Na lang twijfelen en meelezen wil ik het toch van mij afschrijven. Onze nachtmerrie begon maandag 17november, we hadden een normale controle afspraak bij onze vk. Alles was goed, ik voelde me goed, geen krampen of bloedverlies, ze moest toen alleen nog het hartje luisteren. Met 12 weken had ze de hartslag meteen te pakken alleen nu met 16w3d bleef het angstvallig stil. We zijn die avond meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een echo maar die bleek ook niet goed te zijn. Het hartje was gestopt. Onze wereld stortte even in. We kregen meteen de vragen wat we eventueel met het kindje wilden doen, begraven, cremeren, heeft zij/hij al een naam? Dinsdag terug naar het ziekenhuis om opnieuw de uitleg te krijgen hoe alles vanaf nu zou gaan (alles was die avond daarvoor langs ons heen gegaan) . Ik heb s'avonds een pil in moeten nemen en ben de volgende ochtend ingeleid. Gelukkig is de hele bevalling snel gegaan en is ons mooie kleine meisje veels te vroeg geboren op 19 november met 16w5d. We hebben haar nog even gezien en daarna moest ik helaas nog gecuretteerd worden. Vorige week maandag kwam ik eindelijk een beetje uit die roes van de week ervoor en raakte helemaal in paniek omdat ik mijn meisje nieteens vast had gehouden, dat ik geen afscheid had kunnen nemen. Mijn vriend heeft direct het ziekenhuis gebeld met de vraag of dat nog mogelijk was. In eerste instantie kon het niet meer maar we werden de volgende ochtend terug gebeld dat het nog zou kunnen. Die woensdag hebben we nog ruim een uur ons dochtertje vast kunnen houden, aan kunnen raken. Dat heeft mij veel goed gedaan. Wij hebben er voor gekozen om haar in het ziekenhuis te laten waar ze straks samen met nog meer te vroeg geboren kindjes gecremeerd wordt en uitgestrooid wordt op het sterretjesveld. We hebben een mooi herinneringsdoosje gekocht met haar spulletjes erin zoals de echo, wikkeldoekje waar ze in gelegen heeft. Over 2,5 week krijgen we de uitslag van de obductie en ik denk begin volgend jaar de uitslagen van het chromosomen onderzoek. Ik heb het er nog best wel moeilijk mee. Ik wist wel dat we al heel veel om dit mensje gaven maar ik had niet het besef dat we al zoveel van haar zouden houden en dat doet zo'n pijn! Het lijkt wel of iedereen in ene een meisje krijgt. Ik kan nog heel erg huilen en dat komt in ene op zetten. Ik weet wel dat we er bij de volgende zwangerschap niet meer zo onbevangen ingaan, niet meer van "na de 12 weken zit het wel goed". Aan de ene kant zou ik zo weer voor een volgende zwangerschap gaan en aan de andere kant vind ik het doodeng en zou ik me schuldig voelen tegenover dit meisje. Herkennen anderen dit ook? Ons kleine meisje zal altijd ons eerste kindje blijven en we hopen dat ze ooit een grote zus mag worden van een broertje of zusje. Sorry voor dit lange en rommelige verhaal.
Wat vreselijk dat jullie je dochtertje zijn verloren. Dat is een hele grote klap en het zal tijd nodig hebben om dit een plaatsje te kunnen geven. Maar geef jezelf die ruimte want dat je verdrietig bent en je onzeker voelt over een volgende zwangerschap is heel normaal. Schuldgevoel naar je dochtertje mocht je opnieuw zwanger worden is niet nodig maar kan ik me wel indenken. Alsof je haar inwisselt? Maar zoals je al schrijft, zij is en blijft jullie eerste kindje. Zij heeft haar plekje in jullie harten allang veroverd. Heel veel sterkte met het verwerken.
Bedankt voor de reacties Ik weet dat ze nooit vervangen kan worden en ze heeft al een heel speciaal plekje in ons hart, maar mijn gevoel is zo dubbel daarin. Het gaat steeds een stukje beter met me alleen de 'confrontaties' met de buitenwereld vind ik nog erg lastig. Mensen vergelijken het met hun eigen bevalling die wel goed is gegaan enzo. Daarom vind ik het ook wel fijn om hier mee te lezen en (helaas)heel veel herkenning te zien.
Heel veel sterkte met het verlies van jullie dochtertje. En dat je zo intens verdrietig kunt zijn is heel normaal, neem de tijd voor jezelf.
Het spijt me zo erg voor jullie!! Ik wil jullie beiden heel veel kracht wensen in de komende tijd. Neem de tijd om het een plek te geven, laat je daarin niet opjagen. Soms gaat het wat makkelijker en sommige dagen zijn moeilijker. Probeer ook die te accepteren. Sterkte!
Meis toch. Wat bizer eigenlijk dat je haar niet vastgehouden had en dat dat eerst niet leek te kunnen! Veel sterkte bij het verwerken van dit verlies!
Het ging die dag dat ze geboren was allemaal zo snel en je zit zo in een rollercoaster dat het later pas doordringt of je de goede keuze hebt gemaakt. Die maandag dat wij gebeld hadden of we haar nog konden zien bleek achteraf pathalogie al dicht te zitten. Het zat de secretaresse ook niet lekker dus die ie er nog achteraan gegaan en gelukkig kon het nog. Dat heeft mij een stukje rust gegeven!
