Hoi dames, Ik ben net gestopt met de pil. Daar dacht ik al een tijd over na, het dagelijks slikken van hormonen staat me steeds meer tegen. Ik heb het hier uiteraard met mijn man over gehad, en over welke vorm van anticonceptie we dan gaan toepassen. In de gesprekken hierover werd duidelijk dat we eigenlijk het liefst de anticonceptie achterwege willen laten, nog een kindje is heel welkom. Maar jeetje, ik ben al 40! Dat houdt me toch wel enorm bezig. Mijn kinderen zijn 13, 13 en 11. Ik werd moeiteloos zwanger op mijn 26e, een spontane tweeling, bevallen op mijn 27e. Met 28 weer zwanger en op mijn 29e kreeg ik de derde. Ik ben er toen heel zorgeloos ingestapt. Nu voelt het zo anders. Wie heeft een zwangerschap op deze leeftijd doorgemaakt en wil haar ervaringen delen? Ben je al eerder zwanger geweest en zo ja, hoe anders was het op deze leeftijd ten opzichte van eerder zwangerschap(pen)? Werd je vlot zwanger? Hoe reageerde je omgeving, was je leeftijd voor hen een issue? En na de bevalling, hoe ervaarde je de gebroken nachten, evt. borstvoeding, het intensieve eerste jaar? Ik heb zoveel zin er weer voor te gaan, maar kan het thema leeftijd maar moeilijk loslaten merk ik. En Google maakt het er niet leuker op, de verhoogde risico's -op alle vlakken- vliegen je daar om de oren. Nu ben ik gezond en fit (en jong van geest ) en ooit super vruchtbaar. Maar ja, in het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst... Ik hoor graag ervaringen, ook van dames die nog niet zwanger zijn maar net als ik de wens hebben. Hoe staan jullie er in?
Hier wel de wens voor een 2e, maar nogal rumoerige tijden, dus niet het juiste moment. Ik ben nu 39, mijn zoontje is 8 maanden. Mijn stiefdochters zijn 16 en 19, de oudste is nu zwanger (ongepland). Voor mijn zoontje heb ik nog een zoontje gekregen met 22 weken (zwangerschapsafbreking op medische gronden, niet leeftijd gerelateerd) en afgelopen juli een missed abortion (opgewekt met medicatie) met ruim 9 weken. Onze anticonceptie is niet heel betrouwbaar; in de vruchtbare periode condoom. Maar mij staat hormonale anticonceptie erg tegen. Ik ben bang dat mijn cyclus daarna niet meer op gang komt. Ik zou wel aan de pil, om mijn lijf en geest rust te geven, maar het staat me te erg tegen.
Bedankt voor het delen van je ervaring Heidezicht. Geen makkelijke ervaring zo te lezen. Als ik het goed lees dan stellen jullie het even uit om voor een nieuwe zwangerschap te gaan. Voel je tijdsdruk of is dat voor jou geen issue? Ik snap goed dat het soms gewoon niet de tijd is, maar zelf voel ik dat de tijd die nog beschikbaar is zo beperkt is. Ervaar jij dat ook?
Nou.... Het idee is uitstel, maar mijn hoofd wil ee niet aan en houdt hoop dat er toch een sterk zaadje blijkt te zijn. Inderdaad vanwege de tijdsdruk. Ik hoop niet meer dan 2jaar tussen de kinderen te hebben, maar had ook gewild dat "al" mijn kinderen al geboren waren voor ze oom of tante werden (dat de oudste jong zwanger zou worden hadden we al verwacht, ze is eerder zwanger geweest door slordig zijn met de pil, haar punctualiteit is niet verbeterd en zelf is ze ook zo verwekt). Dus nu hoop ik vooral dat mijn kindje niet veel jonger gaat zijn dan neefje/nichtje. Mijn man laat t nu echter t liefst bij 1 (had al twijfels).
Buiten de risico's om ben ik ook heel benieuwd hoe je het leeftijdsverschil zal ervaren. Je hebt nu al 3 grote Kids die je steeds minder nodig hebben. Dat is ook wel weer heel lekker. Ik ben nu zelf 36 en de jongste is 7. Mijn man heeft een vasectomie ondergaan, maar soms vind ik dat een soort van jammer. Maar aan de andere kant ook wel weer heel lekker dat de kinderen ouder zijn en ik steeds meer eigen tijd heb. Ik vind het heel tof dat jullie er weer voor willen gaan. Risico's zijn er altijd en natuurlijk op latere leeftijd zeker meer. Maar probeer er relaxed in te gaan. En daarna eventueel bepaalde dingen uitsluiten wanneer je zwanger bent.
