partner zonder verdriet, help

Discussie in 'Miskraam' gestart door Melgje, 5 okt 2014.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. Melgje

    Melgje Niet meer actief

    #1 Melgje, 5 okt 2014
    Laatst bewerkt door een moderator: 5 okt 2014
    Ik vind het zo moeilijk dat ik zo verdrietig ben en dat mijn vriend alleen 'baalt' zoals hij zegt.

    Hij voelde niets dus voor hem was het allemaal nog erg pril.

    Het is alleen wel onze toekomst die door de miskraam totaal is verandert. Ik voel me zo eenzaam hierin. We waren zo blij dat het eindelijk was gelukt, hoe kan het dan dat hij geen traan heeft gelaten en er nooit over begint?

    Is dit herkenbaar?
     
  2. Nijntje01

    Nijntje01 Fanatiek lid

    2 dec 2012
    3.404
    362
    83
    Zuid-Holland
    Wat vervelend dat je je verdriet niet kunt delen met je vriend.
    Mijn ervaring is ook wel dat mannen er veel makkelijker mee om gaan. Bij mij heeft ie 1 dagje een soort van verdriet (zonder tranen) en doet daarna weer alsof er niets aan de hand is. Kan het ook niet echt delen met hem dus. Gelukkig luistert ie wel naar mijn verhalen erover, maar hij snapt me niet echt.

    Sterkte!
     
  3. Elf84

    Elf84 Niet meer actief

    Mannen gaan er echt anders mee om. Dat merk ik nu ook weer.
    Vorig jaar zei ml: tsja.. het was nog niks..:$ (vruchtzakje was nagenoeg leeg namelijk)
    Nu denkt hij er wel anders over omdat hij onze mini met hartactie ook gezien heeft op de echo. Hij heeft er niet om gehuild, is wel verdrietig maar ik merk dat hij alweer een stapje verder is. Hij begint weer vertrouwen te krijgen en heeft al nagedacht over de vervolgstappen, terwijl ik nog de hele dag op de bank lig te herstellen van de ingreep en nog even niet moet denken aan opnieuw zwanger worden.

    Ze zijn gewoon echt anders;)
     
  4. Spikkeltje

    Spikkeltje Fanatiek lid

    Ik dacht ook dat mijn man niet verdrietig was en was flink boos op hem: "Het kan je gewoon niet schelen!" Maar toen zei hij dat het hem wél kan schelen, maar hij weet niet hoe hij er mee moet omgaan. Zegt er dus weinig over, klust wat meer dan normaal (met een hamer enzo bedoel ik, niet in bed) en is wat itchy. Dat is zíjn manier om er mee om te gaan. Hij voelt zich machteloos en voor hem 'leeft' het natuurlijk ook veel minder, het zit in jouw buik en jij voelt je zwanger, hij niet. Zoals mijn man zei: "Het enige waaraan ik het merk is doordat je je ineens niet meer als een soort Gremlin gedraagt," tsja daar heeft hij wel een punt... Ga er maar gewoon van uit dat jouw mannetje er net zo goed mee zit hoor.
     
  5. Melgje

    Melgje Niet meer actief

    Bij mij luistert hij inderdaad ook heel goed, maar het is wel weird dat mannen er zoveel sneller over heen stappen en gewoon weer doen alsof er niets aan het handje is. Terwijl je nu juist zo goed een lief geschreven briefje of wat extra aandacht en steun nodig hebt.
     
  6. Melgje

    Melgje Niet meer actief

    Ja ze zijn ook gewoon anders. Heftig meis. Nee eerst dit verwerken he.
     
  7. Melgje

    Melgje Niet meer actief

    Ja, ik weet ook wel dat mannen het anders uiten, maar ik heb het gisteravond gewoon aan hem gevraagd. "Hoe is het voor jou, ben jij verdrietig?". Hij zegt gewoon dat hij baalt en hij baalt dat het nu weer langer gaat duren, hij hoopt niet dat er weer zo'n tijd tussen komt. Maar hij beleeft het niet als het verlies van ons kindje. Ik zei nog tegen hem, dit was wel door jou en mij gemaakt he, een deel van ons samen. Maar het roept in ieder geval geen verdriet bij hem op.

