Ik heb al even gezocht of dat er iets over op staat op het forum maar ik heb niks kunnen vinden. Ik heb nou al een paar keer gehad dat als Julian overstuur is dat mijn vriend hem rustig krijgt en ik niet. Dit vind ik echt verschrikkelijk want ik moet hem toch kunnen troosten Ik wordt nu ook heel gespannen als hij gaat huilen omdat ik bang ben dat ik hem niet kan troosten. Als mijn vriend niet in huis is gaat het wel heel goed alleen duurt het wel wat langer! We hebben een hele zware bevalling gehad wat uiteindelijk is uitgedraaid op een KS en vanaf het begin heb ik al het gevoel dat Julian mij helemaal niet leuk vind. Ik heb de eerste dagen ook helemaal niet veel met hem kunnen knuffelen en hij wilde absoluut niet aan de borst en ging meteen helemaal over de zeik! Het zit me allemaal helemaal niet lekker en misschien zijn het gewoon nog de hormonen en valt het allemaal heel erg mee maar ik wou het toch even kwijt! liefs Luna86
he wat vervelend zeg. Ik heb hier geen verstand van, maar je zoontje vindt je echt wel lief hoor.... Ik denk dat Julian het ook voelt als je gespannen bent. Als hij begint te huilen, zorg dan dat je vriend even naar boven gaat ofzo en dan ga je rustig zitten/wandelen en probeer je hem te troosten. Misschien duurt het even, maar het lukt je wel! Probeer het vol te houden en te accepteren, misschien draait hij dan ook wel bij
Maak je niet te druk hoor! Misschien is het juist je eigen onzekerheid waardoor je het idee krijgt dat hij je vriend leuker vindt. Ik zou het een beetje loslaten en gewoon lekker genieten van je mannetje, en dan voel je je vanzelf zekerder met hem. Je blijft altijd dagen houden dat je het niet weet, nog jaaaaren Maar je zult hem wel steeds beter begrijpen en weten wat hij fijn vindt. Zie je wat je vriend anders doet dan jij? Misschien kan hij je ook wel helpen en je een beetje zelfvertrouwen geven. Mijn man kan nog steeds bepaalde dingen beter dan ik!
Bedankt voor jullie reacties. Ik kijk idd wat hij doet en dat is eigenlijk alleen maar zijn hand op zijn hoofdje leggen en dan krijgt hij uiteindelijk zijn speen erin en dan is het goed. Maar als ik dat probeer dan raakt hij alleen maar meer overstuur. Als ik hem dan zou pakken en rondlopen is het wel goed maar leg ik hem dan neer gaat hij huilen. Papa lukt het gewoon zonder hem te pakken! Het komt ook voor dat mijn vriend hem moeilijk stil krijgt hoor.
ik denk dat het misschien toch door jou gevoel komt, als jij gespannen bent.voelt hij dat.. wij hadden dit ook met ons zoontje. door veel medische problemen.huilde hij heel veel.op een gegeven moment.werden wij er helemaal gespannen van.zoiets van ojee hij begint weer.. en daar werd hij dan weer overstuur van.. toen hij in het ziekenhuis lag,konden de verpleegkundige hem makkelijk troosten.omdat hun gewoon heel rustig bleven.. wij zaten echt in een spiraal.. wij werden onrustig van hem,dus dat voelde hij weer,dus werd hij weer onrustig van ons.. ik zou echt proberen om gewoon heel rustig te blijven(vooral in je hoofd) desnoods gewoon tegen jezelf praten,er is niets aan de hand gewoon rustig blijven! misschien een beetje warrig verhaal maar hoop dat je het snapt..
Jeetje, wat lijkt me dat een rotgevoel. Maar je zoontje houdt hartstikke veel van je hoor! Hij pikt inderdaad je spanning op. Je geeft aan dat je hem wil stil wil krijgen en als dat niet lukt wordt je gespannen, dan is het voor hem nog lastiger om rustig te worden. Misschien moet je proberen als hij huilt om je doel bij te stellen. Dus dat je niet probeert om hem stil te krijgen maar hem gewoon in je armen neemt en knuffelt of zachtjes zingt voor hem. Een beetje met de gedachte: al huil je 2 uur, maakt niet uit, ik ben er voor je kleintje. mss een ideetje. succes ermee
Geen paniek, meis! Wij hebben dat hier ook gehad... Ons ventje huilde op zich niet veel, maar had op een gegeven moment wel echt een huiluurtje. Dan kon ik hem met geen mogelijkheid stil krijgen, maar manlief wel Dat had (achteraf gezien) vooral te maken met het feit dat mijn man hem liggend op 1 arm kon vasthouden, als een soort balletje, waardoor hij zich lekker geborgen voelde, zeker als papa dan een beetje met hem rondliep en hem een beetje liet veren op die arm. Ik moest hem overeind tegen mijn schouder houden en dat was blijkbaar toch minder fijn als hij zo verdrietig was. Heel apart. Maar het was opeens over, hoor! Van de ene op de andere dag liet ie zich beter door mij dan door mijn man troosten Gek kind...