Als de wens zo sterk is, zou ik het zeker niet laten. Ik was (net een maand) 39 toen ik beviel van de derde. Zwanger raken was geen enkel probleem (gelijk raak) en ook de zwangerschap en bevalling vond ik niet zwaarder dan toen ik 27 was bij mijn oudste. Het enige dat mij tegengevallen is en nog steeds wel eens opbreekt, is dat ik het lastig vind om weer te schakelen naar baby-/peuter-/kleuter-tijd. Ik heb twee kinderen met wie ik meegegroeid ben en die ondertussen volledig zelfstandig zijn en ik merk dat ik soms niet kan wachten tot de jongste ook zindelijk is, zichzelf kan aankleden, mee kan praten aan tafel, etc. Ik voel mezelf veel meer een pubermoeder dan een peutermoeder. En ik merk ook wel duidelijk dat ik gewoonweg de energie niet altijd meer heb.... Het is niet eens fysiek denk ik (ben nu sportiever dan op mijn dertigste ), maar het is puur gewend zijn aan tijd/energie voor jezelf hebben met zelfstandige kinderen in huis en dat dat dan nu grotendeels ook weer wordt opgeëist door een peuter. Over mijn eigen leeftijd en de risico's en zo had ik wel nagedacht, maar dit had ik me niet gerealiseerd. Ik had verwacht dat ik juist meer zou genieten van al die fases nog eens te mogen beleven, maar bij mij is dat nu soms wel eens omgekeerd en dat vind ik jammer (ook voor mijn jongste). Maar goed, ook daar is iedereen anders in. (En ik had hem voor geen goud willen missen hoor!! )
Wat leuk dat jullie toch voor een vierde willen gaan. Ik ben zelf laat begonnen aan kinderwens. Gestart met 38 en bevallen 2 maanden voor ik 39 werd. Het was snel raak in ronde 3. Toen wilden we snel voor een tweede gaan, weer snel raak in ronde 2, ik was 39 dus. Dat werd een miskraam. Daarna duurde het 19 rondes (lange rondes kan ik wel zeggen….) voor ik weer zwanger was. Toen was ik 41. Net voor m’n 42e bevallen van m’n dochter. Zorgeloze zwangerschappen gehad, voelde me prima. Maar ik kan natuurlijk niet vergelijken met een zwangerschap van 15 jaar geleden. Het kan zijn dat het vanwege je leeftijd even duurt (eicelkwaliteit wordt snel slechter na 38 jaar) maar wie weet heb je mazzel en is het snel raak. Alleen vanwege leeftijd zou ik het zeker niet laten! Veel succes
Voor mij is er ook een wens voor een 3e eigelijk 4e. Op mn 36 per ongeluk zwanger. (gebruiken geen voorzorgsmaatregelen omdat ik er slecht op reageer zowel pil als condooms --> latexallergie) na NIPT bleek dat ze zo'n erge afwijking had dat ze niet levensvatbaar zou zijn. Met 17 weken hebben we de zwangerschap beeindigd. Nu 5 jaar later ben ik 41 en de wens voor nog een kindje blijft bij mij.. andere 2 zijn bijna 10 en 12. Mijn man heeft de wens niet echt en vind ons oud.. en ziet allerlei beren op de weg. Ik weet niet precies waarom ik meeschrijf. Maar wilde ook even mn hart luchten.
Ik ben op mijn 39e gestart voor nummer 3, met al 2 kinderen van 13 en 11 op dat moment. Zwanger in maand 3, werd vmk, 5 rondes daarna blijvend raak. Net 41 toen ik beviel. Zwangerschap heb ik niet zwaarder ervaren, bevalling liep ook prima, en mijn oudste kinderen zijn superlief voor hun kleine broertje. Zou het zo weer doen
Hier een laatste kinderwens voor tegen de tijd dat ik 39 ben ongeveer. Dan is de nu jongste rond de 4 jaar qua leeftijd zou ik me niet druk maken, wél qua lichaam :/
Grappig, daar maak ik me dan weer helemaal geen zorgen over. Ik heb geen fysiek zware zwangerschappen gehad, en het herstel ging ook super vlot. Ik ben fit en gezond, heb er alle vertrouwen in dat mijn lijf een zwangerschap prima aan kan. De spanning zit er voor mij in of het überhaupt wel lukt om zwanger te worden en te blijven. Ik denk steeds: is onze beurt niet voorbij? Fijn om al jullie ervaringen en overdenkingen te lezen, Bedankt voor het delen!
