Hallo allemaal, Wat een verdrietige verhalen lees ik hier, ik wil alle papa's en mama's heel veel sterkte wensen met het verlies van hun kindje. Ik weet sinds september 2007 helaas hoe het voelt om een vlindermama te zijn. Ons verhaal begint in de zomer van 2007. We waren op vakantie en mijn menstruatie bleef uit. Omdat wij altijd condooms gebruikten, dachten we niet aan een zwangerschap. Maar toen ik anderhalve week later nog niet ongesteld was geworden en ik bovendien erg moe en misselijk was, deden we toch maar een test. Die was duidelijk: zwanger! We schrokken best, want we studeren allebei nog en we woonden in een kleine studio en we hadden geen ruimte noch geld voor een baby. Maar al gauw wenden we aan het idee dat er een klein wezentje in mijn buik groeide en we hebben een groter huis kunnen regelen en financieel moest het net aan lukken. Mijn buik begon al snel te groeien en we waren zo trots toen we haar voor het eerst op de echo zagen. Een heel klein pitje leek het wel, dus gaven we haar de koosnaam Pippy (engels voor pitje, want papa is Brits). De zwangerschap was zwaar, ik was zo verschrikkelijk moe, kon me nergens toe zetten en voelde me ongelukkig. Er was iets mis, maar ik kon mijn vinger er niet opleggen. Ik was ook zo misselijk dat ik dag en nacht overgaf en weinig binnenhield. Ik had een slecht voorgevoel, maar met 9 weken kregen we weer een echo en het pitje was een klein boontje geworden. Ze was iets kleiner dan ze zou moeten zijn, maar alles zag er goed uit. Omdat ik het niet eens was met de werkwijze van mijn gynaecoloog, besloot ik naar een ander ziekenhuis te gaan. In dit ziekenhuis kon ik direct terecht en opnieuw zouden we een echo krijgen. Mijn vriend kon niet mee, want hij kon geen vrij krijgen omdat het zo kort dag was. Mijn moeder en zusjes gingen mee en we konden niet wachten om onze kleine Pip weer te zien. En daar was ze, 12 weken en 3 dagen oud. Ze lag druk te spartelen en ik telde snel 10 vingertjes, 10 teentjes en haar hartje klopte mooi. Yesss, de periode van een miskraam krijgen is voorbij, dacht ik nog. Niets wees op wat er toen zou gebeuren. De gynaecoloog bleef maar naar haar hoofdje kijken, maar ik was teveel in extase om haar bezorgdheid op te merken. Ze keek me aan en zei dat er iets goed mis was. Ik staarde haar met open mond aan en mijn hart miste een slag. Hoe bedoel je?! riep ik. Het kindje heeft geen schedeltje... Oh, dacht ik, dan doen ze er toch een plaatje achter? Zo erg is dat toch niet! Ik was duidelijk in ontkenning en terwijl ze een andere arts ging halen bleef ik optimistisch. Het kon gewoon niet, ze had het vast verkeerd gezien. Het leek uren voor de andere arts kwam, het zal in werkelijkheid een paar minuten hebben geduurd. Zij keek ook naar onze baby en ze begon met de andere arts te smoezen. De arts keek ons nogmaals aan en zei: dit kindje is zwaar gehandicapt en het is niet met het leven verenigbaar. Niet met het leven verenigbaar... Ik weet niet meer precies wat er daarna gebeurd is, ik ben ingestort en kon alleen nog maar huilen. Heb ze gesmeekt om nog een keer te kijken, want ze hadden het niet goed gezien! Ze heeft alles rustig uitgelegd, verteld dat haar hoofdje naar achter gegroeid was. Een zeer zeldzame vorm van neurale buisdefect genaamd iniencephalie (de meest extreme vorm van anencefalie, alsof dat al niet erg genoeg is!). Komt slechts een paar keer per jaar voor op de hele aardkloot. Hoe kan dat nou? Waarom