Gisteren een gesprek met mijn man gehad over wel of niet de MMM verder in.. We hebben 6 rondes met clomid gehad en moeten dus weer terug naar de poli. We zijn al gezegend met 5 kindjes maar nr 6 wil niet zo lukken tot nu toe. Dus alleen daarom al; hoe ver zullen we gaan of moeten we het verlangen naar nog een kindje maar 'gewoon' opgeven? Maar goed toen kwamen tot het volgende: ik heb een prikfobie en ik kan me, ook na het kijken van prikinstructies, niet voorstellen dat het me zou lukken om mezelf te prikken. Zijn er misschien hier dames die ook een prikfobie hebben? En hoe hebben jullie dit opgelost? Mijn man stelde voor dat hij dan wel bij mij wilde doen, maar van het idee alleen al ga ik bijna hyperventileren.
Ik vond de eerste keer prikken best spannend (maar ik had geen prikfobie), daarna propte ik zo die naald in m’n buik. Als je het echt niet zelf durft inderdaad door je man laten doen. of het je dit allemaal waard is voor een zesde kindje is alleen maar te beslissen door jullie❤️ Ik heb zelf zoiets van: ik zou dit niet nog een keer doorgaan voor een derde (maar die wens heb ik ook nooit sterk gehad).
Bedankt voor je reactie. Mijn prikfobie is in de loop der jaren wel iets minder geworden, 'vroeger' weigerde ik gewoon pertinent, ging nog liever dood dan bloedafname maar tegenwoordig ga ik vrijwillig heen. Al begin ik al te huilen zodra ik alleen al in de wachtkamer plaatsneem, heel gênant als volwassen vrouw. Sommige mensen kijken je ook meelijdend aan, zo van oh wat sneu die heeft vast wat ergs, maar het is pure angst. Ik had ook nooit gedacht dit überhaupt ook maar te overwegen maar de wens is sterk en lijkt alleen maar elke ronde te groeien. Terwijl ik tegelijkertijd ook wel denk; mens je bent gek, koester gewoon de rijkdom met 5 kindjes en let it go.
Ik en prikken Maar wel gedaan voor de MMM en ik vond mezelf prikken beter te doen dan als anderen mij prikken. Had ik weken zelf geprikt, moest de zuster me prikken vooraf aan de punctie raakte ik in paniek ... Ik zou het gesprek aangaan en je fobie aangeven wellicht zijn er andere mogelijkheden om eerst nog te overwegen.
Ja misschien is jezelf prikken minder eng dan dat anderen je prikken omdat ik los van de angst, denk dat 'de controle loslaten' (weet het even niet anders te beschrijven) ook een grote rol hierin speelt. Want als de naald er eenmaal inzit is er eigenlijk niks meer aan de hand. En ja waarschijnlijk zijn er eerst nog andere mogelijkheden, tenminste daar hoop ik eerst nog op. Maar het was meer van hoe ver zullen we gaan, wat is jouw grens wat is mijn grens. En normaal gesproken was dit mijn grens maar neig er steeds meer naar deze te verleggen. Mijn man vond het trouwens een beetje onzin, zo van nou dan doe ik het wel. Totdat ik over zijn fobie begon, toen was het opeens allemaal anders
Het went. Ik moest er een paar jaar geleden niet aan dénken om een naald in mijn eigen buik te zetten. De eerste keer dat het moest heb ik wel een kwartier met de pen in mijn hand gezeten. Wel, niet, wel, niet... Nu doe ik het 'gewoon.' Omdat ik weet dat als ik het niet doe, er sowieso geen kindje komt. Soms even tanden op elkaar, maar gaan met die banaan. (Zijn onverklaarbaar verminderd vruchtbaar) Heb tijdens de punctie ook veel pijn ervaren, maar ook dat doorsta je wel. Alles voor een kindje. Een baby van mijn man en mij samen en een broertje of zusje voor mijn zoon. Dat hou ik me voor ogen. Ik persoonlijk zou voor een 6e kindje niet de MMM ingaan, maargoed, ik zit niet in die situatie en alleen jullie kunnen daar zelf over oordelen/beslissen. In ieder geval, heel veel succes!
Ik was ook doodsbenauwd voor prikken en nog steeds geen held. Echter toen we de MMM in gingen moest ik wel. De 1e paar keren huilend en snikkend mezelf geprikt. Makkelijk werd het nooit maar het wende wel op een gegeven moment. De prikangst heeft me in ieder geval niet tegen gehouden, de wens was groter dan de angst denk ik?
Bedankt voor jullie reacties. Ergens vind ik het geruststellend om te lezen dat het jullie gelukt is om de angst te overwinnen. Dat geeft me hoop en moed dat het mij misschien ook zou kunnen lukken. En waarschijnlijk werkt het inderdaad zo, dat als de wens groter is dan de angst, je de angst kan overwinnen.