    Herkenbaar, die van mij is nu de buitenboel aan het schilderen :)
     
  8. El1983

    El1983 Fanatiek lid

    19 sep 2012
    3.561
    0
    0
    Verzorgende IG
    My little castle
    Mijn vriend heeft toen ook geen traan gelaten, maar dat betekende niet dat hij geen verdriet had.
    Mijn vriend is op dat gebied niet zo'n prater, maar ik merkte het wel aan hem. Hij was wat stiller, ging mij een beetje uit de weg, wist niet precies wat hij moest zeggen.
    Misschien is het gevoel van balen bij jou vriend wel n gevoel van verdriet alleen hij weet het gewoon niet goed te verwoorden.
    Mijn vriend gaf ook dat het voor hem ook een ander gevoel van veries is, wij hebben al die hormonen in ons lijf, wij voelen ons daardoor ook meer gebonden met de kleine.
    Voor mijn vriend was het nog allemaal onwerkelijk, hij kon zich er nog niks bij voorstellen.
     
  9. IJsthee

    IJsthee Bekend lid

    23 feb 2014
    711
    0
    0
    Hij ervaart het denk ik gewoon heel anders. Het is in jouw lijf gebeurd, hij ziet en hoort alleen van jou wat er gebeurt. Ik denk dat je hem de ruimte moet gunnen om het op zijn manier te ervaren, zolang hij jouw verdriet ook maar begrijpt en je tot steun is.
    Heel veel sterkte, het is enorm heftig om mee te maken.
     
  10. Zomersproet

    Zomersproet Fanatiek lid

    17 apr 2014
    1.041
    0
    0
    NULL
    NULL
    Ik had toen ook een beetje het gevoel dat het mijn vriend niet ze zeer raakte, hij praatte er niet veel over en hij huilde zeker niet. Toen het net was gebeurd kwam hij meteen van werk naar huis, en toen hebben we het er over gehad, maar het verdriet duurde bij mij veel langer dacht ik. Met de nieuwe zwangerschap voelde ik wel dat het hem toen had geraakt, want hij liet heel lang geen blijdschap toe en zei zelfs in wk12 na de echo nog dat hij nog maar eens eenaar weken ging wachten met opgelucht zijn. Eigenlijk is hij pas sinds de 20 weken echo helemaal blij mee. Ik denk dus dat het hem meer heeft geraakt dan ik vermoedde. Mannen gaan er volgens mij gewoon anders mee om, stiller.
     
  11. aappie20

    aappie20 Fanatiek lid

    19 feb 2012
    3.214
    492
    83
    Hier nu midden in een mk en ml nergeert het. Zat net ij een plas bloed op de wc nee joh zegt ie komt wel goed heb hek net gevraagd ik zeg wat wil je zien dan 17 okt? Dan heb ik controle echo. Hii hoopt dat er dan nog steeds een hartje aan het kloppen is. Dringt totaal niet tot hem door
     
  12. lotusje84

    lotusje84 Lid

    9 jul 2014
    8
    0
    0
    NULL
    NULL
    Jouw verhaal lijkt zo op die van de meeste.
    Bij mij is het nu 3 maanden geleden en ik weet ook dat ik boos werd dat hij geen emotie toonde, tot de tweede dag hij de naam van de baby noemde en begon te huilen. Dat was één keer en nooit meer.
    Ik had ook het gevoel dat ik er alleen voor stond, maar kwam erachter dat het voor een man anders is, want niet heeft de veranderingen niet gevoeld, alleen maar gehoord.
    Wij voelen de hormoonveranderingen en bereiden ons voor op het moeder worden.
    Neem het je man niet kwalijk, ik heb dat aan het begin gedaan en heb de tijd zwaarder gemaakt dan het nodig was.
    Het blijft moeilijk, na 3 maanden heb ik dat nog steeds.

    Heel veel sterkte en vergeet je wondertje niet, het heeft bestaan in je!
     
