Hoe rot ik het ook voor je vind ben ik blij te lezen dat ik niet de enige ben. Ik ben gewoon niet zo'n verplichte bezoekjes familie mens. Snap ook niet waarom dat ineens wel moet als er een kleine is.
ik dus ook niet! En, t heeft mij/ons echt mega veel bloed zweet en vooral veel tranen en frustraties gebracht helaas.. maar ik ben ontzettend bij dat we wat dit betreft heel consequent zijn geweest en zijn.... As ik zie hoe hun met de andere kleinkinderen omgaan krijgen we echt kotsnijgingen.... En ik merk wel, dat omdat mijn ouders onze wensen en opvoeding wel respecteren ik daar wel al wat makkelijker word ... Dus bijv sneller iets doe wat ik iets minder ruk vind bijv om hun te plezieren.. Of eens een keertje klassen oid
Mischien kan het fijn zijn als je ze vertrouwt met je kleine om ze 2 uurtjes te laten komen voor je zoontje en dan ga jij wat anders doen zodat je hun bemoei gedrag niet hoef aan tehoren?
Ik zou het heel duidelijk nog een keer zeggen: ik wil x y en z (jullie 1x per 2wk bezoeken bv) en voorlopig wordt er nog niet opgepast. Dat komt als ik er later wellicht aan toe ben. Het is mijn kind en ik maak de beslissingen. Ik vind het vervelend als jullie steeds proberen om mijn grenzen op te rekken. Dit is het: x y en z. En als ze dan weer beginnen, blijf je (net als bij een peuter, die willen ook steeds grenzen opzoeken...) steeds herhalen dat je x y en z aanbiedt. Geen excuses, geen uitleg, alleen herhalen wat jij wilt. Ik denk overigens dat ze het goed bedoelen maar dan zullen ze dat beter moeten laten merken. Jou rot behandelen en vervolgens wel met je kind op stap willen, zou ik ook niet mee akkoord gaan.
Op je strepen blijven staan en je grenzen bewaken 1x in de 2 weken is voldoende hoor En oppassen alleen als jij en wanneer jij wilt heb ervaring met dit gedoe kan je alleen maar adviseren op je strepen blijven staan Jullie leven jullie kind
Misschien moet je je erbij neerleggen dat je andere mensen niet kunt veranderen. Zeker als ze ouder zijn is verandering vaak erg lastig. En ze zien jouw probleem niet dus waarom zouden ze veranderen? (Vanuit hun gezien dan). Ook hoef je niet iedere keer in discussie te gaan over wat jij wilt. Probeer je schouders op te halen en jezelf niet te verdedigen. Je bent een volwassene en geen klein kind. Komt er een vraag of opmerking dan geef je 1x een duidelijk antwoord. Beginnen ze opnieuw dan begin je over totaal iets anders. Ook een nietszeggende reactie kan helpen "oh ja" " mm ok" en door op iets anders. Wellicht is het helpend om het contact meer te beperken. Concentreer je op je eigen gezin. En ga alleen op bezoek als jij daar behoefte aan hebt. Bij vervelende situaties vertrek je weer naar huis.
