Ik ben benieuwd naar jullie reacties op het volgende: Al ruim 10 jaar ben ik bevriend met mijn vriendin met wie ik altijd veel persoonlijke dingen bespreek. Onze vriendschap is gebouwd op veel naar elkaar luisteren en elkaar advies geven in moeilijke tijden. Qua levensloop en instelling verschillen we veel: ik ben nu 7 jaar samen met mijn vriend, vorig jaar zijn we getrouwd en sinds 4 maanden hebben we samen een dochter. Vriendin is alleenstaand, niet omdat ze geen relatie wil maar omdat zij door gebeurtenissen uit haar jeugd al jaren niet goed in haar vel zit. Eigenlijk al zolang als ik haar ken zit ze met zichzelf in de knoop, dat uit zich in extreme vermoeidheid wat voor haar een reden is om bepaalde stappen niet te durven nemen, waaronder actief op zoek gaan naar een partner. We hebben het hier soms over en dan dan geeft zij aan het wel eens moeilijk te vinden dat zij zo 'stilstaat' in haar leven en ik op allerlei fronten (relatie, baan, kind) aan de weg timmer. Ik probeer haar dan op te beuren en te wijzen op alle goede en mooie dingen in haar leven. Het is niet zo dat zij niet luistert naar mijn problemen als ik ergens mee zit, dan kan ze me juist heel goed raad geven. Maar ik merk dat ik het een beetje moe word dat het nooit eens goed met haar lijkt te gaan... Als ik vraag hoe het is, is ze altijd net weer heel erg moe of ziek geweest. Of ze baalt van hoe beperkt ze is door haar vermoeidheid. Ik vind dat echt heel vervelend voor haar, maar ik merk dat ik hier slechter tegen kan sinds ik moeder ben. Ik voel me happy, geniet van mijn dochter hoewel ik het af en toe ook zwaar vind. Maar ik zie er tegenop om met deze vriendin af te spreken omdat ik me na een gesprek met haar zo moe voel. Ik weet dat ze bang is dat we uit elkaar groeien omdat ik nu een kind heb, dat was ze ook toen ik mijn man leerde kennen en toen we trouwden. Ze is wel heel enthousiast over mijn zwangerschap en dochter en wil juist vaker afspreken, dat maakt dat ik me extra lullig voel omdat ik haar een beetje ontloop. Mijn man formuleerde het zo: ze zuigt je energie op en die heb je nu even hard nodig voor jezelf. Dat klopt wel, maar ik vraag me af hoe ik dit nu verder aan moet pakken. Voorlopig even afstand nemen, kijken hoe het zich ontwikkeld? Met haar het gesprek aangaan? Bovendien vraag ik me af of ik niet erg egoistisch bezig ben, nu het goed gaat met mij, ben ik haar problemen zat, zoiets? Wat vinden jullie? Alvast bedankt voor jullie reactie!
Heel moeilijk inderdaad. Klopt het dat je nu met haar omgaat meer uit medelijden dan omdat je echt zelf met haar wil afspreken? Wat doet zij aan haar traumatische jeugd? Heeft ze de juiste hulp? Ik heb ook ooit zo n vriendin gehad. Ze was ook heel lief ed. Ook veel meegemaakt. Maar ik was na iedere afspraak leeggezogen. En ik bleef met haar omgaan uit medelijden. Toen bedacht ik me dat dat ook niet eerlijk is voor haar. Misschien kan je proberen voorzichtig het gesprek aan te gaan? En haar stimuleren om de juiste hulp te zoeken zodat ze haar verleden een plek kan geven. Want ze zal toch een keer verder moeten want zo raakt ze dus ook iedereen kwijt
Moeilijke situatie, aan de andere kant zou ik het ook niet moeilijker maken dan het is, en zeker niet 'over-psychologiseren'. Situatie: Ik ben nieuwe mama, en ben moe door de nieuwe situatie. Gebroken nachten, wennen aan verandering door dochter en door verandering in relatie. Daarnaast heb je vast oo nog ander taken. Normaal toch dat je vertelt dat je wat minder tijd over hebt voor vriendinnen en andere zaken? Als ze daar problemen mee heeft, is dat jammer en rot voor haar, maar het verandert zaken niet. De keren dat je haar wèl ziet, benadrukken dat levenszaken juist positief benaderen, energie geeft, en dat je hoopt dat ze dat ook meer naar jou toe doet. Ik zou voorlopig geen ernstig gesprek aangaan en het zwaarder maken dan nodig. Je bent nieuwe moeder, mag je ff herstellen en rust pakken als je dat nodig hebt? Natuurlijk, en dat hoort iedere vriendin je te gunnen! Mocht je hetzelfde gevoel blijven hebben naar haar toe, ook als je al tijden volledig hersteld bent en er geen gebroken nachten zijn, dan wordt het wellicht tijd om meer te bespreken. Voor nu zou ik de 'natuurlijke weg' volgen. Logisch dat je meer tijd voor kind en jezelf nodig hebt.
