Even naar aanleiding van een topic over billen tik van oma… Ik ben benieuwd naar jullie oplossing. Je hebt te maken met de volgende situatie. Je kind moet van jou een simpel klusje doen: glas/papier wegbrengen naar glas/papiercontainer een straat verderop, het duurt maximaal 10 minuten. Maar het kind heeft daar geen zin in en zegt doodleuk “ik doe het niet”. Dus op je vriendelijk verzoekje “Pietje, wil je ajb glas/papier wegbrengen?” zegt het kind “Nee hoor, ik doe het niet, breng het maar zelf weg”. Hoe los je het op? Het kind is dan 8 jaar oud.
Ik ben van mening als je ouders dit soort verzoek nummers hebben dat je kind dit dan gewoon even moet doen. ( Overigens doe ik ook dat soort dingen voor hen! Als ze bv vragen kun je even de schaar voor me pakken oid dan doe ik dat ook) Die van mij hebben nog niet de leeftijd om met een brutaal antwoord te komen maar als ze eens nee zeggen dan merken ze aan mijn reactie dat het een retorische vraag was Ik Zou dit dus niet accepteren
Zowel mijn eigen kinderen als mijn leerlingen weten van mij, dat dit soort vragen in feite opdrachten zijn. Ik formuleer het als vraag, omdat ik dat prettiger / vriendelijker vind klinken. Als je vervolgens "nee" zegt, volgt er gewoon een heel duidelijke opdracht. Dat moet niet te vaak gebeuren, want dan gooi ik die vriendelijkheid overboord omdat ik dan merk dat je daar blijkbaar niet mee kunt omgaan.
Ik zou bv zeggen: het glas moet vamdaag nog even weg en ik wil dat je dat doet voordat we gaan eten. Dan geef je wel een opdracht, maar heeft kind nog ietwat ruimte in zelf beslissen. Maar al ook per kind schelen, bij mijn dochter zou zo'n benadering prima werken.
Dan kan hij niks anders leuks doen zolang hij het glas niet heeft weggebracht. Consequentie van zijn gedrag. Of inderdaad een ruimere tijd geven.
Dit werkt bij mijn oudste ook, en als ik merk dat het bv 15 minuten voor we gaan eten nog niet is gebeurd, herinner ik haar er nog even aan.
Ik heb een keer gelezen dat je op een vraag nee mag zeggen, kinderen dus ook. In dit geval wil je dat hij iets gaat doen, ik zou het dus niet vragen maar zeggen dat hij het glas weg moet brengen. Afhankelijk van het type kind is dat of gelijk de opdracht uitvoeren of een bepaalde tijd stellen waarin het gedaan moet worden. Wordt het niet gedaan dan hangt daar een consuequentie aan vast omdat het een opdracht is en geen vraag.
Ik zou ook geen vraag stellen maar zeggen dat je wil dat hij dat doet. Ik vind persoonlijk ook dat je op een gesloten vraag ja en nee kunt zeggen. In het geval ze het dan niet doen, want ook dat gebeurd hier wel eens op een gekregen 'opdracht', kan ik er dan iets aan koppelen. Stel dat ze vervolgens iets willen, ik noem maar tv kijken, een spelletje, iets te eten , enzovoorts, kan ik dan heel opgewekt zeggen 'ga eerst even naar de glasbak voor me zorg ik zo dat het klaarstaat (spelletje, wat te eten, zorgen dat de tv aankan etc.). Ik merk dat ze het dan makkelijker kunnen wanneer ze eigenlijk niet wilde. En ergens snap ik ook heel goed dat ze soms ergens geen zin in hebben. Ik stel ook wel eens iets uit voor 'straks'. Wanneer ze dus iets niet willen, kan ik ook wel eens zeggen 'oke prima, wel wil ik dat het vanmiddag gedaan wordt, wat vind jij een beter moment?'
