Hee meiden, mijn eerste bevalling was enorm heftig. Oa doordat de schouder van mijn dochter klem zat. Morgen heb ik een gesprek met mijn vk + gyn erbij, om terug te blikken op vorige bevalling en vooruit te kijken naar de komende. Er is al toegezegd dat ik in principe onder begeleiding van mijn eigen vk zou mogen bevallen in het ziekenhuis. Ben me nu aan voorbereiden op het gesprek morgen en lees op internet ook wel verhalen van dames die na een bevalling met een schouderdystocie de keuze krijgen tussen inleiden met 38 weken of een keizersnede. Heeft één van jullie ervaring met een schouderdystocie en nog een andere bevalling daarna? Waren daar nog bijzondere dingen mee, of gewoon weer een op zichzelf staande bevalling?
Dochter was trouwens niet groot. Ben bevallen met 39 weken nadat mijn vliezen spontaan braken, ze was 3100 gram. Was al in het zkh omdat ze in het vruchtwater had gepoept. Maar SD dus, sterrenkijker, navelstreng om haar nek en was al 1,5u aan het persen dus flinke knip + vacuüm + pressie op mijn buik. Twee uur later bleek dat ze tijdens de bevalling (mogelijk van de vacuüm, maar nooit bewezen) een hersenbloeding heeft gehad.
Bij mijn oudste een schouderdystocie gehad, ze was een sterrenkijker, tijdens het persen goed gedraaid maar waarschijnlijk net niet helemaal waardoor ze er niet helemaal goed voor lag. Ben thuis bevallen, gelukkig verder geen problemen verder. Van de jongste ook thuis bevallen maar die floepte er zo uit. Oudste was 4350 gram, jongste 4490 gram en beide ongeveer 53 cm.
Hoi Buko, hier een zoon geboren met 4370 gram, met 39,4 weken. Hij liep tijdens de bevalling ook schouderdystocie op. Er werd wel een knak gehoord, maar ze konden t niet vinden. Werdt pas ontdekt bij het consultatiebureau, met een week of 6 dacht ik, die voelde een geheelde breuk. Wel piepte hij vaak tijdens t aankleden en optillen, was al in de kraamweek, dus kraamzorg twijfelde gelijk, en toen gingen we m anders verzorgen en tillen, dat hielp gelijk gelukkig. Wat ontzettend naar dat je dochtertje een hersenbloeding heeft gehad tijdens de bevalling, is ze daarvan goed hersteld trouwens? Lijkt me dat ze je nu wel beter in de gaten mogen houden. Nu net een zoontje erbij van 3 weken nu, maar gezien geschiedenis, en ook vooral omdat ik dat zelf zo ontzettend erg vond, dat zoontje gelijk al soort van gewond was bij geboorte, en combinatie met zwangerschaps diabetes, en dat hij ook nog eens groot werd geschat, mocht ik ingeleid worden met 38,2 weken. Die bevalling was zwaarste omdat hij niet ingedaald was, en dus eigenlijk nog niet klaar om geboren te worden ook. Hij was uiteindelijk ook stukje lichter dan verwacht, i.p.v. 4500 gram, maar 3865 gram. Achteraf gezien had hij dus zeker nog weekje mogen blijven zitten, maar dat weet je niet van te viren helaas, ondanks meerdere groei echo's.
Tweede en latere kinderen dalen vaak niet in, heeft er niets mee te maken of ze er klaar voor zijn, komt doordat de baarmoeder groter is en ze dus meer ruimte hebben. Vaak dalen ze pas in tijdens de bevalling, wat bij mijn jongste ook zo was (bevalling was uit zichzelf begonnen).
Ik had net gesprek met gyn erover. Zij vinden de komende bevalling toch wel spannend. Inleiden heeft in mijn geval eigenlijk niet zo veel zin; Dochter kwam spontaan met 39 weken en was maar klein/fijn; 3100 gram. Ze wil eigenlijk niet voor 39 weken inleiden, in mijn geval zou 38 weken een overweging zijn, maar misschien is dit kindje dan wel even groot omdat tweede kindjes nou eenmaal vaak iets groter zijn. Plus inleiden is ook best 'spannend' en ze willen juist dat ik zo min mogelijk spanning zal ervaren voor een zo goed mogelijk verloop. En omdat de eerste keer zo hels was. Ze zei letterlijk "ik heb geplande keizersnedes voor minder gedaan". Ik krijg nu met 28, 32 en 35 weken een groeiecho omdat ze een redelijke inschatting willen kunnen maken hoe groot dit kindje zal zijn. Rond de 35 weken komt er dan een nieuwe afspraak met de gyn om echt een plan te maken hoe we de bevalling gaan doen. Ze is normaal geen fan van bevalplannen, want een bevalling heeft toch vaak een eigen onvoorspelbaar verloop, maar als ik op een natuurlijke manier ga bevallen willen ze wel een soort 'buffers' inbouwen waar we beiden achter staan wanneer we over gaan op een keizersnede bijvoorbeeld. Ze willen in ieder geval niet tot het uiterste wachten "of het gaat lukken" zegmaar. En een vacuüm is uit den boze. Ze zei al; nu lijkt het misschien nog ver weg, dit gesprek zal ook wel even wat gevoelens omrullen, maar jij moet je straks veilig en ontspannen voelen. Misschien groeit je vertrouwen de komende maanden, misschien wordt het wel heel spannend tegen die tijd als het dichterbij komt. Dus nouja, maar even bedenken de komende tijd wat we zelf willen en of ik voldoende vertrouwen heb om het nog een keer zelf te doen..
Niet om je bang te maken. Maar bij een natuurlijke bevalling: bereid je goed voor en instrueer je man (dat hij assistentie eist, een knip, zoiets). Er loopt nu nml een rechtszaak van moeder tegen arts-assistent/ziekenhuis omdat ze niet adequaat hebben gehandeld. Bij een derde kindje (eerste ook schouderproblemen). Kindje heeft verlamde arm door het draaien. Dus dat liep minder goed af..
Ja vreselijk he. Ik moet zeggen dat het contact met de artsen tot nu toe dus erg goed verloopt gelukkig. Zij verlangen van ons ook een plan waarin wij zelf vooral duidelijk aangeven wat voor handelingen we in een bepaald geval (niet) willen. Maar heel eerlijk, nu het allemaal een beetje aan bezinken is denk ik dat ik voor een geplande keizersnede ga. Waarom onnodig risico opzoeken of “afwachten” of het deze keer wel zal lukken als het niet nodig is. Die spanning is werkelijk voor niemand bevordelijk..
En we hebben al één kind met een hersenbloeding mogelijk als gevolg van de bevalling, dus deze keer geen gedoe zou erg fijn zijn
Ik had bij de derde (2e natuurlijke bevalling) een schouderdystocie. Bij een evtl vierde ga ik voor een geplande keizersnede aangezien mijn andere natuurlijke bevalling ook zeer zwaar was (de uitdrijving) terwijl mijn kinderen niet groot waren.