Naar aanleiding van een discussie in een ander topic open ik dit topic. Ieder kind wat de kinderopvang of school bezoekt is weleens ziek en veel van deze ouders werken. Niet iedereen is altijd in de luxe positie om vrij te nemen om zelf het kind thuis op te vangen of een beroep op een netwerk van ouders, zussen, vriendinnen etc te doen om het kind op te vangen. Vaak wordt er voor aan kinderen wordt begonnen wel een netwerk bedacht en worden er bijvoorbeeld afspraken met ouders of familieleden gemaakt dat deze de kinderen op zullen vangen in zo'n geval. Maar ouders worden ouder en kunnen het misschien niet meer aan, of komen zelfs te overlijden, en zus die eerst thuisblijfmoeder was en jouw kinderen best op wilde vangen bij ziekte gaat misschien toch ineens zelf ook weer op zoek naar een baan. Om elkaar hier te helpen leek het mij handig dat de dames die tips hebben over opvang van een kind bij ziekte deze hier kunnen plaatsen Mijn ouders staan volledig voor mij klaar, maar gezien gezondheidsklachten voorzie ook ik naar de toekomst toe wel stress mbt opvang van mijn kinderen wanneer deze eens ziek worden. Af en toe vrij nemen zal geen probleem zijn, maar misschien heb ik wel vaker een oplossing nodig dan af en toe. Het gaat dus niet om ideeën als ouders, familie en vrienden, maar om andere oplossingen dan het directe netwerk van mensen om je heen. Wie heeft handige oplossingen waar ik en andere dames nog niet aan hebben gedacht?
Is het een idee een klein netwerkje te maken met betaalde oppassers? Of kijk op school eens rond wie er wel eens met de oppas mee gaan. Dit zijn vast ook vrouwen die het voor erbij doen en dus geen erkend gastouderbureau (meer) zijn maar af en toe een kindje opvangen. Of een flexibele gastouder die het prima zou vinden als een kindje soms komt. Je kunt altijd vragen wat de mogelijkheden zijn in zo'n situatie. Ik zou dan alleen wel proberen zo iemand wat vaker in te zetten dan alleen bij ziekte
dit doe ik zelf ook, maar ik vang dan weer geen zieke kindjes op Heel fijn als je idd een go hebt die dat wel doet. Maar als je kind echt ziek is, wil het denk ik liever gewoon bij mama thuis zijn. Vrij nemen is dan idd de enige mogelijkheid. En in het geval als je merkt dat je heel vaak tegen dat probleem oploopt, zou ik je baan te rade gaan. Is het misschien beter om te stoppen? Of een andere baan te zoeken met meer flexibiliteit?
Ik zat een tijd terug oa hierover na te denken, dat kwam voort uit alle stakingen en dat werkende ouders de opvang zo moeilijk rond kregen, ik als tbm zou dan best kinderen die dagen -kosteloos- willen opvangen als mensen er echt alles aan hebben gedaan maar de opvang regelen gewoon niet lukt. Ik denk namelijk dat er altijd 1 a 2 ouders van kinderen in de klas het gewoon niet rond kunnen breien. (maar daar heb ik nog geen ervaring mee dus dat is iets wat ik denk.) Ik zou het gewoon fijn vinden als andere mensen wat meer gezien worden met dit soort dingen dan alleen maar het zinnetje ‘regel het maar’ of ‘ iedereen hoort een heel netwerk te hebben’ voor sommige is dat denk ik gewoon heel lastig om voor elkaar te krijgen.
Man en ik werken vrijwel nooit tegelijk. Sporadisch gebeurt het wel tijdens schooltijd. Als de kinderen dan ziek worden proberen we eerst of een van ons naar huis kan. Kan dat niet dan hebben we een paar mogelijkheden: opa en oma, tante, bonusopa’s en bonusoma’s (bevriende ‘oudjes’ uit onze omgeving of een vriendin die toevallig een vrije dag heeft. Ik vang ook regelmatig kinderen van vriendinnen op.