Waar haalt zij wel energie uit? En kun je haar daarmee helpen? Ik zou het contact ombuigen, kijken in hoe verre jij een positieve invulling kunt geven aan jullie vriendschap, en niet verzuipen in haar negatieve gevoelens.
Ik heb ook zo'n vriendin gehad. Het kostte mij enorm veel energie en ik kreeg er zó eeinig voor terug. En....heel eerlijk....en waarschijnlijk best egoistisch.....ik ben met de vriendschap gestopt. Heus niet direct, er is een hele tijd aan vooraf gegaan. Elk leven bestaat uit fases. En soms sluit je met bepaalde fases ook bepaalde vriendschappen af. En komen er ook weer nieuwe vriendschappen bij.
Ik zou het sneu voor haar vinden als je afstand neemt. Jij hebt alles voor elkaar, zij niet, dus heeft ze je vriendschap hard nodig. Kun je niet iets gaan doen wat zij heel leuk vindt en inderdaad positieve energie uithaalt? Ik lees dat ze enthousiast was toen je zwanger was, dat heeft haar misschien ook energie gekost? Misschien vindt ze het best pijnlijk dat jij alles voor elkaar hebt en zij niet. Vriendschap is nu eenmaal niet altijd lachen en gezelligheid, praat er eens over, maar neem niet zomaar afstand. Leg haar uit dat je nu vaker moe bent en niet zo vaak kan afspreken.
Kan me best vinden in jouw gedachtengang! Zou het ook op zn natuurlijk beloop laten gaan en wel naar jezelf en je behoeften luisteren. En ik denk ook dat het iets heel natuurlijks is dat mensen ook uit elkaar groeien doordat een zich op een ander vlak ontwikkelt dan een ander. Dat gebeurt nou eenmaal.
Hier ben ik het mee eens. Het zou ontzettend jammer zijn als jij haar nu 'laat vallen' om het maar even zwaar te zeggen. Zij is bang om jou kwijt te raken omdat je getrouwd bent en nu een gezin hebt. Deze angst is dus blijkbaar terecht want jij kan het allemaal niet zo meer aan. Praat erover dus. Misschien is het goed om jullie vriendschap op een ander niveau te zetten dan voorheen. Minder heftig, meer georganiseerd? Aan de andere kant gebeuren dit soort dingen nou eenmaal ook in een vriendschap. Uitvinden wat je plek is, wat je wil en wat je niet wil. Verder wil ik nog zeggen dat uiteraard jullie kind(eren) op de eerste plek komen, maar naast moeder en vrouw zijn ben je ook een vriendin. Ik ben van mening dat dat ook een verantwoordelijkheid is, wat dus tijd en energie kost. Wil je dat niet? Dan zou je de vriendschap kunnen stoppen. Maar ik wil aanraden om een andere oplossing te vinden dan opgeven en afsluiten. Dat zou ontzettend jammer zijn.
