Lieve allemaal, Ik ben een jonge vrouw van 30 en weet inmiddels al jaren (zo’n 10 jaar) dat ik PCOS heb. Althans, dat is toen door een gynaecoloog vastgesteld nadat ik stopte met de pil en 9 maanden niet ongesteld werd. Door middel van een echo werd dit toen door haar uitgesproken (ik weet dat er eigenlijk nog aanvullend onderzoek nodig is om dit officieel vast te stellen). Ik kreeg net zoals velen de boodschap “ga maar weer aan de pil en kom maar weer terug als je zwanger wil worden”. En zo geschiedde.. Moeder worden is altijd mijn grote droom geweest, en daardoor is het onderwerp de jaren die daarna kwamen altijd wat beladen geweest. Enerzijds blij dat ik hier nu al achter was gekomen, zodat ik niet later als de wens eenmaal acuut was de klap moest verwerken. Anderzijds vind ik het jammer dat ik daarom snel afscheid genomen heb van het romantische beeld van “stoppen met pil en dan na een paar pogingen een positieve test in handen”. Inmiddels ben ik ruim anderhalf jaar samen met mijn vriend van 31, we wonen ongeveer net zo lang samen (ja dat is snel gegaan) en hebben recent een huis gekocht. We zijn gelukkig samen, hebben allebei goed betaalde banen, voldoende financiële middelen, een groot sociaal vangnet, we zijn allebei gezond (lichamelijk en mentaal). Er is eigenlijk niet iets waarvan ik denk: dat zou minder ideaal zijn. Een paar maanden geleden ben ik gestopt met de pil om te kijken hoe het met mijn cyclus zou gaan. Ik werd ongesteld, maar de tussentijdse periodes duren langer en inmiddels zit ik weer op dag 60. Ik heb nog hoop dat mijn cyclus de komende maanden wat regelmatiger wordt, maar weet realistisch gezien ook dat de kans aanwezig is dat het zo blijft. Nu mijn “probleem”. Ik ben klaar voor een kind, dat ben ik eigenlijk al jaren, maar nu alle rust in mijn leven is en ik mijn vriend heb, ben ik er écht klaar voor. Daar komt bovenop dat ik zonder mijn PCOS diagnose ook nog wel even had kunnen wachten, maar dit mijn biologische klok des te meer op hol laat slaan. Voor mij zou het zeer gewenst zijn als ik vandaag al zwanger zou zijn, maar ik houd er sterk rekening mee dat ik hulp van het ziekenhuis nodig heb en in het meest gunstige geval er dan nog een jaar overheen gaat (lees: de tijd die over de verwijzing heen gaat, de uitslagen van onderzoeken, en dan nog gemiddeld een halfjaar proberen). Mijn vriend is er nu niet klaar voor. We hebben er meerdere gesprekken over gevoerd, waarbij ik mijn hele medische achtergrond geschetst heb en heb uitgelegd dat zelfs al zou het snel raak zijn, het nog 9 maanden duurt voor je een kindje hebt. Ik vind dat als je besluit voor een kindje te gaan, die beslissing van allebei de kanten moet komen, maar ik vind het wel heel moeilijk dat er zo slecht een gesprek met hem over te voeren is. Hij luistert naar alles wat ik zeg, maar als ik hem vraag wat hij objectief gezien nodig zou hebben om er klaar voor te zijn dan zegt hij het niet te weten. Ik heb hem verteld dat hij misschien moet accepteren dat er geen moment in zijn leven gaat komen waarop hij opstaat en denkt “nu ben ik er klaar voor” maar dat je ook feitelijker naar dit soort dingen kunt kijken. Wat zou er binnen twee jaar anders zijn waardoor hij er wel klaar voor is? Hij weet het niet. Ook niet op welke termijn hij denkt er klaar voor te zijn. Het enige dat hij weet is dat hij wel kinderen wil, maar nu nog niet. Ik wil zijn visie echt respecteren, want zijn gevoel dat hij er niet klaar voor is heeft net zoveel recht van bestaan als mijn gevoel er klaar voor te zijn. Wat me alleen vaak eenzaam laat voelen, is het feit dat hij me ook weinig