door te lezen dat we hier niet de enige in zijn voel ik me al een stuk zekerder... Bedankt meiden! Gelukkig huilt hij niet zoveel maar als hij huilt ga ik hem troosten en stil krijgen
nou het stil krijgen en troosten is niet gelukt En ik geef hem aan papa en hij is stil ik pak hem en hij begint weer te huilen!! Vind het verschrikkelijk. Wat moet ik doen om de band met mijn kindje te verbeteren. ben een klein beetje radeloos... Ik wil gewoon dat mijn mannetje zich op zijn gemak voelt bij mij
Helpt het niet om hem lekker op je blote huid te leggen, lekker warm onder de dekens? Of samen in bad of in de douche. Wat hier eerder al gezegd werd, lijkt mij ook wel waar. Ik merkte aan Sam ook dat hij veel beter op mijn man reageerde dan op mij. Maar dat kwam gewoon omdat mijn man veel rustiger met hem was en zich niet zo druk maakte. Ik had de eerste weken echt het gevoel op mijn tenen te moeten lopen. Perfectionisme en onzekerheid: hele slechte combi als je net een kleintje hebt . Hoe moeilijk het ook is... probeer vooral zelf rustig te blijven. Ga lekker met hem 'hopzakken'. Lekker tegen je aan laten hangen en op je buik laten liggen. Misschien een pinkje? Lekker voor hem zingen of tegen hem kletsen. Vertel hem alles wat er gebeurt en wat je ziet. Daar worden kleintjes vaak rustig van. Leg hem ook uit dat je zelf soms niet helemaal lekker in je vel zit, maar dat dat niet aan hem ligt. Zo... zomaar even wat tips. Ik hoop dat je er wat aan hebt. Succes meid! En... je bent niet alleen! Liefs, Josien
Josien bedankt voor je tips. Ik ben er helemaal sip van maar ik geef de moed niet op! Ik ben al aan het kijken voor een draagzak of doek zodat ik hem lekker lang bij me kan houden misschien dat als ik merk dat hij rustig is dat ik meer zelfvertrouwen krijg en dat heeft natuurlijk weer een positief effect.
Was hier soms ook in het begin!! Ik begrijp je gevoel hoor. kHad zelf het idee dat het misschien kon komen omdat ze bij mij "afgeleid" werd, en dan vooral door mn geur. Bij mama ruikt het voor kleintjes in eerste instantie naar borsten en melk. En als je kleintje eigenlijk gewoon hardstikke moe is wil ie helemaal niet drinken, maar wordt wel steeds wakker geschud door die geur (of je nu bv geeft of niet, de geur hangt er gewoon). Bij mn man ging het om 1 ding: lekker heen en weer gewiegd worden, liedje erbij en voila, oogjes toe en slapen. Bij mama... poeh: heen en weer gewiegd worden, liedje erbij... die geur, melk, MELK, ja, drinken... nee, ik zit propvol... moe moe moe, ik wil slapen, nee drinken, slapen, nee drinken. Zou ik ook van moeten janken Geen idee of het waar is hoor Na een tijdje ging het over.
Ik denk dat hij reageert op jouw stemming.. Ben jij gespannen, zal je kindje dat ook zijn.. Hier komt het ook regelmatig voor dat manlief hem wel stil krijgt en ik niet.. Misschien moet manlief even de kamer uit? Rondje lopen of even naar boven? Je kan ook proberen om een eigen manier te vinden om je kleintje rustig te krijgen.. als ik hetzelfde doe als mijn man word het alleen maar erger.. Bij mij werkt op mn borst liggen heel goed en bij mijn man juist helemaal niet.. Het blijft allemaal uitproberen.. Maar één ding is zeker.. Je kindje houdt echt wel van je hoor! Probeer lekker vaak met hem te knuffelen als hij wakker is.. Voor en na een voeding kan je kindje ook lekker rustig houden.. Denk dat je het moet proberen een beetje van je af te laten glijden hoe makkelijk dat ook klinkt.. Je zal zien dat het dan allemaal beter gaat.. Succes meid!
