Weet niet eens waar ik moet beginnen maar ik merk dat ik zo onzeker ben over het moederschap. Alles maar dan ook alles trek ik in twijfel, vraag mij af of ik het goed doe en of het ooit goed komt. Heb twee dochters van 3,5 en 5 maand. Bij de eerste was ik ook extreem onzeker en ondanks dat ze een fantastische meid is kan ik mij nu bij de tweede weer overal druk om maken. Het begint al wanneer ze wakker is. Hoe laat is het? Hoe gaat de dag verlopen? Wanneer ze bv na een fles spuugt, owh gosh heb ik haar teveel gegeven? Ze slaapt maar een uurtje... En nu? Kan ik wel even met haar weg? Ik ga weg en die nacht is het hommels. Zie je nu, ligt eraan dat we weg zijn geweest. Vast voeding, ze is er wel aan toe nou dan introduceren wij het. Krampen, harde ontlasting. Ja stoppen of doorgaan? Darmen moeten er natuurlijk ook aan wennen en wat is wijsheid. Dan het ritme wat totaal niet te vinden is. Korte slaapjes, lange slaapjes enz. Nu twee keer een nacht achter elkaar wakker geweest. Speentje en sliep weer verder. Ik zit dan natuurlijk al weer in bed te denken, wat kan het zijn? Gaat dit nu elke nacht gebeuren? Ja, het is een baby dat doen ze nu eenmaal. Aan de ene kant doe ik alles wat mij goed lijkt alleen is er dan in mijn hoofd al 100 dingen afgewogen. Wel moe, niet moe, ja nog geen tijd voor de fles enz. Ik merk aan mijzelf dat ik nul komma nul kan genieten. En dat ik continue leef van moment wakker worden en de fles, rust reinheid regelmaat en totaal niet kan ontspannen. Wanneer ik dan zoals nu in mijn badjas op de bank hang ben ik al weer bezig met de dag en hoe het verloopt. Kunnen we wel even weg naar mijn moeder voor moederdag of toch beter thuis blijven? Dan denk ik 5 sec later, ja moet niet gekker worden even op visite moet toch lukken. Maar wat als ze daar niet slaapt en ik met een oververmoeid kind zit... Werkelijk en dan zie ik al die ouders die dan voor mijn gevoel lekker alles doen en er nog een ontspannen leven op na houden en dan denk ik hoe dan? Ben ik de enige stresskip moeder? Hoe doen jullie dat en ben ik ook echt de enige?
Ik weet zeker dat je niet de enige bent. Verder het is ook lastig dat baby's niet kunnen vertellen wat er is of dat ze evt ergens last van hebben. Ik heb er in mindere mate ook wel eens last van maar over het algemeen volg ik gewoon mijn kind en dan gaat het vaak het beste. Ik heb dus geen schema en elke dag is anders maar het is een blij kind dus zal het wel goed doen denk ik dan. Dus een voeding als hij honger heeft,of dat nu na 2 of na 4 uur is allebei prima. naar bed als hij moe is en dan zie ik wel hoe lang hij slaapt. Soms 3 kwartier soms 3 uur. En als we ergens heen gaan gaan we vaak na een voeding. Wil hij daar niet slapen? Prima thuis een nieuwe poging. Ik denk dat tegen het loslaten van hpeiets volgens jou zou moeten het moeilijkste is maar het meeste resultaat geeft
Je bent niet de enige, volg gewoon je gevoel. En het word beter met de tijd, twijfels worden minder en je vind echt weer evenwicht.
Ik had het bij mijn eerste ook zo extreem. Ben toen ook gediagnostiseerd met een angsstoornis. Ben toen onder behandeling geweest bij een psycholoog. Bij de tweede ook veel angsten gehad maar gelukkig niet zo extreem als bij de eerste.
