Lieve dames, Inmiddels is het twee weken geleden dat onze zoon is geboren, na ruim 23 weken zwangerschap. Ik heb even de tijd genomen voor ik me hier weer kwam melden, maar dat zullen jullie ongetwijfeld begrijpen. Wel heel erg bedankt voor jullie lieve berichten. De dagen voorafgaand aan de ziekenhuisopname, na het definitief beslissen dat we de zwangerschap gingen beeindigen, waren druk, gingen snel, maar waren ook goed. Uiteindelijk heeft er bij ons tussen de eerste echo waarop afwijkingen te zien waren en de geboorte, ruim 4 weken gezeten. Lijkt misschien heel lang, maar ik ben er nu blij mee omdat we de tijd hadden om goed na te denken en bewust beslissingen te nemen en het hele proces mee te maken. Voor zover je dat bewust doet tenminste, in de hele achtbaan waar je in terecht komt.... Op dinsdagmorgen moesten we in het ziekenhuis zijn, nadat ik twee dagen eerder de eerste pil in had genomen. Had me voorgenomen daar geen ding van te maken, maar natuurlijk was het toch een moeilijk moment. Na de eerste pillen in het ziekenhuis kreeg ik al snel buikpijn en na een paar uurtjes moest ik er al aan geloven: een ruggenprik omdat het door rugweeen echt niet houdbaar meer was. Dat ging gelukkig allemaal goed. Als snel voelde ik me beter, maar helaas duurde dat niet heel lang. Na weer een paar uur kreeg ik toch weer heel erg veel pijn, maar bleek het al te laat te zijn om daar nog meer tegen te doen: de kleine was al onderweg. Veel sneller dan we hadden gedacht. Na nog ruim een uur met veel pijn, was hij daar dan eindelijk. En gelukkig met placenta, dus geen curettage nodig. Het was gelijk duidelijk dat we de juiste beslissing hadden genomen, de al geconstateerde afwijkingen aan handjes en voetjes waren erger dan we dachten, maar er was nog meer te zien. Gelukkig doet dat niets af aan het feit dat je je kind direct de allermooiste vindt en hem ook echt direct als je eigen kind ziet. We hebben nog een paar uur met hem doorgebracht, hem vastgehouden, bestudeerd, geknuffeld enz. Dat was heel mooi. Ook hebben we veel foto's, zijn er afdrukjes gemaakt en konden we hem een beetje wassen en in een eigen doekje wikkelen. Afscheid nemen werd daardoor wel iets makkelijker. Een paar uur laten mochten we naar huis. Thuis aankomen zonder kindje, met een lege buik en lege handen vond ik toch wel heel erg moeilijk en de tranen kwamen dan ook al snel. Gelukkig heb ik heel erg veel steun aan mijn vriend (en hij aan mij). We hebben onze kleine man een week later naar het crematorium gebracht. In de tussentijd was hij in het ziekenhuis (waar ook obductie is gedaan). Ook dat was weer heel erg moeilijk, maar wel mooi en goed. Samen hebben we afscheid genomen. Inmiddels probeer ik te verwerken wat er allemaal is gebeurd, maar ik vind het heel moeilijk om uberhaupt te beseffen wat er is gebeurd. Het is zo onwerkelijk en zo moeilijk te bevatten, dat ik niet het gevoel heb echt al aan het verwerken te zijn, maar dat ik eerst nog moet gaan realiseren dat het echt is gebeurd. Herkennen jullie dat? Ben wel bang voor het verdriet dat dan nog moet komen, terwijl dat nu af en toe al zo groot is... Heb ook nog geen idee wanneer ik weer kan en wil werken. Voorlopig nog maar even niet... Tot zover mijn verhaal. Misschien wat warrig, maar dat ben ik ook nog wel