Klopt. Voor ons was het heel erg lastig en dat is ook wat mee heeft gespeeld toen ik ontslag nam. Leuren met een ziek kind vond ik zo erg.
Ik vind het een mooie gedachtengang...soms sta je zo machteloos. Je kiest er niet altijd voor om met moeite de opvang te regelen. Aan alle kanten is er vaak druk: vanuit jezelf en een stukje schuldgevoel, verantwoordelijkheidsgevoel en ook onzekerheid. De werkgever die iets verwacht en je kleine gup die graag bij de ouder wil zijn. Ik vind het soms een heel gedoe. Wat ik het meest lastig vind is een vader die er niet is bijvoorbeeld. Goddank zijn mijn ouders dichtbij komen wonen, maar veel verder dan dat kom ik ook niet. Dus telkens weer dank ik onze lieve heer op mijn blote knietjes dat het weer geregeld is.
In de praktijk nemen 99/100 mijn man of ik vrij of we werken thuis. Ik heb helaas dagen waarop dat niet kan ivm het werk dat ik doe, maar dan kan mijn man het eigenlijk altijd wel regelen. Lukt het bij allebei niet, dan vragen we één van de oma's. Zelf werk ik parttime en als er een vriendinnetje van een van mijn kinderen ziek zou zijn op mijn vrije dag en het lukt de ouders niet om het te regelen, dan zou ik zeker op willen passen. Op 'gewoon een klasgenootje' ook trouwens, maar dat zal minder snel gebeuren, vermoed ik. Maar wel incidenteel, anders kan ik net zo goed 5 dagen gaan werken. Ik heb vroeger ook wel eens ziek bij een vriendinnetje thuis op de bank gelegen, zij hadden onder werktijd altijd een oppas in huis.
Hier gaat ie naar de gastouder. Maar niet bij spugen/diarree of koorts boven 38.5 Anders oma of een vriendin als die toevallig vrij heeft. Maar ik probeer altijd eerst of man en ik iets kunnen regelen. Meestal de constructie dat ik de ochtend werk en hij de middag. Of als ik een late dienst heb, dat hij dat 2 uurtjes eerder thuis komt. Vaak lukt dat gelukkig wel. En het echte ziek zijn duurt meestal maar 1 of 2 dagen... Daarna kan ie weer naar de gastouder.
Mijn dochter kan gewoon naar de gastouder. Maar bij echt ziek: lees koorts, spugen, diarree of zich gewoon echt niet fit voelen en dus als een zielig hoopje op de bank dan thuis. Dan hoort een kindje gewoon bij zijn papa en mama te zijn. Daar mag je calamiteiten verlof voor inzetten. Ik heb de zorg alleen voor mijn dochter. Gelukkig zelden ziek. Ze is 1x echt 2 dagen enorm ziek geweest.
De machteloosheid kan ik mij zo goed voorstellen. We leven in een ontzettende drukke wereld waarbij werk prestaties zo ongelofelijk hoog staan en dan die bazen die je boos aankijken als je thuis moet blijven omdat je kind ziek is. Ik ben zo blij dat wij thuis die stres niet hebben. Ik gun dat anderen ook. Mijn moeder was een alleenstaande moeder met in dat opzicht ook geen groot netwerk en dus heel veel stres als ik ziek was. En soms denk ik dat je capaciteiten als ouders oa gemeten word bij het feit dat je de opvang niet rond krijgt tijdens ziekte of staking. Soms is het gewoon onvermogen, het zegt niks over de ouder zelf.
Het ging om oplossingen voor werkende ouders Niet iedereen verkeert in de luxe positie om zijn baan op te kunnen geven. En ook is het niet altijd mogelijk om een baan met meer flexibiliteit te zoeken. Daarbij ben je ook afhankelijk van welke diploma's en werkervaring je hebt. Inleveren op salaris kan ook betekenen dat mensen hun hypotheek /huur niet meer kunnen betalen of schulden moeten gaan maken.