Ik was 38 toen ik zwanger raakte, ben nu 39. Het duurde 8 rondes om zwanger te raken, daarbij moet ik wel zeggen dat ik in de periode dat ik met de pil stopte, ook erachter kwam dat mijn schildklier niet goed werkte. Dus al met al denk ik dat 8 maanden nog best vlot is aangezien ik in het begin geen goede schildklierwaardes had. Het grote verschil in deze zwangerschap met de vorige 2 is dat ik veel meer last heb gehad van m'n hormonen en dat het nu lichamelijk een stuk zwaarder is.
Ik ben 42 en en man 45. We zitten in 3e ronde. Ik heb helaas nooit de juiste man gevonden voor kinderen. Mijn vorige relaties bevatten veel ruzies en gewoon geen stabiele omgeving. Ik voel wel degelijk tijdsdruk. Maar probeer ook te accepteren als het niet lukt. Manlief heeft vrijdag sperma onderzoek. Want we weten al dat hij minder vruchtbaar is. De two week wait vind ik zenuwslopend, want je hoopt toch elke ronde. En, ook al zeg je ik ga niet symptom spotten, je doet het onbewust toch. Mijn man is ook hartpatiënt, dus ook erover gepraat van wat nou als hij wegvalt....hopelijk not...maar dan wil ik toch wel dat mijn kind de leeftijd heeft om dat te begrijpen... Dus moeilijk.....met toch wel flinke hobbels....
[/QUOTE] Als de wens zo sterk is, zou ik het zeker niet laten. Ik was (net een maand) 39 toen ik beviel van de derde. Zwanger raken was geen enkel probleem (gelijk raak) en ook de zwangerschap en bevalling vond ik niet zwaarder dan toen ik 27 was bij mijn oudste. Het enige dat mij tegengevallen is en nog steeds wel eens opbreekt, is dat ik het lastig vind om weer te schakelen naar baby-/peuter-/kleuter-tijd. Ik heb twee kinderen met wie ik meegegroeid ben en die ondertussen volledig zelfstandig zijn en ik merk dat ik soms niet kan wachten tot de jongste ook zindelijk is, zichzelf kan aankleden, mee kan praten aan tafel, etc. Ik voel mezelf veel meer een pubermoeder dan een peutermoeder. En ik merk ook wel duidelijk dat ik gewoonweg de energie niet altijd meer heb.... Het is niet eens fysiek denk ik (ben nu sportiever dan op mijn dertigste ), maar het is puur gewend zijn aan tijd/energie voor jezelf hebben met zelfstandige kinderen in huis en dat dat dan nu grotendeels ook weer wordt opgeëist door een peuter. Over mijn eigen leeftijd en de risico's en zo had ik wel nagedacht, maar dit had ik me niet gerealiseerd. Ik had verwacht dat ik juist meer zou genieten van al die fases nog eens te mogen beleven, maar bij mij is dat nu soms wel eens omgekeerd en dat vind ik jammer (ook voor mijn jongste). Maar goed, ook daar is iedereen anders in. (En ik had hem voor geen goud willen missen hoor!! ) [\QUOTE] @ellalovescoffee ik herken dit wel. De jongste is net 1, de jongens 5 en 8. En ondanks dat we echt dol op haar zijn, ze enorm lief en vrolijk is en die fases ook echt weer leuk zijn (ze is zo schattig nu) vind ik het soms ook gewoon vermoeiend dat ik nu weer steeds achter een 1 jarige aan moet terwijl de jongens al hun eigen ding doen/interesses anders zijn. Ook uitjes met gezin enzo: toch weer even zoeken. En vermoeiender allemaal dan toen ik begin 30 was. ook ik had dit me minder gerealiseerd en net als wat jij zegt geen probleem maar bij vlagen denk ik wel: ik ben hier te oud voor / been there done that Voordeel: over de derde veel getwijfeld maar nu weten we zeker compleet te zijn
Overigens qua zwangerschap was ik net als bij de eerste 2 in ronde 1/2 zwanger en gelukkig geen miskramen gehad/fysiek hele soepele zwangerschappen en bevallingen gehad
