Ik wil gewoon even m’n ei kwijt en jullie advies. M’n man en ik hebben een zoon van bijna 2. In mij zit een diepe wens voor nog een kindje. Mijn man twijfelt best wel vaak of hij het wel wil. Door hem ga ik ook vaak twijfelen en schiet best vaak door mijn hoofd -zodra zoon bijv heel vervelend is, of wanneer ik heel moe ben- ‘wil ik dit wel echt?’ Mede ook omdat grotendeels de zorg op mijn schouders zal vallen. Ergens voelt het nog niet compleet en aan de andere kant is er nog zoveel liefde over om te geven aan nog een kindje. Gaat die twijfel ooit weg? Hoe ging dat bij jullie, toen er meerdere kindjes kwamen?
Lijkt mijn verhaal wel. Ik twijfel nog steeds enorm. We zijn ondanks m’n pcos toch bezig maar zonder medisch traject. We zien wel of het ons gegeven is. Alles gebeurt met een reden. Mocht ik zwanger zijn dan is dat hoe het moet zijn. klinkt lekker zweverig Mijn twijfels: 1 kind is wat makkelijker meenemen. Met 2 kids toch meer planning (tenzij de jongste ook geen dutje meer doet etc), in wat voor wereld wordt ons 2e kind geboren, geld, gemak. Maar de liefde voor een groter gezin (minimaal 2 kids) is zo diep. En ons zoontje is ook druk en aanwezig, wilt altijd bezig gehouden worden maar dat is maar zo’n korte tijd uit hun leventjes dat ik denk, die tropenjaren ga ik heus wel overleven
Haha, nou wat jij zegt is echt ook precies mijn gedachtegang! Nu is 1 inderdaad zo makkelijk en ga je zo weg. Hij word groter dus kan al meer zelf en je krijgt weer een beetje je “vrijheid” terug. Maar inderdaad, die tropenjaren zijn ook zo weer voorbij. Ze groeien zo snel op dat je over een x aantal jaar het misschien weer mist.
Ik snap je helemaal. Ik wilde ook twee kinderen maar zag er ook enorm tegenop. Ik vind de tropenjaren extreem en weet dat ik er 10 jaar ouder uitkom. Ondanks dat, toch de sprong in het diepe gewaagd en inmiddels is mijn tweede bijna 1 jaar. En ik denk dat het precies is zoals je het je voor je kunt zien. Dat kun je prima inschatten als je al 1 kindje hebt. Enorm veel liefde, ook tussen de twee kinderen. En de vrijheid die weer een beetje terugkwam, is nu weer minimaal. Ik vind het ingewikkeld om structuur te bieden en uberhaupt de deur uit te komen met twee kinderen. En toch ben ik blij, voel ik eindelijk de rust. Ik voel niet meer die twilight zone van de twijfel of ik voor een tweede wil gaan. Ik heb het gedaan en ik leef nog .
Ik denk dat ik het ook lastig zal gaan vinden om structuur te bieden, als er 2 kinderen zullen zijn. Ik denk dat je er misschien ook wel gewoon in meegroeit? Sowieso willen we er nu nog niet voor gaan, maar ik hoop einde van het jaar dat we de knoop dan doorhakken en eventueel dan weer gaan proberen. Die voorpret vind ik dan wel weer fantastisch!
Dat schijnt voor veel mensen wel zo te zijn inderdaad, dat je er in meegroeit !. Ik ervaar dat stoever maar dat kan komen door mn persoonlijkheid en mentale uitdagingen.
Geef het tijd.. wat zijn de bezwaren van je man? Hier middenin de tropenjaren met 2 kindjes onder de 3. Ik vind het heel pittig en vraag me met regelmaat af of dit wel een goed idee was. Nog minder tijd voor elkaar, voor mezelf.. ze hebben beiden pittige buien op het moment en veel slapeloze nachten. Ik hoop dat ons huwelijk het red. Gelukkig zijn we wel realistisch en checken we dit bij elkaar omdat we weten waardoor het komt, maar het is niet niks. Desondanks (cliché natuurlijk) is het een bewuste keuze geweest en zou ik m’n 2e kindje niet willen missen. Net iets meer tijd ertussen had wellicht minder shocking geweest, respect voor de grote gezinnen hier in ieder geval.
Het stukje structuur bieden vind ik juist makkelijker, want het ritme is er al. Dus een 2e volgt ‘gewoon’. Ik vind het allemaal wat minder spannend dan bij de 1e en dat scheelt veel.