Laat-het-los!! Klinkt makkelijk maar je maakt jezelf gek, stress voelt je baby aan en jij geniet niet van je baby. En oudste heeft hier ook last van. Kijk wat op dat moment werkt voor jouw kind. Volg meer je gevoel en voel je niet zo schuldig. Baby's huilen om tal van redenen. Dat kan je niet voorkomen. Hou niet iedere keer rekening met je kind. Maar ga gewoon weg. En kijk ter plaatse hoe het vaat
Ja ik probeer het ook los te laten en gaan ook wel weg maar de gedachten blijven. Op het moment handel ik ook altijd wat mij het best lijkt. Alleen trek ik dit dan later weer in twijfel. Wat erg dom klinkt maar het gebeurd gewoon. Ik weet nog van mijn andere dochter dat ik het met een maand of 9 allemaal wat makkelijker vond worden en ik weet ook dat ook dit weer goed komt. Alleen op het moment zelf... Pfff..
Ik herken die onzekere gedachten. En ik denk zelf dat het faalangst is.. ik heb het gelukkig niet iedere dag en ook niet altijd even extreem (hangt ook met hormonen samen merk ik). Maar over het algemeen heb ik wel een gevoel van falen, het niet goed (genoeg) doen en dat trek ik dan op alles door. Ook vind ik het aan de andere kant iets moois, hoe stom dat ook klinkt. Het zegt voor mij wel dat je je super verantwoordelijk voelt voor het geluk van je kindjes
Dat vind ik dan weer super lief! Ja dat voel ik mij ook voor beide. Zou zo fijn zijn wanneer dat van nature zou gaan
Heb je een draagzak? Dat geeft hier zoveel rust. Heeft mij echt geholpen in tijden dat ik niet wist wat er was. Het gaf mezelf en mn dochtertje rust, geborgenheid, huid op huid contact. Gaat je oudste naar een peuterspeelzaal? Even een momentje voor jezelf kan erg fijn zijn. Kindjes zijn nou eenmaal geen robots. Denk je een ritme te hebben maar voor je eraan gewend bent wordt t helemaal overhoop gegooid.. Probeer je neer te leggen bij t feit dat niemand perfect is. Dit verwachten je kindjes ook niet van je.
Ik herken mezelf helemaal in je verhaal! Hier ook bij de tweede weer net zo onzeker als bij de eerste. Ga er wel beter mee om in de zin van soms toch gewoon weg gaan en wel zien wat er gebeurt... en inderdaad een draagzak is top! Inderdaad zal het bij mij denk ook beter gaan als er wat meer ritme en regelmaat in zit.
Vervelend dat je zo veel stress ervaart. Heb je enig idee welke angsten/ gedachten er achter zitten? Wellicht helpt het om hier over na te denken, evt met een therapeut. Het is voor mij niet meteen herkenbaar, meestal ben ik vrij relax. Vandaag bijvoorbeeld de hele dag met hem (6mnd) op een festival geweest. Maar als ik twijfel of onzeker ben, probeer ik vooral op mijn baby te vertrouwen en te denken aan de manier waarop de natuur de mensenbaby heeft "ontworpen". Dit artikel heeft mij goed geholpen: https://kiind.nl/let-your-monkey-do-it/ Meestal kom ik dan tot de conclusie dat mijn baby niet alles doet hoe het handig is voor mij, maar wel voor hem. En daar kan ik me dan weer beter bij neerleggen, want dat betekent dat je helemaal niks "fout" doet.
Fijn artikel! Moest ik ook echt even lezen nadat mijn baby (5 weken) vannacht weer op mij geplakt lag en vaker wakker was dan ik wilde
Hahaha. Ja hè. Het helpt soms om even stil te staan bij de manier waarop de natuur het bedoeld heeft. Hoe zweverig het soms ook mag klinken. Beetje plakbaby heeft gewoon een flinke overlevingsdrang Want in de natuur werd hij misschien wel vergeten.
