt het nog steeds spannend en gek, maar dat heb ik zelf ook! Bedankt voor al jullie steun!!