Scheiden!

Ook als jij besluit weg te gaan, is er eventueel recht op alimentatie en eventueel aanvullende bijstand. dit is uiteraard helemaal afhankelijk van de afspraken die jij en je "nu-nog-partner" gaan maken.
Daarnaast heb jij ook gewoon recht op de helft van jullie vermogen he, het is niet zo dat je alles moet opgeven.

Mbt urgentie: er wordt tegenwoordig nog maar amper urgentie verleend voor huurwoningen, dus daar zou ik me niet op blind staren. Sta je al wel ingeschreven voor een huurwoning?

Het eventueel verhuizen naar de stad, dat is ook allemaal afhankelijk van jullie afspraken. Ik kan me voorstellen dat een wat grotere reisafstand een eventueel co-ouderschap kan frustreren, plus dat dan altijd één van de ouders veel extra kilometers moet maken ivm het halen/brengen naar school etc.

 

Ik zou in ieder geval beginnen met een advocaat zoeken om uit te zoeken waar je recht op hebt, wat betreft partner- en kinderallimentatie en jouw investeringen in het huis.
Je hebt in ieder geval geen recht op bijstand zolang de scheiding niet afgerond is, en je op papier het inkomen van je man hebt, en dit ook van invloed is op de toeslagen. Of je daar na de scheiding wel recht op hebt is afhankelijk van de hoogte van de alimentatie en je eigen vermogen. Uiteraard kun je in de tussentijd gewoon solliciteren, en misschien is aanvullende bijstand niet eens nodig.

Urgentie ga je niet krijgen. In sommige woonplaatsen kan je proberen via een lotingssysteem een woning te krijgen, anders is particulier de enige optie.

Even een aanvulling trouwens: Hoe denkt je man hier over, heb je het al besproken met hem? Zou hij bereid zijn om te verhuizen? Is relatie-therapie nog een optie of ben je er zeker van dat je met die ander verder wilt?
Ik krijg namelijk uit je OP een beetje het gevoel dat je de impact van een scheiding nogal onderschat. Je zegt dat de kinderen niks hebben aan een ongelukkige moeder, maar vergis je er niet in dat het niet automatisch betekent dat je wel gelukkig zult zijn na de scheiding. Alleenstaand ouderschap is niet iets om te onderschatten, en als je nog geen therapie geprobeerd hebt zou ik eerder voor die weg kiezen. Als het dan nog niet werkt is een scheiding altijd nog mogelijk, andersom niet.

 

Ah dat was me niet duidelijk!

Ik bedoel ook niet dat je man maar alleen moet verhuizen hoor, maar samen een middenweg te vinden. Is de stad waar je heen wilt in de buurt? Ligt daar een (middelgrote) plaats tussenin, dat jij sneller in de stad kunt zijn maar het voor je man ook nog te doen is qua afstand met werk? Meer in die richting bedoelde ik het
Is er nog ruimte voor een compromis?

 

Kan wel zijn dat alles is beschreven mbt zijn bedrijf etc, maar jij hebt er de afgelopen jaren wel voor gezorgd, door je eigen carrière stil te zetten en thuis te zijn voor jullie kinderen, dat hij zijn bedrijf heeft kunnen laten groeien etc.

 

Ik zou beginnen met een baan zoeken, ik snap dat je graag in een grote stad wil wonen, maar hou er rekening mee dat dat ook een stuk duurder is en de wachttijden over het algemeen (veel) langer. Realistisch gezien zou ik beginnen met een baan zoeken en van daaruit verder gaan denken. Dan weet je wat je te besteden hebt en waar je qua woning naar kunt gaan zoeken. Later kun je altijd verder kijken.

 

maar hoe ziet je man de scheiding? En co-ouderschap, of een weekendregeling? Ik mis een beetje hoever jullie zijn in dit proces. Samen zeg maar. Ik heb het idee dat jij al veel verder bent, maar misschien heb ik het mis?
Dat neemt niet weg dat voor jou nu een baan wel prioriteit heeft, dat vergemakkelijkt wel de zoektocht.
Sterkte met de aankomende periode, het is echt heel heftig wat er nu op je afkomt.

 

Lastig hoor! Ik zou niet over één nacht ijs gaan en toch proberen aan je relatie te werken. Ondertussen kun je natuurlijk de zoektocht naar werk en eventueel een woning laten doorgaan.

Ik lees ook erg dat je in je woonplaats niet gelukkig bent, maar daar zou je ook wat actiever in kunnen ondernemen toch? Vast genoeg leuke mensen, maar je moet er wel je best voor doem.

Lijkt me dat wanneer je na jaren weer terug in de stad zou komen het ook niet gelijk feest is. Daar moet je evengoed je best doen.

Ik zou me verder overigens niet zo storten op die verliefdheid. Mijn inziens is dat vaak een uitvlucht en alles lijkt dan beter dan je nu hebt.

Ik wens je veel succes en wijsheid toe.

 

Dan moet je daar een oplossing voor zoeken. Ik ben momenteel zwanger en alleenstaand en zo zijn er nog legio moeders (ook met relatie trouwens) die daarom gebruik maken van gastouders en/of kinderopvang. Ik zit nu zelf ook even thuis, maar wil na mijn bevalling 3/4 dagen gaan werken. Dat ga ik dus eerst regelen en zodra ik mijn werkdagen weet, geschikte oppas zoeken.
Dat lijkt me in jouw geval ook handig, mocht je dat voor jezelf helder hebben, kun je ook gaan kijken naar je financieen en wat je kunt doen qua woonruimte.

