hoi mede mama’s, Ik hoop dat jullie mij wat tips kunnen geven want mijn ideeën zijn een beetje op. Mijn dochter is bijna 2,5 jaar oud. Gaat sinds vorige maand naar de peuterspeelzaal en dat gaat eigenlijk heel goed. Nu is het zo dat als bijv aan het buitenspelen is en ik wil naar huis krijg ik haar met geen mogelijkheid mee. Ik moet haar chanteren of lokken met iets lekkers. Wat dus nu weer uit dat ze constant om snoep/ijs/koek vraagt en als ze het niet krijgt is het gillen geblazen. Dit is dus met werkelijk ALLES zo. Ze wil niet van de ipad, ze wil niet mee naar boven, niet omkleden,schone luier omdoen enz enz. Ik weet dat dit de peuter pubertijd is maar om haar constant de chanteren lijkt me ook niet helemaal de bedoeling. Plus dat ze er stront vervelend van wordt. Met de harde hand meenemen doe ik ook heus wel hoor want ik heb niet altijd de tijd voor dit spelletje. Ik probeer nu samen tot 3 te tellen en als ze dan niet komt til ik d’r op. Dit uit zich altijd in schreeuwen, overstrekken enz. Nou jullie kennen het wel denk ik. Hoe gaan jullie hiermee om?
Op tijd én duidelijk aangeven wanneer je stopt. Dus bijvoorbeeld:" nog 1x van de glijbaan en dan naar huis. " Luisteren ze daarna niet tel ik tot 3. En bij 3 neem ik ze onder de arm. Is wel even spartelen maar ze leert het gauw genoeg Ik kondig ook nog altijd aan dat ze nog 5 minuten mogen spelen. Zodat ze in de gaten hebben dat dat niet zo lang meer is.
Hier maken we altijd een afspraak. Dus nog een keer dit of nog zo lang dat. Soms zetten we samen de timer van mn telefoon of de wekker of zo. En luisteren ze dan niet, dan heb je dikke pech, want dan neem ik je zo wel mee onder mn arm.
Hier ook zeggen dat ze nog zoveel keer of zo lang mag. En toch vaak krijsend met krokodillentranen oppakken. En dan weer troosten. Het leven van een peuter(mama) gaat niet over rozen helaas.
Ja eigenlijk doe ik dat al maar de laatste tijd sluipt het erin om dr met iets lekkers te lokken. Daar ga ik nu echt mee ophouden want daar wordt het ook geen leuk kind van. Ik ben vaak al 10 minuten bezig om dr onder de douche te krijgen. Als ze eenmaal eronder staat wil ze er ook niet meer uit. Dat is ook altijd zo’n strijd. Zucht ..
Hier ook een temperamentvolle dame en herken dit. Enige wat helpt is consequent zijn en opgeven moment weten ze hoe hard ze gaan huilen dat ze toch moeten wat jij op dit moment zegt. Hier is het zo dat ik vaak alleen hoef te zeggen ik tel tot 3.... en dan komt ze al. Idd niet omgaan kopen, ze zitten nu in de fase dat ze door hebben dat ze nee kunnen zeggen en daardoor zo gezegd een eigen wil en ik hebben en dat moet natuurlijk uitgeprobeerd worden. Als hey een keer kan prima als ze het lief vraagt maar niet dan gewoon nee en klaar. Juist in deze fase ook al lijkt het van niet willen ze niet alleen maar dat alles mag, ze leren nu dat er ook frustratie is maar dat dat mag en dat wij als ouders er daarna ook weer zijn.