Misschien een rare vraag maar nu 2 weken na de geboorte en curettage komt er in ene iets 'melk' uit mijn borsten. Herkent iemand dit dat het pas na 2 weken komt? Ik vind het in ieder geval wel heel erg confronterend, ik heb net weer een potje zitten te janken
Ach meid, wat rot toch en confronterend ook. Alle hormonen moeten nog uit je lijf. Zou goed zijn als ze vrouwen die een miskraam hebben gehad beter op dit soort dingen voorbereiden. Dit is weer schrikken.
Ze hebben het me ook wel verteld en medicijnen meegeven (Ik heb deze niet gebruikt gezien de bijwerkingen) maar ik dacht dat het dan binnen een paar dagen zou komen en niet pas na 2 weken. En dan denk je alles gehad te hebben
meid, heel veel sterkte! ik snap helaas precies hoe je je voelt.........wat rot dat je nu ook nog geconfronteerd wordt met die melkproductie! Wel heel erg fijn dat jullie haar toch nog hebben kunnen zien en vasthouden! Bijzonder he, zo klein, maar toch al zo compleet met alles erop en eraan....... Neem de tijd overal voor en praat, huil, schrijf zoveel je wilt en nodig hebt om dit een plekje te kunnen geven. Dikke knuffel!
Wat erg dat jij het ook mee hebt moeten maken mamavane Gelukkig valt die melkproductie mee maar ik schrok wel even! Ik had het niet meer verwacht. Ja ze was zo mooi, vingertjes, nageltjes, oortjes, neusje, voetjes alles zat erop en eraan. Van de week ben ik voor het eerst weer op mijn werk geweest om even een bakkie te doen maar dat viel me best wel tegen..... Ik kwam binnen en toen viel er echt zo'n pijnlijke stilte omdat niemand wist wat hij moest zeggen. Ik ga het toch volgende week weer doen. Ik zie ook vreselijk op tegen de feestdagen, die kunnen van mij echt gestolen worden.
Goed dat je naar je werk bent gegaan! en ook dapper dat je toch volgende week weer gaat, ook al viel het tegen. Denk dat het daardoor vanzelf wel makkelijker wordt, voor jezelf maar ook voor je collega´s. feestdagen had ik in eerste instantie zoiets van: het is toch de gezellige tijd van het jaar, wil er toch wel iets leuks van maken. Maar voel me vandaag niet zo happy en heb er nu ook helemaal geen zin in. Merk wel dat dat per dag heel erg verschilt, heb jij dat ook? Ik voelde me de afgelopen dagen/week eigenlijk best aardig goed, maar vandaag opeens weer een stuk minder goed. Voel me verdrietig, moet veel aan haar denken, mis haar........en dan zie je pasgeboren baby´s op tv en zie je op facebook een zwangerschapsaankondiging voorbij komen en dan denk ik: tis zo oneerlijk, ik had ook nog zwanger moeten zijn nu en over een paar maanden een mooi kindje moeten hebben........... Ik hoop dat het over een paar weken beter gaat en we toch gezellige feestdagen zullen hebben! Hebben we juist wel verdiend nu, vind je niet?
Ik begrijp je heel goed dat sommige dagen redelijk goed gaan en andere gewoon rot en nergens zin/puf voor hebben. Ik zei toevallig vanmiddag tegen me vriend "Ik zou vandaag 19 weken zijn en dan zouden weer ons verheugen op volgende week voor de 20 weken echo" . Als ik thuis ben gaat het over het algemeen wel 'goed' alleen daar buiten vind ik het nog wel lastig. Ik moest van de week iets bij de intratuin hebben voor mijn hond en toen stond ik echt op het punt om in janken uit te barsten iets te veel gezelligheid.... Ik heb vandaag ook echt een k*t dag, te horen gekregen dat ik volgende week ook nog en begrafenis heb, dat kon er ook nog wel even bij. Ik dacht ook dat de bruine afscheiding klaar was, dus mooi niet, dat begon vanmiddag ook weer Maarja, morgen weer een nieuwe dag.
Heel veel sterkte met dit grote verlies. Wij hebben begin oktober ons dochtertje verloren met 20+6. Het hartje was ook niet te vinden en ze bleek ook overleden in mijn buik. Dus ik weet nog erg vers hoe het is. En de tijd die je nu doorgaat is werkelijk alleen te begrijpen door mensen die iets soortgelijks meegemaakt hebben. Nogmaals sterkte en hoop dat jullie er samen goed over kunnen praten. Wat fijn trouwens dat je de volgende dag toch nog afscheid kon nemen. Dat voegt veel toe aan de beleving en verwerking van deze ellende.
Trouwens, als je weer wat meer gaat doen, dan kan het dat opeens de bruine afscheiding weer terugkomt. Heel vervelend als je denkt dat het al klaar is en dan opeens toch weer bruine afscheiding. Bij mij is trouwens de wens voor een nieuwe zwangerschap enorm aanwezig. We zijn ook gelijk doorgegaan. Vorige maand heeft mijn lijf besloten om nog even te herstellen. Nu ben ik weer in afwachting van een nieuwe menstruatie, waarvan ik hoop dat die niet komt. Maar een onbevangen zwangerschap, dat zal het nooit meer worden helaas.