nou ons kindje?! Ze vertelde ons ook dat ze gewoon kon blijven groeien en ontwikkelen. Ze kon met 9 maanden geboren worden, maar zou of tijdens de bevalling sterven of direct daarna. Er waren geen kansen, niks noppes nada. De arts raadde ons aan de zwangerschap af te breken en als we snel waren kon het nog middels een curretage. Ik was woest, riep dat ik dit kind niet weg zou laten halen. Dit was mijn kind en ik wilde dat ze zou blijven leven. Maar ik wilde absoluut niet dat ze zou lijden. Een bevalling zou een helse pijn voor haar betekenen en ze zou stikken. Ik kon het niet aanzien dat ze dood zou gaan terwijl we al zo ver waren gekomen. Mijn vriend en familie gaven aan dat we de zwangerschap beter af konden breken. Ik zou immers hoe dan ook hetzelfde resultaat krijgen. Nu een dood kindje of straks een dood kindje. Na heel veel praten en huilen hebben we besloten om de zwangerschap af te breken. Pippy is op 12 september 2007 geboren en overleden. We zijn samen gaan slapen en ik ben alleen wakker geworden. Twee dagen later hebben we haar in de tuin begraven, omringd met persoonlijke spulletjes en vlindertjes. En wat missen we haar! De artsen hebben weefsel van de placenta genomen en deze laten onderzoeken. Daaruit bleek dat er geen genetische afwijkingen waren en dat onze dochter kerngezond was. Het was 'gewoon pech' en het zou niet meer gebeuren. We hebben (voor ons gevoel) lang moeten wachten tot we weer mochten gaan proberen voor een brusje voor Pippy*. In januari was het dan zover en als een wonder ben ik opnieuw in 1 keer zwanger geraakt. Wat een geluk! En wat een angst... Maar ik weet zeker dat Pippy* haar taak als beschermengel voor haar eigen brusje heel serieus neemt. We zullen ons eerste kindje, onze eerste dochter, nooit vergeten, zij heeft van ons een papa en mama gemaakt en daarvoor zullen we haar altijd dankbaar zijn. Liefs Leonie, mama van Pippy*
Meis wat een ontroerend verhaal, ben er stil van. Ik wens jullie heel veel sterkte met de verwerking en ook met de komende weken nu de uitgerekende datum dichterbij komt. Daarnaast wil ik je feliciteren met je zwangerschap en duim voor je dat alles voorspoedig mag verlopen en je over een ruime 7 maanden een gezond kindje in je armen mag hebben. Liefs Senninha
Lieve Leonie*, Mooi hoe je je verhaal hebt opgeschreven! Zo herkenbaar allemaal! Ik weet zeker dat Pippy* enorm trots is dat ze grote zus wordt! Liefs Marjolein
Bedankt meiden. Ik ben sinds kort ook bezig met een vlindersite voor onze kleine meid. Daar staat haar hele verhaal en haar echofoto's op. Als het 'af' is, zal ik de link hier wel zetten. Liefs Leonie
Vandaag is het precies 6 maanden geleden dat Pippy* is geboren en overleden. En niemand heeft er nog iets van gezegd, zelfs mijn vriend niet! Ook over het feit dat mijn uitgerekende datum in zicht komt wordt compleet genegeerd. Nu weet ik dat het voor mij veel meer speelt dan voor anderen, maar ik word wel weer met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik ben gewoon alleen in mijn verdriet om haar en daar word ik moedeloos en opstandig van. Natuurlijk hebben mijn vriend en onze families ook verdriet, maar dat het zo moet vind ik niet fijn. Ik ben de laatste tijd ook ontzettend boos weer op iedereen, vooral op mijn vriend. Pissig dat hij zich zo op zijn werk en hobbies stort en ik zit hier alleen maar te malen over onze kleine meid en onze tweede ukkie. Bah, heb een baaldag! Pip, ik mis je zo!