Ik denk persoonlijk dat dit gedrag Het beste in de kiem gesmoord kan worden door het consequent en duidelijk aan te pakken. Dus bij elke start van een activiteit (en dus ook het einde van de vorige activiteit) aangeven je mag nog een minuutje, of nog een keer van de glijbaan of nog een keer dit/dat en daarna rond je het af. Aangezien je aangeeft dat je in het verleden haar vaker hebt omgekocht of dat het 10 minuten duurt, denk ik dat dit gedrag hier alleen maar erger wordt. Ik zou dus dit vanaf nu af aan anders gaan aanpakken en dan gaat het waarschijnlijk vanzelf verbeteren omdat ze merkt dat er geen ruimte voor onderhandeling meer is bij mama
Zo doe ik het ook en inderdaad even aankondigen dat ze zo moet stoppen en waarom. (eten koken, pappa wacht op ons, boodschappen doen, etc) Bij ophalen laat ik haar ook vaak wel even nog kort spelen. Zo leuk om te zien met der vriendjes en vriendinnetjes. Soms moet ik dan mee doen Zo ben ik ook niet de boe man die alleen maar het spel stopt
Hier ook zo'n dame het begint nu langzaam beter te worden. Maar inderdaad van te voren aangeven nog ... Keer glijden (in de speeltuin) en dan gaan we naar huis. Met uitleg waarom. Met andere activiteiten nog aangeven hoelang en dan ook echt gaan. Ik heb dochter ook wel onder de arm gepakt en gewoon gegaan. Dat is dan gillen en dan voel ik mezelf ook wel bekeken maar het is niet anders op dat moment. Hier staan er ook veel bomen als ze niet mee wilt ga ik net achter een boom staan zodat zij mij niet niet dan komt ze al snel. Activiteiten binnen kan met een timer of een kookwekker. Zeker iets met een beeldscherm. Knutselen en spelen laat ik doen totdat ze het niet meer wilt. Dan ruimen we samen op. (Probeer ik haar nu echt aan te leren).
Ook belangrijk is bij jezelf vooraf nadenken of het belangrijk is dat iets snel verloopt. Als er geen reden is waarom iets moet stoppen, laat haar dan zelf kiezen. Dus bijvoorbeeld een bad en alle tijd van de wereld = ok meid, jij mag erin zo lang je wil. Of douche zonder water op = idem (bijvoorbeeld). Geef haar vaak genoeg zelf de kans om te beslissen wanneer een activiteit stopt, als er voor jou geen reden is waarom die moet stoppen. Maar nu met de douche zou ik één keer aankondigen hoe lang het nog duurt, dan zeggen dat het tijd is en nú moet. Luistert ze niet, dan haal je haar er gewoon uit. Waarom moet je lokken en overtuigen voor zoiets?
Ja herkenbaar! Wij moeten het ook heel duidelijk aankondigen dat we iets gaan beëindigen, meerdere keren. En het concreet maken. Een peuter heeft geen idee wat 'over 5 minuten' betekent. Wel: nog 1x van de glijbaan, als het filmpje afgelopen is, als het wekkertje gaat etc. Wij zetten thuis dus vaak een wekkertje om overgangen aan te kondigen. Werkt vrij goed. Ik zou echt stoppen met omkopen, je geeft zelf eigenlijk al aan dat het niet werkt. Soms moet je een kind gewoon brullend onder je arm mee slepen, dat is nou eenmaal zo. Het leven hoeft ook niet alleen maar leuk te zijn voor ze. En ja het wondere leven van een peuter: eerst drama om ze in bad te krijgen en even later drama om ze uit bad te krijgen
Wij gaven al heel vroeg aan, nog 10 min, nog 5 min. Je kan nog 1 keer.... en dan gaan we de jas aantrekken/schoenen etc. Hij kende de tijd niet maar gaf wel aan dat er wat stond te gebeuren en wist dat het niet meer lang was, 3 tellen is echt te kort. Als je zelf bezig bent en een collega begint met aftellen steiger je zelf ook. Geef de tijd en de ruimte, wanneer ze dit niet doet kun je altijd aftellen en optillen. Wij chanteren niet met lekkers maar je kan wel afleiden.
