Onze dochter van bijna 2 is altijd al wat gevoeliger en eenkennig geweest, maar ze is daarbij ook extreem verlegen. Natuurlijk is dat helemaal niet erg, ze is ook nog jong. Maar ik weet uit ervaring dat dit op latere leeftijd door kan groeien tot een sociale angst stoornis. Ik heb hier zelf namelijk ook last van (gehad) dus ik denk dat het erfelijk is. Ik heb er echter nooit hulp voor gekregen, wat resulteerde in een (extreme) angst voor sociale situaties. Vandaar dat ik wat herkenning zoek hier, want ik wil niet dat mijn dochter zich hetzelfde zal gaan voelen als mij in mijn jeugdjaren. Thuis spreekt ze eigenlijk heel goed, maar bij mensen die ze niet goed kent, klapt ze helemaal dicht en durft ze ook niet goed zichzelf te zijn (als in spelen, gek doen etc). Met andere kindjes stelt ze zichzelf ook heel afwachtend op. Ik vraag me af vanaf welke leeftijd je hier iets mee kunt? Ik vind haar nu nog vrij jong. Maar misschien dat het met de basisschoolleeftijd beter te beoordelen is?
Mijn oudste was ook zo verlegen. Sprak bv ooo nauwelijks op het kdv. Ik weet nog dat ik op intake ging voor de jongste, en zij was er ook bij. We gingen ergens in een aparte ruimte zitten, A pakte een boekje en begon allerlei dingen te benoemen. De leidster zat echt met open mond te kijken,die had haar nog nooit zoveel horen zeggen. Het enige wat wij gedaan hebben is haar het voorbeeld geven dat andere mensen niet eng zijn, gewoon ermee praten. En haar de veiligheid geboden om te oefenen vanuit onze armen. Sinds ze naar school gaat, is het eigenlijk ver over,uit zichzelf dus. Mocht je hulp willen zoeken, omdat ik me kan voorstellen dat je bang bent vanuit je eigen achtergrond, zou ik eens kijken naar speltherapie. Vanuit spel kijken naar emoties, en die minder overweldigend te laten zijn.
Lastig... Ik denk eigenlijk dat ontzettend veel kinderen van 1 (en 2 en 3 en 4) het spannend vinden om tegen mensen te praten die ze niet kennen, niet durven spelen met kinderen die ze niet kennen enzovoorts. Dus ik lees echt niks zorgwekkends. Maar ik snap wel dat je er alert op bent! Gaat ze naar een crèche of zoiets? Spreek je wel eens af met mensen of ga je met haar naar de speeltuin? Dat lijkt me een goede voorbereiding op school. Enne... Gek doen doet toch bijna iedereen vooral thuis bij de mensen die ze kennen en niet zomaar in het openbaar?
Dankjewel voor het delen van je ervaringen. Ze is sinds kort ook over naar de peutergroep en dat was ook wel weer een hele verandering voor haar. Bij het kdv bij de Kijk-registratie zagen ze voor nu niks zorgwekkends, wel dat ze de kat wat uit de boom kijkt en bij vreemden zoekt ze naar een vertrouwd gezicht om daar 'weg te kruipen'. Voor nu vind ik het ook nog niet direct nodig om er iets mee te doen, maar het is inderdaad dat ik er wel alert op ben vanwege mijn eigen achtergrond. Bedankt voor de tip van de speltherapie, zal er eens naar kijken. Moet binnenkort ook naar het cb dus zal het daar ook nog eens aankaarten.
Ik kan alleen wat zeggen over de voorbeelden die je hier geeft: niet praten tegen vreemden en afwachtend opstellen. Dat is nog geen zorgelijk gedrag hoor. Niet alle peuters zijn flapuiten. Ik snap wel met je eigen ervaring dat je daar bang voor bent, maar ik zou me nu echt nog geen zorgen maken. Ik heb zelfs 2 kindjes (1 is inmiddels kleuter) die naast dat ze hier kwamen ook naar de psz gaan en ik werd bij beiden aangesproken door de pm'er daar of de kindjes bij mij ook niks zrggen, want daar kwam er geen woord uit. Bij mij zijn het 2 babbelkousen, dus per situatie kan het ook nog verschillen.
Klopt hoor, daar heb je ook gelijk in! Gek doen hoeft ook niet bij vreemden Ik spreek wel eens af met een vriendin, zij heeft een dochtertje van haar leeftijd maar ze draait het liefst haar hoofd weg wanneer ze wordt aangesproken en heeft echt lang de tijd nodig om te ontdooien. Ik probeer haar verder niet te pushen, maar wel te stimuleren. Ze gaat 2 dagen in de week naar de opvang. Sinds kort is ze over naar de peutergroep, maar ze moet er wel echt nog wennen omdat alles nieuw is natuurlijk.
Dat is ook zo. Ik zal het proberen los te laten.. wellicht draait het nog bij. Haar broer is compleet het tegenovergestelde, die praat tegen iedereen. En wat bescheidenheid geeft ook niet. Zolang het maar geen belemmering wordt voor haar en daar wil ik wel alert op zijn en zo nodig op tijd aan de bel trekken. Maar voor nu is het denk ik inderdaad het beste om het gewoon aan te kijken.
Mijn dochters doen dat ook hoor! Ze geven hooguit heel zachtjes antwoord als iemand wat aan ze vraagt. En ook hier vroeg de crèche of oudste al wat kon praten, terwijl ze thuis al hele zinnen maakte. Maar op school heeft ze gewoon vrienden gemaakt, niks zorgwekkends verder. Ik snap wel dat het lastig is als jouw oudste juist extraverter is, dan is het contrast ineens wel groot!