Lieve Vlinder, Wat jammer dat zelfs je vriend niets heeft gezegd over het feit dat jullie 6 maanden geleden Pippy hebben verloren. Sterkte!
Lieve Vlinder, veel sterkte vandaag meis.. Rot dat je je zo voelt,ik herken het maar al te goed en ik denk wel meerdere met mij... Fijn dat je hier je verhaal kwijt kan he! Liefs en en knuff voor jou...
Heel veel sterkte vandaag! Ik herken je gevoel maar al te goed 24 maart is het voor mij ook een half jaar geleden dat ik het eerste kindje ben verloren van onze tweeling en 1 april ons tweede kindje. Dikke knuf Naatje
Bedankt meiden, is idd fijn dat ik hier herkenning vind al is dat ook weer heel rot omdat dit betekent dat er zoveel engeltjes zijn... Er zijn zoveel data waar je als ouders van een engeltje tegen aan hikt, de geboortedatum, de sterfdag, de uitgerekende datum, maar ik denk ook steeds: nu zou ik zover zijn en nu zou zij zo oud zijn. Kerst, oud & nieuw, goede vrijdag (uitgerekende datum) pasen, verjaardagen en weet ik het wat allemaal. elke dag weer weten dat ze erbij had moeten zijn maar er niet meer is. En iedereen die er geen moment bij stil staat hoeveel verdriet er nog is. Want het is al een half jaar geleden, dan heb je het wel een plekje gegeven toch? Maar ik pik het niet meer wanneer mensen mijn verdriet generaliseren. Als ze nu vragen of ik 'het' al een plekje heb gegeven, dan vraag ik hen of zij dat plekje ooit gevonden hebben en of ze het even kunnen opsturen. Want ik heb het nog niet gevonden! Natuurlijk gaan de scherpe randjes eraf, maar de dood van je kind écht te boven komen gebeurt volgens mij nooit.
Wat mooi geschreven, klopt helemaal! Dikke knuf Naatje ps. wat een mooie site heb je gemaakt voor jullie meisje...kippevel
Wat had het vandaag een mooie dag kunnen zijn. Goede vrijdag, de eerste dag van de lente én het allerbelangrijkste: de dag waarop ik uitgerekend was van Pippy. Ik voel me nog redelijk rustig, al begint de paniek langzaam te komen. Heb de afgelopen weken niet meer overgegeven (dankzij emesafene) maar heb vanmorgen weer innig contact gehad met de toiletpot. Van de stress? Misschien... (misschien wou Pippy's brusje gewoon even laten weten dat hij/zij er ook nog is en we denken ook heus wel aan ukkie hoor! ) Maar we hebben al een heel mooi cadeau gehad van onze kleine meid: sneeuw! Dat kan geen toeval zijn, dat haar symbool en kleur: sneeuwit, juist vandaag valt. Dus bedankt lieve schat, mama is trots op jou!
Heel veel sterkte op deze moeilijke dag! Wat speciaal dat het sneeuwd, kan geen toeval zijn. Pippy* laat weten dat ze er is voor jullie... ..dikke knuf Naatje
Lieve Leonie, Heb veel aan jullie moeten denken vandaag! Ik vind het erg mooi dat jullie kleine meis zo symbolisch aan jullie heeft laten weten dat ze bij jullie was... Ik hoop dat je met mooie gevoelens aan Pippy* hebt kunnen terugdenken! Liefs en hopelijk tot snel! Marjolein
Krijg net de memory video binnen die mijn schoonmoeder heeft gemaakt voor ons en Pippy*. Ze heeft mijn brief aan haar (in het Engels) in het filmpje gevoegd (mijn schoonfamilie is Engels). Huilen, gillen, brullen hier. Ze heeft de stukjes van de video ook op youtube gezet. Hier is er 1 van... http://www.youtube.com/watch?v=ii4_CBJ9FSw