perspectief geeft, nooit het gesprek begint of me verteld wat hem dan tegenhoudt (anders dan dat als hij een baby ziet hij niet denkt “ik wil dit” maar hoeveel mannen hebben dat vraag ik me dan af!?) Wat me verder frustreert is dat ik rekening houd met ziekenhuisbezoeken, dat het mijn lijf is waar de polonaise plaats zal vinden (vanaf een eventueel vruchtbaarheidstraject, maar daarnaast ook gedurende een zwangerschap en daarna..), dat ik al sinds ik ben gestopt met de pil bezig ben met (dure) supplementen, me tot gek worden aan toe aan het inlezen ben en alle mogelijke scenario’s blijf afspelen in m’n hoofd. Ik ben heel sportief, maar ben bijvoorbeeld minder cardio gaan doen omdat ik heb gelezen dat dit beter is voor het balanceren van PCOS. Ik overweeg vanaf volgende maand volledig te stoppen met het drinken van alcohol (al drink ik nu hooguit 3 glazen per week). Wat daar ook nog mee speelt is dat ik ook een carrière heb binnen een grote corporate organisatie en er veel van mij verwacht wordt. Ik ben als vrouw in de minderheid en heb veel ambitie. De kansen die er zijn wil ik aangrijpen, maar daar lever ik veel tijd voor in. Het idee is dat ik degene die fulltime zal blijven werken (dat is vaak een stuk meer dan 40 uur per week), omdat parttime werken praktisch gezien geen mogelijkheid is. Begrijp me niet verkeerd, ik kies daar natuurlijk zelf voor, maar feit is dat het als vrouw met een kinderwens lastiger is om te concurreren met je mannelijke collega’s vanwege zwangerschap en verlof. We zullen daarom ook alle hulp nodig hebben van onze ouders, die nu nog alle vier fit zijn en nog geen kleinkinderen hebben. Alles wat ik hierboven heb geschreven is uiteraard bijzaak, het echte gevoel is dat ik gewoon heel erg klaar ben voor het moederschap, maar bovenstaande feitelijke aspecten benadrukken voor mij ook dat het objectief gezien nu een goed moment is. Het voelt soms zo oneerlijk om er zoveel mee bezig te “moeten” zijn, terwijl mijn vriend daar totaal niet mee bezig is maar wel degene is die beslist wanneer het zover is. En dat terwijl hij ook weet dat het voor mijn carrière het beste is om er niet te lang mee te wachten (in het kort vanwege de onderbreking in m’n loopbaan en de stappen die ik wil/kan maken). Zijn er vrouwen met soortgelijke ervaringen? Of met tips hoe ik hier mee om kan gaan? Het liefst zoek ik het zoveel mogelijk bij mezelf, omdat ik mijn vriend niet wil overtuigen van zo’n grote beslissing. Maar hoor ook graag wat jullie vinden dat ik hierin van mijn vriend mat verwachten. Zelf denk ik na om alvast een doorverwijzing te regelen bij het ziekenhuis en alle onderzoeken alvast te doorlopen zodat ik in die zin dan geen tijd te verliezen heb als hij er klaar voor zegt te zijn, maar ik weet ook wel dat dat ook geen hele gezonde manier is om daar al zoveel op voor te sorteren.. PS. Mijn vriend en ik hebben verder een geweldige relatie. We hebben nooit ruzie of onenigheid en liggen met alles op een lijn. Waar ik alles durf en over het algemeen weinig denk maar veel doe op intuïtie, is hij bedachtzamer en angstiger aangelegd. In dat kader begrijp ik dus ook dat een rol als vader en de verantwoordelijkheden die daarbij komen kijken spannend zijn. Die gesprekken zou ik graag met hem voeren; want over 1,2 of 3 jaar is dat nog steeds zo. Ik ervaar die angst niet, maar dat had ik 5 jaar geleden ook al niet. Ik denk dat dit een beetje in je zit (of niet). Wat zijn jullie ervaringen? Heel veel dank voor de input alvast, het wordt zeer gewaardeerd. In mijn omgeving houd ik mijn kinderwens bewust graag stil, dus dit klankbord is meer dan welkom!