  13. Jla80

    Jla80 Bekend lid

    28 feb 2014
    780
    0
    16
    Klopt helemaal zoals Lotusje84 schrijft; helaas werkt het bij mannen compleet anders.

    Sinds vorig jaar maken wij alleen maar ellende mee. Was zwanger en met 23 wkn ging het mis. Vervolgens jan weer raak, maar bleek een MA te zijn. In juni en afgelopen september weer 2 vroege miskramen achter de rug.

    Vanmorgen nog werd ik zo boos op mijn man. Zei alleen maar van goh, wat gaat de tijd snel zeg, want als zwangerschap van januari goed was gegaan, dan was ik rond deze tijd uitgerekend. Heel droog zei hij; rustig nou maar. Want door te blijven hangen bij "wat goed had moeten gaan" komen we niet verder dan we nu zijn:$.

    En geloof me; hij is ontzettend lief. Maar zo'n opmerking heb ik niet zien aankomen. Heel mijn dag verpest:(
     
  14. 26mei

    26mei Fanatiek lid

    22 sep 2013
    1.973
    330
    83
    Sterkte Melgje en dan andere dames die dit door moeten maken.

    Jullie verhalen zijn heel herkenbaar. Hier vl ook nagenoeg geen emoties bij de miskraam. Wel heel zorgzaam voor mij. Echt een luisterend oor en sterke schouder. Dacht ook dat hij er niet zo mee zat.
    Nu in deze zwangerschap valt het me op dat hij het nog wel eens over de vorige zwangerschap (en miskraam daarvan) heeft. Veel van 'wat als' en 'het zou nu zo of zo zijn'. Natuurlijk heeft hij het heel anders dan mij ervaren maar blijkbaar draagt hij de gebeurtenis netzo met zich mee.
     
  15. Kattenvrouwtje

    Kattenvrouwtje Actief lid

    22 jan 2014
    462
    0
    0
    Vmbo Docent art&design
    Zuid Holland
    Misschien probeert jouw vriend jou ook een beetje te beschermen. Wil hij de sterke man zijn.
    Mijn man is ook geen prater. Hij laat zijn verdriet maar zelden aan de buitenwereld zien. Dit is echt het enige wat bij ons weleens botst.

    Ik zou hem ook gewoon wat tijd geven. Misschien kan hij over een tijdje hier wel goed met je over praten.. Sterkte in ieder geval.
    Ongeacht hoe oud het kindje is lijkt het me vreselijk om hem/haar opeens te moeten missen. Knuffel..
     
  16. lolababy

    lolababy Fanatiek lid

    28 jul 2014
    1.403
    1
    0
    Zelfstandige
    Snap je gevoel helemaal hoor, wij vrouwen gaan er nou eenmaal anders mee om. En dat raakt erg. Waarom niet die knuffel die je nodig heb of die lieve woordjes.

    Hier net zo een, krijg alleen maar domme opmerkingen naar mijn hoofd en dat doet zo pijn.
    Is nu naar de kroeg pff heel de week al weg en ik zit hier maar.
    Alleen naar de vk geweest vanavond, was gelukkig bijna schoon maar toch.
    Zegt voorlopig maar Geen sex he, is toch een ontploft zaakje daar beneden, of gewoon geen reactie als ik met krampen staat.
    Hoort erbij denk ik en de vrouw moet maar slikken.
    Eens ontplof ik hier door alles wat ik opkrop. Niemand maar dan ook niemand om er over te praten gewoonweg omdat niemand iets weet. En ik zit maar doodleuk een miskraam hier thuis te krijgen.
    Dus ja ken je gevoel is gewoon zwaar... Piepppp soms
     
  17. San1984

    San1984 Fanatiek lid

    26 apr 2012
    1.066
    0
    0
    Helaas wel herkenbaar. Nu heeft mijn vriend al 5 keer een miskraam meegemaakt. 3 bij zijn ex-vrouw en wij samen 2 keer. Hij is daar een stuk nuchterder in. Sterkte om dit een plekje te geven.
     
