Hoi allemaal, Onze peuter van bijna 3 doet haar broertje opzettelijk pijn..Ze trekt hem iedere dag hard omver of geeft hem keiharde klappen. Zo vanuit het niks en vaak zonder aanleiding. Andere keren knuffelt ze hem en dan echt expres veel te hard. We kunnen ze geen moment alleen laten. Het gaat echt de hele dag door(zo'n 7 a 8 keer per dag). Ook als we haar 24/7 positieve aandacht geven. Als we haar corrigeren krijgen we te horen 'Ik ga het lekker toch doen'. Enkel positief benaderen helpt ook niet (meer) Ik hoef niet persee opvoedkundig advies, maar ik wil heel erg graag weten of andere kinderen dit ook doen? Om me heen zie ik het eigenlijk niet gebeuren (al doet zij het ook niet in gezelschap) en vraag me daarom af of het wel normaal is. Volgens het CJG kan het erbij horen, maar ik vind het vooral heel vermoeiend, moeilijk en zielig voor de baby... Herkent iemand dit?
Geen ervaring, want 1 kind. Maar al geprobeerd juist broertje overdreven veel aandacht te geven op zo'n moment en haar negeren? Dat als ze hem pijn doet, je alle aandacht op hem richt. "Ach lieverd, heeft ... je pijn gedaan? Dat mag ook niet he. Kom maar lekker hier". En haar dan negeren.
Onze dochter deed dit ook bij haar zusje, we zijn haar toen positieve aandacht gaan geven en ook haar meer mee laten helpen met verzorgen van zusje. Zusje kan nu natuurlijk ook steeds meer dus ook leuker voor haar. Onze dochter merkte ook dat alleen zij degene was die straf kreeg of waar we boos op werden ( logisch want op zusje konden we moeilijk boos worden, Die snapt dat nog niet ) Maar toch zeggen we soms iets tegen zusje als ze iets niet mag, zodat onze oudste dochter ook ziet dat zusje ook niet alles mag. Sindsdien gaat het echt een heel stuk beter! Soms knuffelt ze nog wel eens te hard, of duwt ze haar zachtjes weg als ze ergens mee aan het spelen is en zusje komt te dicht bij. Maar echt niet meer expres hard slaan of wat dan ook. Geloof me, het gebeurd echt wel meer hoor Voor haar is het ook allemaal wennen, in haar ogen gaat alle aandacht naar haar broertje. Ik denk eerlijk gezegd dat wat hierboven staat het alleen maar erger gaat maken, en dat ze nog jaloerser word.
Nee, ik herken het niet. Niet van mijn eigen kinderen en ook niet van kinderen in mijn omgeving. In alle eerlijkheid zou ik dus wel verder gaan zoeken naar professioneel advies hierin. Vooral omdat je positieve aandacht geven echt al hebt geprobeerd.
Zag dat in een ander topic wat hier laatst was, dacht miss is het wat. Ik heb er ook geen verstand van, want maar 1 kind. Waar het 1 voor een kind wel.of niet werkt, kan juist bij een ander kind wel werken tenslotte.
Hoe oud is de baby? Als hij pas een paar maanden is is het wat anders dan als hij al richting zijn eerste verjaardag gaat. Je schrijft dat je positieve aandacht al hebt geprobeerd, maar heb je ook echt regelmatige 1 op 1 aandacht voor haar geprobeerd? Dat kan de jaloezie flink verminderen.
Zie mn bovenstaande reactie. Het is me al duidelijk dat het niet handig was, hoef je niet nog een keer te zeggen.
Nee gelukkig niet herkenbaar. Natuurlijk loopt de jongste wel eens een blauwe plek op maar dat is meer onhandige lompheid dan haar pijn willen doen. Ik herken het ook niet uit mijn omgeving en voor mij zou het ook een reden zijn om heel hard aan de bel te trekken. Ik weet niet of het erbij kan horen maar ik vind het behoorlijk afwijkend en eng gedrag. Maar wat ik zeg, misschien is het wel iets wat erbij kan horen, het is alleen maar hoe ik het zie.
Herkenbaar, en hier was mijn dochter zelfs al 4 toen haar broertje geboren werd, dus ze wist echt wel dat wat ze deed niet correct was, maar toch deed ze het. Hier was het vaak even aan zijn arm trekken, hard op zijn hoofdje aaien of hem om ver duwen. Ik heb ze in het begin dan ook echt niet zonder toezicht gelaten, ik vertrouwde mijn dochter echt niet met haar broertje. En ook hier kwam het waarschijnlijk voort uit jaloezie, ook al kon ze ook echt lief voor haar broertje zijn en gaf ze aan dat ze heel blij met haar broertje was. Omdat ik er niet teveel de nadruk op wilde leggen, negatieve aandacht, heb ik het een beetje genegeerd, behalve als ze haar broertje echt pijn deed dan kreeg ze wel straf. En uiteindelijk is het minder geworden, voornamelijk vanaf het moment dat haar broertje begon te teigeren en zelf kon gaan zitten en staan. Ze zag hem toen niet meer zo zeer als concurrent, maar als een broertje waar ze mee kan spelen. Soms heeft ze nog haar nukken naar haar broertje toe, maar echt niet vaak meer. Ik durf ze nu inmiddels ook alleen te laten als ik even in de keuken ben ofzo en sinds een maandje delen ze ook een slaapkamer, en ook dat gaat goed.
Herkenbaar. Onze oudste deed onze middelste ook opzettelijk pijn, maar niet toen ze nog echt een kleine baby was. Dat begon pas toen de 2e in ieder geval al 1 was. Ik vond het zo zielig, want de 2e was zo weerloos. Vooral in de kraamweek van de 3e was het heel extreem. Ik zei toen dat het lag aan de verandering (en een zusje erbij en wisseling van opvang), heb wel het CB om advies gevraagd, maar ik had wel gelijk. Het werd minder. Nu is ze 4 en haar zusje bijna 3 en nu doet ze het heel af en toe nog, maar zusje gaat er nu iets meer tegenin. Al zal ze niks terug doen. Bij de jongste heeft ze het nog nooit gedaan.