Ben je normaal ook iemand die zich meer dan gemiddeld zorgen maakt en misschien alles perfect wil en de controle wil behouden? Zo ja, dan past dit natuurlijk perfect in dat straatje (zeg ik als controle freak mama, die zich vaak zorgen maakt...). Als je het gevoel hebt dat je belemmerd wordt in je functioneren kan het goed zijn om eens met iemand hierover te praten. Alleen maar een beetje praten helpt vaak al bij het beter plaatsen van de zorgen en de twijfels en er "gezonder" mee omgaan. Mocht je het idee hebben dat het je niet echt dwarszit genoeg dwarszit om er met iemand over te praten, dan kun je die zorgen proberen te accepteren als iets dat bij jou hoort en niet per se bij de situatie (mama zijn of ergens heengaan met je kinderen of het daadwerkelijk functioneren van je kinderen). Accepteren dat jij nou eenmaal een stresskipje bent als het om je kinderen gaat en aan je zelf vertrouwen moet werken en daar niet te zwaar aan proberen te tillen, kan je over tijd enorm helpen bij het in perspectief plaatsen van je zorgen. Het heeft ook niet zoveel nut om jezelf met andere moeders te vergelijken, want we zijn allemaal anders. Grote kans dat de "chillex"-mama's in hun niet moeder leven ook relaxter staan dan jij. Kleine geruststelling: meestal wordt het zorgen maken en te weinig vertrouwen in jezelf hebben vanzelf beter over tijd naarmate je ouder wordt
Zo ontzettend herkenbaar. Ik had het kunnen schrijven. Hier inmiddels 5 en 1. Maar ik kan er nog steeds slecht mee omgaan. Sommige weken gaat het goed. Maar soms loop ik echt vast met mezelf. Een goede huilbui en praten met een goede bekende is dan het enige wat me weer lucht geeft. Het valt mij ook zo tegen van mezelf dat ik het moederschap zwaar vind. Herken jij dat ook?
Stresskipper op zich ben ik niet echt. Houdt wel van enige structuur in mijn leven. Bij mijn dochter van 3,5 heb ik die zorgen helemaal niet meer en wanneer ik naar haar kijk weet ik ook dat alles goed is gekomen. Maar wanneer mijn dochter dan huilt, wakker wordt in de nacht, wij weg gaan of dat een beetje probeer te plannen heb ik het gevoel steeds maar wat te doen waarvan ik denk.... Komt dit goed? Waarbij ik bij mijn andere dochter dit na een paar maanden niet meer had. Bedoel heb het voorbeeld er lopen en kan als moeder zeggen ze is een prima meid. En achteraf kan ik het ook wel relativeren maar op het moment zelf niet. Soms kan een dag echt beginnen met.. Hoe kom ik hier nu weer door? En dan is er nog niks gebeurd. Moederschap valt me soms zwaar maar vaak ook niet. Heb meer last van mijzelf
Wel een soort van 'fijn' om te lezen dat ik niet de enige ben! @Loveloes Op zijn tijd even huilen en praten helpt hier ook goed! @Sama1 mooi gezegd, meer last van jezelf hebben, dat is het ook
Dit is zo herkenbaar!! Ik zat er net ook even doorheen maar zei toen tegen mezelf: het hoeft niet perfect, je doet het goed genoeg. Ik voelde me meteen rustiger worden. Mijn kindjes schelen ook 4 jaar en ik voel me steeds falen als ik het huishouden niet bij kan houden én niet elke minuut naar de verhalen van mijn 4-jarige kan luisteren én de baby constant tevreden houden én naar mijn man luisteren die dingen wil delen én dan nog mezelf niet vergeten. Pffff..
Gewoon lekker doen wat goed voelt voor jou en je baby. Je kunt zorgen dat ze zo min mogelijk prikkels krijgt of haar er juist wel aan blootstellen. Ik was en ben geen stressmoeder, maar de eerste2 jaar heb ik de slaapjes van mijn kind op de eerste plek gezet. Waar nodig bleef ik thuis en hij lag er gewoon elke avond op hetzelfde tijdstip in en ook in zijn eigen bedje. Ik ging overdag wel op visite maar als ik zag dat hij het nodig hand om rustig thuis te slapen dan deed ik dat. Misschien valt dit wel onder stressmoeder zijn, maar zo heb ik het niet ervaren. Pas sinds hij twee is doen we het totaal anders en komt het weleens voor dat hij later op bed ligt in de avond en dat gaat allemaal prima. Dit voelde gewoon goed voor ons en dat hebben we eigenlijk met andere dingen precies zo gedaan.