Ik weet inmiddels al 2 weken dat ik zwanger ben. Nu ongeveer 6+ 3 weken. Ik ben 20 en mijn vriend is 21. Nu is mijn moeder er vandaag achter gekomen en nu weten de ouders van mijn vriend het ook... nu is het probleem dat onze ouders willen dat ik abortus doe. Ze vinden dat wij er geen zeggen in hebben. Ik weet echt niet wat ik nu moet! Iemand ervaringen of advies? Groetjees!
Oh meid wat een lastig pakket waar je in zit. Mijn vader was ook niet blij toen we vertelden dat we in verwachting waren van de 1e (ik was toen 19 jaar) maar hij heeft zich gelukkig voor de rest redelijk afzijdig gehouden. Ik zou een serieus gesprek met ze aan gaan en uitleggen dat abortus voor jou en je vriend de oplossing niet is en dat je dus ook niet van plan bent om dat te doen. Het is jouw lichaam dus ze kunnen je niet dwingen.. Hoe staat je vriend hierin? Mijn vader is na de geboorte toen wel als een blad van de boom omgedraaid en was gelijk trots. Hopelijk komen jullie eruit. Laat je niet gek maken, je bent ze wat dat betreft niks verplicht..
Izzie, De vraag is aan jou, ben jij gelukkig met je zwangerschap. Is je vriend er gelukkig mee? Zo ja, abortus WEIGEREN! Hier zal je dan altijd spijt van houden, het is namelijk niet iets wat je zomaar even doet om je ouders gelukkig te maken, omdat hun het er niet mee eens zijn... Dit word/is jullie keuze! Meid, ga een goed gesprek aan met je ouders en zeg dat abortus voor jou/jullie geen optie is en dat ze dit moeten accepteren. Ik wens je veel succes
De zwangerschap was gepland. We hebben 6 maanden geprobeerd voordat het eindelijk raak was. We zijn al langs de verloskundige geweest en hebben al 2 echo's staan waarvan eentje op maandag! Mijn vriend wil het kindje heel graag houden alleen zitten we allebei van en nu omdat onze ouders zo doen. Wat me vooral irriteert is dat zijn ouders niet de moeite gedaan hebben om überhaupt aan mij te vragen wat ik wil en ze vinden opeens dat ze me hele leven mogen bepalen! Ze vinden dat ze mogen bepalen dat ik morgen naar de huisarts ga en binnen nu en een paar dagen een afspraak maak voor een abortus! Volkomen belachelijk vind ik het. en ik ben zo iemand dat hoe meer mensen willen dat ik abortus doe hoe meer ik er tegen in ga. Hmpf Gedoe allemaal!
Wat een nare situatie. Als jullie bewust voor dit kindje zijn gegaan neem ik aan dat een abortus geen optie is voor jullie!! Hopelijk draaien jullie ouders snel bij! Bij je standpunt blijven en zeggen dat jullie bewust voor dit kindje gekozen hebben! Sterkte! Maar natuurlijk ook van harte gefeliciteerd met je zwangerschap!
Woon je bij je ouders of schoonouders? Ben je financieel afhankelijk van hen? Als dit niet zo is, lijkt me de oplossing voor de hand liggen: duidelijk aangeven dat zij met dit soort uitspraken ver over grenzen heengaan en een aantal weken weinig of geen contact hebben. Het is jouw leven!!! Daar mogen zij geen beslissingen in maken. Als je wel van hen afhankelijk bent, ligt de zaak iets ingewikkelder. Dan nog mogen ze dit soort dingen niet zeggen. Ik ben echt verbaasd waar ze dat lef vandaan halen. Maar als je bij hen woont en of geld van hen krijgt, is het wel logisch dat ze zich bemoeien met jouw leven. Ik zou dan op zoek gaan naar een manier om samen met je vriend echt zelfstandig te worden en een manier te vinden waarop jullie het met z'n drietjes gaan rooien. Er zijn verschillende instanties die je daarbij kunnen helpen. Ps uit je nickname maak ik op dat je 20 bent? Dat is echt niet extreem jong of zo, je bent volwassen en zelf verantwoordelijk voor de keuzes die je maakt. Dus je ouders of schoonouders hebben hier echt niets maar dan ook niets over te zeggen. Jouw lijf, jouw leven, jouw relaties. Neem je verantwoordelijkheid en laat zien dat je niet hun kleine meisje meer bent, maar een volwassen vrouw. Dat is misschien even wennen voor je schoonouders, maar wel de realiteit waar ze het mee zullen moeten doen! Succes! En natuurlijk gefeliciteerd!!!