Je wil vooral erg veel denk ik ik zou allereerst goed nadenken over je werk. Een plan b wanneer je huidige idee niet gaat. Meer dan 40 uur werken zal in veel gevallen kunnen maar het is ook reel dat dit niet lukt het eerste jaar/jaren. Het ligt echt aan je zwangerschap, de baby, jouw mentale gezondheid en je vangnet. Dat de ouders nu nog gezond zijn zegt ook niet alles, ik zie om me heen dat oma’s en opa’s vrij snel ‘oud’ worden en de zorg voor jonge kinderen tegenvalt. Als ik naar mijzelf kijk heb ik vanaf dat kinderen een jaar of 2 zijn mentaal en fysiek pas weer wat ruimte om echt voor mijn carrière te gaan. qua PCOS, je rekent veel ruimte tot officiële diagnose maar geen ruimte om tot een eisprong te komen. Dat je de diagnose hebt is geen garantie dat het met een maand ‘opgelost’ is door een pilletje. Bij mij duurde het nog ruim een jaar (meerdere doseringen pillen, meerdere doseringen spuiten, tussendoor weer medicatie om de mislukte cyclus af te breken en uiteindelijk wachtlijst voor een LEO operatie). En dan heb je een eisprong en ben je vaak ook niet meteen zwanger. Aan de andere kant kan het na diagnose en met de eerste dosering pillen meteen de eerste maand raak zijn. ik zou met je partner bespreken hoe hij er in staat om het traject wel vast te starten zonder het doel zwanger te worden. Dan ben je door de wachtlijst heen, hebt de tests gehad en weet dan beter hoe je er voor staat. Ook of je bijvoorbeeld risico hebt op een vroege overgang en of hij voldoende goede zwemmers heeft. daarnaast het gesprek aangaan en proberen daarbij neutraal te zijn ipv te pushen om zo boven water te krijgen wat hem tegenhoud. Een kind moet je echt willen, het is geweldig maar kan ook loodzwaar zijn. En als hij degene is die in gaat leveren qua werk dan komt er in verhouding ook veel op hem terecht.
Je zal uw partner zijn mening en keuze moeten respecteren. Jullie gaan als een sneltrein en het is net zeer goed dat hij kan aangeven het nu nog niet te willen. Je kan uw wens niet 'opdringen' aan iemand anders. Mss eens eventjes niet over beginnen en hem de tijd geven er zelf eens over te beginnen? Zelf zou ik ook geen verklaring vragen. Nu nog niet is dan niet dat wat jij wil horen maar wel een correct antwoord. Ivm carrière. Ik zie in mijn omgeving dat dit prima kan (ook zonder hulp van ouders enzo) maar dat het wel wat kost aan betaalde opvang. Ik ben wel Belgische en hier is het niet zo gek dat kinderen 5 op 7 naar de opvang gaan en in de voor en naschoolse opvang zitten. Maar dat is een puzzel die je samen met uw partner moet maken. Thuiswerk mogelijk, iemand die toch minder gaat werken, ...
Ik heb geen PCOS en geen hoge werkambitie, ik bedoel ik vind mn werk fijn, maar mn gezin gaat voor. Wel vind ik persoonlijk dat je bepaalde dingen mbt je carrière niet mee laat wegen. Ik zou daar toch meerdere scenarios op bedenken. Wat als je een zware zwangerschap/bevalling/kraamtijd hebt? Ik reïntegreer nu pas, in september 2023 heb ik voor t laatst gewerkt (vroeggeboorte, trauma, eigen gezondheidsproblemen ontstaan na bevalling). Lukt dat? Wat gebeurt er met je werk als dat je overkomt? Ik vind 40+ uur icm een baby erg pittig, daarmee vraag je veel van je vriend. Waardoor hij inderdaad zeker een stem heeft. Voor het stukje niet klaar zijn herken ik t deels. Mijn man zei altijd, er zal nooit een juiste tijd zijn en er zijn altijd bezwaren. Laten we het maar doen als jij er klaar voor bent. Voor de vrouw werkt dat toch anders. Voor een man (in elk geval de mijne) begon het pas echt te leven bij een groeiende buik. Ondanks we nu al een geruime jaar niet samen slapen (hij wisseldiensten, lukt dochter niet om zelf te slapen) is ie megaverliefd op onze dochter. Moet ook zeggen dat de zorg tot dusver voor een 90% bij mij lag. Dat wordt in jullie geval wel anders. Ik zou evt traject opstarten zodat je daar vast doorheen bent. Mocht t tot vruchtbaarheidsbehandelingen komen, dan kan je zelf altijd daar nog een wachttijd in bouwen. Maar dan heb je alvast helder wat je kansen en mogelijkheden zijn.
