Allereerst snap ik heel goed dat bij een aantal de nekharen rechtop gaan staan, echt ik snap dat heel goed maar alsjeblieft lees even mijn verhaal en daarna mag je gerust oordelen ik weet ook even niet wat ik met mezelf aan moet. Het is een lang verhaal maar voor diegene die willen reageren lees het eerst, heel erg bedankt. Het verhaal van ellende begon in 2011 mijn verstandskies moest verwijderd worden. Ook hadden we net te horen gekregen dat we geen of in elk geval heel moeilijk kinderen zouden kunnen krijgen. Dus ik dacht eerst die kies maar eruit en daarna verder met onze kinderwens. Zo gezegd zo gedaan, kies is eruit gegaan ging heel moeilijk maar ok dat was gebeurd. 3 dagen daarna vreselijk veel pijn heel dik gezicht en dikke nek en doodziek. Ik kreeg alleen te horen "ja op de 3e dag is het altijd het ergste" maar ik werd zieker en zieker huisarts kwam en belde direct de ambulance. Ik had een kaakabces en vocht was naar mijn hart aan het lekken vanuit mijn hals. Ik werd met spoed geopereerd savonds om 23 uur. Werd wakker met een drain in mijn kaak en zware antibiotica waar ik doodziek van was. Week later ging het beter, eten ging nog niet maar abces was weg en de drain mochy eruit. Verder met onze kinderwens, eerst in Radboud later naar Düsseldorf. Mijn man moest een tese ondergaan op het zelfde moment dat ik de punctie had in Düsseldorf, hij naar Mulheim ik naar Dusselorf we wisten niets van elkaar en zagen elkaar pas thuis weer. Godzijdank waren er zaadcellen gevonden en bij mij ook bruikbare eicellen. Die werden bevrucht en toen 24 uur wachten op bevruchting. Langste uren van mijn leven. De dag daarop bleken er 3 van de 12 bevrucht heel blij. Als er na 5 dagen nog wat over zou zijn zou de terugplaatsing zijn. Na 5 dagen waren er nog 2 over 1 daarvan werd teruggezet op de verjaardag van mijn schoonbroer toevallig. Ik bleek na 100.000 testen zwanger te zijn. Dolgelukkig. Dat was van korte duur want ik werd ziek en mijn buik heel dik ook mijn man werd ziek. Mijn man kreeg een abces in "zijn" operatie gebied en ik bleek overstimulatie te hebben. Mijn nieren en mijn lever werkte niet meer goed en mijn bloed was te dik. Ik mocht niets meer als 2 liter water drinken en op de bank blijven liggen en elke dag terug naar het ziekenhuis ter controle. Dit heeft 6 weken geduurd voordat alles weer goed ging werken. Ook mijn man moest elke dag terug naar het ziekenhuis. Daarna konden we gaan genieten dachten we....met 27 weken lag ik in het ziekenhuis met voortijdige weeen. Gelukkig is ze blijven zitten tot 37 weken en is ze kerngezond geboren in 2 uurtjes tijd allemaal prima tot zover.... Week na de bevalling kreeg ik borstonsteking meteen naar de huisarts gegaan en kuurtje gekregen. Helaas ging het niet weg en werd het erger. In het ziekenhuis bleek dat zich 2 abcessen hadden gevormd in mijn borst. Doodziek, hoge koorts en veel pijn had ik. Weer elke dag naar het ziekenhuis terug om te draineren en schoon te maken, wat een hel was dat zoveel pijn!!! Ik kreeg een op mij aangepaste kuur via een infuuspaal die specifiek werkte om de bacterie in mijn borst te bestrijden. Daar lag ik weer net moeder en kon niks met mijn eigen kindje....zo verdrietig en zoveel pijn. Ondertussen had ik ook heftige buikpijn aanvallen waarvan werd afgewimpeld dat het maagzuur was. Maar de aanvallen werden erger en erger en verging van de pijn. Na 3 weken was mijn borstabces over en ben ik verder gegaan met onderzoeken waar de heftige pijn in mijn buik van kwam....het bleken galstenen te zijn en een ontstoken galblaas. Eten kon ik bijna niet meer want van alles waar ook maar beetje vet in zat kreeg ik een aanval. Toen mijn dochtertje 6 weken oud was werd ik geopereerd en werd mijn galblaas verwijderd. Na 3 dagen ziekenhuis, morfine spuiten en een nabloeding mocht ik naar huis toe. Kon niets met mijn dochter doen geen fles geven, niet oppakken niets zo ellendig was dat als je net moeder bent en zo graag wilt dat alles leuk moet zijn....dat was het helemaal niet. Toen ze 8 weken was kon ik zelf voor het eerst achter de kinderwagen een heel klein stukje lopen als een kromme oude dame want mijn buik deed nog zeer. De jaren daarna ging het goed Isa onze dochter genoten we enorm veel van. Toen Isa 2,5 jaar was zijn we getrouwd...een dag die zo mooi moest zijn werd pikzwart....