Wat een belachelijke reactie. Ze kunnen er best niet blij mee zijn. Dat waren mijn ouders ook niet en ik was ook 20. Maar niemand die ooit tegen mij gezegd heeft haal het maar weg. Uit je onderschrift maak ik ook op dat het een hele bewuste keuze is. Wisten je (schoon)ouders niet dat jullie bezig waren?? Ik zou zeggen gefeliciteerd en geniet van je zwangerschap.
Op zich hebben jullie ouders inderdaad geen zeggenschap in deze zwangerschap, jullie zijn beide volwassen mensen en hebben heel bewust de keuze gemaakt zwanger te gaan worden. ZIjn jullie ouders misschien in de veronderstelling dat de zwangerschap niet gepland is en daardoor mogelijk ook niet-gewenst? Dat zou ook al wat van hun reactie kunnen verklaren. Anders zou ik zeggen wees heel duidelijk: 1/ jullie zijn beide volwassen, 2/ zwangerschap is gepland + kindje is erg gewenst, 3/ zijn ze het er niet mee eens, dat dat prima is, maar dat jullie niet mee gaan in de eis om abortus.
Uiteindelijk is het niet relevant (want op jullie leeftijd hebben de ouders hier niks mee te maken, met zo'n beslissing), maar ik ben benieuwd naar wat achtergrond. Om te kunnen begrijpen waarom beide ouders zo reageren. - Ligt het echt alleen aan leeftijd? - Zijn jullie nog maar erg kort samen? - Wonen jullie nog thuis? - Is jullie financiële situatie stabiel? - Hoe denken de ouders überhaupt over jullie relatie? Dit om wat meer te begrijpen waarom ze zo reageren. Op basis daarvan kun je dan ook bedenken hoe jij weer kunt reageren. Maar een onaangename reactie is het wel...
Ik weet de beweegredenen van jullie ouders natuurlijk niet, maar jullie wilden dolgraag een kindje. Zij hebben niet zoveel meer te zeggen.... Je bent/wordt 21. Volledig volwassen, dat moeten de ouders ook nog gaan zien... Met mijn eerste zwangerschap ook veel negatieve reacties gekregen, maar toen ik met 21 weken beviel van Roos* en dus te vroeg afscheid moest nemen, was hun verdriet zo erg! Op sommige momenten deden ze of ZIJ een kindje verloren waren en moest ik hun wel even opvangen... Wat ik hiermee zeggen wil: niets zo veranderlijk als de mens. En het is jullie kindje, niet het hunne.... Daarnaast ben ik ook wel bang dat je het jezelf nooit gaat vergeven als je abortus zou plegen.
Wonen jullie op jezelf of nog thuis? Niet dat dat relevant is, maar het is logisch om te denken dat het een ongelukje is als jullie nog thuis wonen. Dan nog hoeft dat geen ramp te zijn natuurlijk.. ik probeer het te begrijpen. Meid, je bent oud en wijs genoeg om te besluiten wat jij wil. Evenals jouw vriend! Jullie hebben hier voor gekozen, daar hebben jouw ouders en schoonouders niets mee te maken. Ze kunnen jullie niet dwingen hoor.