Is calamiteitenverlof niet alleen voor de dag dat ze ziek worden? En dat er daarna wordt verwacht dat je een andere oplossing zoekt?
Toen mijn jongens klein waren kon ik makkelijk schuiven met werk. Dan waren ze op een werkdag van mij ziek en dan schoof ik mij werk door naar mijn vrije dag. Of man nam vrij. De laatste jaren was mijn functie zo veranderd dat dat niet meer kon. Ik werkte toen volgens een vast rooster in diensten. Toen zaten we klem. Opa en oma van de ene kant zijn nooit een optie geweest wegens ziekte. Mijn moeder kon soms inspringen. Uiteindelijk ben ik onder andere vanwege deze reden gestopt met werken. Dus je kunt zorgverlof opnemen, als je werkgever daar echt lastig over gaat doen moet je misschien toch op zoek naar ander werk. Of weren wanneer je partner thuis is en vice versa. Of werk zoeken dat je vanuit huis kunt doen. Of flexibel werk gaan doen.
Calamiteitenverlof is idd voor de dag zelf. Als je gebeld wordt dat je waterleiding is gesprongen bv, of bij je is ingebroken, of je kind ziek is geworden. Daarna heb je evt recht op zorgverlof. Ik meen voor 2 het aantal arbeidsuren die je per week werkt in een kalenderjaar.
het is wel fijn als het lukt met wat ouders om voor nood-opvang een vangnet met elkaar te vormen. Máár, dat zou dan wel een groepje moeten zijn,waarbij de kinderen wel vaker bij elkaar spelen, zodat de kinderen de ouders ook best goed kennen. En dan alleen voor nood-opvang. Dus: School belt, kind is ziek, je moet het komen halen, maar kan niet acuut weg. Dat je dan back-up hebt. Hier heb ik dat dus met 2 vriendinnen (die ik dus op school heb leren kennen) . Zonder kinderen zien we elkaar eigenlijk ook zelden. Ja gelijk na school even, maar niet in het weekend ofzo. Maar voor dit soort dingen is dat wel fijn. En een oppas netwerk hebben lijkt me ook fijn - maar in geval van ziekte is het wel belangrijk dat je kind dan al vertrouwd is met die oppas. Dus als je verder nooit oppas nodig hebt, is dat weer lastig.
Dat is het ook. Ik heb gelukkig een heel fijne werkgever hierin, maar ook een baan waarin ik op gezette tijden op bepaalde plekken moet zijn. Ik heb de mogelijkheid om bepaalde taken vanuit huis te doen. En dat scheelt enorm. Geeft rust en dat komt ten goede van je welzijn etc. Maar ik heb ook andere werkgevers gehad en dan kon ik echt in paniek raken als mijn dochter niet in orde was. Waar zit dan de oplossing, naast het heel goed zorgen voor een netwerk? Ik denk dat deze ligt bij de werkgever en misschien bij de overheid. En dan heb ik het niet over het neerleggen van de verantwoordelijkheid bij deze. Maar wel bij een stukje aanpasding in bijv. De arbeidsvoorwaarden. We hebben zorgverlof, maar het zou handig zijn als je dit gewoon op kan nemen zonder te horen : dat komt niet uit..want geen vervanging. Vanuit de overheid zouden de kosten voor vervanging deels vergoed kunnen worden bijv. Zoiets. Geen idee of dat te realiseren is. Bovenal is het voor mij van groot belang om te kijken naar hoe we het samen kunnen doen. Uiteraard moet je dan wel alert blijven dat er geen misbruik van zo!n regeling gemaakt wordt. Maar heus, zo vaak komt het niet boor dat een kind zo ziek dat je thuis moet blijven. Dat zal gemiddeld 1 a 2x per jaar zijn. Uitzonderingen hou je, maar algemeen: meer flexibiliteit zou fijn zijn. Maar hoe precies?
Nee meestal niet ze heeft er bewust voor gekozen om nooit het maximale aantal kinderen te hebben. Ze heeft zelf oudere kinderen die eventueel ook eens kunnen oppassen (als ze geen school hebben).