Als oma op dit forum heb ik er even over nagedacht of ik wel of niet zou reageren, en hoop dat je het niet als ongewenste inmenging ziet. Het is voor mij een wonder dat er weer zo'n klein wezentje is en zou mijn dochter graag willen beschermen voor de fouten die ik zelf heb gemaakt. Soms zeg ik iets, waarvan ik later spijt heb. B.v. "heb je al geprobeerd of ze op het potje wil?" Dat is dan een vraag uit belangstelling niet als kritiek, maar het zou wel zo opgevat kunnen worden, door een jonge gevoelige moeder. Waar ik mee wil zeggen dat het misschien niet altiijd bedoeld is als kritiek op jouw manier van omgaan met je kind. Als je wel duidelijk het idee hebt dat ze geloven dat je het niet goed (genoeg) doet, zou ik zeggen dat het je verdrietig maakt en vragen wat ze dan precies denken dat je zou moeten doen. Dus niet alleen "niet dit doen" maar ook "wat dan wel". Zeggen dat je erover na zult denken, het met je partner zult bespreken en later vertellen dat jullie het in jullie situatie met JULLIE kind niet zo kunnen doen en het op een andere manier proberen. Maar dat je dankbaar bent voor het advies en als je iets nodig hebt je het zult vragen. Het liefst op een moment dat je niet erg boos of verdrietig bent, want anders wordt het misschien ruzie. Alles waarbij je geen goed gevoel hebt afhouden (oppassen, logeren e.d.),en aangeven dat ze b.v. met een verjaardag, kerst e.d. een kadootje mee mogen brengen maar verder niet. Omdat grootouders nu eenmaal vaak een gevoel moeten hebben dat ze "nuttig" zijn, kan je ze misschien een taak geven. B.v. een fotoboek maken van het eerste jaar van je kindje. Kleertjes op het internet zoeken en je daar van links sturen (je verteld dan precies waar je naar zoekt, b.v. rompers mt.68, katoen, prijs tot 6 euro). De kinderliedjes die ze zich nog kunnen herinneren op laten schrijven etc. etc. Als de wederzijdse bezoeken stress veroorzaken, elkaar buiten zien. In de speeltuin of bij het eendjes voeren (als dat kan). Mijn schoonouders (lieve mensen) bemoeiden zich met alles en probeerden ook om mijn manier van opvoeden te veranderen, omdat dat "allemaal onzin" was. Ik gaf mijn dochter b.v. geen suiker, maar zij gaven haar een glas ranja als we bij hun op bezoek waren, want een keertje gaf toch niet?. Het eeuwige noodzakelijkheid om uit te leggen waarom ik het iets wilde was slopend en zorgde voor stress. Toen heb ik mijn schoonvader een schommel voor haar laten maken en mijn schoonmoeder lakentjes laten naaien. Een beetje meer afstand genomen en toen ging het een stuk beter.
Ik zie het zeker niet als ongewenst! Ik vind het fijn om het van de andere kant te horen. Het klopt dat ik snel een goed bedoeld advies als kritiek kan opvangen. Dat spreek ik dan ook niet uit en ga vervolgens wel aan mij zelf twijfelen. Helaas heeft mijn moeder er een houtje van t randje op te zoeken. Gisteren vertelde ze me dat ze trots was op hoe ik het deed MAAAAAR ze vond ook dat ze meer RECHT had op vrijheid met HAAR kleinkind en dat ze minimaal 1 keer per 2 weken DIENT op te passen. T is helaas een combinatie van ik die moeite heb met de grenzen aangeven en een moeder die precies weet welke knoppen ze moet drukken om mij van slag te krijgen. De opdrachtjes die je noemt heb ik eerder geprobeerd met mijn schoonmoeder. Die roept altijd dat "als ze wat voor ons kan doen dat ze dat altijd zal doen". Ik vraag werkelijk nooit om hulp. En als ik dat dan wel doe komt t werkelijk nooit uit. (tijdens zwangerschap gevraagd of ze me keuken wou poetsen een keertje gordijnen op maat wilde maken en of ze pakketje voor me op wou halen) alle 3 de keren was t niet mogelijk. Dan ben ik ook gauw klaar met hulp vragen. Ik heb wel na de opmerkingen op mijn bericht de knoop doorgehakt dat er gewoon niet word opgepast door opa's en oma's en dat ik zelf gewoon een dag minder ga werken