(Vele kennen het verhaal wellicht zo niet even de korte versie) mijn man kreeg op onze dag een ongeluk. De champgefles die hij met zwaard moest openen ontplofte in zijn hand en glas kwam in zijn duim waardoor de pees werd doorgesneden. Met bloed op mijn jurk en tafelkleed om de hand van mijn man snel naar de eerste hulp gegaan. De pees was compleet doormidden en moest hersteld worden middels operatie want nu kon hij niet meer zijn duim gebruiken..... dat was op zaterdag de operatie zou de maandag daarna plaatsvinden. Met arm in het gips mochten we terug naar het feest maar je snapt wel dat we daar weinig zin meer in hadden. De dag erna werden we beduusd wakker. Even later ging te telefoon mijn vader, die wilde vast even bellen hoe het ging dacht ik nog. Ik zag het gezicht van mijn man wit wegtrekken en ophangen..... Mijn vader belde dat mijn schoonbroer was overleden....huh wat? Hoe dan. Hij is de gehele dag op ons feest geweest niks aan de hand, was net 30 jaar geworden en 10 maanden met mijn zusje getrouwd dat kan nooit zei ik. Maar het was wel waar....Hij is in zijn slaap overleden thuis in bed waar mjjn zusje hem vond. Dit gebeurde de dag na onze bruiloft..... de tijd die volgde was heel moeilijk en ik deed alles wat ik moest doen voor mijn man want die moest geopereerd worden maandag, naar mijn zusje om haar te steunen en opvang te regelen voor onze dochter van 2,5 jaar. Ik probeerde er voor iedereen te zijn ik voelde niks ik deed gewoon. Ik was uiteraard intens verdrietig. Op de dag dat we op huwelijksreis zouden gaan zaten we op de crematie van mijn schoonbroer en was mijn man net geopereerd....een groot zwart gat was het. (Spring even jaar verder na een moeilijk jaar) Jaar ging voorbij en we besloten voor een 2e kindje te gaan. Terug naar Düsseldorf weer icsi, weer hormonen, maar ik had geen keus als we graag nog een kindje wilde dus we gingen ervoor! Ik had weer heel veel eicellen en weer kans op overstimulatie maar ik nam het risico we wilde zo graag een 2e. Na 3 terugplaatsingen volgende een terugplaatsing van 2 embryo's tegelijk. Dat was spannend. Ik bleek zwanger dolgelukkig waren we! Helaas bleek bij de eerste echo dat het te klein was wel een hartslag. Na 1 week vol zenuwen terug en toen bleek het prima te zijn gegroeid en hartje klopte goed we konden genieten eindelijk. De echo bij de verloskundige bleek niet goed....hartje klopte bijna niet meer. Dat beeld van een hartje wat bijna niet meer klopte vergeet ik nooit meer.....Ik was alleen mijn man op het werk dit hadden we niet gedacht. Na heel veel spanning of het wel of niet goed zou gaan bleek bij 10 weken dat het hartje was gestopt.....Ik kreeg een curetage net voor de feestdagen. Onze droom was voorbij weg was ons kindje dat zo gewild was.... ook dit verliep niet goed na 2 dagen hoge koorts en pijn. Er bleek zich een groot bloedstolsel te hebben gevormd. Ik wilde heel graag mijn lichaam dit wel zelf laten oplossen, dat mocht ik kreeg 4 dagen de tijd. Gelukkig deed mijn lijf wat het moest doen deze keer...... Nadat alles was verwerkt hebben we nog 3 terugplaatsingen gehad en alle 3 niet zwanger geworden....we stopte ermee onze droom was over. Ik kon niet meer ik was op, ik wilde rust en gaan genieten van wat er wel was. Dat ging met ups en downs redelijk aardig. Afgelopen juni waren we 5 jaar getrouwd. We wilde graag onze huwelijksreis gaan maken die we nooit hebben gehad. Die hadden we jaar daarvoor al gepland een reis naar China. Maar daar kwam corona en we wijzigde obze plannen naar China en zouden naar Bali gaan daar waren we veilig voor corona. We verheugde ons er enorm op allemaal. Je snapt het al uiteindelijk ging ook Bali niet door....geen huwelijksreis... Nu