Zoontje heeft het hier ook gehad, echt totaal anders dan zijn zus die tegen alles en iedereen aan kletste.. Bij zoon was het zelfs zo dat als er bijv een vriend op de koffie kwam en ik even 5 tellen niet in het zicht was hij echt totaal over stuur raakte.. Kindjes van vriendinnen die in ons huis eerder gingen spelen dan zoontje die dan het liefst in mij geplakt bleef zitten.. Inmiddels gaat dit echt stukken beter, zit 2 dagdelen op de speelzaal en heeft daar in het begin ook echt die kant laten zien, inmiddels geven ze daar ook aan dat ze nu vaker zijn andere kant leren kennen Hij heeft nu soms nog van die momenten, maar goed, wie niet... Ik zou het in de gaten blijven houden, gaat je dochter naar een opvang/ speelzaal oid? Anders zou ik wel zoiets gaan doen...
Mijn jongste was zo. Alleen als iets goed genoeg bekend was én ze de mensen mocht, wilde ze wel eens wat zeggen. Pas ergens in groep 5 werd het minder en in groep 6 heeft ze een meester gehad die hier een doel van heeft gemaakt. Nu (groep 8) heeft ze er nog maar weinig last van. We hebben geprobeerd er nooit teveel druk op te leggen en ons er ook nooit druk over te maken (was makkelijk, omdat ik me er ook echt niet druk over maakte, ik heb altijd geloofd dat het wel goed zou komen). We hebben geprobeerd het goede voorbeeld te geven en haar binnen haar mogelijkheden van dat moment te stimuleren (eerst alleen doen, later ook praten). Ik heb haar maar een keer ‘gedwongen’, toen was ze denk ik 9, ze wilde iets heel graag en ik wist heel zeker dat de persoon in kwestie positief zou reageren, dus leek het me een goede oefening. Die situatie heb ik ook nog wel eens op terug gepakt in andere situaties.
Ze gaat naar de opvang inderdaad, dus genoeg sociale uitdagingen voor haar Het hoeft natuurlijk ook geen belemmering te worden voor haar, maar dat was het bij mij wel. Zeker toen ik naar de middelbare ging, moest ik als het ware weer 'opnieuw' beginnen. Mijn onzekerheid is daar ook gegroeid, juist omdat je je dan zo bewust bent van jezelf. Misschien als ik tijdig juiste hulp had gekregen, dat het niet zo ver was gekomen. Vandaar dat ik er alert op ben en dat het mij zoveel doet.
Ben je dan niet 'bang' dat ze straks op een andere school weer opnieuw moet beginnen? Nu begrijp ik ook dat je karaktereigenschappen niet zomaar kunt veranderen en dat hoeft ook niet. Maar zou het wel fijn vinden om haar wat meer zelfvertrouwen mee te kunnen geven.
Nee, ze heeft inmiddels zoveel ervaring (op school, maar ook bij dingen als sport) en vaardigheden ontwikkeld, ik heb er vertrouwen in. Volgens mij heeft ze dat vertrouwen zelf ook, dus ik ga er vanuit dat het goed komt.
Mijn middelste was ook altijd verlegen, afwachtend, veel tijd nodig om te ontdooien en zei geen woord te veel . Een gevoelig, introvert kind. Zij heeft op basisschool wat ups en downs gehad, maar eigenlijk nooit problematisch. Ze heeft in groep 3 wat begeleiding gehad van kindercoach vanuit hoogsensitieve insteek, omdat ze toen niet lekker in vel zat. In groep 5 had ze weer periode waarin ze zich minder lekker voelde, toen heeft ze yogatherapie gehad om beter te kunnen aarden en 'uit haar hoofd' te komen. Ook dat hielp goed. Ze is nog steeds op zichzelf en zwijgzaam (stille wateren, heel diepe gronden ), maar als het moet doet ze wat nodig is (spreekbeurten, vraag stellen in winkel, alleen naar orthodontist etc) en heeft altijd goed in de groep gelegen. Het is hier dus echt karakter wat soms wel opvalt, maar wat haar in mijn ogen niet echt in de weg staat.
Verlegen zijn komt natuurlijk veel voor en hoeft niks ergs te zijn! Ze zal alleen positieve ervaringen op moeten doen.. Ik heb niet alle reacties grondig gelezen, maar ik zie dat je omschrijft dat je zelf ook last hebt (gehad) van sociale angst. Hoe is dat nu? Los van de genetica/temperament, is modelling namelijk een van de belangrijkste dingen waardoor kinderen leren. Ze spiegelen hun ouders. Hoe ben jij met vreemden? Zoek je sociale contacten regelmatig op? Zeg je gedag tegen een vreemde op straat? Daar ligt in ieder geval een goede basis; haar laten zien dat het oké is om te doen. Dan zal ze daar zelf ook in groeien. Ik zou haar dus niet forceren, maar haar laten leren door naar jou te kijken.
Dat voorbeeld krijgt ze zeker. Sociale situaties vind ik nog steeds lastig, maar ik ga ze niet uit de weg. Maak praatjes op straat met bekenden, zeg gedag tegen mensen die we tegenkomen. Ik hoop inderdaad dat ze daar wat van meekrijgt en verder wil ik niet te veel de nadruk leggen op het verlegen zijn, het dus niet zo benoemen in haar bijzijn.
Overigens zijn er ook kinderen die kletsen wanneer ze zich op hun gemak voelen. Zoon is een kletskind maar soms weigerde hij te praten. Zijn gevoel bij die persoon was dan anders. Ik ging op zijn gevoel af en niks forceren. Je kan ook een flapuit zijn en sociaal onhandig. Zoals onze 8 jarige. Gewoon kijken naar je dochter. Ze heeft echt nog tijd