Ik denk dat het belangrijk is dat je vriendin wel probeert met haar problemen om te gaan door hulp te zoeken. Zodat jij niet de rol van psycholoog overneemt maar je ook over andere dingen kunt praten. Waar is voor jou vriendschap op gebaseerd en kan zij jou dit bieden? Natuurlijk is het sneu om het contact te verbreken maar er moet wel iets veranderen want hey moet van beide kanten werken. Succes, lijkt me erg lastig. Misschien goed om eens samen lekker op stap te gaan. Als je daar van houdt.. trek haar mee en zorg dat jullie een leuke avond hebben. Eventjes lol hebben zonder serieuze gesprekken kan een mens onwijs goed doen.
Ik had het niet beter kunnen verwoorden. Plus wat Amdaa hierboven ook zegt. Draai de situatie eens om en bedenk dat jij een traumatische jeugd gehad zou hebben en alles gaat gewoon vele malen moeizamer en lastiger dan bij iemand die wèl een stabiele jeugd heeft gehad. Dan gaat je beste vriendin trouwen, krijgt een kind en laat je vervolgens eigenlijk barsten en heeft het lef niet en het fatsoen om met je te praten hierover. Ik schets het nu even heel zwart-wit om het te verduidelijken. Ik zou eerlijk gezegd niet meer rustig kunnen slapen als ik een goede vriendin de rug zou toekeren (want dat wil je in feite doen) omdat je 'moe' wordt van het feit dat zij al lange tijd niet lekker in haar vel zit. Wees juist blij en dankbaar dat je niet in haar schoenen staat en probeer er juist ook nu voor haar te zijn en haar te overladen met positieve energie! Het zou best kunnen, het leven is onvoorspelbaar tenslotte, dat jij op een dag het ook moeilijk krijgt of iets traumatisch meemaakt....dan zal je het ongetwijfeld maar wat fijn vinden als je bij deze goede vriendin kan uithuilen. Ware vriendschap is goud waard, ga daar niet te licht mee om.
Ik denk persoonlijk dat mensen vaak te veel kijken naar de verschillen. Ik hoor/lees vaak dat wanneer mensen in een verschillende levensfase zitten ze opeens niet meer snappen hoe het er voor was. Wat was jullie binding? Wat deden jullie graag samen? Waar kon je goed met haar over praten? Waarom kan dat nu niet meer dan? Zoek de "common ground". Focus je daar op. Leef je in in elkaar. Ik vind het altijd zo jammer om dit soort dingen te lezen. Zo verlies je mensen. Mensen die belangrijk zijn!
Dank jullie wel voor alle reacties! Het is fijn om te lezen hoe anderen hier tegenaan kijken. Sowieso ben ik niet van plan om de vriendschap zomaar te verbreken, daarvoor vind ik 10 jaar vriendschap veel te waardevol. En mijn vriendin heeft gelukkig al (een jaar of 5) professionele hulp, zowel bij de gebeurtenissen uit haar verleden als bij haar vermoeidheid. Alleen is het helaas niet zo dat zij nu tijdelijk even een moeilijke periode heeft, terugkijkend over de afgelopen 10 jaar zit er gewoon weinig vooruitgang in. Ik begrijp dat zij mij juist daarom nodig heeft en wil haar dus ook niet laten vallen. Ik bemerk alleen bij mezelf dat ik vroeger altijd energie voor ons beiden had en haar altijd stimuleerde om het positieve te zien, en dat ik daar nu moeite mee heb. En omdat ik degene ben die veranderd is, vraag ik me af of en hoe ik dit met haar kan bespreken. Of dat de verandering bij mij misschien tijdelijk is, en ik zoals Trirani zegt eerst even moet bijkomen van alle veranderingen in mijn leven. In ieder geval fijn dat een aantal van jullie dit herkennen! En ik ben dus nog steeds benieuwd naar jullie meningen/ hoe jullie dit zouden aanpakken.