alles rustig was dachten we klaar te zijn voor een hondje. Ik ben met honden opgegroeid en hou er echt van. Afgelopen juni is onze Joep geboren een langharige dwerg teckel. We hebben ons heel goed voorbereid, paar keer geweest kijken, boeken gelezen alles in huis gehaald alles was op orde. We konden niet wachten. Afgelopen zaterdag hebben we hem opgehaald een heel lief klein beestje die het heel goed doet. Maar met mij gaat het vreselijk. Ik heb paniek, voel me angstig, kan niet slapen, amper eten en voel me erg onrustig ik geniet er totaal niet van en snap er niks van. Vanaf dat hij hier binnen is voel ik me ellendig....van te voren niet een keer gehad. En nu weet ik echt niet wat te doen....de Fokker bellen en uitleggen wat er is wat er speelt, of maar niks zeggen en doorzetten.....Ik voel me echt slecht en snap er niks van dit wilde ik toch...??? Was goed voorbereid en Joep doet het super goed wat is er dan...?? Waarom voel ik me zo ellendig, wist ik het maar. Ik weet heel goed dat een hond geen paar schoenen is die je terugbrengt, en dat dat beestje ook gevoel heeft gevoel me ik weet het en dat maakt het nog erger voor mijn gevoel. Ik weet echt niet wat ik moet nu....als ik eerlijk ben denk ik dat Joep beter af is elders en ik hulp moet gaan zoeken om te kijken waar dit vandaan komt. Maar vind het zo erg voor Joep, voor mijn dochter die het natuurlijk erg leuk vind. Ik had het haar zo gegund daardoor voel ik me nog elledinger en schaam ik me kapot. Ik weet echt even niet wat nu goed is om te doen. Voor diegene die alles hebben gelezen dank je wel. Je mag eerlijk zeggen/oordelen dat waardeer ik alleen maar. Bedankt! Juffie
Allereerst; wat heb je veel meegemaakt. Teveel denk ik, waarvoor het wellicht sowieso verstandig is om hulp te krijgen bij het verwerken hiervan. Dit is absoluut geen oordeel of iets naar jou hè... maar ik denk dat je dit zeker kan helpen. Kun je plaatsen waar het gevoel vandaan komt nu? Triggert Joep iets? Is het zijn gedrag? Is het misschien het onvoorspelbare?
Ik weet niet zo goed wat je voorgeschiedenis te maken heeft maar het deel van de hond is heel herkenbaar. Toen wij een kat kregen was ik er ook een paar weken van slag van. Zenuwachtig, kon niet eten, moeilijk slapen. Na verloop van tijd ging het over, het was puur wennen aan het nieuwe van de kat.
Jeetje wat een verhaal! Heb je in al die jaren hulp gehad? Waardoor kun je niet genieten van Joep, druk, angst, oud gevoel getriggerd? Ik denk zeker dat je hulp moet zoeken voor je klachten nu. Of je Joep moet houden of niet vind ik lastig. Ik voel niet wat jij voelt? Weet niet of je hulp met de hond / zorg wat uit handen kan geven en of dat lucht geeft? Heel veel sterkte!
Eerlijk gezegd denk ik ook dat de pup ergens anders beter af is, nu hij nog klein is en nog niet zo aan jullie gehecht is en jullie aan hem. Dat ellendig voelen en paniek anvallen, zou dat kunnen zijn omdat er iets nieuws is, iets wat je leven veranderd? Want vorige keren bij grote gebeurtenissen in jullie leven, kregen jullie telkens en zware tegenslag en dat je daarom nu bang bent dat er weer iets ergs gaat gebeuren ? Ik zou nu even voor jezelf toch wel hulp zoeken en misschien dat je daarna weer kan kijken voor een hond. Want nu is het gewoon zielig zowel voor Joep als voor jouw. Veel succes.
Ik begrijp heb zie het ook niet als een oordeel waardeer ik alleen maar. Joep triggert denk ik iets...Maar ik kan er niet de vinger op leggen wat dat dat iets dan is.. het onvoorspelbare, de onzekerheid, geen controle kunnen hebben ik weet het echt niet dat is het lastige
Ik heb over de jaren heen verschillende dingen geprobeerd in de vorm van hulp gezocht. En het ging eigenlijk Hartsikke goed....tot Joep kwam. Iets is het wat een gevoel opwekt waarvan ik niet precies weet waarom.
Veel sterkte! Na je verhaal te hebben gelezen snap ik dat het je misschien nu te veel gaat worden. Zoek snel hulp alsjeblieft! En als je de hond echt terug wil doen dan begrijpt de fokker dat vast wel. Dikke knuffel!
