Dames, ik heb het vermoeden dat ik een postnatale depressie heb en wil graag hulp/steun/ervaringen etc. Mijn zoontje is inmiddels 15 weken oud. Sinds mijn zoontje 2 weken oud was en de kraamhulp een aantal dagen weg was kreeg ik het gevoel dat ik geen roze wolk had(gehad). Ik zat hier een beetje mee, maar goed, mijn zoontje is gezond, ik heb verder geen gekke dingen aan mijn bevalling overgehouden en mijn vriend vervult de vaderrol erg goed, dus wat had ik te klagen? Laat ik mijn verhaal(zo kort mogelijk) uitleggen zodat jullie een beetje een idee van mijn situatie krijgen. Mijn bevalling heeft vanaf de eerste wee tot geboorte 10 uur geduurd. Ontsluiting ging redelijk snel, vliezen braken en startte als badbevalling, na 3 kwartier persen geen persweeën meer, moest het bed in voor weeënopwekkers die tot 3 keer toe werden verhoogd en na nog 1,5 uur persen in bed werd hij zonder medisch ingrijpen geboren. In de week hierna ging alles goed, zoontje dronk meteen aan de borst, we hadden een super fijne en lieve kraamhulp en mijn vriend had een maand verlof. De eerste 2 weken verliepen goed, hierna kreeg ik steeds meer het gevoel dat er iets mis was met me, leefde niet op een roze wolk en vond alles vooral vermoeiend. Maar ik dacht dat het gewoon even wennen was aan het moederschap. Na een maand wilde hij niet meer aan de borst drinken(groot drama, rukte zich keer op keer los en krijsen) Besloten om te gaan kolven en via fles te geven, wat ik sinds gisteren volledig heb afgebouwd. Verder was hij van begin af aan erg onrustig met neergelegd worden, hij wilde constant gedragen worden en ik kreeg zo geen rust, dit heb ik stapje voor stapje ook weten af te bouwen zodat ik tussen door even mijn handen vrij heb. Mijn zoontje heeft mij erg onzeker gemaakt. Maar behalve dit heb ik sinds een aantal weken ook de drang op alles te willen ontvluchten, ben huilerig, snel geïrriteerd, lusteloos, pieker veel en heb het gevoel dat niets goed genoeg is. Ik heb hulp nodig,maar tegelijkertijd doet niemand het in mijn ogen goed genoeg. Ook heb ik het gevoel dat onze band niet goed is. Maar het ergste zijn de angsten. In een flits zie ik hem van bovenaan de trap uit mijn handen vallen, of stoot hij zijn hoofdje hard ergens tegenaan etc. Is er iemand die iets vergelijkbaars heeft meegemaakt of weet hoe ik hier het beste mee om kan gaan?
Lieve SZ91, Het is natuurlijk heel vervelend dat je je zo voelt maar wat ontzettend knap van je dat je dit aangeeft en hulp wil! Dit is al een grote stap. Wat @Panter al schrijft: ik zou de huisarts bellen. Deze tips vond ik voor je: Wees niet bang om deskundige hulp in te schakelen. Hoe eerder je aan de bel trekt, hoe beter en sneller je wordt geholpen Laat je partner de nachtvoeding doen, zodat jij weer eens een paar nachten kunt doorslapen Vraag of accepteer hulp: een moeder of buurvrouw wil vast een paar middagen oppassen, dan kun jij weer eens iets leuks voor jezelf doen Het is oké om fouten te maken: moeder zijn leer je met vallen opstaan Blijf niet in je eentje met het probleem rondlopen: praat erover met je partner of familie of vrienden Zorg voor regelmaat: sta op tijd op, eet op vaste tijden en ga op dezelfde tijd naar bed Ga elke dag even naar buiten. Maak een wandeling met de kinderwagen of ga een stuk fietsen als je een oppas hebt. Beweging helpt tegen depressieve gevoelens Doe alleen dingen waar je je goed bij voelt en spreek alleen of met mensen waar je zin in hebt. De rest komt later wel weer Stel niet te hoge eisen aan jezelf @Zonnebloem1987 heeft helaas ook ervaring met een postnatale depressie. Misschien heeft zij nog adviezen.
Ja, je gevoel klinkt heel herkenbaar. Het is ook allemaal niet niks en het komt vaak voor. Ik zou inderdaad zeker met je huisarts overleggen. Zij kunnen je meestal al heel goed helpen of anders weten ze waar je naartoe te verwijzen. Mijn ervaring is dat ze, als je dit ook daar zo vertelt, je heel serieus nemen en je snel en goed hulp kunnen bieden.