hier willen mijn huidige vriend en ik voor een kindje van ons samen gaan. ik heb 3 kids uit een eerdere relatie, laatste zwangerschap was ruim 12 jaar geleden. we zijn beide 37. we gaan zien of het allemaal lukt , eerst riepen we heel hard dat het van ons niet hoefde maar toen ik vorige maand even dacht dat ik zwanger was hadden we daar beide eigenlijk wel vrede mee dus veel gesproken en toch beide eigenlijk wel de wens voor een kindje van ons samen
Een vriendje van een van mijn kinderen heeft oudere ouders. Die staan met (bijna) 50 nog op het schoolplein van de basisschool. En hebben straks een puber in huis terwijl ze zelf in de overgang zitten of bijna met pensioen gaan. Heel eerlijk gezegd zou ik er niet aan moeten denken. Energie en fysiek zijn toch anders dan toen je 20+ of 30 was. Je ziet ook dat er weinig aansluiting is met de oudere kinderen in het gezin. Die zaten en zitten in een totaal andere fase. Intussen zijn ze al enige tijd uit huis (op kamers vanwege de studie) en vriendje groeit eigenlijk op als enig kind. Moeder heeft ook wel eens aangegeven dat ze hierdoor soms wat aansluiting mist in haar omgeving. Daar zijn stellen volop bezig met de volgende fase van reizen, afbouwen op het werk en iedereen heeft zelfstandige kinderen en dus alle vrijheid.
Hoi, na een heel lang traject, meerdere miskramen en fout gelopen zwangerschappen heb ik eindelijk op mijn 41e een vitale zwangerschap mogen krijgen en ben ik bevallen toen ik 42 was. Ik heb een hele fijne zwangerschap gehad (enkel veel misselijkheid) en ben nu inmiddels 10 maanden trotste moeder van een zoon (en inmiddels 43 jaar oud... jong!). Wel op de dag van inleiding pre-eclampsie ontwikkelt, maar verder een top zwangerschap! Ik geniet net zoals iemand van 30 van mijn zoontje en kan ook alles wat de jongere dames kunnen. Mijn man is inmiddels ook wat ouder (eind 40), maar draait ook zijn hand niet om voor nachtelijke flesjes, luiers verschonen of andere zaken. Ik geef al 10 maanden borstvoeding en ben super trots dat dit zo goed gaat. De nachten gaan hier gelukkig goed, zoontje sliep vanaf 3 maanden door. Wel een 8 maanden slaapregressie doorgemaakt, maar de rust is gelukkig weer teruggekeerd. We konden beide de mindere slaapperiodes goed handelen. Onze omgeving vond het helemaal niet raar dat wij een kindje wilde/kregen op latere leeftijd. Deze zijn allemaal supertrots dat het gelukt is. Nooit nare of rare opmerkingen gehad over onze leeftijd. We zijn elkaar wat later pas tegengekomen en helaas ging het niet helemaal vanzelf, maar uiteindelijk dan toch gezegend met een mooie gezonde zoon. Ik zou het zo weer doen... als de natuur meewerkt komt er zeker nog een broertje of zusje.
Als kind van oudere ouders vind ik 1 ding wel echt onwijs jammer. Pa is ons al ontvallen deze maand en de statistische kans dat mam mij de 40 ziet halen is ook niet super... dat is best beangstigend. En natuurlijk kan je ook jong je ouder verliezen maar als ze ouder zijn neemt de kans wel toe. Dat is de reden dat ik zelf de grens op 38 heb gelegd. Vriendinnen hebben allen ouders die 10 jaar jonger zijn. Merk wel echt verschil. Mijn neefje is 1 jaar jonger en zijn moeder 2 jaar ouder dan die van mijn moeder: ook hij ervaart dit zo. Het is soms best gek om je ouders echt oud te zien worden als 30'er. Overigens als kind niets van gemerkt hoor! Dus laat je daardoor niet tegenhouden. Ik heb ook het gevoel gehad opgegroeid te zijn als enig kind. Maar met tijd is de verbinding tussen mij die 2 boven mij wel sterk geworden.