Hallo dames, Ik weet niet of ik in het goede gedeelte van deze pagina zit. Mijn vriend heeft pdd-nos dat is onlangs geconstateerd. In de tussentijd ben ik bevallen. Ons kind wordt bijna 1 jaar. Wat zijn de verschijnselen ed waar ik op moet/kan letten om erachter te komenof de kleine man ook pdd nos heeft?
Volgens mij worden kinderen nooit zo vroeg gediagnosticeerd. Nu kan je het in ieder geval aan niets merken. Is er een reden waarom je het nu zou willen weten?
Lijkt mij moeilijk om daar nu al op te letten eerlijk gezegd... Ik lees vaak dat ASS'ers als baby erg onrustig waren. Ik was juist het tegenovergestelde: volgens mijn moeder huilde ik niet eens wanneer ik honger had. En ik heb toch echt een ASS. Waarom wil je het per se nu al weten, vraag ik me af?
Hoef het niet perse te weten maar als ik zou kunnen zien dmv gedrag oid dan zou ik het misschien voor hem "makkelijker " maken als ik al handvatten zou kunnen toepassen. Zou het vervelend vinden als ik signalen mis en het voor hem dan lastiger is
Kinderen kunnen vanaf 1,5 jaar op ass getest worden. (ass= austime spectrum stoornis, per 1 jan '17 mag er alleen vanuit dsm-5 een diagnose gesteld worden en daar is geen onderscheid van soorten autisme) Vaak zijn dit toch wel de zwaardere gevallen en is doorgaans 4 a 5 jaar al vroeg. Dit komt doordat het een ontwikkelingsstoornis is en mensen achterblijven in hun ontwikkeling. Daarnaast is het vaak ook lastig, elk mens is anders en ontwikkelt zich anders. Daarnaast uit autisme zich bij elk mens anders. Ook heeft ieder mens wel een kenmerk van autisme in zich. Ik denk dat ik het niet heb, maar ik hou absoluut van voorspelbaarheid en voel mij niet op mijn gemak in een grote groep mensen. Voor nu zou ik het even laten rusten en er niets mee doen. Nu kun je toch nog weinig doen. Autisme is erfelijk, maar betekend niet dat het altijd geerfd word.
Ik denk ook dat elk kind gebaat is bij duidelijkheid en structuur, dus dat zou je hem natuurlijk sowieso al kunnen meegeven. En verder kijken naar je kind: hoe reageert ie op een dag/activiteit met veel prikkels? En hoe krijg je hem dan weer z'n 'normale' zelf? Maar ik denk dat iedere moeder dit bij haar kind toepast. Ten minste, mijn zoon is erg gevoelig voor prikkels en heeft moeite met veranderingen. Dus ik houd daar rekening mee door hem precies te vertellen wat er gaat gebeuren. En zelf houd ik ook van voorspelbaarheid Een diagnose zal daar niet veel aan moeten veranderen, of heb ik het nou mis?
Als je gericht hulp nodig hebt heb je doorgaans een diagnose nodig. Dus als je hulp nodig hebt of vastloopt kan de diagnose je op weg helpen naar de hulp. Als je zelf alles kunt oppakken is een diagnose doorgaans niet nodig. Zoals je zelf al zegt; structuur, regelmaat, duidelijkheid en rekening houden met prikkels kan je vaak prjma zelf.
Wat kan opvallen op deze leeftijd, maar dus niets hoeft te zeggen, is; - niet aanwijzen - niet zwaaien - geen oogcontact - meer gericht op dingen dan mensen - veel huilen - niet graag lichamelijk contact Maar uiteindelijk zegt het nog niets, de tijd zal het uitwijzen.
Ja dat snap ik. Alleen de meerwaarde om nu naar een diagnose op zoek te gaan zie ik niet zo. Ik snap dat als het kindje ouder is (of het moet zodanig ernstig zijn dat ze het dus met 1,5 jaar diagnositiceren, maar dan zou TS nu ook al haar vermoedens hebben) het wel meerwaarde zou kunnen bieden, mochten ouders en/of school ondersteuning nodig hebben. Maar zolang je de hulp niet nodig hebt zou ik niet op zoek gaan, uiteraard wel alert blijven. Want het is en blijft ten slotte ook gewoon je kind, wat sowieso de leukste/beste/knapste is toch , met of zonder labeltje.
Ik hoef ook niet speciaal nu al een diagnose. Maar ik dacht mogelijk zijn er aanwijzingen. Rust en regelmaat krijgt hij al vanaf het begin. Bedankt dames voor jullie reactie
Mijn zoon viel op 1-jarige leeftijd niet op, afgezien van het niet zwaaien, was de rest van rijtje niet van toepassing op hem... en tegen de tijd dan hij 3 jaar was hij een klassiek voorbeeld van ASS ... Dus sluit me aan, de tijd moet het uitwijzen. Ik heb bij mijn jongste redelijk argusogen gekeken naar ontwikkeling, en heb me dus regelmatig 'gemeld' bij consultatiebureau , had een vriendelijke arts die goed begreep waar ik vandaan kwam en telkens wel onder woorden kon brengen waarom het nu (nog) niet zorgwekkend was, hetgeen ik zag en wanneer ik wel aan bel zou moeten trekken. Als ze weten dat het in familie zit, zijn ze er op CB meestal ook een stuk alerter op.