Hier ook kort van tevoren een duidelijke instructie wat er gaat gebeuren, zoals hierboven ook gezegd. Geldt eigenlijk voor het meeste wat we gaan doen, ze heeft namelijk ook nooit zoveel zin om te stoppen met spelen om aan te kleden/verschonen/gaan eten of wat dan ook. Dus ‘mama gaat even plassen, daarna gaan we jouw luier doen’, ‘mama gaat even je zus aankleden en daarna kom ik jou helpen’, ‘je mag nog een keer dit en dan gaan we zus’. Ze heeft een paar keer flink gegild en is een paar keer onder de arm meegenomen vooral een winkel in of uit maar tegenwoordig gaat het heel goed en luistert ze best heel goed.
Is hier ook al van jongs af aan zo en dus nog steeds kondigen wij alles van tevoren duidelijk aan. Hij wordt in juni 5. Toen hij jonger was herhaalde ik een paar keer wanneer hij stoppen moest. Al vrij snel ben ik daar de klok bij gaan gebruiken, vanaf 3-3,5 jaar denk ik. Als de grote wijzer daar staat dan gaan we naar boven. Tel nog even tot 10 en dan gaat de douche uit. Doe jij de douche uit of zal ik het doen? Peuterspeelzaal was hier gelukkig altijd heel duidelijk. Na het buiten spelen gingen ze nog weer naar binnen, met de jas al aan. Dan zongen ze een afsluitend liedje met een kort verhaaltje en daarna konden wij ze ophalen terwijl ze netjes op hun plek bleven wachten tot hun moeder binnen was. Kwam ik eens op een ander moment door bijv. een andere afsluiting vanwege de zomer ofzo, dan was hij helemaal ontregeld, met de bijbehorende buien. En dat is nog steeds zo, alleen begrijpt hij nu meer en kunnen we beter communiceren. Ik weet dat als ik hem ergens op ga halen ik niet moet verwachten met 2 minuten weer in de auto of op de fiets te zitten. Is dat wel zo, dan heb ik mazzel. Het gaat steeds beter, maar hij heeft wel ruimte nodig. Ook is het voorspelbaarheid voor hem fijn en belangrijk, zoals toen bij de peuterspeelzaal was geld nu ook nog voor school. De juf heeft een dagplanning voor op het bord hangen, als iets anders is dan anders zal R. haar daar altijd op wijzen en om uitleg vragen. Waarom gaan we vandaag eerst werken i.p.v. eerst naar de gymzaal bijv. Gelukkig een hele fijne juf die dat dan ook rustig uitlegt. Maar 2 jaar geleden had dat voor een explosie gezorgd. Toen had hij die emoties gewoon nog niet goed onder controle, kon zich nog niet op de juiste manier uitdrukken en wij waren ook nog zoekende. Ik zou dus vooral voorspelbaarheid adviseren en daarbij zelf rustig blijven. Ik bereik hier vrij weinig met boos worden. Ik probeer alles vanuit het positieve te benaderen, soms vreselijk vermoeiend, maar het levert wel het meeste op. Bijv. oh ik zie dat je nog lekker aan het spelen bent en nu kom ik je halen, dat is ook jammer! Ga nog maar 1 keer van de glijbaan en dan gaan we daarna naar huis, zoiets bijv.
Hier kondigen we ook altijd aan. (We gaan bijna weg, nog 2 keer van de glijbaan bijv) Als we weggaan dan zeg ik het (niet vragende wijs: ga je nu met me mee? maar we gaan nu de jas pakken en naar huis). Als hij niet luistert dan zeg ik dat ik tot 3 ga tellen en hem anders zelf optil. Ik dan tot 3, bij drie pak ik hem op en is het klaar. Niet meer nog iets wegleggen, niet meer even dit of dat. Bij 3 is het zelf doen afgelopen. Het tellen van 1 tot 3 duurt soms wel lang hoor, met name als hij toch bezig is iets af te ronden en zelf bij me te komen. Dan wacht ik iets langer tot hij het zelf doet, want dan kan ik hem complimenten geven. Wat volgens mij wel belangrijk is, is om consequent te zijn en door te pakken. Als je zegt: ik tel tot 3, dan is 3 ook echt 3. Niet tot 3 tellen en als ze dan niet komt doortellen tot 10 zegmaar