Hallo allemaal, Pas geleden heb ik een topic geopend over allerlei angsten die ik had.. Maar ik heb eens gespeurd op deze site en zie veel meer van deze topics staan en daarom ben ik me ook af gaan vragen of ik dus niet gewoon 'normale' angsten heb, i.p.v. een depressie, waar ik bang voor was dat ik deze had. Ik heb angsten/onzekerheden over het feit of ik straks wel van mijn kindje kan houden. Een meisje bij ons uit het dorp heeft vorige week een postnatele depressie gekregen; ze had haar kindje in bad gedaan en was zo bang geworden om het te verdrinken, dat ze het naar haar moeder heeft gebracht. Als ik dit hoor ben ik alweer bang dat ik dit ook krijg. Als ik andere moeders zie met kinderen denk ik: 'zou ik straks ook zo stralen?', hoewel ik voor onze zwangerschap zo dol was op kinderen! Ik voel me gewoon onzeker, ben bang dat ik een depressie krijg en haal me zo van alles in m'n hoofd! Herkennen jullie dit of zit ik werkelijk tegen een depressie aan? Ik moet eerlijk zeggen dat ik wel een periode heb gehad dat ik twijfelde aan alles en niet echt blij kon zijn, maar dit word wel steeds meer! Liefs, Elleke
Probleem bij zwangerschappen is, is dat je voornamelijk de "horror-verhalen" te horen krijgt en dat je weinig hoort over goed verlopen zwangerschappen, bevallingen en kraamperiodes. Bang zijn of je wel van je kindje kunt houden en of je het allemaal wel goed gaat doen, dat heeft iedere aanstaande ouder. Vaak hoor je die twijfel over het "houden van" nog meer wanneer men al een kindje heeft... dus kan ik wel net zo veel houden van de tweede als van mn eerste. Depressies enzo, dat overkomt gelukkig niet zo heel veel moeders. Dus probeer ajb te genieten van je zwangerschap en probeer niet te bang zijn voor wat er allemaal komen gaat. Misschien heb ik makkelijk praten hoor, ben nogal nuchter ingesteld. Heb twee voorbeeldige zwangerschappen gehad (naja de twee is nog bezig -> zie banner ) En heb een goede vlotte bevalling gehad van de oudste etc. Maar ook ik heb van tijd tot tijd echt wel mn twijfels over bepaalde zaken.... maar het met niet je leven/zwangerschap gaan bepalen.
Ik herken dit zeker. Ik was al jaren klaar voor het moederschap, zag dat helemaal zitten en was in de eerste ronde al zwanger. Ik had altijd gedacht dat ik euforisch zou zijn toen ik hoorde dat ik zwanger was. Maar in het begin was ik er veel te veel mee bezig (te veel op fora lezen is ook niet goed ) en ik was zo ongerust, zou alles wel goed gaan. Na de eerste echo was ik nog ongeruster, bleek toen dat het vruchtje een week minder ver was dan we dachten. Dat kon volgens mij niet, dus, jawel, weer ongerust dus. Tegen het moment dat de tweede echo eraan kwam, bleek dat ik Hyperemesis Gravidarum (zie onder topic gezondheid) had en niet veel later volgde de ziekenhuisopname wegens uitdroging. Ik heb dan 3 maand thuis gezeten, waarbij ik niets meer kon, buiten overgeven en slapen. De zwangerschap interesseerde me niet meer, ik was veel te ziek om ermee bezig te zijn. Ik voelde me rot, ellendig, was zo down, vreugdeloos ... Ik dacht ook dat ik één of andere depressie te pakken had. Ik heb me dan op een vitaminenkuur gesmeten en mijn hormonen veranderden terug (rond 20weken) en uiteindelijk voelde ik me beter worden, terug mezelf. Toch heb ik me maanden zo vreemd gevoeld, zo anders, zo machteloos, zo futloos. Ik kreeg dan ook nog last van angstgevoelens en echt paniekaanvallen waarbij mijn hartslag op hol sloeg maar dat bleek een reactie van mijn lichaam te zijn op de Hyperemesis. Ook interesseerde me maar weinig zaken meer, dingen die ik anders deed als ontspanning, verveelden me. Maar dat heeft eerder meer te maken met het feit dat ik hele dagen thuis zat en niet veel kon doen. Uiteindelijk verbeterde mijn toestand en zijn we terug aan het werk. Toch ben ik nog niet helemaal de 'oude'. Ik heb veel meer last van stress, heb meer rust nodig en omdat we nu al 30 weken ver zijn, wil mijn lichaam ook niet zo goed meer mee. Ik ben zo aan het aftellen want ik verlang ernaar het kindje vast te kunnen nemen en me terug normaler te voelen. Die gevoelens die ik de afgelopen 7 maand heb meegemaakt, waren echt een rollercoaster en beangstigend soms. Hormonen en ik, het gaat blijkbaar niet zo goed samen. Dus er zijn inderdaad veel vrouwen die zich hiermee kampen, waarschijnlijk omdat we gevoeliger zijn voor de zwangerschapshormonen? Ik heb ook altijd last van PMS vlak voor de maandstonden, dus mss heeft dat er wel mee te maken. Veel sterkte nog! En onthou dat het echt wel over gaat. Het enige vervelende is dat je niet goed weet wat er met je mis is en je niet weet hoe je er best mee omgaat.