Ik herken het en wil je wel mijn ervaringsverhaal vertellen. Na een geweldige zwangerschap in de zomer 2015 moeder geworden van een zoon. Na de geboorte echter heb ik zacht gezegd een psychisch heel moeilijke periode doorgemaakt. Voor mijn ouders was het ook hun eerste kleinkind. Enthousiast en zoals ze gewend waren gingen ze over mijn grens heen wilden ze vanaf het begin een plaats in het leven van hun kleinzoon opeisen. Ze wilden meebeslissen over alles (borstvoeding, wel of geen speen, wie hem mocht vasthouden, wanneer ik hem niet bij mij mocht houden, wanneer ik hem moest laten "uithuilen"). Ik was toen natuurlijk ook niet helemaal mezelf, de hormonen gierden door mijn lijf, ik was psychisch zwak en mijn grenzen werden eigenlijk niet serieus genomen, zoals jij het beschrijft ze probeerden mijn grenzen alsmaar te verschuiven. De band met mijn ouders was altijd al ingewikkeld en ook hebben ze mij vaak het gevoel gegeven niet goed genoeg te zijn. Ik had nooit goed geleerd grenzen aan te geven en dat werd nu wel duidelijk. Uiteindelijk heb ik het septer volledig in de hand genomen en heb duidelijk gemaakt dat ik dit niet meer accepteer. Er zijn periodes geweest dat ik geen tot minimaal contact had met mijn ouders. Ik heb ze laten voelen dat ik ze niet nodig had. Ze hebben tot ruim 2 en een half jaar nooit op mijn zoon gepast. Langzaam en met vallen en opstaan zijn ze gaan inzien dat hun rol die van opa en oma aan de zijlijn is en ik de moeder ben. Ik ben natuurlijk ook aan mijn psychische gezondheid gaan werken en ben steeds beter in mijn vel gaan zitten en ik heb geleerd dat ik niet alles kan en moet controleren. Zoon is intussen 5 en gaat minimaal 1 a 2 keer per week naar mijn ouders. Niet omdat het moet, ik heb altijd een alternatief maar omdat zowel zoon als mijn ouders dat leuk vinden. Ik voel me niet meer "niet goed genoeg" ik heb me bewezen als zelfstandige vrouw en moeder. Ik straal dat nu denk ik ook uit want voor het eerst in mijn leven (ik ben midden 30) heb ik het gevoel dat ik op ooghoogte behandeld wordt. De band is nu beter dan ooit tevoren.
Wat ontzettend fijn dat het nu een stuk beter is ! Het nooit goed genoeg zijn voert de boventoon. Wat ontzettend knap van je dat je nu je zoontje gewoon elke week naar je ouders brengt! Ik ben ook nog onder behandeling bij de psycholoog van de pop poli en voorlopig nog niet "klaar" daar. Maar jullie adviezen en verhalen helpen me wel enorm❤
Moet toch ff reageren, komt zoooo bekend voor! Met mijn ouders altijd een hele goede band gehad. Mijn moeder is altijd een bemoeierig type geweest, maar dat heb ik haar altijd gewoon rechtuit (op een nette manier) kunnen zeggen. Ook toen we kinderen kregen; dit niet doen, dat niet, dat niet... Toen duidelijk gemaakt dat we dit zelf willen doen en dat ik zelf op mijn bek wil gaan, door schade en schande leert men. Het kwartje viel... De liefste opa en oma die er zijn en ALTIJD bereid om te helpen. Ook in tijden dat ik moeilijke echo's in Maastricht had en niet zeker wist of we het kindje konden houden... Ook toen ik bevallen was en mijn zoon 2,5 week in de couveuse moest blijven; huis poetsen (want geen kraamzorg), voor ons koken, wassen, zorgen voor frisse bedden bij ons thuis. Niks was haar teveel. Dat laat in mijn ogen zien dat ze er voor ons is, en niet alles draait om het kleinkind. Schoonouders daarintegen hebben we nooit een goede band mee gehad. Ze voelde zich altijd te goed, had maatje 36 en zo strak als een banaan. Zat ik daar met mn vetkwabbels... Man wat heeft dat mens me onzeker gemaakt (lag ook aan mezelf grotendeels hoor). Maar, toen