Hoi dames, In een eerdere post heb ik aangegeven dat wij zeer waarschijnlijk de zwangerschap moesten gaan beëindigen, omdat onze zoon een te ernstige hersenafwijking had. Hierbij mijn verhaal. Vorige week hebben wij op 20 april afscheid moeten nemen van ons zoontje Sen na een zwangerschap van 21 weken en 3 dagen. Tot de 20 weken echo was er niets aan de hand, de zwangerschap verliep goed. Bij de echo kwam de echoscopiste pas op het allerlaatst bij de hersentjes van onze zoon. Daar bleek al snel dat het helemaal mis was. De dag erna meteen in het ziekenhuis in Breda en na het weekend in het Erasmus Medisch Centrum geweest. Allen bevestigden het trieste nieuws... Onze zoon had een zeer ernstige afwijking in zijn hersenen. De hersenkamers waren dusdanig groot dat er veel te veel vocht in zijn hersentjes zat en waardoor de hersenen zich ook niet goed zouden kunnen ontwikkelen tijdens de rest van de zwangerschap. Mochten wij de zwangerschap voort willen zetten, dan zou dat ook veel risico's voor mij met zich meebrengen. De kans was groot dat Sen de zwangerschap of geboorte niet zou overleven. Wanneer dit wel zou gebeuren, dan zou hij zeer ernstig gehandicapt zijn en zou hij zeer waarschijnlijk niet zelfstandig kunnen ademen, eten, lopen, etc. Wij hebben toen de loodzware beslissing moeten nemen om de zwangerschap te beëindigen. Zowel voor Sen als voor ons zelf. Dit is niet het leven wat wij voor onze zoon voor ons zagen. Op 20 april is de bevalling opgewekt. Na slechts 5 uurtjes is onze prachtige zoon geboren! Wat zag hij er mooi roze en gaaf uit. Echt een klein mensje met alles er op en er aan! Mijn vriend heeft de navelstreng doorgeknipt. Daarna is hij door de verpleegkundige op mijn borst gelegd. We zagen dat hij enkele reflexen vertoonde; hij heeft nog ongeveer 20 minuten soms bewogen, zijn armpjes of beentjes of borstkas, maar ook naar adem gehapt. Echt geleefd heeft hij volgens mij en de dokter niet. Toch voelde het alsof hij heel erg zijn best deed om bij ons te zijn en te laten zien dat hij er wel was! Direct voelde ik me zo trots, trots om zijn moeder te zijn. De moederliefde is meteen aanwezig wanneer je je eigen kind ziet. Op dat moment was ik niet verdrietig, ik was trots op Sen en op mijn vriend en mezelf dat wij zon mooi kindje hebben gemaakt! We hebben veel fotos van hem gemaakt. De opas en omas hebben hem ook gezien en uiteindelijk weer afscheid genomen. Sen is met de verpleegkundige mee geweest om afdrukjes van zijn voetjes en handjes te maken, om fotos te maken bij de medisch fotograaf en om röntgenfotos van hem te maken. Na ongeveer een uur kwam hij bij ons terug. Hij lag in een prachtig blauw mandje, met de wikkeldoek die we voor hem hadden meegenomen. We hadden een knuffeltje voor hem meegenomen en deze hebben we bij hem gelegd. Na ongeveer een half uurtje beseften we dat het tijd was om definitief afscheid te nemen van ons mooie mannetje. Samen met mijn vriend heb ik afscheid van hem genomen, alle lieve woordjes tegen hem gezegd die we wilden zeggen. Toen kwamen de tranen bij mij. We moesten hem definitief laten gaan. Ik zou hem nooit meer vast kunnen houden, nooit meer een kusje kunnen geven of naar hem kunnen kijken. Ik zal nooit zijn oogjes zien, nooit zullen wij hem papa of mama horen zeggen, nooit zal hij opa of oma zeggen of zal hij in ons leven deelnemen. Wel zullen wij altijd heel veel van hem houden, hem nooit vergeten en ik voel me zeker heel erg zijn mama! Het doet veel pijn dat ik mijn moederliefde niet kwijt kan, er is geen getrappel meer in mijn buik en er is geen zoon die we mee naar huis mochten nemen om voor te zorgen. Wat een gemis, wat een verdriet Maar wat hou ik ontzettend veel van je, mijn kleine mannetje, mijn prachtige Sen!
Wat ontzettend verdrietig! Ik wens jullie heel veel sterkte met dit zware verlies. Hele mooie naam hebben jullie hem gegeven trouwens.
Pff wat heftig zeg! Ik vind het heel erg voor jullie dat jullie dit moeten meemaken......... Ik wil jullie heel erg veel sterkte wensen, dikke knuf.
Wat vreselijk verdrietig!!! Wat mooi te lezen hoe jullie zijn geboorte hebben ervaren! Knap dat jullie daar zo mee om hebben kunnen gaan! Sen kan trots zijn op zulke ouders! Helaas hebben wij in nov 2014 afscheifd moeten nemen van onze zoon in het ziekenhuis in Breda vanwege een afwijking in de hersenen (ook bij de 20 weken echo ontdekt) Hij is 3 dagen voor ik ingeleid zou worden zelf overleden in mijn buik. Je mag mij altijd pben als je erover wilt praten. We hebben denk ik helaas op dezelfde plek, bij dezelfde artsen en hetzelfde ziekenhuis slecht nieuws gehad. Heel veel sterkte in deze onwijs moeilijke tijd!
Wat ongelofelijk verdrietig. Maar wat schrijf je liefdevol over jullie zoon! Heel veel sterkte en kracht voor nu en in de toekomst.
Ik wil je ontzettend veel sterkte toewensen, voor jullie beiden. Ik hoop dat jullie het uiteindelijk een plekje kunnen geven, maar blij dat jullie een mooi afscheid hebben kunnen nemen. Ik zelf heb ook prachtig afscheid van onze kleine vechter genomen, maar tussen onze verhalen zit een wereld van verschil. Hoe het ook zij, het blijft erg heftig en het is voor altijd jullie eerste kindje, je zoontje! Dikke knuffel toegewenst, sterkte met het verdriet en eventuele vervolgonderzoeken.
Wat heb je dat mooi geschreven... kippevel...vooral dat moment dat je definitief afscheid van hem moest nemen bezorgd me tranen,weet t zelf nog zo goed dat dat moment zo verdomd moeilijk is!! Heel veel sterkte en een dikke knuf!!xx
Dank jullie wel dames! Het gaat redelijk met me, nog erg wisselend. Soms heel erg verdrietig, dan weer boos en voelt het onrechtvaardig en op andere momenten kan ik weer een beetje lachen. Toch vind ik het moeilijk dat ik ons mannetje nooit meer zal zien, of nooit meer vast kan houden of nooit zal weten hoe hij er uit zou hebben gezien; welke kleur oogjes en haren... Is er iemand van jullie trouwens lid van de Facebookgroep vlindersite? Daar heb ik al een paar keer een verzoek ingediend om lid te worden, maar deze wordt steeds niet geaccepteerd, wat ik erg jammer vind!
Moeilijk he meis... Je gevoelens zullen wel in een enorme rollercoaster zitten... Mocht je behoefte hebben om te praten mag je me een pb sturen! xx
Heel veel sterkte de komende tijd. Je bent zeker trots op je kleine mannetje en dat is ook terug te lezen in je verhaal, erg mooi geschreven, herkenbaar maar ook zo verdrietig dat je dit mee moet maken.