Je loopt erg hard van stapel en schetst een gunstig misschien wel té positief scenario. Bij nr1 had ik nog alle steun van 4 ouders. Tot mijn schoonzus ook kinderen kreeg. Mijn ouders besloten langer op vakantie te gaan 2x per jaar, mijn schoonouders gingen met pensioen maar schoonvader had t druk met zn passies. En het viel enorm tegen qua opvang. Écht enorm. Ondertussen is mijn schoonmoeder fysiek echt wel minder, schoonpa nog steeds vaak op pad, mijn vader overleden en mijn moeder vind een uurtje max 2 oppassen wel genoeg. En ik ben niet de enige die dat hebben ervaren dat de opa/oma rol toch wat rooskleuriger werd bedacht. Mbt voltijd werken? Het idee was dat ik voltijd ging werken en man meer thuis was omdat ik een hogere opleiding had. De 1e zwangerschap had mijn lijf behoorlijk verwoest. Van 5 dagen werken naar 0... dus ik zit thuis en man werkt. Mbt ambitie: ik heb nu al 3 vriendinnen die volledig gecrasht zijn door combi ambitie en moederschap. Gewoon té moe, vaak ziekte bij kinderen en zichzelf, hormonen, hoofd te vol. Die topfunctie die ze hadden, het reizen etc... viel tegen als de opvang weer belde dat kind ziek was. Niet alleen vrouwen hoor! Mannen lijden ook. Ouderschap is geweldig maar ook t zwaarste ooit. Het is een enorme stressfactor die de relatie gigantisch op de proef stelt en ik snap je vriend wel dat hij toch nog ff wil wachten. Ik vind mijn relatie niet perse leuker geworden door de komst van kinderen. Het is wel rijker geworden, maar ik mis ook wel de ons van voor de kinderen. Ik zou t 100x overdoen hoor, maar ik heb t echt mega onderschat. Helemaal mbt steun ouders. Schoonouders hebben nu 6 kleinkinderen. Ons laatste uitje met ons 2 was naar de spoedeisende hulp Ons vangnet werd ook kleiner: vrienden kregen ook kinderen. Dus die zaten ook met ziekte, werk, stress, uitputting etc. Die waren ook gewoon moe.
Ik denk dat er 2 dingen zijn die belangrijk. Als eerste je vriend. En daarnaast jouw eigen leven. Je gaat nu uit van een gunstige situatie. Maar zo'n medisch traject heeft een enorme impact ook op je werk (onderschat niet wat hormonen doen. Los van continu afspraken met reistijd en spanningen). De kans bestaat dat deze functie toch niet zo goed te combineren is met het moederschap. En wat betekent opvang zou ik ook kijken naar een gastouder of kinderdagverblijf. Grootouders worden ouder en kunnen zomaar wegvallen, minder belastbaar worden of genieten van hun pensioen etc. Wat betreft je vriend zou ik heel duidelijk zijn. Jij wilt graag kinderen en hebt daar nu ruim de leeftijd voor (jong ben je niet meer met 30). Vanaf 35 neemt je vruchtbaarheid namelijk al af en nemen medische risico's bij moeder en kind toe (vanaf 36 zijn er al extra onderzoeken). Met 40 daalt de vruchtbaarheid dramatisch (bij gezonde vrouwen al). In jouw geval is dat van belang omdat jij eerst door een heel traject heen moet met wachtlijsten. En daarna door een behandeling. Ook dat kan zo maanden tot een jaar duren. En dan nog heb je iedere maand 25% kans ongeveer. Vruchtbaarheidstrajecten geven jouw geen baby. Ze creëren een kans op een baby. Dat is wat anders. En dan is bij pcos een verhoogde kans op een miskraam. Tel daarbij op de 9 maanden zelf. En wellicht wil je ooit een 2e? Kort gezegd jij hebt geen tijd om jaren te wachten. Jouw partner kan nog kinderen krijgen tot zeer hoge leeftijd (desnoods met een ander). Hij heeft die hormonen niet en alle tijd. Ik zou dus voor jezelf heel duidelijk maken wat jij wilt. Een kind moet door beiden gewenst zijn. Geef aan wat jij wilt en dat wachten daarbij geen optie is. Hou voor jezelf een termijn aan. Bespreek nogmaals al zijn zorgen en bezwaren. Die mogen er natuurlijk zijn. Maar geen beslissing nemen is ook een besluit. Namelijk een nee. Gezien jouw medische situatie zou ik mij niet aan het lijntje laten houden. Je wilt niet door zijn toedoen geen kinderen. En je wilt ook geen kinderen met iemand die ze zelf niet wil. En die jou niet kan of zal steunen in een heftig medisch traject (waarbij hij ook onderzocht zal worden. Hou daar rekening mee). Als jullie er niet uitkomen met gesprekken moet je uiteindelijk de conclusie trekken of je liever kinderloos bent met hem. Dan een kind zonder hem. De keuze voor een kind is individueel.