De vriendschappen die mij alleen maar energie kosten heb ik op een laag pitje gezet. Heel lang toch aan proberen te houden, maar die negatieve energie heb ik helemaal niks aan. Sinds ik de knoop door heb gehakt voor mezelf om sommige vriendschappen te laten zijn voor wat het is, heb ik er ineens een paar lieve nieuwe vriendinnen bij, uit onverwachte hoek, een moeder van een meisje die bij mijn dochter in de klas zit, ook bleek ik ineens een super lieve buurvrouw te hebben waar het ontzettend goed mee klikt. Alsof ik daar geen oog voor had door de energie vretende vriendschappen. Moederschap kost al genoeg energie, zeker als werkende moeder, daar kan ik geen vriendinnen bij gebruiken die zwaar vermoeiend zijn. Kortom, kies voor jezelf, je zult zien wat voor leuks je daar voor terug krijgt!
Ik begrijp dat zij mij juist daarom nodig heeft en wil haar dus ook niet laten vallen. Ik bemerk alleen bij mezelf dat ik vroeger altijd energie voor ons beiden had en haar altijd stimuleerde om het positieve te zien, en dat ik daar nu moeite mee heb. Dit stukje zou ik aan haar vertellen. Dat jij haar dus absoluut niet wil laten vallen maar dat je er zelf even niet de energie voor hebt om vaak af te spreken/te praten. Mocht zij dat verkeerd opvatten waardoor jullie minder contact zouden hebben, dan ben jij in ieder geval eerlijk en duidelijk geweest.
Hier een vergelijkbare vriendschap gehad. Al jaren problemen maar vertikte het ook om iets eraan te doen. Vooral dat laatste heeft ervoor gezorgd dat we elkaar niet meer zien. Aan de ene kant vind ik dat echt afschuwelijk, want we hebben heel veel samen meegemaakt. Maar aan de andere kant is het ook beter, want ze zoog me continu leeg. En niet een paar weken, maar echt jaren. Anderen kregen ook altijd de schuld van haar problemen. Ondanks dat ik nu moeder (slaapgebrek en drukte enzo) ben (dit speelde halverwege mijn zwangerschap) heb ik meer energie dan in jaren. Ik was zoveel tijd kwijt aan zorgen om haar, ik kon dat niet meer aan. Overigens heb ik het er nog steeds moeilijk mee dat ik haar langzaam heb losgelaten. Voel me nog steeds schuldig en maak me zorgen om haar...
Ik begrijp wat je zegt en ook dat je het zwart-wit stelt ter verduidelijking. Het is alleen zo dat ook ik heel wat heb meegemaakt en mijn jeugd ook niet bepaald stabiel was. Andere dingen dan die zij meemaakte maar allebei heel heftig. Daar kunnen we samen goed over praten en dat is ook wat ons voor een groot deel bindt. Alleen ik heb op een bepaald moment bewust gekozen om naar de toekomst te kijken en (met soms enige moeite) een leuk leven voor mezelf op te bouwen. Haar lukt dat veel minder goed. Niet dat ik vind dat zij dat ook maar moet kunnen, ieder mens is tenslotte anders, maar om even wat grijs-tinten aan te brengen in het verhaal
Lastig, heel lastig. Ik heb al bijna dertig jaar een vriendin met naar nu blijkt autisme en ADD, die spijtig genoeg ook geen relatie heeft of kinderen en heel moeilijke periodes heeft, maar ze zuigt me niet leeg, integendeel, we steunen elkaar heel erg. Daarnaast heb ik ook een studiegenoot gehad die dat wel deed (alleen maar negatief zijn en anderen leegzuigen dus), heel erg vermoeiend. Dat heb ik laten doodbloeden. Kortom, het kan ook iemands persoonlijkheid zijn, dat maakt het lastig. Het feit dat iemand een zware jeugd gehad heeft (waar ik over kan meepraten en waar ik nu EMDR voor krijg, helemaal geweldig trouwens), geeft diegene geen vrijbrief om alleen maar negatief te zijn. Dat komt zo te lezen uit haarzelf, niet zozeer uit het verschil in jullie situatie. Ik heb dus geen oplossing voor je, maar ik weet wat je bedoelt en zou het heel erg moeilijk vinden. Sterkte en wijsheid toegewenst.