Hebben jullie dat ook? Dan andere mensen je zo onzeker kunnen maken. Wij hebben 2 kinderen. 1 van 2.5 en 1 van bijna 3 maanden. Ik heb mijn oudste nooit laten huilen. Altijd dichtbij. Altijd meteen troosten bij huilen. Altijd laten weten dat ik er was. Zo veel commentaar op gehad dat ik bij elke kik meteen bij hem stond. Maar ik heb nu een heel zelfstandig kind die niet hele dagen aan me vastgeplakt zit. En niet om elke scheet jankt maar t gewoon komt vragen als het niet lukt. En vrij weinig driftbuien heeft. Nu mijn 2e. Hij is wel echt een mama's kindje. Slaapt alleen bij mij. Drinkt zijn flessen het beste bij mij. Als hij slaapt kan ik hem wel vaak wegleggen. Maar meestal in de box en niet op zijn bed. Dan wordt hij wakker. En wederom laat ik hem niet huilen. Dus hu8len in zijn bed? Probeer ik het later nog een keer en anders haal ik hem er uit. Nu waren we gisteren bij vrienden. Oudste sliep bij oma. Jongste meegenomen. Sliep alleen op mij. Prima. Maar ja. Ik moet ook wel eens plassen oid. Legde ik hem slapend in zijn kinderwagen. Hop. Wakker. Terwijl hij thuis toch ook gewend is aan omgsvingsgeluiden. Lukte het daar maar niet om te slapen. Nou zeiden ze: moet je hem dan niet boven leggen? Maar ik weet dat dat gewoon niet werkt. Dan is hij vaak meteen wakker. En als hij eenmaal gaat huilen, zijn hun kinderen ook meteen wakker. En toen kwam het commentaar: -Hij ligt bij jullie nooit op bed. -Altijd als ik bij jullie ben ligt hij bij jou of in de box. -je moet er niet meteen heen gaan als hij huilt. Hij valt vanzelf in slaap. - ja, gecontroleerd huilen kan best. Mijn reactie: - Als ik he. Op bed leg is hij wakker. - hij ligt in de box omdat ik nog een kind heb en simpelweg geen tijd om continue heen en weer naar boven te lopen. - ik ben zwaar tegen laten huilen. Hij heeft in mijn ogen dan aan dat hij me nodig heeft. En nee. Hij valt niet vanzelf in slaap. Hij gaat alleen maar harder huilen. - gecontroleerd huilen kent mijn ventje niet. Die gooit meteen alle sluizen open. Maar toch moethij volgens hun leren zelfstandig te slapen. Dat werkt hier gewoon niet. Net of ik het nooit heb geprobeerd. Ik wordt hier zo ongelofelijk onzeker van. Doe ik het wel goed? En ik vind het zo irritant! Bemoei je met je eigen kind... Hebben jullie dat ook?
Nee, ik heb schijt aan wat anderen ervan vinden of wat mensen erover te zeggen hebben. Ik word daar niet onzeker van. Mijn kind, mijn aanpak.
Je doet het super! Als ik huil hoop ik toch echt dat mensen niet zeggen, goh laat die eerst maar in dr sop gaar koken voordat ik haar ga helpen. Of als ik om hulp riep, neuh, laten we maar ff wachten, kijken of het toch niet zelf lukt. Gaan we over 10 minuten even laten zien dat we er nog zijn en dan mag ze het nog eens 10 minuten lang zelf proberen.
Eeeeeeene oor ín, aaaaaandere oor úit. Die heeft mij vaak door dat soort irritante gesprekken heengeholpen.
Ach, iedereen doet dat op zijn eigen manier. Vanuit hun is het vast goed bedoeld, maar er zijn zo veel manieren om op te voeden, dat iedereen dit anders doet. Prima toch. Blijkbaar werkt die methode bij hun én die kinderen. Maar niet voor jou. Als je het ervaart als bemoeien, is dat inderdaad erg vervelend. Misschien kun je het zien als advies, vast goed bedoeld en ze mogen het geven. Maar het is aan jou wat je er mee doet, meenemen of lekker laten gaan.
Ohh zo herkenbaar! Niet aan je zelf gaan twijfelen hoor. Je doet het super. Je luistert naar je kindje en geeft wat jij denkt dat het nodig heeft. En dat zou iedereen moeten doen ook als dat betekend dat iemand zijn baby wel laat huilen. Snap het probleem van mensen niet zo. Hier commentaar dat ik mijn baby met 10 maanden nog voed als hij wakker wordt in de nacht. Alsof ze er last van hebben.