  18. Daenerys

    Daenerys Fanatiek lid

    21 jun 2013
    1.399
    15
    38
    Heel herkenbaar.

    Mijn vriend was bij het zien van de test al heel geforceerd blij en zei ook wacht het nou maar af want er kan nog van alles misgaan..
    dat verweet ik hem. Waarom kon hij niet blij zijn?

    Hij vond mij te blij en vond dat ik er teveel mee bezig was en verklaarde me voor gek dat ik nu al mijn 9 mnd dagboek bijhield.

    Afijn, gisteren is het misgegaan en verlies nu nog veel bloed met stolsels.
    het enige is dat ik een bm afwijking heb waardoor ik ook zelfs tijdens een zwangerschap toch veel bloedverlies kan hebben. Hier had de gyn me op voorbereid en gisteren zei de gyn dit weer dat het niet hoeft te betekenen dat het foutgaat.
    Het gekke nu met mijn vriend is dat hij weer zegt dat ik niet te negatief moet denken en de echo 16 okt moet afwachten.
    Twee totaal tegenovergestelde dingen. We hebben er net nog over gepraat voordat hij ging werken en heb hem verteld dat ik me liever houvast aan het ergste dan dat k me vasthou en 16 okt alsnog een klap te verwerken krijg.
    Heb ook gezegd dat ik nu wel snap wat hij bedoelde maar ook uitgelegd dat ik zo blij was omdat de vrees er was dat het niet zou lukken.
    hij zei daarop ja maar je bent nog zo pril (5wkn) het is nog maar een eitje van een paar mm en er kan nog zoveel misgaan. Dit is wat hij aan het begin ook zei.
    nu we erover gepraat hebben lucht het wel op. Ik snap nu wat hij me probeerde te zeggen tijdens de positieve test maar hij snapt mij ook wel waarom ik me nu op het ergste voorbereid terwijl hij zoiets heeft van we zien wel wat de echo brengt.

    praten met hem heeft echt opgelucht en eindelijk beginnen we elkaar te begrijpen al maakt het het er verdriet niet minder om...

    mannen zijn zo anders als wij. Wij merken aan ons lichaam dat het veranderd, het enige wat hun zien is een positieve test..
     
  19. Melgje

    Melgje Niet meer actief

    Lieve meiden, bedankt voor alle reacties, ik was even een paar daagjes weg en heb dus niet kunnen reageren.

    Iedereen die het herkenbaar vond bedankt voor de tips en jullie verhaal en jullie ook veel sterkte gewenst. Dat je niet alleen staat helpt al enorm

    xxx
     
  20. daphnev85

    daphnev85 Niet meer actief

    Hier net hetzelfde verhaal. 'Wij' zijn ons kindje verloren met een zw van 11 weken in juni 2013. Toen ik die dag bloed verloor wou ik naar de spoed gaan. Hij kwam net thuis van een lange werkdag en had geen zin om naar de spoed te gaan. Hij belde z'n moeder op, die weigerde om met mij mee te gaan omdat het niet haar taak was. Uiteindelijk is hij toch meegegaan en heb ik het slecht nieuws moeten vernemen. Hij wou er niet bij zijn tijdens de echo en is op de gang blijven wachten. Terug thuis zijn we onmiddellijk gaan slapen. De eerste dag heb ik in zijn armen geweend, daarna mocht dat niet meer, er was namelijk geen kindje, het was toch nog niet levensvatbaar. Nooit heb ik steun gehad aan hem, maanden heb ik hem stiekem gehaat voor zijn manier van steunen, tot de bom op een dag barste. Toen heb ik eindelijk de waarheid geweten. Hij had wel verdriet, maar wou dit niet tonen. Hij weende wanneer ik er niet was, want hij moest sterk zijn voor mij. Zo zijn mannen. Mijn advies, blijf praten, maar zo verder gaan zonder er verdriet over te hebben kan soms voor serieuze problemen zorgen. Sterkte meid! Hoop dat jullie elkaar vinden in jullie verdriet en dat er snel een nieuwe zwangerschap mag volgen.
     

Deel Deze Pagina