Op een vraag mag je nee antwoorden dat klopt en dat geldt voor een kind ook. Maar het is wel zo fatsoenlijk om een vraag om hulp met ja te beantwoorden vooral als het nauwelijks moeite kost. Dat mag een kind ook leren. Als ouder doe je ook genoeg voor je kind toch. Dus als iemand je een gunst vraag dan mag je best nee zeggen maar wel met een goede reden. In zo'n geval zou ik de bal terugkaatsen. Het eerstvolgende wat mijn kind van mij gedaan wil hebben weiger ik. En meestal komt dat vrij vlot dus dan leren ze er meteen van
Ik zou wel proberen te achterhalen waarom het kind het niet wil. Is de tas de zwaar, vinden ze het eng alleen, zijn ze moe, of willen ze liever spelen. Afhankelijk van de reden die ze geven probeer ik het iets aan te passen. Misschien kunnen we de klus dan samen doen, misschien alvast beginnen en help ik straks mee etc. Persoonlijk laat ik mijn kind van 8 niet alleen het glas wegbrengen, omdat het een zwaar en viezig klusje is (glas staat bij ons buiten onder een afdakje) er vaak nog wat smurrie onderin potjes/flessen zit die hij haarfijn over zn jas weet uit te smeren.
Idd ik leer ook altijd dat je op een vraag ook nee mag zeggen. Dat dat voor mij niet altijd gunstig uitpakt is jammer haha. Ik probeer er dan achter te komen waarom dochter iets niet wil, en samen naar een fijne oplossing voor beide te komen. En dat lukt niet altijd, soms ontploffen we alsnog.
ik zou dan idd zeggen dat het geen vraag was, en dat hij gewoon nu zijn schoenen aan gaat doen en het weg gaat brengen. Zo niet, help ik hem ook nergens meer mee. En als hij echt zo meega brutaal zou zijn en pertinent zou weigeren... dan is daar het gat van de deur en kan je naar je kamer
Ik geef altijd ergens de ruimte tot overleg. Als ze het gevoel heeft dat ze een keuze heeft gaat het soepeler. Dus bijv: het glas moet even weggebracht worden, wil je dit nu doen of straks na het eten. Zo is het tóch een vraag maar kan ze geen nee antwoorden. Mocht ze echt tegen blijven werken of brutaal doet hangt er een waarschuwing aan en zo nodig een consequentie ( op dit moment is bijvoorbeeld de consequentie dat ze ee spel niet meer mag spelen de rest van de dag) Hier wel iets ouder; mij dochter is 10
Heb ik dagelijks maar dan met de konijnen voeren Ik geef ze aan dat het geen keuze is. Als ze een keuze willen geef ik die: ofwel de konijnen voeren ofwel geen toetje vanavond. En dan leg ik ze uit dat 'geen zin hebben' geen optie is. Mama heeft ook wel eens geen zin om was te doen maar dat moet toch want anders loopt iedereen in de blote kont. Dus. En ze kiezen zelf maar weten dat ik consequent ben. Over de gevolgen van de keuze wordt dus niet verder onderhandeld. Konijnen honger=kind geen toetje.
Waarom wil je dat je kind dit klusje doet? Weet het kind waarom je dit graag wilt? Wat is jouw behoefte en waarom kiest hij ervoor om je op dat moment niet te helpen?
Voeren jij en je partner dit gesprek bij elk individuele handeling die in het huishouden moet gebeuren? Ik ben dan geen ts, maar wij doen als gezin ook allemaal mee in het huishouden, verdeeld in verschillende mate van zwaarte en verantwoordelijkheid. Als mijn kind de tafel dekt is hij niet bezig met 'mijn behoefte' of 'mij aan het helpen'. Net zo min als dat ik daarmee bezig ben tijdens het afwassen. Gezamenlijk zorgen voor de leefbaarheid, schone en gezonde omgeving lijkt me het fundament van samenleven. En bij ons is dat een belangrijk onderdeel van de opvoeding. Waarom zo gewichtig doen over het buiten zetten van afval? Als het niet gebeurt hebben we binnen een vuilnisbelt op gegeven moment, lijkt me reden genoeg.
Dit idd. Op een vraag mag je nee zeggen. Ik deed het ook altijd in vraag vorm, maar geleerd dat het bij mijn dochter met ass,dat dus niet kan en ik denk dat dit wel voor elk kind geldt.
Zo een situatie hebben wij pas met zoon gehad. Zaterdag avond laat zag ik zijn fiets nog in de tuin staan. Ik vroeg of hij die even in de schuur wilde zetten. Nee dat wil ik niet. Mijn eerste reactie was, pardon? wat zeg je? Nee dat wil ik niet! Waarom wil je dat niet? Het is donker in de tuin en schuur dat vind ik eng. Compromis, ik blijf in de deuropening van de tuin en jij zet je fiets weg, nog niet gerust gesteld. Wat kan ik voor je doen dat je wel je fiets weg gaat zetten? Met me meelopen en het schuurlicht aan doen mama. Prima schat, zo gezegt zo gedaan zonder strijd dmv goed communiceren.