Ik heb na een paar heftige jaren met ziektes, miskramen, overlijden etc heel erg lang moeite gehad met onvoorspelbare dingen. Misschien is dat ook bij jou aan de hand? Bij alles wat er gebeurd is moet je door, je rijgt jezelf na elke tegenslag en gebeurtenis met een paar nieuwe touwtjes aan elkaar en gaat weer verder. Maar mijn tolerantie voor onverwachte dingen werd 0. Ik kon niet meer tegen verrassingen. Op vakantie moet ik precies weten hoor ons huisje er uit zag. Ik moest precies weten wat de dagindeling was op een normale dag. Op de een of andere manier werd de illusie van het hebben van controle de enige manier waarop mijn met touwtjes aan elkaar hangende leven nog door bleef draaien. Pas toen ik serieuze paniek stoornissen en agorafobie begon te ontwikkelen heb ik dat iets aan kunnen doen. Ik kan me niet voorstellen wat de onvoorspelbaarheid van een jonge pup met mij zou hebben gedaan in die situatie. Let wel: ik zeg niet dat je de pup weg moet doen. Maar misschien is het een goed moment om te beseffen dat je weer iets van de illusie van controle moet laten gaan. En hulp zoeken na zo'n heftig aantal jaren kan ook zeker geen kwaad.
Het is iets waar je echt even aan moet wennen, het is toch weer een ander levend iets in je huis waar je voor moet zorgen. Ik vind je gevoelens niet heel vreemd, laat ze er zijn, het is een kwestie van wennen,
Ik snap je, dat heb ik ook hoe langer hij hier is hoe erger hij hecht en wij ook....Maar langs de andere kant hij komt niks tekort doe elke dag oefeningen en socialisatie oefeningen met hem en hij is hartstikke vrolijk. Denk wel dat ik de Fokker ga bellen en eerlijk ga uitleggen hoe en wat en kijken of we er samen over kunnen hebben wat wijsheid is. Hulp ga ik sowieso zoeken want ergens zit er dus blijkbaar toch nog meer dan ik dacht....
Ik herken alles van je gevoel wat je schrijft helemaal. En hulp ga ik zeker zoeken er zit blijkbaar meer dan ik dacht...
Wat heftig allemaal, ik snap eigenlijk niet dat je nooit hulp gezocht hebt (absoluut geen oordeel, maar dit is niet niets allemaal). Betreft Joep, ik zou het zeker nog even aankijken, en uitzoeken wat de trigger is. Hoe denkt je partner erover?
Je hebt hem pas een paar dagen, ik kan mij goed voorstellen dat je flink moet wennen aan zo'n nieuw leven in huis. Ik zou het toch nog wat tijd geven.
Ik heb over de afgelopen jaren heel veel hulp gezocht....en het ging prima dacht ik maar er zit dus toch nog meer blijkbaar wat nu weer boven komt. Ik heb EMDR gedaan, cognitieve gedragstherapie, accupuctuur, hypnose, en met coach gepraat....genoeg gedaan. En het ging perfect tot nu....
Ik was ook compleet van slag door het hebben van een pup, we wilde een maatje er in voor onze hond. Die overleed helaas twee weken daarvoor onverwachts. Ik vond er niks aan, had paniek en voelde me niet in staat om voor het pupseltje te zorgen. Toch doorgezet, heb cursus met hem gevolgd (daar bouw je echt heel gauw een band mee op) thuis veel spelletjes etc. Ik denk echt dat je even moet wennen. Sterkte!
Ik kan je alleen vertellen hoe het met mij gaat. Ik ben nooit helemaal de oude geworden. Ik denk dat dat ook niet kan. Je hebt veel hulp gezocht en gekregen en het ging heel goed. Ik heb ook regelmatig terugvallen. Slecht slapen, hartkloppingen, kort lontje. Ik weet waar dat door komt maar weet ook wat ik dan moet doen. Erkennen bij mezelf dat het even niet zo lekker gaat, dit delen met mijn omgeving zodat ze snappen dat ik even niet belastbaar ben, en vergevingsgezind zijn naar mezelf. Als ik me zo voel helpt het alleen om druk van de ketel te halen. Niet veel van mezelf eisen, afspraken afzeggen, makkelijk koken, de boel de boel laten. Niet vluchten in dwingende patronen die controle geven maar gewoon even accepteren dat je een mens bent dat beschadigd is door het leven en af en toe even op adem moet komen. Dus lekker op de bank met dochter en hond, een kop thee weer bij, en veel slapen. En voor de rest vooral niet te veel moeten of verwachten. Je hebt veel hulp gehad, je weet wat je moet doen om je beter te voelen. Hou je hoofd koel en bouw een beetje rust in, dan gaat het bij mij in ieder geval altijd heel snel weer goed.
Ik vind alles wat je zegt enorm herkenbaar. Helemaal de oude worden die illusie heb ik niet dat kan ook gewoon niet door alles wat er gebeurd is. Het gi n eigenlijk heel goed maar door de pup ben ik compleet van slag nu en weet ik niet wat beter is....de rust terugzoeken en de pup een ander huis gunnen en mezelf rustig weer opbouwen of houden en doorzetten...Ik vind dit echt lastig! En stom ook van mezelf nooit verwacht. Bedankt voor je reacties