Rouw bij kleuter, vraagje

Discussie in 'Peuter en kleuter' gestart door Lumiere, 23 jan 2019.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. Lumiere

    Lumiere Fanatiek lid

    11 dec 2012
    3.622
    593
    113
    doktersassistente
    Brabant
    Vorig jaar in de zomer is mijn beste vriendin haar kindje verloren met 17wk zwangerschap. Het gebeurde op hun vakantiebestemming dat ze me belde dat de vliezen waren gebroken.
    Op dat moment zat mijn zoon, net 4, in een heel diep bad waarbij ik hem niet uit het oog durfde te verliezen. Gevolg: mijn vriendin in tranen, ik ook natuurlijk, en mijn zoon begon ook te huilen. Als hij niet in dat diepe bad zat was ik even ergens gaan zitten waar hij het niet mee kreeg maar ja...het is nu eenmaal zo gegaan.

    2 dagen later is het kindje geboren. Die dag waren wij op meubeljacht, maar ik was er totaal niet bij met mijn gedachte en soms waren er toch wat traantjes. 's Avonds kwamen de vragen, waar was het broertje van S en M nu, waarom is hij doodgegaan, waarom kon onze zoon later niet met hem spelen, hij was die avond erg verdrietig. We hebben hem op een wat speelse manier verteld dat het broertje nu een sterretje aan de hemel is, of missch een vlindertje.

    Toch merk ik dat het blijft malen bij hem. Hij blijft van tijd tot tijd ernaar vragen, staat soms bij het raam te huilen en wijst dan naar de sterren, daar is het kleine broertje dat dood is, en vandaag kreeg hij 2x een heuse huilbui erom. Hij tekent mijn vriendin steevast met 3 kindjes ipv 2. Als een klasgenoot bv een oma verliest, moet hij weer huilen om "het broertje". Het was vorige week de uitgerekende datum, maar daar ben ik verder bij hem niet over begonnen. En dan praat hij er weer wekenlang of meer dan een maand niet over. En dan opeens zonder aanleiding weer even wel.

    Het is opvallend dat het bij hem zo blijft leven, terwijl mijn vriendin en ik er in bijzijn van de kinderen niet over praten en ik tegen mijn zoon ook niet. Onze gezinnen gaan verder, zeg maar, het is een half jaar geleden alweer bijna. Best lang als je 4 bent lijkt me.

    Herkent iemand het, dat het zo lang blijft spelen bij een kleuter? Kan ik iets doen om hem te steunen? Zonder dat ik hem onnodig overstuur maak?
     
  2. Kache

    Kache VIP lid

    11 jan 2012
    6.136
    1.058
    113
    Mijn dochter was 5 jaar toen mijn beste vriendin verongelukte. Wij waren op vakantie toen het nieuws kwam en we hebben toen abrupt onze vakantie afgebroken. Ik heb veel gehuild en daar heeft ze ook veel van meegekregen. Toen daarna het hele proces van regelen van begrafenis waarin ik veel weg was (en als ik thuis was, veel in tranen), de begrafenis, het bezoeken van graf. Dit was de eerste keer dat zij rouw, verlies en dood van dichtbij meemaakte. Dat maakt veel indruk en zet de 'veilige' wereld van een klein kind op de kop.

    Mijn dochter heeft nog tot bijna 2 jaar na het overlijden van mijn vriendin fasen gehad waarin ze er veel mee bezig was. Wilde heel veel weten over de hemel, wat er gebeurd als je dood bent, wanneer ik dood ging, wanneer zij dood ging, waarom ze dood gaat, waarom mijn vriendin dood ging etc. Waarschijnlijk ook voor het eerst het besef dat je iemand kan verliezen (en dat zij dus ook dierbaren zou kunnen verliezen!) en hoeveel pijn dat kan doen. Zij heeft ook huilbuien gehad. Ik denk dus vooral vanwege dit besef en de angst die dat opriep, dan dat ze nu echt direct mijn vriendin heel erg miste.

    Ik heb veel gepraat met haar over de dood, over het verdriet (je kunt ook boekjes lezen als je kind dat fijn vindt), waarbij ze door kennis/begrip haar angst kon kwijtraken. Het is (helaas) een 'fact-of-life' waar je kind mee geconfronteerd wordt en wat een plek moet krijgen. Bijvoorbeeld dat mensen niet zomaar dood gaan, maar dat ze dan ernstig ziek moeten zijn of een ernstig ongeluk moeten krijgen, etc.
     
  3. Dubbelgeluk

    Dubbelgeluk VIP lid

    18 mei 2013
    11.511
    10.344
    113
    Ik herken dat kinderen van die leeftijd ook enorm onder de indruk zijn van zo’n gebeurtenis. Mijn neefjes en nichtjes waren tussen de 1 en de 9 jaar toen onze zoontjes veel te vroeg waren geboren en uiteindelijk waren overleden. Hun neefjes, ze hadden grote plannen met hun en ze hebben het er 5 jaar later nog wel eens over.
    Ze hebben ook lang verdriet gehad, terwijl we het niet uitgebreid bespraken met hun. We ontweken de onderwerpen niet, maar ook niet meer dan nodig.
    Nu weet ons zoontje van zijn broertjes en kan hij soms ook heel verdrietig zijn dat hij ze nooit heeft gekend. Het maakt zo’n grote indruk en het doet mij als moeder van overleden kinderen goed om te zien dat ze niet alleen bij ons maar ook bij andere zo gewenst en geliefd waren.