Eens met het bovenstaande. Ik verdenk mijn vriend van het hebben van een ass stoornis. Dat kwam als eerste bij een arts vandaan en ik denk wel dat hij gelijk heeft. Zelf ook de stempel gehad. Geen idee waarom, maar die was ineens van de lijst verdwenen ik zal er dus vast wat kenmerken van hebben in mijn gedrag. Ook zit het nog in mijn familie. Ik ben er oplettend in bij onze kinderen. Maar ik zal pas aan de bel gaan trekken bij (dreigende) problemen. In het begin ging ik mij bij veel dingen afvragen of het zo kon zijn. En elke gedraging die niet paste in het beeld registreerde ik. Maar voor mijzelf heb ik besloten dat het niet veel uitmaakt, mits het een lichte vorm is. Mijn vriend is vroeg begonnen met werken en werkt al ruim 20 jaar full time zonder problemen. Het hoeft geen reden tot ongerustheid te zijn. Er zijn dan gewoon een aantal dingen om wat meer rekening mee te houden. Maar niet per se onder het mom van ass. Maar omdat je toch altijd rekening moet houden met de gebruiksaanwijzingen van je kinderen. Laat het los zolang het ontwikkelen goed gaat.
Van dit lijstje deed mijn zoon alles, hij zwaaide, hij wees dingen aan, hij huilde haast nooit... Wat hij niet deed was mensen aankijken. Lichamelijk contact vond hij heerlijk, maar op zijn voorwaarden. Bij hem merkte ik écht dat hij anders was toen hij drie werd. Hij veranderde van een vrolijk mannetje in een hele boze peuter. Als ik hem wilde corrigeren leek het alsof hij het niet snapte. Hij praatte veel onduidelijker dan andere kindjes van zijn leeftijd. Het duurde erg lang voor hij zindelijk was en vreemde mensen hoefden hem écht niet aan te raken want hij ging finaal uit zijn plaat. Het enige wat ik kon doen was hem structuur en regelmaat bieden, want ging iets even iets anders dan normaal gesproken, raakte hij helemaal overstuur. Toch heeft hij op een 'normale' basisschool gezeten, al ging dat erg moeizaam de eerste jaren. In groep twee, op aanraden van de kleuterjuf heb ik hem laten testen. De uitslag was pdd-nos en adhd, eind groep twee, na de diagnose kreeg hij ritalin voorgeschreven. Zijn gedrag ging met sprongen vooruit. Hij had nog wel 'zijn dingetjes', maar hij was een stuk beter in de omgang. Mijn zoon is nu dertien. Sinds de puberteit merken we weer dat hij pdd-nos heeft. Maar eerlijk gezegd valt het reuze mee. Hij zit op de middelbare school, MAVO niveau. Zijn laagste cijfer is een 7,5 en voor engels staat hij gemiddeld een 10. Ik kan beter met hem omgaan dan mijn oudste, hoogbegaafde adhd-er Het is goed dat je zo vroeg al weet dat je zoontje eventueel een autisme gerelateerde stoornis kan hebben. Kinderen met een beperking, waarvan het vroeg is vastgesteld kunnen doormiddel van aanpassingen in de opvoeding goed functioneren over het algemeen. Maar ik zou er nu niet teveel op gaan letten. Geniet lekker van je binkie en zoals Rietje zegt, laat het los zolang zijn ontwikkeling goed gaat
Van dit lijstje had mijn zoon alleen " meer gericht op dingen dan op mensen" maar hij heeft toch echt PDD NOS. Ik denk dat er veel kinderen zijn, zonder ASS die ook 1 of meerdere kenmerken hebben. Bij mijn zoon viel het op vanaf een jaar of 2. Op de psz speelde hij altijd alleen. De juf vond dat heel normaal op die leeftijd, maar toch was het bij hem "anders". Uiteindelijk de diagnose pas gekregen op de leeftijd van 10 jaar en nu hij bijna 17 is, merkt een buitenstaander helemaal niks aan hem Hij heeft een hoog IQ en kan zijn gedrag daardoor heel goed aanpassen aan wat sociaal gewenst is. Hij heeft vrienden en voelt zich heel gelukkig en geaccepteerd. Ik snap dat je er extra op gefocust bent, maar ik zou proberen om het een beetje los te laten. Als hij echt afwijkend gedrag gaat vertonen, merk je dat echt wel. En anders de juf op (de peuter) school wel.
Ik zie dat een aantal mensen mij quoten. Ik heb specifiek heel voorzichtig gezegd wat mogelijk kan opvallen, maar ook absoluut niet hoeft. Daarnaast specifiek voor een leeftijd (van 1 jaar). Er wordt niet voor niets gezegd; als je 1 mens met ASS kent, dan ken je 1 persoon met ASS. En ik merk dat dat ook is. Veel mensen met ASS hebben met andere mensen met ASS wel 1 of meerdere overeenkomsten, maar ze zijn nooit gelijk. Er bestaat geen afvinklijstje met "deze kenmerken moet je hebben voor de diagnose". Echter de kenmerken die ik noemde kunnen mogelijk wijzen richting ASS. Het is fijn om op tijd te weten of je kind ASS heeft zodat je ook mogelijk de juiste acties kunt ondernemen en zelf leren hoe je beter je kind kunt begrijpen. Maar daarbij is vaak 2,5/3 jaar al erg vroeg. Echter als je kindje autisme heeft verandert er niets aan het feit dat het jouw kindje is (en blijft). Mijn oudste heeft autisme en had 2 kenmerken van het lijstje. Niet zwaaien, niet aanwijzen, wel oogcontact, wel gericht op mensen, niet veel huilen en wel graag lichamelijk contact.