En zoals eerder gevraagd, hoe staat je man erin? Hebben jullie het al gehad over co-ouderschap oid? Wellicht is daarin ook nog het ea mogelijk.

 

Misschien is dit niet wat je wil horen, maar je berichten stuiten mij wel een beetje tegen de borst. Ik lig zelf in scheiding, in oktober vertelde hij mij definitief te willen scheiden en dat hij al een ander had. Hij was een stuk verder in het hele proces dan ik. Ok dat kan, maar ik voel mij zo enorm bedonderd door hem. Niet alleen vanwege zijn vreemd gaan maar ook omdat hij al een poos bezig was om afstand van mij te nemen en uit te denken hoe hij alles wilde bij de scheiding, zonder mij daarvan op de hoogte te stellen.
Ok, k begrijp dat je relatie niet goed loopt en dat je niet gelukkig bent. Maar je bent met hem getrouwd, je hebt hem trouw beloofd in goede en slechte tijden....En nu......ga je achter zijn rug om van alles zitten regelen..... Ben je verliefd op een ander. .
Weet je zeker dat je er alles aan gedaan hebt om je huwelijk te redden? Heb je er alles aan gedaan om je gezin bij elkaar te houden? Als je daarop ja antwoord, dan is je man toch de eerste wie je nu moet inlichten? Hij verdiend toch je respect en jou eerlijkheid?
En ja, uit eigen ervaring weet k dat een huis zoeken lang gaat duren. Kortom dat houd ook in dat je waarschijnlijk nog wel een poos met je man zal moeten samen leven. Gaat dat lukken als hij er binnenkort achter komt waar je allemaal mee bezig bent?
Toen ik hoorde dat m'n man mij bedonderd had en wilde scheiden heb ik hem terstond het huis uit gezet, de verhoudingen tussen ons lagen al moeilijk maar toen in 1 klap waren alle mogelijkheden om nog samen te leven in dit huis weg.
Ik wens je echt veel sterkte in je afwegingen en je keuzes. Besef wel waar je aan begint!

 

Poeh, ik deel de mening van @Mirjamrn wel eigenlijk... als je nognin je overweging bent of je wil scheiden, snap ik dat je twijfelt om het te delen, maar volgens mij heb jij al besloten niet verder te willen en ben je al drie stappen verder. Je twijfelt alleen nog omdat je twijfelt over de "haalbaarheid" van scheiden. Voor mij is dat geen reden om bij iemand te blijven.
Volgens mij wordt het tijd om met je man te gaan praten, te vertellen dat je twijfelt over jullie samen, dat je iets mist. Los van of je dan je relatie wil redden of niet.

 

Voor wat betreft je vraag over een advocaat: als je een laag of geen inkomen hebt kun je procederen op basis van een toevoeging (in de volksmond ook wel Pro Deo genoemd). Je betaalt dan een inkomensafhankelijke eigen bijdrage en de rest van de advocaatkostrn worden dan door de overheid betaald. Niet alle kosten vallen hieronder. Griffierecht (een vastrecht dat de rechtbank heft voor het voeren van een procedure) bijvoorbeeld komt alsnog voor eigen rekening. Maar dit is een te overzien bedrag.

Een advocaat kan je verder informeren over je rechten mbt kinder- en partneralimentatie en andere aanverwante zaken.

Voor nu lijkt het me ten eerste van belang dat je je man inlicht over je wens om te gaan scheiden. Ik denk dat dat belangrijk is om op goede voet met elkaar te blijven en zo ook dingen in overleg te kunnen afspreken.

 

Het is niet heel raar, maar zou je man jou en je drie kinderen op straat zetten?? Mijn ex heb ik in oktober de deur gewezen, wetende dat hij twee kilometer verderop bij z'n ouders terecht kon. Nu hebben we afgesproken dat ik met de kinderen in ons huis blijf en hij zeer regelmatig de kinderen ziet (we hebben een heel rooster) maar hij wel bij zijn ouders woont. Voor mij is het geen optie om bij z'n ouders te gaan wonen, ze wonen 250km verderop. Maar duidelijk is wel dat hij mij niet op Straat zal.zetten met m'n kinderen zolang ik geen woning heb.
Natuurlijk zal de situatie vreemd worden als jij je besluit om te willen scheiden aan je man verteld. Maar k neem aan dat je graag in goed overleg wil schelden, dat je alles goed voor de kinderen regelt? Je maakt de situatie in mijn ogen alleen maar erger door je man nu in het ongewisse te laten.
Weet je zeker dat er geen redden meer aan is? Relatie therapie nog een optie? Weet je zeker dat er geen andere mogelijkheid is voor je kinderen om met gescheiden ouders op te groeien, van papa naar mama haar huis te gaan?
Wees eerlijk tegen jezelf maar ook tegen je man. Je bent niet voor niets met hem ooit getrouwd omdat je hem liefhad. Verdiend hij nu dat je zo met hem omgaat? Ondanks dat er dingen niet goed gaan tussen jullie?
Nou goed, k zal op houden. Ik wens je oprecht veel sterkte.
Een mediator kan erg behulpzaam zijn in alles regelen. Schrijf je per direct in bij de woningstichting, kost erg weinig en dan begin je wel alvast inschrijfduur op te bouwen.