Hier draait R in t ritme van G mee, ze zal toch naar en uit school gebracht/gehaald moeten worden. Nu zit er ook 5 jaar tussen die twee, het heeft voordelen en nadelen. Qua spel hebben ze nu niet veel aan elkaar. G speelt voor hem dan winkeltje en R denkt dat G elke keer alles afpakt. Verschil is gewoon heel groot. Zij leest een boek, hij probeert t op te eten enzo... Maar zij ziet alles van dr kleine broertje en maakt t bewust mee. Helpt met liefde als er iets nodig is en ze is zo verschrikkelijk blij met hem. En hij adoreert haar, licht helemaal op zodra de schoolbel gaat en hij zn zus dan eindelijk naar buiten ziet komen. Zij naar een krijspaleis, hij vond t allemaal best en ging gewoon slapen als hij moe was. We waren als des doods dat een bewerkelijke kopie zou worden, maar hij is zo vreselijk makkelijk en meegaand. Ja ff de reflux en de krampen periode overleven was pittig, maar die rodeo kende we al. Enige nadeel is dat G op school zat en we thuis alles verbouwd hadden en ik weer dedicated zou gaan leren voor mn werk en meer zou gaan werken. Dat plan ging bij "zwanger" wel weer de ijskast in voor een aantal jaar. Ben wel aan t leren maar t tempo is ver beneden niveau omdat ik er eind van de dag nu nog zelden de fut voor heb.
Nou, eigenlijk dus waar jij nu in zit, zijn de bezwaren van mijn man. Daarnaast is hij echt niet van de baby’s en vind hij het moeilijk om er voor te zorgen. We hebben weinig tijd voor elkaar en nu komt het eindelijk weer een beetje terug. Dat zal gewoon weer 0 zijn als er een tweede is en wie weet hoe lang het dan gaat duren.
Wat fijn zeg, dat de jongste zo lekker makkelijk is! Dat is natuurlijk ook iets waar je geen invloed op hebt en het eventueel extra pittig kan maken wanneer het andersom is. Het grotere verschil in leeftijd is ook iets makkelijker natuurlijk, dat zouden we dan hier ook willen. Ik weet ook van mezelf dat ik het nu nog niet ga trekken, maar tegen die tijd dat zoon zichzelf beter kan redden wel. Dat leren herken ik, dat heb ik momenteel ook. (Moet diploma’s halen voor m’n nieuwe baan).
Hier in nr 2 inmiddels 19 maanden. Wij hebben ook getwijfeld of we nog een tweede kindje wilden. Uiteindelijk toch voor gegaan. Ik zou haar echt niet willen missen, maar zie ook nog steeds de voordelen van een kind. Ik ben gevoelig voor veel prikkels en heb soms echt even een momentje nodig om te ontladen en dat is nu met een tweede wel lastiger. Soms maak ik wel eens het grapje kunnen we er even 1 in de kast zetten en dan ruilen we dat later weer om voor de ander. Ze schelen 3 jaar en zijn echt super gek op elkaar (ik smelt soms echt als ik zie hoe lief ze voor elkaar zijn), maar ze maken ook een hoop herrie samen, in het spelen en gek doen, maar ook als ze het ergens niet mee eens zijn of moe en jengelig zijn. Ik vind de tweede wel echt makkelijker, bij al de twijfels en onzekerheden van de eerste denk ik nu, bin there done that. En ik ben ook een stuk makkelijker met haar. Maar het kost me wel een stuk meer energie, dus als daar je twijfels liggen zou ik daar wel nog goed over nadenken en daar dus wel een bewuste keuze in maken.
Daar groei je gelukkig ook in. Ik had er geen 5 in een of twee keer gelukkig. De eerste 2 schelen 18,5 maand. De tijd met 2 kinderen vond ik zwaar. Zoals jij beschrijft. Tussen de 2e en 3e zit ruim 3 jaar. Het was fijn om oudere kids te hebben. Maar ook weer dat inkomen in het hele babygebeuren vond ik heftig. De 4e is heel makkelijk. En wat ik zeg. Ik groeide erin mee in het groter worden van het gezin. En nu met 5. Ja op schooldagen 5 kids aangekleed, gegeten en op tijd op school. Hoe doe je dat...ik denk niet na ik doe gewoon Maar goed. Pittig is het wel. Maar dat vond ik met 2 ook al.
Ja snap het. Dat kan ik helaas niet ontkennen of positief omschrijven vanuit mijn ervaring. Maar ook dat verschilt natuurlijk per situatie. het is pittig en een flinke investering, maar uiteindelijk wordt het ‘makkelijker’ naarmate ze zelfstandiger worden.
Dat herken ik zelfs al ja, je doet het gewoon.. hoe? Je vindt wel manieren om het te doen. Alleen dat gaat vaak wel ten koste van iets anders en dat laatste hakt er bij ons nogal in.