We wonen momenteel nog wel thuis maar zijn niet van plan lang te blijven. Naast de vaste lasten betalen we zelf alles, we hebben beide werk. we zijn morgen 2 jaar samen, ze vinden zolang wij gelukkig zijn samen dat zij dat ook zijn. Mijn moeder heeft zelf gezegd dat als we samenwoonde er niks aan de hand zou zijn. Maar vervolgens geven ze ons geen kans om een plekje te gaan zoeken. We hebben ze niet vooraf verteld dat het bewust was omdat we elkaar dan waarschijnlijk helemaal niet meer zouden mogen zien. zijn ouders geloven niet dat het ook zijn bewuste keuze was. Ze vinden dat het allemaal mijn idee was en mijn schuld. Tot nu toe hebben zijn ouders ook totaal geen moeite gedaan om mij aan te horen! Wat ik onwijs onvolwassen vind. ik probeer stug vol te houden en ik ga na 6 maanden proberen het zeker niet zo snel opgeven om iedereen anders blij te maken!
Izzy, ik weet niet waarom maar ik wilde je toch even sterkte wensen met de situatie! Het lijkt misschien een beetje uitzichtloos nu maar dat trekt echt wel bij. Doe wat je hart (of jullie harten) je ingeeft! Het is echt een wondertje wat er in je buik zit. Mijn vriend is ook 21, en die doet het geweldig als papa (sinds 6 dagen ). Het is niet onmogelijk!
Dankjee! Inmiddels ben ik van zijn moeder ook niet meer welkom bij hun thuis! En ook dat hoor ik via mijn vriend omdat ze zelf niks tegen me durft te zeggen. nu is het al helemaal van belang dat we een plekje samen vinden. Ik hoop dat dat gaat lukken! Ik geef in iedergeval niet op!
Van waar ergens zijn jullie Izzy? Kan wel begrijpen dat het moeilijk is voor je, maar trek je niks aan van wat jullie ouders zeggen, dat draait allemaal wel bij (heeft mss wat tijd nodig). Zorg dat jullie relatie er niet onder gaat lijden en dat jullie elkaar blijven zien. Jullie zijn volwassen, hebben werk, dus het geluk lacht jullie toe.
Ik zou gewoon zo snel mogelijk een onderkomen zoeken en vertrekken, dan hebben ze niks meer te zeggen.
Je bent volwassen en je vriend ook, je ouders hebben weinig te zeggen in deze situatie! Naar dat ze zo doen, heb je al verteld dat het kindje volkomen gepland en gewenst is?
Jammer voor je ouders. Maar ze hebben vrij weinig te zeggen in deze situatie. Ik zou heel snel iets anders gaan zoeken met zijn 2. Wij hebben ook snel naar een woning moeten zoeken toen we er achter kwamen. We zijn naar de bank gestapt om te kijken of we konden kopen. En dat was zo! Prachtig gekocht huis hebben we nu. Had het echt niet zien zitten om dit bij mijn ouders te doen (en hun waren zelfs positief)
anders hadden jullie elkaar niet meer mogen zien?? Pardon!!! Jullie zijn 20 en 21 . Geen 12! huisje zoeken evt in een hele andere plaats. ZE hebben hier helemaal niets over te zeggen
Ik ben kapot! Ik ben er zo gebroken over, maar het ziet er niet naar uit dat ze er ooit over gaan stoppen! Ze denken dat het onze relatie kapot gaat maken, ze zeggen wel dat ze willen wat het beste is voor ons maar het komt er altijd op neer dat het beste is voor hun. Ongeacht hoeveel verdriet we ervan zullen krijgen. Alleen al nu dat ik dit typ zit ik in tranen... Ik ben compleet radeloos! Naast jullie en wat vriendinnen is iedereen er tegen en word ik dood gegooid door hoe stom en dom het wel niet is! Ik ben normaal heel sterk maar er is niemand in onze omgeving die ons een kans wilt geven of ons een beetje opweg wilt helpen. Ik hoef geen continue hulp alleen het zou wel fijn zijn als iemand nu een beetje steun zou kunnen bieden. ik weet het niet meer!