Hai dames, Sinds zaterdag heeft mijn jongste "ineens" verlatingsangst. Het begon bij oma. Wij wilde even winkelen, kids zouden bij oma blijven. Normaal gesproken is er niks aan de hand, maar Dean werd bijna hysterisch toen we weg wilde gaan! Ik had hem nog nooit zo gezien, mijn hart brak Een paar keer "geprobeerd" om weg te gaan, maar dat lukte niet, althans, ik kon het niet. En niet geheel vreemd, gedroeg hij zich ook zo bij het kdv en zelfs vanmorgen toen ik ging sporten en hij bij zijn papa bleef.. Los van dat ik het heel heftig vind ( het doet mij ongelofelijk veel verdriet om hem zo te zien), weet ik dat ik "sterk" moet zijn. ( lukt me trouwens niet altijd) Maar omdat verlatingsangst vaker bij bij jongere kinderen voorkomt, was ik benieuwd of iemand hier ervaring mee heeft, vooral dus met 3 á 4 jarige. Er zijn verder geen bijzonderheden in zijn leventje. Niet anders dan vorige week of drie weken geleden. Dus niet echt een aanleiding.
Hier komt het ook wel eens voor maar dan meer als een niet willen. Niet willen dat ik weg ga bij bv. de oppas. Ging heel lang gewoon goed en toen hij drie was wilde hij oppeens niet meer. Ik liet hem zelf wat speelgoed van thuis meenemen en ging direct weg. Daarna was het over maar thuis begint hij wel dat hij niet wil enz. Maar als ik hem op kom halen is alles goed en was het leuk. Verder gebeurt het ook wel eens thuis. Ga ik weg om mijn oudste b.v. ergens weg te brengen of op te halen en mijn man thuis is begint hij echt hartstochtelijk te brullen en aan me te hangen. Het is wel een mamma's kindje maar het is natuurlijk niet nodig als pappa gewoon thuis is. Gebeurt ook niet elke keer maar soms. Ik ga gewoon weg, zeg gedag en zwaai nog een keer. Het is over als ik weer thuis kom. Maar bij het afscheid van de psz zwaait hij vaak niet eens en zegt "ga maar weg hoor mamma, tot straks" Probeer er niet aan toe te geven want dan is het hek van de dam.
Hier ook opeens niet meer willen dat ik weg ga bij de psz. Heeft ze nooit problemen mee gehad en opeens klampte ze zich aan me vast. Bij bekende heeft ze het overigens niet. Ze blijft zonder problemen bij oma of opa. Ze is wel opeens extreem angstig voor vreemde mensen! Zal ook wel een fase zijn
Mijn dochter heeft t ook nooit gehad op de psz en vorige week bij de zwemles (deden we eerst altijd samen, nu sinds een paar weken gaan ze alleen met de kindjes+juffen) was t opeens huilen. Thuis begon t al, ik wil niet alleen met de juffen. Oww... Ik heb dr na nog 1x troosten toch bij de juf gelaten en van een afstandje ff aangekeken (ze zag mij niet). Binnen een paar minuten was ze stil en ging gewoon weer meedoen. Na afloop vertelde de juf dat ze weer helemaal over de zeik ging toen ze gingen spelen dat ze krokodillen waren. Vorige week scheen ze tzelfde te hebben gehad toen ze iets met andere dieren in t water deden. Dat was t hele probleem dus kennelijk.. De laatste tijd is ze daar idd enorm bang voor opeens. Als wij voor de grap een dier spelen of een wat engig figuur nadoen wordt ze hartstikke bang! Je hoeft maar een mondje te maken met je hand en ze begint al te pruillippen. (het is best hilarisch om te zien, maar ook erg sneu natuurlijk ) Bij haar ligt het dus kennelijk aan de ontwikkeling van haar fantasie.