Prenatale depressie

Wat vervelend dat je je zo voelt ik heb zelf geen ervaring met een prenatale depressie gelukkig, maar heb me wel vlak na de bevalling even heel rot gevoeld dus ik heb er wel een idee van. Ik zou je inderdaad aanraden om hier hulp voor te zoeken en jezelf en je gevoelens heel goed te bewaken, zodat dit niet over gaat in een postnatale depressie als je kleintje straks geboren is.. volgens mij is de lijn tussen die 2 depressies niet heel dik. Blijf ook in gesprek met de mensen om je heen en wees eerlijk tegen je partner, misschien kan hij je handvatten bieden. Heel veel sterkte meid, en ik hoop dat je nog van je zwangerschap zal gaan genieten.

 

ik had bij de tweede ook een prenatale depressie. dat ik me echt niet lekker voelde (psychisch dan, lichamelijk wel). Aangekaart bij de verloskundige, "hoorde erbij" terwijl het voor mijn gevoel wel stap(pen) verder ging. Niks mee gedaan voor de rest en na de bevalling was het ineens over en zat ik op de roze wolk.

Nu een andere verloskundigenpraktijk, die wilde weten hoe ik de zwangerschappen had ervaren ipv alleen van papier lezen. Toen ik dit aangaf is er gelijk een aantekening gemaakt dat ze dat goed in de gaten gaan houden en word er ook naar gevraagd, niet alleen maar de lichamelijke kant. Volgens haar word een prenatale depressie zo onderschat en dat is zo jammer omdat het juist een fijne tijd moet zijn

Ik hoop dat je net zo'n verloskundige heb als ik nu, alleen al het gevoel dat je begrepen word scheelt vaak een beetje. Hoe is je man/vriend en evt andere dichtbijstaande eronder dat je niet op je roze wolk zit?

 

Ik heb 11 jaar geleden ook een prenatale depressie meegemaakt, daarom durfde ik een nieuwe zwangerschap niet aan al die jaren. Er is hier tegenwoordig hele goede begeleiding voor ( vroeger niet). Ik heb nu al gyn en psych in de buurt en kan ik terecht als het mis zou gaan. Ik zou zeker psychische begeleiding vragen, ook omdat als dit niet goed behandeld wordt verder kan gaan in een postnatale depressie. ( was bij mij ook) En het zou zo mooi zijn als je de laatste maanden gewoon lekker kan genieten nu meid. En straks van je baby natuurlijk helemaal! Als ik zie wat je allemaal al meegemaakt hebt om hier te komen. Wij hebben hier een speciale afdeling voor zwangere vrouwen met allerlei klachten, van depressies tot angst en dwangklachten enz. Voor mij voelde dat echt fijn, mensen die je begrijpen en weten waar ze mee te maken hebben. Ze kunnen je depressieve gevoelens niet direct weg nemen maar gewoon mensen om je heen die je begrijpen en ervaring hebben helpen al een heel eind.
Ik hoop dat je een fijn gesprek zal hebben bij de verloskundige vanmiddag en ze je verder kan helpen. Veel sterkte meid.

 

