Peuter niet meer in eigen bed

Ik ben heel makkelijk hiermee en ga altijd voor het scenario dat iedereen de meeste slaap oplevert. Zeker als er een aanwijsbare oorzaak is zou ik haar gewoon geven waar ze blijkbaar behoefte aan heeft, en dat is kennelijk nabijheid. Sommige zullen zeggen ze is al twee. Ik vind eerder ze is pas twee. Hier ligt dochter regelmatig bij een van ons (tanden, oorontsteking, extreem verkouden etc...) zodra die hobbels zijn genomen slaapt ze altijd weer heerlijk klokje rond in haar eigen bed.

 

Dit doen wij ook. Ik slaap dan bij mijn zoontje, matras naast zijn bedje. Daar samen op tot ie rustig is. Dan hij in z'n bedje, ik ernaast. Vaak hou ik z'n handje vast.
Is het leed geleden dan slaapt ie zonder gedoe gewoon weer alleen.
Slaap is hier heilig.

 

Wij zitten bij onze dochter (20 maanden) totdat ze slaapt. Als ze 's avonds of 's nachts wakker wordt doen we dit ook weer, maar het werkt niet altijd, dan beland ze uiteindelijk als nog bij ons in bed. We proberen elke keer hetzelfde ritueeltje te doen als ze wakker wordt. Ik aai d'r over d'r hoofdje, zeg dat ze lekker moet gaan slapen, zet muziekje die speelt een kwartiertje en ik wrijf over d'r rug totdat ik merk dat ze weer slaapt, maar regelmatig wordt ze dus wakker als ze merkt dat wij weg zijn of als ze de deur dicht hoort gaan.
Als het langer dan een half uur duurt neem ik d'r dus mee naar ons bed, maar ik slaap zelf erg slecht met haar in bed, dus vandaar dat we een paar weken geleden op deze manier zijn overgestapt. Ik verwacht geen kind dat opeens van 19.00-7.00 in eigen bed slaapt, maar vind het wel fijn als ik in elk geval een paar uurtjes zelf kan slapen in de houding die ik prettig vind.

 

Zo doen wij dat ook. Geen gevecht aan tafel en geen gevecht met slapen. Ze zijn met 2 jaar nog zooo klein. Zeker met een baby in huis heeft je oudste gewoon behoefte aan jou. Er is al zoveel veranderd.

 

Mijn dochter is wel ouder, maar heeft dit ook gehad. Een paar dagen nadat ze 4 jaar is geworden is haar broertje geboren (inmiddels 8 maanden) en die sliep ook bij ons op de kamer. De eerste periode heeft zij dus ook gehad dat ik bij haar moest blijven zitten als ze ging slapen of wilde bij ons in bed in slaap vallen en in de nacht eindigde ze standaard in ons bed. Ik heb dit de eerste maanden toegestaan, want ze had dit gewoon nodig en er kwam ook zeker een stukje jaloezie bij kijken. Na 6 maanden heb ik het afgebouwd, ben ik het bij haar blijven zitten tot ze sliep af gaan bouwen en ook de nachten bleef ze gewoon in eigen bed (bleef bij haar staan tot ze weer sliep). Dit heeft ze uiteindelijk prima opgepakt, na die 6 maanden was het ook goed voor haar, ze was natuurlijk al veel meer aan de situatie gewend en zag haar broertje niet alleen meer als een 'indringer', maar ook als een broertje waar ze mee kon spelen etc (hij begon met 6 maanden al te teigeren etc).
Inmiddels is haar broertje naar haar kamer verhuist (we hebben maar 2 slaapkamers) en komt het incidenteel voor dat ze in de nacht bij ons in bed beland, maar zeker niet meer dagelijks.

Ik zou het dus zelf als een fase beschouwen en haar even de extra geborgenheid geven die ze nodig heeft. Zeker nu er ook nog een kies doorkomt zit ze natuurlijk helemaal wat minder in haar vel. Als het voor jullie werkt dat je man tijdelijk in de logeerkamer slaapt en iedereen op deze manier het meeste slaap pakt, dan zou ik het even zo laten. Je zal zien dat er vanzelf een moment komt dat als alles wat rustiger is geworden (kies is door, jaloezie is minder, huilbuien van zusje zijn verminderd) dat je weer kan werken aan het in eigen bed slapen.

 

Bij ons hebben de meisjes nooit bij ons in bed geslapen als er iets aan de hand was (ziek, niet kunnen slapen, etc). Ik ging juist altijd bij hen in bed liggen. Vervolgens vielen ze (en ik) in slaap. Als ik dan ergens in de nacht wakker werd, kroop ik weer in mijn eigen bed.

 

Ik zou je man op een matras naast haar neerleggen. Bij ons hielp dat altijd goed tegen verlatingsangst.