@Panter @ellalovescoffee @Mooiezomer, bedankt voor jullie reacties en tips. Ik ga ze zeker proberen op te volgen! Morgen heb ik inderdaad een afspraak met mijn huisarts. Ik had vandaag mijn eerste werkdag en moet zeggen dat het echt even als een opluchting voelde. Ik denk dat alle gedoe ermee begonnen is dat ik een enorme perfectionist ben en niet wil dat hij iets tekort komt. En nu voel ik me schuldig dat hij hierdoor juist een rustige en sterke moeder tekort komt. Al weet ik dat het wel weer goed zal komen, op de mindere dagen voelt het zo heftig!
Wat goed dat je een afspraak bij de huisarts hebt gemaakt! Ik denk dat je je met hulp in de vorm van gesprekken echt beter gaat voelen. En fijn dat je eerste werkdag goed voelde. Probeer (met de nadruk op probeer, weet hoe lastig het is) je niet schuldig te voelen over wat je voelt. Het is niet gek dat je opgelucht bent weer te gaan werken na je verlof. Of dat je het zorgen zwaar en niet leuk vind. Dat zegt niets over jouw liefde voor je zoontje. En die flitsen dat je voor je ziet dat je zoontje iets overkomt dat herken ik, terwijl ik geen ppd heb gehad. Het is gewoon overweldigend dat hij zó kwetsbaar en afhankelijk is. Probeer te bedenken dat het maar gedachten zijn. Je ertegen verzetten heeft geen zin, maar het is niets meer dan een gedachte die ook weer weggaat. En ook daarvoor geldt: het is niet gek om dat te hebben, ik weet dit (naast mijn eigen ervaring) van heel veel vrouwen. Knap dat je het bij jezelf herkent, durft uit te spreken én hulp zoekt. Dat alles maakt dat het zeker weten goed gaat komen, ook al kost dat wat tijd. Heel veel sterkte!
Ik zou ook je schildklier laten nakijken met bloed prikken. Hier kan het ook aan liggen. Dan heb je in ieder geval een stukje medisch uitgesloten.
Ik hoop dat je je snel beter voelt. Ik moet ook enorm zoeken naar balans sinds mijn bevalling nu 6 wkn geleden. Begint nu gelukkig beter te worden. Fijn juist dat je eerste werkdag goed voelde. Ik mis mijn werk eigenlijk enorm en zou best volgende week weer willen. Geen optie natuurlijk. Ik vind het seizoen ook niet meewerken. Vorige x midden in de zomer verlof en toen was in de avond even in de tuin zitten een verademing. Nogmaals sterkte en hoop dat je verder komt bij de huisarts!!
Bedankt voor jullie reacties. De huisarts verwees mij met vragen door naar het CJG. Helaas is dat bij ons dus het consultatiebureau en heb tot nu toe alleen maar vervelende ervaringen hier. Ze luisteren met een half oor en stellen dan totaal irrelevante vragen. Weet zelf veel zaken nog beter dan de tips die zij bedenken. Zoiets serieus ga ik dus niet aankaarten, aangezien ik niet het gevoel heb dat ze mij hiermee verder kunnen helpen. Dus voel me nu weer een beetje terug bij af. Ik heb wel mijn verloskundige om hulp gevraagd en zij gaat me de gegevens geven van iemand die vrouwen ondersteunt tijdens de zwangerschap en de periode erna. Hopelijk helpt dit wel want merk dat de momenten waar het goed gaat steeds minder lang duren.
Vervelend dat je je niet serieus genomen voelt door het consultatiebureau. Ik hoor het helaas wel vaker. Ik hoop dat je verloskundige je snel kan helpen. Anders gewoon aan de bel trekken hoor! Of je huisarts weer bellen. En mocht je het moeilijk hebben kan je hier altijd je verhaal kwijt!
Wat jammer van de ha. Cb kan er niks aan doen lijkt mij. Ik zou toch de ha weer bellen, zeggen dat je hier niet tevreden mee bent en vragen om een gesprek bij de poh ggz oid. Die kunnen mss wel wat voor je betekenen mbt je zorgen over een pnd.
