Een paar dagen geleden had ik een positieve test in mijn handen, ik ben zwanger van een 4e kindje. Het eerste wat ik dacht, ik wil dit niet, dit ga ik niet aankunnen. Ik heb direct mijn man gebeld en ook hij was geschrokken. Hij gaf wel direct aan dit kindje liever niet te willen, omdat het moeilijk voor ons gaat worden. Dus hebben we toch besloten om voor een abortus te gaan. Die afspraak heb ik dus voor morgen staan. Maar nu beginnen lichte twijfels te komen. Voel me ontzettend schuldig naar dit kindje toe. Er gaat van alles door mijn hoofd heen. Aan de ene kant wil ik echt geen 4e kindje, want ik heb het best pittig gehad met de komst van mijn 3e kindje. Terwijl ze een heel lief en rustig meisje is. Ze gaat na de zomer naar school en ik snak naar weer wat tijd voor mezelf en dan moet ik weer helemaal opnieuw beginnen. Kan ik dit aan? Ik denk zelf van niet. Misschien wel als het een rustige baby is, maar die garantie heb je niet. Wat als het een enorme huilbaby gaat worden? Ik heb ook geen familie in de buurt wonen, vriendinnen werken fulltime, mijn man werkt 5 dagen en heeft een erg zwaar beroep, dus de gehele verzorging komt op 100% op mij neer. Ik heb nooit mijn moeder in de buurt gehad die even een uurtje kon oppassen of kon inspringen als het nodig was. Mijn kinderen zijn nu 14, 11 en 3 jaar en heb alles altijd alleen moeten doen en dat is pittig. Mijn meid van 11 jaar is een enorme puber en erg opstandig. Verder heb ik deze maand mijn vaste contract opgezet en ben voor mezelf begonnen, ook dit gaat weer een stuk lastiger worden met een 4e kindje. En dan heb ik nog corona in mijn hoofd. Wil ik mijn kind nog wel op zo'n rot wereld zetten? Voor mijn gevoel zijn we er nog lang niet met dit hele coronagebeuren. Maar dan is daar toch mijn moedergevoel. Wie ben ik om jou geen leven te gunnen denk ik dan. Puur omdat wij het anders moeilijker gaan krijgen. Ik heb hele erge huilbuien sinds gisteren. Want aan de ene kant wil ik echt geen 4e kindje, maar aan de andere kant voel ik mij enorm schuldig en ben ik bang dat ik spijt ga krijgen. Ben benieuwd of er vrouwen in dezelfde situatie hebben gezeten? Wat was jullie keuze en hoe is dit uitgepakt? Heeft er iemand raad, want ik weet het niet meer. Dit is zo lastig.
Niemand kan voor jou en je man beslissen maar als ik dit lees krijg je denk spijt als je door gaat met de arbortus.
Alle dingen die je zegt neigen toch echt naar een nee Maar als je twijfelt zou ik toch nog even wachten met de abortus. Weet je man van je twijfels?
Ik lees ook vooral praktische bezwaren, en terecht wat betreft je zorgen. Je wilt het beste voor je kindje. Het zal misschien niet gaan zoals je van te voren had gepland, maar in de basis hebben jullie het zoals ik het begrijp goed voor elkaar.. Kun je er nog over praten met je man?
Ik sluit me aan bij Lotion en lees hier meer een nee. Die bezwaren die je noemt mogen voor jou zwaar wegen. Het is oké als je deze zwangerschap niet door wilt zetten om het leven dat je nu hebt te waarborgen. Praat erover met je man en evt met iemand van het Fiom. Sterkte!
Poeh wat lastig! Ik heb ook uit je post het gevoel dat je diep van binnen geen abortus wil. Maar niemand anders kan deze keuze voor jullie maken. Ga niet over één nacht ijs en neem de tijd. Succes met het maken van een keuze!
Ik heb gisteren een lang gesprek gehad en ga vandaag de zwangerschap toch laten afbreken doormiddel van een pil. Wel met pijn in mijn hart, maar het is beter zo. Mijn man laat zich ook gelijk helpen, want ik wil dit nooit meer meemaken. Bedankt voor de reacties.
Heftig ik wilde zeggen neem geen overhaaste beslissing Onze vierde was ook onverwacht. Maar ik heb na Nr 2 een abortus laten doen en daar nog altijd spijt van ik heb eigenlijk nooit gehoord dat iemand spijt kreeg van het kindje houden maar van abortus wel. Overigens onze kinderen zijn bijna evenoud (oudsten worden eind dit jaar 13 en 11 jaar en de jongste is 3) dus ik zou ook net weer wat rust terug krijgen. Maar als ik terug kijk, lijkt wel of de jongste gister nog een baby was. Tuurlijk ben ik ook wel eens bang hoe het allemaal gaat lopen met 4. Maar ze zijn ook zo weer groot.
Laat je geen spijt aanpraten. Je neemt de keuze weloverwogen, en als ik je redenering lees dan denk ik ook: pfoe, pittig, moet je dat wel doen (een vierde kindje). Je kinderen hebben er niets aan als jij je ongelukkig voelt. Je mag zo’n keuze voor jezelf maken! Uiteindelijk doe je het ook voor hen. Sterkte.
Ieder zn mening!!? Hoef me niet voor te schamen. Zijn mensen genoeg die kunnen geen kindjes krijgen en dan laat je het weg halen no way!
Het is niet aan jou om te bepalen of iemand spijt gaat krijgen. Evenmin is dat een mening. Niet nodig en niet helpend. Bovendien is er nog iets zoals sociale normen en zou het je sieren je plek te kennen waar je wel of niet je mening verkondigt.
Doe eens lief! Er zijn ook genoeg mensen die veel kinderen krijgen en er eigenlijk nooit aan hadden moeten beginnen! Aan TS: veel sterkte en een dikke knuffel!