we verhuisden waren ze er niet, toen we het moeilijk hadden waren ze er niet, ze waren er eigenlijk nooit. We zagen hun 2 x per jaar, met de verjaardagen. TOTDAT ik bevallen was, toen wou vooral schoonmoeder opeens vanalles. Op de couveuseafdeling mocht ik 1 iemand op bezoek laten komen buiten mij en mijn man om, en dat was toch echt wel mijn moeder waar ik dagelijks contact mee had en ALTIJD voor ons klaarstond. Maar schoonmoeder eiste ook dat ze mocht komen. Heel af en toe kwam ze thuis op bezoek bij ons... 1 x per 3 maanden denk ik? Op dat moment werden er 2397347 foto's gemaakt die overal gedeeld en verspreid werden, en deed ze zich voor als de perfecte oma. Dan weer 3 tot 6 maanden radiostilte. Toen onze zoon 2 was, eiste ze van ons dat hij daar een keer ging logeren. Toen ik netjes heb aangegeven dat ze amper op bezoek kwamen en wij onze zoon niet ergens zouden laten logeren bij mensen die hij amper kende, barstte de bom. Uiteindelijk lang gesprek gehad met haar en duidelijk om mijn strepen gaan staan. Nee, ik wilde dit absoluut niet. Dan zou er toch echt wat in het contact moeten veranderen wou dát gebeuren. En ja, ik werd de vervelende schoondochter. Er werden de naarste verhalen over me verspreid, terwijl ik denk ik best normale eisen had. Band met mijn kids prima? Oke, dan mogen ze best een keer logeren of een dagje mee naar de dierentuin ofzo. Maar elkaar 3 x per jaar even een uurtje zien? Nee, dat noem ik geen band en daar geef ik mijn kinderen niet aan mee, punt! Uiteindelijk na heel veel jare op en af, heb ik besloten ermee te stoppen. Het was klaar. Ik had altijd stress als ze weer eens zouden komen op een verjaardag, want wíst dat ik dan weer alles naar mn hoofd geslingerd kreeg. Mijn man heb ik vrijgelaten in het contact, zijn moeder, zijn keuze. Maar schoonmoeder heeft ook zoveel bij mijn man geflikt in het verleden dat hij ook besloten heeft het te laten rusten. En nu; we hebben rust. Wat ik met mijn verhaal wil zeggen, niemand hoeft iets van jou te eisen. JIJ bent de mama en JIJ mag bepalen wanneer jij je kindje uit laat logeren. Omas en opas mogen best eens zeggen; ooo wat lijkt het me leuk als ze een keer komen logeren... Maar eisen? Nee! Daar ben ik écht mega-allergisch voor geworden. Praat goed met je partner hierover, zeg waarom je denkt en waarom je je zo voelt. Voor ons was dat echt het allerbelangrijkste om met hem op 1 lijn te zitten. Laten merken dat er niets en niemand tussen jullie in kan komen. Enorm veel succes en wijsheid!
Mocht het met alleen de psycholoog niet lukken, kun je ook denken aan vaktherapie om te oefenen/ leren grenzen aan te geven.
Tja... ik heb een ander geluid. Zonder te proberen te oordelen over het geluid wat hier wordt gegeven. Wij wilden kinderen. Maar de dag dat wij ouders werden, werden andere dierbaren, opa, oma, oom, tante. Iedereen “bemoeit” zich ermee. Denk dat velen van jullie oprecht gek zouden worden hier in de familie. Maar ik laat het “los”. Opa en oma hebben fantastische kinderen groot gebracht, waarvan ik er 1 ben getrouwd. En ja soms hebben ze echt debiele ideeën, mijns inziens. Maar ik bepaal wat ik daarmee doe. Maar goed, ik kan goed ene oor in andere uit. Er zit ook een andere kant aan mijn, it takes a village to raise a child, verhaal. Mijn ouders mogen onze kinderen niet zien opgroeien. Daar heb ik afscheid van genomen. Simpelweg omdat zij niet goed waren voor hun eigen kinderen, en ze vreselijk hebben beschadigd. Misschien kan ik het van andere familie daardoor beter loslaten. Ik ben zo blij met alle liefde die onze kinderen ontvangen. En dat wij niet de enige zijn die het beste voor ze willen. Ik vind mijn kinderen oprecht heel rijk met al die liefde om hen heen.