Gefeliciteerd met jullie kindje maar ook gecondoleerd. Het is een moeilijke periode die jullie gaan doormaken en door hebben gemaakt. Ik kan het soms na al die tijd nog steeds niet geloven dat ik dit allemaal heb meegemaakt. Het is en blijft zo raar. Zelf heb ik wel hulp gehad van een psycholoog. Ik heb veel met hem/ haar gepraat (heb er meerdere gehad) en dit was erg prettig. Ik vond het ook heel bizar om met niets thuis te komen. Je ging erg met een dikke buik en je komt met niets thuis. Ik ben in die dagen heel veel gaan doen, maar dat is niet aan te raden! Het is goed om te lezen dat jullie veel steun aan elkaar hebben. Blijf praten dat helpt je heel goed. Na de bevalling heb ik gewoon een soort verlof gehad van het UWV. Ze noemden het niet zo maar het had wel Hetzelfde aantal weken. Daarna ben ik mijn werk weer heel langzaam gaan oppakken in overleg met een bedrijfsarts. Is het trouwens nog gelukt met het maken van je spulletjes of heb je het nog ergens kunnen kopen? Veel sterkte in de komende periode! Dikke knuffel. X
Als eerste gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoontje, maar ook gecondoleerd. Je verhaal is zó herkenbaar. De tijd tussen beslissing en geboorte is bewust bezig zijn met hoe je het wilt, maar dan zit je kindje nog lekker bij je in de buik. Nog genieten maar zo ondertussen ook weten dat je afscheid moet nemen. En nu leef je in een roes. Logisch hoor. Het is toch ook niet te bevatten dat de wens van een levend kind in huis op dit moment niet meer doorgaat. Je bent bevallen maar kan niet zorgen. Nu pas begint het stukje bij beetje tot je door te dringen. Laat het verdriet lekker z'n gang gaan. Ik heb heel veel gehuild, dat wordt minder maar komt ook nu nog regelmatig voor. Het kost tijd om het 'een plekje' te geven. Fijn dat jullie er samen goed uitkomen. Je hebt elkaar nu zo nodig. De tijd die jullie met je kindje hebben gehad is zo kostbaar. Hij heeft jullie mama en papa gemaakt en dat neemt niemand van jullie af. Werken doe ik nu nog therapeutisch. Ben wel goed aan het opbouwen, maar ik moet eerst de wereld weer aan kunnen voordat ik het weer kan. Ik zit in de ziektewet, aangezien de bevalling voor de 23 weken was. Doe vooral rustig aan. Je voelt vanzelf wel wat goed voor je is, dat is niet verbonden met tijd. Heel veel sterkte voor jou en je man.
Heel veel sterkte de komende tijd. Ik blijf het moeilijk vinden om iets bemoedigends te zeggen. Dikke knuffel en heel veel liefs.
Gecondoleerd... wat een verschrikkelijk verlies is dat toch. Ik herken het wel wat je zegt, dat je het nog niet helemaal 'beseft' wat er eigenlijk allemaal gebeurd is. Het is ook zó veel in een korte periode wat je moet meemaken en er zijn zo enorm veel emoties aan verbonden. Het ene moment is mooi, met een glimlach, met trots, met liefde. Het andere moment is weer vreselijk, met tranen en pijn en verdriet. Het is dan moeilijk om te beseffen wat je eigenlijk allemaal voelt en wat er gebeurd is en wat dat met jou doet en gaat doen. Ik hoop dat jullie er goed doorheen komen samen, dat jullie het kunnen accepteren, een 'plekje' kunnen geven en ondanks het gemis van jullie mooie kereltje, gelukkig de toekomst tegenmoet kunnen gaan. Het gemis blijft, het verdriet blijft, maar de trots, de liefde en het geluk wordt gelukkig steeds iets meer! Dikke knuf!
Gefeliciteerd met de geboorte van je zoon! En jammer dat het zo moest gaan. Heel veel sterkte gewenst. Hebben jullie hem nog een naam gegeven?
Gefeliciteerd en gecondoleerd. Eigenlijk horen deze 2 woorden niet in 1 zin thuis Heel veel sterkte, neem de tijd voor jezelf. Werken komt wel weer wanneer je er aan toe bent. Ik hoop dat je veel steun hebt in je omgeving en dat je je verdriet goed toe kan laten. Net als Lopi vroeg ik me af of jullie hem nog een naam hebben gegeven.