En omgekeerd als je een kind wel laat huilen, zijn er mensen die tegen je gaan roeptoeteren dat je vooral niet moet laten huilen, een cosleeper moet aanschaffen, draagdoek gebruiken, weet je niet hoe schadelijk huilen is etc. Kortom: 't is nooid goet. Maak een keuze, neem bruikbare adviezen over en leg de rest naast je neer. Dat kun je leren. Oefening baart kunst. Als ik je 1 advies mag geven: ga jezelf niet verdedigen. Zodra jij het gevoel hebt dat je de ander een verklaring schuldig bent en je keuzes gaat uitleggen, geef je die ander de ruimte om met je in discussie te gaan. Wees kort en bondig: "Dank je, maar ik doe het liever op mijn manier." En als de ander doorgaat, mag je best minder lief zijn: "Kennelijk was ik niet duidelijk genoeg: ik doe dit op mijn manier en heb verder geen behoefte om dat met jou te bespreken."
Ik zeg dan altijd dat ik het op mijn manier doe en zeg dat gelijk zo duidelijk dat het einde discussie is.
Volg je eigen gevoel hierin!! En blijf bij je eigen standpunt! Dus: goed gegaan, meis! Laten huilen geeft zoveel stress bij baby's, vooral als je dan ook niet in zicht bent. Ze geven dan inderdaad aan dat ze je nodig zijn. Je doet het goed hoor, mama! Zoek eens op Droomritme van Stephanie Molenaar. Haar methodes en theorieën zullen je gevoel bevestigen. Ze heeft heel goede boeken die ook veel door hulpverleners wordt gebruikt en geadviseerd.
Lekker op je eigen manier doen! Jij bent zijn mama en kent zijn behoefte.. hij is nog zo klein! Hier gelukkig geen bemoeienis van mensen, omdat ik het meteen afkap. Hier wel eens de opmerking gehad waarom ik hem 's avonds niet gewoon mee als mensen willen dat we op bezoek komen. Duidelijk aangegeven dat hij rond 19.00 de nacht in gaat en hem dus niet wakker ga houden, want dan zit ik 's nachts met een baby die helemaal over de zeik is door alle drukte. Maar hè, wil je dat ik langs kom? Doe jij de nacht dan voor mij? Dat was direct het einde van het gesprek
Neuh geen last van. Ik zeg gewoon: ik doe het op mijn manier Of t moeten echt goede tips zijn, dan neem ik dat wel aan zoals hulp met zindelijkheid door peuterspeelzaal en hun tips erbij
Ik snap niet waarom je onzeker wordt. Zijn zij afgestudeerd in babykunde ofzo? Dat je het irritant vindt is weer iets anders. Ik denk dat het idd goedbedoeld is, ook al ervaar je het niet zo. Onlangs kwam ik ook in zo'n soort 'discussie' met schoonzus terecht. Hun dochter van 1 laten ze nog steeds op de arm in slaap vallen. Voor haar zijn er 2 opties: op de arm in slaap laten vallen of het laten krijsen. En dat laatste kan ze (logisch) niet handelen. Slaaptraining heeft ze nooit van gehoord en gaat ze dus vanuit dat dat laten huilen is (ze komt niet uit NL). Gezien ik me bij haar wel eens verbaas over haar beperkte algemene kennis op sommige vlakken, vroeg ik haar voorzichtig 'heb je wel eens dit of dat gedaan', in de zin van slaaptraining, en toen keek ze me aan alsof ik zo'n monster was die haar kind de hele nacht laat huilen in zn eentje in een kamertje, terwijl ik mijn eerste ook 7 maanden in slaap heb moeten dragen . Afijn we praatten wat verder en toen viel bij mij het kwartje pas dat ze nog niks van dat alles geprobeerd had, omdat ze het niet als een probleem ervaart dat het op deze manier gebeurt (lees: 45 min je kind op de arm in slaap zingen). En daar zit bij ons de tegenstelling: voor mij zou hun situatie wel een probleem -of iig onwenselijk- zijn (want 2e kind en gastouder heeft hier ook de tijd niet voor). Dus ik bekeek het alleen vanuit mijn kant en dacht dat zij het ook als een probleem ervaart. Toen ze me zei dat ze dat alles nooit geprobeerd had, trok ik deze conclusie en dacht ik 'waarom hebben we het hier dan over??' Hoewel ik vind dat je je helemaal niet moet verdedigen naar anderen toe, is dat misschien wel een reactie die je kan geven: 'ik heb hier geen problemen mee(, maar bedankt voor je tips).'