Ja verwachtingspatroon ook wel denk ik. Je hebt het gevoel dat het gevoel dat je nu hebt niet goed is of niet hoort. Maar is dat realistisch? Ik heb ook na die prenatale/postnatale depressie de hoop dat ik straks 9 maanden in de gloria ga zijn. En helemaal hieperdepiep als er een baby is(Als het mag lukken). Dit beeld heb ik al tien jaar. Wil het zo graag een op de "juiste" manier meemaken. Maar vriendinnen om mij heen zeggen ook, dat ik dat erg romantiseer want ook al heb je geen depressie of iets dergelijks dan nog hoeft het niet altijd een dikke roze wolk te zijn. Je denkt altijd maar dat het zo hoort en vooral iedereen verwacht dat je "over the moon" bent, maar dat is eigenlijk niet altijd zo. En zeker niet elke dag. Ik hoop nog zwanger te worden en dat is dan de laatste keer want ik ben al 38 en als dat ook een moeilijke tijd word, is dat niet leuk maar krijg er hopelijk wel weer zo n heerlijk gezond kindje voor terug als ik nu heb rondlopen. En dat maakt heel die tijd dubbel en dwars goed. Ik probeer er nu ook wel echt in te gaan met een ander beeld. Elke dag dat ik happy ben is mooi meegenomen en geniet ik er extra van. Donkere dagen horen er ook bij.Angsten, twijfels etc. Een lichtroze wolk vind ik ook oke. En het is nu niet zo goed voor te stellen meid maar die happy dagen komen echt ook weer. Wat je de afgelopen tijd hebt meegemaakt is ook niet niks en dat moet je ook verwerken en een plekje geven.

 

Wat vervelend dat je negatieve gevoelens hebt. Lijkt me goed om daar over te praten. Ik wil je wel een hart onder de riem steken. Ik ben nu 32 weken zwanger en heb ook een traject van 4 jaar met meerdere operaties achter de rug. Toen ik zwanger bleek te zijn, door ivf, kon ik ook helemaal niet blij zijn. Ik dacht dat ik vast wel een miskraam zou krijgen, had helemaal geen behoefte om naar baby uitzet te kijken en toen ik na 12/13 weken het nieuwws kon vertellen, vond ik het maar vervelend en irritant dat iedereen meteen over allerlei baby-dingen begon. De eerste keer bij de verloskundige heb ik heel hard zitten huilen omdat ik daar echt niet wilde zijn. Ik heb ook een half jaar bij een psycholoog gelopen tot 12 weken zwangerschap, omdat ik het hele traject maar moeilijk trok. Maar naar mate de weken verstreken, mijn buik groter werd, ik de baby voelde in mijn buik en de 20 weken echo goed was, begon ik ook een beetje blij te zijn, en soms stiekem zelfs een beetje vooruit te kijken. Ik heb vanaf 20 weken langzaam leren genieten en hoewel ik nu richting bevalling soms ook weer hele negatieve gedachten kan hebben, heeft het negatieve gevoel zich verder niet tot een echte depressie ontwikkeld. Het heeft mij geholpen om heel open naar mensen om me heen te zijn dat ik niet op een roze wolk zat, dat ik geen behoefte had aan allerlei zoete zwangerschapservaringen en dat ik deze zwangerschap op mijn manier beleef. Dat is gerespecteerd en mijn omgeving begreep dat ook en gaf en geeft me veel steun. Het 'moeten' genieten, dat is echt onzin, met jouw achtergrond is het heel logisch dat de roze wolk er nu niet is. Ik hoop dat je goede steun krijgt en dat het gevoel bijtrekt. Sterkte en succes met je zwangerschap

 

Hoi zonnetje,
Geen tips wel herkenning.
Hier na allerlei miskleunen van het ziekenhuis (ga niet eens beginnen) uiteindelijk toch zwanger geworden via ivf. Ik ben nu 16 weken zwanger maar heb steeds bloedingen met tot nu toe onbekende oorzaak en ook steeds wisselende verhalen. Eerst een te laag liggende placenta, toen een hematoom en nu weer testen voor de baarmoedermond.
Ik merk vooral ook veel boosheid in hoe alles gaat. Wat er met momenten als mega huilbui uitkomt. Aan de ene kant wil ik dit kindje Zo graag. Maar heb zelfs ook in slechte momenten gedacht "laat maar" ik heb de kracht niet meer om te dealen met al die spanning. Merkte eigenlijk al dat ik het niet meet goed trok tijdens de ivf. En het feit dat het nu weer zo achterlijk spannend is en blijft is soms lastig te accepteren.
Toch voelde ik ook wel een bepaalde rust deze Week juist door momenten van acceptatie. Ik voel me niet depressief dus dat is misschien wel anders. Voel me vooral "op" en "klaar" met dr stress. Persoonlijk vind ik het "normale" gevoelens. Passend bij de situatie. En zo kan ik me die van jou ook goed voorstellen en niet perse belabelen als "depressie". Wel is het goed om het hier met een prof over te hebben natuurlijk. Maar wellicht helpt het jezelf ook juist om er ruimte aan te geven? Ze te accepteren als normaal gezien je hele voorgeschiedenis? Veel sterkte iig!