Gefeliciteerd en gecondoleerd! Dit is zo erg en grijpt me enorm bij de keel. Zo een dingen zouden niet mogen gebeuren. Probeer het samen op jullie gemakje te verwerken en veel praten is belangrijk denk ik. Sterkte x
Hallo allen, In de warrigheid van mijn verhaal inderdaad vergeten te vermelden dat wij hem, eigenlijk gelijk toen we het slechte nieuws hoorden, een naam hebben gegeven. We hebben ook kaartjes verstuurd na zijn geboorte. Om hopelijk begrijpelijke redenen, wil ik zijn naam hier alleen niet vermelden... Het is een naam die op ons lijstje stond, maar niet bovenaan. Hopelijk kunnen we die naam nog eens aan een broertje van hem geven. Dank voor al jullie reacties, fijn om ook gefeliciteerd te worden en niet alleen maar gecondoleerd!
Gefeliciteerd en helaas ook gecondoleerd met de geboorte van jullie zoontje*. Weet helaas hoe lastig de komende tijd gaat zijn, dingen weer voor het eerst te gaan doen etc. Blijf vooral praten met elkaar, een ieder rouwt op zijn/haar eigen manier. Heb daar respect voor, want er is geen "juiste" of "betere" manier. Zelf heb ik veel baat gehad bij de gesprekken met bedrijfsmaatschappelijkwerk (dus via arbodienst van werkgever).... al ben ik daar pas na vijf, zes maanden mee begonnen.
Lieve Lenali, ik schrik vreselijk van je bericht... Ik ken je van het endometriose-topic en laatst had je daar nog een berichtje geplaatst. Wat erg wat jullie overkomen is. Ik heb er geen woorden voor. Vind het zo erg voor jullie! Ik wens jullie ontzettend veel sterkte met dit grote verlies... Een hele dikke knuffel.
Caro wees me op je berichtje, wat ongelooflijk zeg.., vind het heel moeilijk de juiste woorden te vinden, denk dat er geen juiste woorden zijn momenteel.. behalve jullie héél véél sterkte te wensen! Mijn gedachten gaan naar jullie en jullie zoontje!
Gefeliciteerd en gecondoleerd met jullie zoontje! Je zal vast en zeker naast het verdriet op zijn geboortedag ook de trots hebben gevoeld, de trots om zijn mama te zijn. Koester dit. Eerst moet het besef inderdaad komen, dat kwam bij mij pas 2 weken na de geboorte van onze dochter. De eerste weken leefde ik in een roes. De weken erna ging het met ups en downs, en het ging al best de goede kant op. Na een aantal weken kon ik ook weer genieten van de kleine dingen en ik vond zelf dat het al best goed met me ging. Ben na 7 weken weer begonnen op mijn werk met 3 ochtenden in de week. Dit ging prima, vond het ook fijn om de afleiding te hebben, even weg uit het huis. Omdat het al goed aanvoelde ben ik de week daarna 2 hele dagen en 1 ochtend gaan werken. Toen heb ik dus al meteen een terugval gehad. Voelde me weer zwaar ellendig, weer veel huilbuien en gewoon niet weten wat je met jezelf aan moet. Het werk viel me ineens toch wel heel zwaar, ik was ineens ook zo moe steeds na het werken. Concentratie was er amper, en je moet toch werken dus je gaat je er toch toe zetten, geen doen is dat. Je raakt echt uitgeput. Rouwverwerking is topsport heb ik nu gemerkt.. dus volgende week ga ik weer terug naar het begin met 3 ochtenden in de week voor de aankomende 3 weken. Ik wil hiermee aangeven dat je de tijd voor jezelf moet nemen. Niet te snel alles weer moet willen en dat het dus echt tijd nodig heeft voordat je het dagelijkse leven weer op kunt pakken. Misschien heb je die tip ook gekregen vanuit het ziekenhuis, maar ik mail sinds de geboorte van mijn dochter mee bij Lieve Engeltjes. De site kun je vinden via google. Daar delen mensen hun ervaringen met elkaar (je word in een lijst geplaatst en zo kun je met andere mama's mailen, je gevoelens bespreken, wat te doen als je weer in een dip zit etc.), zij hebben dit allemaal meegemaakt. Ik kan er best wat steun uit halen en misschien jij ook? Heel veel sterkte de aankomende periode, dikke knuffel!