Als je vindt dat je hulp nodig hebt, hou je poot stijf. CB heb je hier ook niks aan, die maken je alleen maar onzekerder is hier de ervaring. Ik ben zelf ook een perfectionist dus misschien alvast wat hulplijntjes voor je: Je hoeft geen 10/10 te scoren bij je kindje of als moeder, ook geen 8/10. Een dag met een zesje is prima. En kijk eens naar de goede dingen die je gedaan hebt, de fouten zie jij als perfectionist heel makkelijk, maar het maakt jezelf op de lange duur alleen maar moeilijker en onzekerder. Een rugtasje met "goed gedaan mama!" werkt een stuk makkelijker dan alle "niet goed gedaan, kon beters". Bekijk jezelf eens vanuit de positie van je kindje. Je kindje ziet gewoon jou en jij bent leeeeuk! Met fles scoor je bonuspunten en doe je gekke gezichten trekken en tegen me praten ookal gaat het over het huishouden, het weer, jouzelf als kindje ik vind t machtig mooi. En houd je me tegen je aan en mag ik even kroelen en je hart horen, je luchtje ruiken en je warmte voelen...oooh dat is fantastisch! Jij bent de mooiste van de heeeeeeele wereld, met alle goeds en tegens, met wallen tot je knieën, een energielevel van 0 en geen idee wat je nog kan doen met die onrust (die ronduit gekmakend kan zijn door t gevoel van onmacht). Roze wolk - nooit ervaren (velen niet) Vermoeiend - zeker weten!!! Angsten - ook gehad schijnt een oefening te wezen voor je morele kompas wat gestuurd wordt door je hormonen om je rol als moeder zo goed mogelijk uit te voeren. We hebben geen roofdieren meer, maar dit is een soort zorginstinct. Nachtmerries hierover is ook normaal. Onrust: hier verborgen reflux tot 14 maanden (misschien herkenbaar?) en lactose intolerantie. Dochter wil de hele wereld ontdekken in 1 dag alsof er geen morgen bestaat. (nu nog steeds). Spuugdoekje met mijn luchtje er op of die van dr vader in dr hand meegegeven met naar bed gaan werkte heel goed. Die hielden we overdag gewoon in ons nek of onder mn bh bandje geknoopt. Als je het gehuil lastig vindt, zet muziek op je telefoon en gebruik oordopjes. Met die dingen in hoor je je kind nog maar ook je muziek. T behield mij van algehele waanzin dat ik met een luid gillend kind in mn armen wel kon troosten en intussen mn hoofd kon richten op t geluid van mn muziek. Ik was er voor haar en beschermde mezelf. Het is niet allemaal wat je in de diverse blogs leest, poepescheetjes van babies die zo verschrikkelijk relaxed zijn dat je ze alleen hoort bij honger of een vieze luier. Ik ken er zo 2, ze bestaan werkelijk, mij dochter naast 1 van die twee met een maand of 4 oud toen was doodeng. Als mijn dochter zo relaxed doet ben ik bij de SEH en die ander was volgens dr moeder "druk" op dat moment. In de auto terug waren we blij dat die van ons zich heel wat meer liet horen, al beseften we wel dat t maar net is wat je gewend was. Laat staan dat de norm is dat jij als frisse nieuwbakken ouder de ochtend start met barstende energie, geen wallen onder je ogen en van nature een gelukzalige blos. Als je dr 20x uit ben gegaan in de nacht voor de zoveelste keer op rij en overdag ook geen tel rust, mag je dan alsjeblieft ff knap brak wezen en besluiten dat ook renovatiewerkzaamheden die wallen vandaag niet meer gaan fixen. "Hmmm, misschien dat een dubbele espresso op basis van redbull ipv water mn oogleden omhoog kan krijgen..." Kind met karaktertje en temperament is wat lastiger allicht, maar als ze wat groter zijn merk je ook wel de voordelen ervan. De eerste 6 weken krijsde die van ons bij elkaar opgeteld 18-21 uur per dag en in de nachten ging dat onverminderd door. De buren in t hele blok (4 huizen) sliepen met oordoppen. Pruttelen deed ze niet, ging gelijk naar luchtalarm standje. Kastjes en muren gehad, uiteindelijk opgelost. Maanden later zat ik nog in de gordijnen bij 1 bepaald toontje hoor. Waar mn man feilloos t verschil in huiltje hoorde (Dunstan methode), hoorde ik t echt niet. De kat wel, dus ik keek maar naar hem als mn man werkte en verdraaid hij had t elke keer goed. Voel je je knap slecht als mama, dat moet toch natuurlijk zijn?!? Maar dat hoeft dus niet zo te wezen. Elke tandjes periode, ziekte of wat dan ook die later kwam gingen we redelijk fluitend doorheen, we waren met die spoedcursus in t begin al heel wat gewend geraakt. De mantra "ook dit is een fase die over zal gaan" is er eentje die gaandeweg meer voor gaat komen. Het wordt makkelijker mama, echt waar.