 

Ik lees mee. Heb eenzelfde soort gevoelens / prenatale depressieen ook m.n. door de lange adem die het kost om eindelijk een levend kindje te krijgen.
Ik kan op zich wel genieten, maar herken het uitgeputte gevoel, zowel mentaal als fysiek (ben nu 15 maanden bijna onafgebroken zwanger). Ook ik wil deze week hierover in overleg met mijn vk om te kijken hoe ik de komende weken het beste voor mezelf kan zorgen.
Mijn lange adem heeft zijn eind bijna bereikt.

Ook wat je zegt over de opgebouwde muur en zelfbescherming herken ik.

Hoe was het bij je verloskundige?

Heb je echt het idee in een prenatale depressie te zitten? Of is het meer het uitgeputte?

 

Herken je verhaal deels.
Hier een moeilijke zwangerschap, veel bloedverlies gehad van 6 tot 21 weken zwangerschap.
Artsen hebben regelmatig gezegd niet te veel hoop te hebben en dat in combinatie met 5 miskramem zorgde ervoor dat ik totaal niet kon genieten en leefde met angst en onzekerheid. Alles wat geregeld of gekocht moest worden deed ik omdat het hoorde niet omdat het leyk was om te doen en ik stelde alles zoveel mogelijk uit.
Huilbuien gehad en uiteindelijk zelf aangegeven bij de vk dat het niet goed met mij ging.
Ik ben uiteindelijk doorverwezen naar de poppoli en gestart met antidepressiva.
Daarnaast regelmatig gesprekken met psychiatrisch verpleegkundige met alles als doel om een postnatale depressie te voorkomen.
Enig tip die ik voor je heb is om het bespreekbaar te maken en hulp te vragen.

 

Wat een openheid hier, en voor jou Zonnetje moet dit toch wel fijn zijn te lezen dat er veel herkenning is en begrip.
Ook ik herken je gevoel deels, zij het vanuit een heel andere invalshoek; mijn moeder is begin dit jaar plotseling overleden en nu na een half jaar begint het echte missen en rouwen pas. En dat doet zeer. Tja, en dan zwanger ernaast. Dus ja, die roze wolk en happy face is hier ook geen dagelijkse kost...(op zijn zachtst gezegd) en jezelf vervolgens daar weer vervelend onder voelen.... een cirkel die als ik het zo lees veel meiden hebben; het 'moeten' zitten op die roze wolk. Het is al meerdere keren gezegd en dat is denk ik het eerste wat we kunnen doen; accepteren van hoe je je voelt; 'het is zoals het is en dat is goed', is me ooit eens verteld en vind hem wel treffend: Heel dubbel wat 'goed'betekent hier niet roze of leuk, maar zelfliefde; ook dat negatieve, niet fijne gevoel mag er zijn. Ik probeer in mijn geval dat dan ook maar voor ogen te houden, dat er altijd een zon schijnt aan het einde van een tunnel. (al is het maar omdat mijn mama ondanks haar struggle met MS zo in het leven stond)

Ik wens je in ieder geval (en de anderen) veel sterkte en positieve energie met waar je nu bent. En om nog even te reageren op je vraag; zeker aankaarten bij de verloskundige, zij weten je de weg te wijzen naar instanties die je kunnen helpen dingen te kaderen.
(ga ik zelf ook maar eens doen....)

x