    Wij geven overal antwoord op, maar proberen het begrijpelijk te houden en besparen hem details. Ik denk dat je het hardstikke goed doet en dat het vanzelf op een bepaalde manier slijt.
     
  4. rums

    rums Niet meer actief

    Misschien het boek lezen: kikker en het vogeltje.
    Heeft voor onze oudste wel geholpen.
    En onze oudste begint er ook nog wel eens over. En dan reageer ik nuchter en geef hem antwoord
     
  5. Amberxx

    Amberxx Fanatiek lid

    6 nov 2013
    4.516
    4.576
    113
    Inderdaad het boek van kikker is zeer geschikt. Het legt uit wat de dood is. Maar ook dat daarna het leven verder gaat. Probeer te voorkomen dat hij er teveel in blijft hangen.
     
  6. Vero0504

    Vero0504 VIP lid

    17 nov 2016
    17.690
    14.044
    113
    Ik verloor beiden opa's toen ik net 6 was, behoorlijk ouder maar maakte veel impact. Bij de eerste ging ik mee naar de opbaring en de uitvaart, de tweede wilde ik niet mee (zat net 5 weken tussen). Mijn ene opa heb ik nog opgebaard gezien en mn ouders vertelde me dat hij in de eeuwige slaap was. Ik deed dus geen oog meer dicht, stel je voor!!! Dus die logica slaan we hier wijselijk over.

    Wel had ik een mickey mouse tekening gekleurd en die MOEST EN ZOU met hem meegaan. Dat werd plechtig beloofd door de gastheer daar, die zou dat hoogstpersoonlijk regelen. Daar nam ik geen genoegen mee, bleef net zo lang staan daar totdat hij de tekening in de kist had gelegd. Ik was toen al slecht van vertrouwen geloof ik.

    Mijn opa's zag ik niet bijster veel maar het is jarenlang bij vlagen opgekomen, zeker de eerste periode. Wat mijn ouders toen deden was mij vooral veel laten tekenen en kleuren voor beiden opa's. Hij was dan wel niet hier, maar opa (net om t even over wie ik begon) vond het altijd prachtig waar hij ook was. En geregeld kwamen ook de wijsneus vragen: Hoe kan opa de tekening dan krijgen? Waar hangt hij ze dan op? Hoe kan hij ze dan zien? Hoe weet ik welke hij wil? Hoe weet ik dat hij hem mooi vindt? Kan hij ook voor mij een tekening maken? (hij kon onwijs goed tekenen). Daarnaast ook de gebruikelijke vragen: waarom is opa niet meer hier? Hoe is het daar? Kan hij ons nog horen als we bidden? (christelijke school, opa in de hemel, god hoort gebeden, god kon vast wel berichtje doorgeven...school niet blij...).

    Uiteindelijk kwam de aap uit de mouw:
    Dat opa heel erg ziek was (alvleesklierkanker te laat ontdekt, overleden door trombose na operatie) en dokters alles hadden geprobeerd maar hem niet meer beter konden maken.

    Andere opa was al heeeeeel erg ziek voordat ik was geboren (levercirose, hij was al opgegeven voordat ik was geboren) en hij heeft zo lang mogelijk volgehouden zodat ik hem nog zou herinneren.

    Dat was voor mij voldoende uitleg en ik ging weer verder. De christelijke school had concept van hemel al uitgelegd dus ik nam daar inmiddels zonder blikken of blozen genoegen mee en voor een kind vind ik t zeker geen onaardige gedachte ookal heeft iedereen allicht een ander idee erbij wat er volgt na de dood.

    Wij hebben pas ons zoontje verloren, mn dochter is net 2 dus snapt daar geen bal van. Mama verdrietig (gebaar van huilen) kan ze helaas wel inmiddels. Dus helemaal is t niet aan haar voorbij gegaan. Maar hij zal als sterretje gewoon bij ons gezin horen vanaf t moment dat ze gaat vragen wie M. is. Hoe ik dat nog in t vat ga gieten is weer een ander dingetje, pas tegen een jaar of 16, als ze t mentaal ook kan hebben, krijgt ze t hele verhaal.

    Tot die tijd de uitleg die past bij dr leeftijd en belevingswereld, maar in elk geval niet iets met slapen!
     
  7. Kolibrie2

    Kolibrie2 Fanatiek lid

    9 nov 2018
    1.332
    1.135
    113
    Vrouw
    Mijn nichtje was bijna vier toen mijn dochtertje overleed na 22 weken zwangerschap. Het is nu zes maanden geleden en ze vraagt nog elke keer als we haar zien of onze baby dood is. In het begin wel lastig. Nu verwacht ik de vraag. Zij is ook tevreden met het antwoord dat ze inderdaad dood is. Zij stelt soms ook wat andere vragen over de dood. Mijn neefje van bijna zeven had vooral in het begin vragen en ik hoor hem er nu niet meer over.
    Dus denk dat het wel normaal is als je er als kind mee bezig bent. Ik had dat ook toen mijn opa overleed.
     

Deel Deze Pagina