Hey meis, heftige periode zeg....heel herkenbaar voor mij. Eigenlijk heb ik maar een vraag; waar heb JIJ op dit moment behoefte aan? Voorop gesteld; hoe je bevalling ook ging, hoe "perfect" alles ook is gegaan; het gaat erom hoe JIJ je NU voelt. De rest is niet relevant. Het feit dat je huisarts je zo makkelijk naar het CJB stuurt irriteert mij enorm. Dat is namelijk geen oplossing. Leuk voor de simpele vragen, maar die zijn vaak gericht op je kindje. En dit geval gaat het erom: hoe voel jij je? Waar heb jij behoefte aan? Hoe ziet hulp er voor jou uit? Lieverd, je doet het super. Als ik zo jou verhaal lees, lees ik iemand die heel zorgzaam is, zeker wel liefde voelt voor haar kindje, maar dat het nu allemaal even teveel is. En dat is helemaal niet gek; het is juist bijzonder knap dat je dit durft toe te geven. En het is super belangrijk dat je een luisterend oor vindt waar je terecht kunt. Je mag mij altijd een PB sturen. Ik belandde 7 weken na de geboorte in een PPD, welke ruim 10 maanden heeft geduurd. En nu zet ik me, waar ik kan, in voor moeders die het moeilijk hebben: PPD of niet; het labeltje doet er niet toe. Ik val in herhaling; het gaat erom wat JIJ nodig hebt! Hele dikke knuffel mama. Jullie komen er sowieso wel; alle vertrouwen in. Liefs, Wolky
Herkenbaar hoor, althans ik heb t niet als depressie ervaren maar wel dezwlfde gevoelens gehad bij mijn zoontje. Wilde zo graag weer gewoon werken, mn vrijheid terug etc. Voelde me daar dan weer schuldig over. Voelde een eenzaamheid en enorme onzekerheid die eerste paar maanden. Ik heb altijd gezegd dat t hormonen zijn, heb tzelfde gevoel nl ook in 1e trimester van zwangerschap. Nu na veel jaar eindelijk n 2e aangedurfd en t gaat nu beter maar wisselt heel erg. Gisteren voelde ik me weer enorm opgesloten en beperkt, verlangde naar t leven met mn zoontje alleen, wat al weer zo makkelijk was. En dan kijk ik naar mn dochter en vorl me weer schuldig pffff. Bij mn zoontje heb ik er niks mee gedaan, vanaf 4 mnd en weer gaan werken ging t beter en daar hou ik me nu ook aan vast. Voor mij was t ook dat ik dacht ja wat voor hulp ktijg je dan? Gesprekken? Ik ben slecht met mensen die me dingen adviseren of ptoberen op andere gedachten te brengen, dat werkt bij mij averechts. Medicijnen? Nee dat wil ik niet. En t was ook nuet dat ik mn bed niet uitkwam ofzo. Daarmee wil ik niks bagatelliseren, maar bedenk wat voor hulp je zou willen en of dat gegeven kan worden of niet. Hopelijk wordt t bij jou ook beter nu je weer werkt en wat meer jezelf wordt en je kleintje ook steeds makkelijker wordt (als t goed is).
Ik lees je verhaal en heel herkenbaar. Ik had dan geen vreemde gedachten maar wel dat ik niets goed kon doen, piekeren en was totaal niet mijzelf. Bleef het liefst de hele dag in bed, wat natuurlijk niet kan met een baby en ik gelukkig ook niet deed maar wel het liefst deed. Paniekaanvallen en niet alleen durven te zijn. Ik heb toen ondersteuning gekregen van een organisatie waarbij iemand elke dag bij mij thuis kwam en met mij mee keek. Mij het vertrouwen terug gaf en waarbij ik mijn ei kwijt kon. Dit kan gewoon via de huisarts geregeld worden.
Lieve @SZ91 Wat herken ik mezelf in jou verhaal. En ook ik denk dat ik last heb van postnatale depressie. En heb vandaag de huisarts gebeld, en kan binnenkort een gesprek krijgen bij de praktijkondersteuner. Hopelijk kan zij mij verder helpen of in ieder geval doorverwijzen naar wie dan wel kan. En zou graag in deze forum meeschrijven. Voor jullie tips en ook steun aan elkaar. En soms gewoon ff van je af schrijven. Kort mijn verhaal: mijn man en ik hebben een heftig jaar achter de rug. 9 maart 2019 zijn wij onze dochtet verloren met 23 weken zwangerschap.( wel bevallen en ze heeft 30 mjn geleefd) al snel erna weer zwanger. En na een pittige zwangerschap mrt veel ziekenhuisbezoeken zijn wij op 1-1-2020 ouders geworden van onze zoon jurjen. Alleen omdat ik pas 33.4 weken was, moest hij in de couveuse. ( zowel in wkz utrecht als streek ziekenhuis erns) nu is hij een kleine week weer thuis. En is het zeker wel ff flink wennen. Maar de angst, piekeren is heel herkenbaar. Ook het overal om huilen en lusteloos voelen. Onzekerheid heerst over alles. Sta de hele dag in alertmodus, en elk geluidje raak ik lichtelijk in de stress. Dus je bent echt niet de enige die deze dingen voelt. En goed dat je in ieder geval de verloskundige hebt benaderd. Hopelijk kunnen die je verder helpen. Liefs sanne