Ik had in het begin ook heel erg het idee dat mijn zoontje mij helemaal niet lief vond, net als jij. Maar geloof me, dat is ab-so-luut niet waar! Het is in het begin gewoon lastig, omdat je a. je kindje nog niet zo goed kent, b. hij jou/jullie nog niet zo goed kent, c. ze op deze leeftijd nog veel (en onverklaarbaar) huilen, en d. omdat je nog bol staat van de hormonen (en je dus alles vanuit een bepaalde emotie bekijkt). Als je kindje straks naar je gaat lachen, zal je zien dat dat gevoel al veeeel minder wordt, en dat je op den duur helemaal naar elkaar toe groeit. Bij mij ging dat niet 123, en ik voelde me niet direct 100% moeder, zoals het altijd in de boekjes staat. Ik moest mijn kind echt leren kennen, en hij mij. Maar het is hier helemaal goed gekomen. Het feit dat je kindje bij papa wel rustig wordt, en bij jou niet, komt volgens mij puur door jouw zenuwen die hij aanvoelt. Het heeft echt niks met zijn liefde voor jou te maken, vertrouw maar op mijn woorden
Het moedergevoel was er bij mij ook niet meteen hoor.. heeft wel paar weekjes geduurd.. Vooral omdat hij een week in het ziekenhuis heeft gelegen en de eerste 2 dagen geen aanrakingen kon verdragen.. Hetzelfde bij de roze wolk.. na de eerste dag ben ik daar keihard van af gedonderd..
Oeh..hoe herkenbaar Dat hebben we hier ook gehad in het begin, dan was Sem al een tijdje aan het huilen, ik maar troosten en troosten en papa kwam er aan en meneer was vrijwel meteen stil Vond het ook echt niet leuk en begon aan mezelf te twijfelen maar omdat ik dus al gespannen was over het feit dat ik hem toch niet stil zou kunnen krijgen voelde Sem waarschijnlijk mijn spanning en ik probeerde de manier van mijn vriend over te nemen waardoor het nogal kunstmatig overkwam dat troosten..werd er helemaal verdrietig van iedere keer maar echt waar...op een gegeven moment is dat vanzelf over gegaan en liet en laat Sem zich ook heel goed door mij troosten! Tis een periode en hoewel niet leuk voor jezelf maar het gaat echt vanzelf weer over! Succes meid, ik herken je gevoel, weer er alsjeblieft niet onzeker over, is niet nodig, wees rustig en relaxed, komt vanzelf goed!
Roeltje: Bij was het moedergevoel er ook niet meteen en de eerste dagen had ik echt zoiets van in de buik was het veel leuker. Inmiddels kan ik nu echt niet meer zonder mijn mannetje maar daarom doet het me zo'n verdriet. Hoe gaat het nu met jullie?? Rest van de meiden bedankt voor de opbeurende woorden het doet me goed om te lezen dat ik niet de enige ben.
Luna Gaat heel goed hoor.. Na twee weken voelden we ons echt ouders.. Maar vanaf het eerste moment dat we hem in real life zagen was hij ons mannetje en het beschermende gevoel was er wel meteen.. Kon me gelijk niet meer voorstellen hoe we het zonder hem moesten doen omdat hij wel 24 uur in kritieke toestand was.. Het is lastig uit te leggen De onvoorwaardelijke liefde was er meteen, we wilden vanaf de eerste minuut alles voor hem doen om het beter te krijgen, liefde krijgt hij al vanaf het eerste moment.. Maar puur het moedergevoel (vadergevoel hetzelfde verhaal) tja, dat ontbrak.. Denk dat vrijwel iedereen dat wel heeft.. Toen hij in het ziekenhuis lag was mijn man de enige die hem aan kon raken zonder dat het hem teveel stress bezorgde.. Nou dan voel je je idd klote hoor! Zodra ik hem aanraakte was het meteen mis.. Alle machines over hun stekker
Toen hij in het ziekenhuis lag was mijn man de enige die hem aan kon raken zonder dat het hem teveel stress bezorgde.. Nou dan voel je je idd klote hoor! Zodra ik hem aanraakte was het meteen mis.. Alle machines over hun stekker[/QUOTE] Jeetje dat moet idd een rot gevoel geweest zijn. Heftig als je kleintje daar ligt. Julian heeft de eerste 48 uur in een warmtebak moeten liggen en de zusters hadden niet goed aangegeven hoe en wat met het pakken dus lieten we hem zo vaak mogelijk lekker liggen.
hadden wij na een paar dagen ook.. Krijg er nog de rillingen van, bah.. Als hij twee nachten goed doorkwam mochten we hem op schoot, inclusief alle slangetjes.. beademing was er toen afgehaald om te kijken of hij het zelf zou redden.. gelukkig was dit wel het geval.. Omdat manlief hem wel al paar keer had aangeraakt en zich wat zekerder voelde (ik was meer een labiele bimbo op dat moment) MOEST ik hem van mn man vasthouden.. Doodeng.. Kreeg lamme arm maar no way dat ik anders ging zitten haha.. Gelukkig is alles goed gekomen en voel ik me nu op en top moeder.. Het komt echt goed, maar het kan even duren.. Is best normaal hoor.. Op een gegeven moment weet je gewoon waarom je kindje huilt en kun je daar veel beter op inspringen.