Bijna vier weken geleden was daar onze zoon. Na een vlotte thuisbevalling van vier uurtjes zonder schade en helemaal gezond. Prachtige kerel en zijn zus is een trotse grote zus. Tot zover alles super. tijdens de zwangerschap al had ik veel negatieve gedachten en stemmingswisselingen. Ik kon mij soms zo down voelen. Vooral door lichamelijke klachten en onzekerheid / angst. Laatste weken kon ik mijn dochter niet meer verzorgen, eigenlijk alleen maar op de bank gezeten en de tijd uitgezeten. Voor iemand die normaal heel actief en druk is, werkzaam in de zorg, totaal niet passend. Bij dochter voelde ik mij ook regelmatig zo down, maar direct na de bevalling was dat voorbij. De kraamweek was fijn, wel veel kraamtranen. Heel verdrietig over Corona, dat niemand langs kan en mag komen. Dat we geen hulp krijgen voor dochter (opvang en oma). En dat deze weken zo anders zijn dat ik ze had voorgesteld. Immers ik zou na 9 maanden weer lekker op pad kunnen ipv zoals nu aan huis gebonden zitten. In de tweede week verdwenen de kraamtranen en kreeg ik de stemmingswisselingen weer terug. Uitvallen tegen man en dochter, onredelijk, verdrietig, boos, futloos. Ingeveer 1/2x per dag heb ik dat, de rest van de dag verloopt eigenlijk wel goed. Na3 weken gebeld met huisarts en doorverwezen naar een psycholoog. Nu 2 gesprekken gehad. Zij focust op een time-out bij dips en manieren o minder te piekeren. Ze legt veel neer bij de Corona crisis als oorzaak. Vooralsnog lukt de zorg voor 2 kinderen niet zonder compleet overprikkeld te worden. Man werkt thuis, springt veel bij. Van zijn werkgever mag hij minder uren maken. Zoon slaapt heel goed, man geeft d nachts de fles. Dus ik slaap ook minstens 7 uur per nacht. ik wandel veel, fiets regelmatig. Maar ik kan soms zó overprikkeld zijn. En dat leidt tot zo’n dip. wie herkent dit, kan mij tips geven. Hoe lang duurt zo’n postnatale dip? Wat hielp bij jullie om minder dips te hebben. Hoe moet ik mijn dag indelen met 2? Hoeveel hulp moet ik aan mijn man vragen en wat is reeel om van mijzelf te verwachten?
Wat heftig voor je zeg! Ik heb helaas geen tips om dips te verminderen en heb er geen ervaring mee, maar wil je toch sterkte wensen. Voor wat betreft hoeveel hulp je kan vragen en wat je van jezelf mag verwachten: dit klinkt alsof je vindt dat je niet teveel mag vragen en alsof je jezelf iets probeert op te leggen, klopt dat of interpreteer ik dat verkeerd? Ik zou namelijk zeggen: je hoeft niks van jezelf te verwachten in de zin van jezelf op te leggen! Een postnatale dip/depressie is gewoon hartstikke zwaar en ik zou per moment kijken naar wat je kan. Geniet je ergens van? Lekker doen. Zit het tegen of valt iets zwaar? Vraag hulp! Ik zou dus geen maximum zetten op hoeveel hulp je kan vragen, maar er gewoon om vragen als dit je helpt. Wellicht heeft de psycholoog daar ook nog tips voor? Dat ben ik namelijk niet hoor dus ik reageer puur vanuit mijn gevoel. Vind het naar voor je en hoop dat je je snel beter voelt. Hopelijk hebben andere dames nog ervaringen of specifieke tips voor je!
Allereerst gefeliciteerd met jullie zoon! Wat ontzettend naar dat je je mentaal niet goed voelt. Dit is echt naar. Gelukkig dat je de kraamweek als fijn hebt ervaren! Helaas heb ik zelf ook ervaring met postnatale depressie. Het heeft mij 11 maanden gekost na de bevalling voordat ik mezelf weer echt helemaal mezelf voelde. Maar mijn zwangerschap verliep niet gemakkelijk, na de bevalling bleek onze dochter naast het lage gewicht (wat bekend was) een veel te laag bloedsuiker te hebben. We moesten hierdoor langer blijven. In de kraamweek ging het al mis bij mij mentaal. Thuis begon de angsten, dingen zien en horen wat er niet was, hysterische kraamtranen, opgejaagd gevoel etc. Onze dochter was ook wat onrustig, niet zo gek met zo een onrustige moeder. Vanaf week 2 was zij helaas een huilbaby. In week 8 heeft mijn moeder een afspraak gemaakt met mij bij de huisarts en toen zijn er acties ondernomen. Medicatie om even tot rust te komen. Slapen kon ik niet. En ik werd aangemeld bij de crisis van GGZ. Ik vertel je dit, omdat mijn 11 maanden herstel eigenlijk weinig is voor waar ik vandaan kwam. Misschien denk jij 11 maanden duurt nog wel erg lang... Deze tijd is zo verschillend per situatie en per vrouw. Elk lichaam werkt anders. Dingen die mij hielpen: Een dagritme en werkritme opschrijven. Dagelijks wandelen weer of geen weer. Via app mindfulness volgen dagelijks voor het slapen. Geen tv/telefoon minimaal half uur voor het slapen. In de middag even slapen (ik sliep vaak met mijn dochter) Geen eisen stellen aan jezelf. Je kan je dagelijks zo anders voelen. Komt vast nog wel meer bij me binnen later. Als je er behoefte aan hebt, mag je me ook persoonlijk een bericht sturen. Sterkte!