Niet onzeker van worden, mommy knows best! Jij weet zelf wel wat goed is voor je kind en een ander kan daar van vinden wat hij wil, dat is dan fijn voor hun Als een ander zegt dat ik iets ook anders kan doen zeg ik, ‘dit werkt prima voor ons’. Dan geef je ook geen ruimte voor discussie. En uiteindelijk kap je het gesprek gewoon af door te zeggen dat dit geen discussie punt is en dat je een ander gespreksonderwerp wil. En bij vreemden in de supermarkt kun je gewoon weglopen
Ik heb ook een jaar als mama matras gediend. Nu is zoontje 2 jaar en slaapt zelf hele nachten door. Hechting en nabijheid is zo belangrijk voor die kleintjes. Lekker toe geven aan wat voor jou goed voelt. Laat de rest vd wereld maar praten, niet onzeker van worden.
DitIk krijg gek genoeg ook nooit een weerwoord of vervelende reactie op mijn aanpak eigenlijk. Misschien omdat echt iedereen weet dat dat helemaal niets uithaalt bij mij
Toen ik voor het eerst moeder werd - op mijn 22e - was dit voor mij best wel een issue. Het was niet zozeer dat ik zelf onzeker was over mijn kunnen als moeder, maar ik kreeg wel (steeds meer) twijfels erover door reacties vanuit mijn (schoon)familie. Onze oudste was namelijk "een huilbaby" (krijsen tot wel 20 uur per dag) en ik had al snel het gevoel dat er dus "iets mis" was, maar bij wie ik ook aanklopte hiermee, voor steun/informatie/etc., ik kreeg steeds dezelfde reactie: "Ah joh, baby's huilen nou eenmaal. Wen er maar aan (haha)." (Zelfs op het CB en bij artsen...) Hierdoor ging ik enorm twijfelen... Lag het allemaal aan mij? Deed ik iets verkeerd? Zij hadden immers ervaring, dus zij moesten het vast wel weten, toch? Nou ja... Na 3+ maanden heb ik toch mijn gevoel gevolgd en bleek ze dus o.a. reflux en kma te hebben. Dus ja... Voor mij is dat een grote les geweest om niet automatisch aan te nemen dat anderen het beter weten, zelfs al hebben ze misschien meer ervaring, en veel meer op mezelf te vertrouwen. Vanaf dat moment ben ik me een hele tijd enorm gaan irriteren aan opmerkingen en bemoeienissen en probeerde mezelf - en mijn keuzes - dan ook altijd te verdedigen, maar pfft, wat is dát vermoeiend Mijn ervaring is dat bepaalde dingen pas aankomen als mensen het zelf zien/ervaren (in een vergelijkbare situatie.) En in mijn familie - of schoonfamilie - is er niemand die vergelijkbare ervaringen heeft op veel gebieden die wij wel hebben met onze kinderen. Ik ben jaren geleden dan ook tot de conclusie gekomen dat het geen enkele nut heeft om er ook maar een seconde aandacht aan te besteden Bij mij is alles tegenwoordig: "Wat fijn dat dat voor jou zo goed werkt of gewerkt heeft. Voor ons/onze kinderen werkt het op onze manier beter. Dus, heb je nog leuke plannen voor straks/morgen/het weekend?"
Ik heb me er een dag echt rot om gevoeld. Maar uiteindelijk mijn eigen gevoel blijven volgen. De ene keer lukt het om hem wakker op bed te leggen dan blijf ij er wel bij zitten tot hij slaapt. Andere keer niet en weer een andere keer kan ik hem half slapend half wakker weg leggen. Hebben nu een ritueel voor de avond. Om 7 uur fles halverwege fles pyjama en slaapzak aan. Nog even knuffelen en dan naar boven. Als hij moe genoeg is kan ik hem wel half wakker in bed leggen soms moet ik dan nog 5 of 10 minuten in de stoel blijven zitten met hem. Kamer donker. Muziekje aan en is zo vertrokken. T zal allemaal wel. Uiteindelijk kunnen ze het echt wel zelf hoor
Ik zou die hele discussie al niet eens aan gaan. "Ik wil het graag zo doen en heb eigenlijk geen zin om er over te praten. Kunnen we het ergens anders over hebben? " Einde discussie
Hier ook zo'n huilbaby net als @Kristel86 ook zelfde type reacties als "alle baby's huilen". Ben je lekker mee. Eerste periode als mamamatras geleefd in half isolement, draagdoek was een lifesaver. Volg gewoon je hart, zolang het voor jou haalbaar is qua energie etc. gewoon doen. Pittig is die periode toch wel, dat vinden wij met 1 al. Kies gewoon je route die voor jou en de kleine het beste werkt en die vol te houden is. Zolang de kleine ook maar drinkt bij een ander. Wij kozen doelbewust voor slapen/rusten in bed in eigen kamertje omdat dl super prikkelgevoelig was. Dus vanuit die hoek snap ik het wel, maar het blijft jouw kind, jouw aanpak.