Bij de bevalling van mijn oudste zat hij vast met zijn schouder. Er zijn toen verschillende ingrepen geweest om hem los te krijgen, maar dit is goed gelukt. Ik had wel een gekneusd schaambeen waar ik nog lang last van heb gehad. Zoon heeft er niets aan overgehouden. Ook zn apgar was prima. Nu stelde de gyn voor om onze tweede te gaan inleiden. Zelf ben ik hier niet heel erg happig op, omdat ik juist het idee heb dat de schouderdystocie het gevolg was van de ingrepen die hieraan vooraf gingen. Nu vraag ik me af hoe anderen na een schouderdystocie zijn bevallen. Wil je je ervaring delen? Veel dank!
Hier was de schouderdystocie bij de eerste (inleiding en groot kindje) een reden om bij de tweede en derde zwangerschap groeiecho's te maken. Toen bleek dat het weer redelijk grote baby's zouden worden, mocht ik tot 38 weken afwachten of het spontaan begon. Dat gebeurde niet, dus werd het bij beiden een geplande keizersnee. Achteraf gezien een goede keuze bij ons. Maar het hangt van zoveel factoren af... dat ik niet weet of je veel aan mijn ervaring hebt.
Ik ben vorige maand bevallen van de tweede na een behoorlijke schouderdystocie bij de eerste. Ik heb een bij de tweede zwangerschap voor gekozen om niet mee te gaan in het standaard protocol. Geen groeiecho's en geen inleiding of primaire sectio. Ik wou absoluut geen inleiding omdat ik ook het idee had dat de schouderdystocie was veroorzaakt door alle handelingen (ik had oa geen persweeen, heb erg lang op eigen kracht geperst en heb steeds op mijn rug gelegen). Ik had uiteindelijk een droombevalling bij de tweede. Hands off, in bad, en geen schouderdystocie. Deze baby was wel 300 gram lichter, maar hij kwam dan ook een week eerder. Maar ik geloof echt niet dat die 300 gram het verschil heeft gemaakt tussen een schouderdystocie en een super vlotte bevalling. Ik raad je aan om deze blog te lezen: http://vroedvrouwenradicaal-rebekka.blogspot.com/2016/12/schouderdystocie-revisited.html?m=1
Interessant artikel inderdaad, ik heb het destijds ook gelezen maar ik durfde het toch niet aan Ik "moest" sowieso in het ziekenhuis bevallen en zag niet gebeuren dat ik daar een verloskundige trof die werkte volgens de richtlijnen die in dat artikel worden gegeven. Uiteindelijk was onze tweede al 9.5 pond toen hij geboren werd met 38.5 weken, dus ik ben achteraf blij dat ik de "gok" niet heb gewaagd (stel dat het zou hebben gemogen van de gynaecoloog, want toen die een vaginale bevalling echt heel erg sterk afraadde heb ik daar sowieso maar naar geluisterd. Met het idee van "je bent eigen baas" kan ik in zulke gevallen niet zoveel) Toen ik er na de eerste bevalling meer over gelezen had, kon ik me wel iets voorstellen bij de problemen die vroedvrouw Rebekka benoemt. Inleiding, niet van het bed af mogen, het gevoel dat het personeel heel veel haast had... Maar ja, blijft lastig beoordelen omdat ik zelf een leek ben. Ik denk dat het tenslotte ook heel veel verschilt per vrouw en per kind. Sommige combinaties zijn gewoon niet zo gelukkig, ook niet als je een echt goede verloskundige zou hebben. Ik bedoel, een inleiding is duidelijk niet ideaal, maar als we hadden gewacht op een spontane geboorte hadden we waarschijnlijk een kind van ruim 10 pond gehad, dat is toch gewoon erg groot. En ik vond het heel eng om risico's te nemen. Uiteindelijk voelde een keizersnee dan toch "veiliger", hoe fout ook binnen het idee dat een bevalling iets natuurlijks en moois zou moeten zijn... Sterkte bij je afwegingen... en hopelijk straks een voorspoedige bevalling van een gezonde baby
Ik heb er idd ook voor moeten overstappen van verloskundige. Wel in ziekenhuis bevallen maar poliklinisch dus met eigen vlk.
Ik ben beide bevallingen ingeleid. Bij de eerste omdat het niet doorzette en ik twee dagen bezig ben geweest. Ze is met vacuüm geboren, lag wel gunstig in het geboortekanaal en zelf alleen ingeknipt. Ze was 3400 gram. Mijn zoon had ook schouderdystocie, hij was 3880 gram en ik tweedegraads uitgescheurd. Was bij hem met 37.5 ingeleid, omdat hij aan de grote kant was en mijn eerste bevalling zo rot ging en ik een bloedstolling ziekte heb. Hij was er ook met twee pers weeën, dat ging eigenlijk een beetje te snel. Maar waarom ben je bang voor inleiding? Ik heb het niet als vervelend ervaren. Misschien een gesprek aanvragen met de gynaecoloog?
Bij de eerste ben ik met 39.0 ingeleid omdat de vk bij 37 weken ineens het gevoel kreeg dat 't wel eens een grote baby kon zijn. Dat klopte, ze woog 4480 gram. En zat dus vast met d'r schouders, waarschijnlijk heeft daarbij haar gewicht niet meegewerkt maar ook de inleiding niet. Mijn lichaam zou uit zichzelf nog niet bevallen zijn en ik kon geen kant op tijdens de bevalling. De tweede woog dus al 4770 bij 38.5 weken, en de derde leek weer die kant op te gaan. Viel uiteindelijk mee, ze woog 4285 gram als ik 't goed onthouden heb Maar na een eerdere keizersnee zijn je mogelijkheden sowieso al wat beperkter qua eerder inleiden enzo, dus toen was de keuze voor een primaire sectio snel gemaakt.
Dat blogbericht heb ik idd gelezen. En ook ik denk dat de SD bij mij het gevolg is van een teveel aan ingrepen. Het begon met het doorprikken van de vliezen om de boel wat op te krikken, maar in plaats van dat mijn ontsluiting toen vorderde werden mijn weeën zo heftig dat Ik het niet meer trok. Ik heb daarop om een ruggenprik gevraagd. Vervolgens lag ik aan de monitoren op mijn rug. Toen de persfase, ook ik had geen persweeën. Het persen lukte niet dus werd de vacuüm ingezet. Toen het hoofdje geboren was bleek zijn schouder vast te zitten. Verschillende ingrepen gehad en vervolgens is mijn zoontje heel snel geboren. Alles bij elkaar heeft de hele persfase iets van een half uur geduurd. Dus helemaal niet lang. Mijn zoontje heeft niets aan de SD overgehouden, ik heb wel nog anderhalf jaar last gehad van mijn gekneusde schaambeen. Vooral tijdens mijn eisprong of menstruatie. De gyn wil nu inleiden omdat ze bang is voor een groot kind, maar onze zoon was helemaal niet groot. Plus met inleiden is het risico niet (geheel) weg en komen er andere risico’s bij. Juist ook voor ons tweede kindje.
Ik vind dat inderdaad wel klinken alsof het door de handelingen is veroorzaakt. Zeker als je geen groot kind had. Een inleiding is op zichzelf een risicofactor voor een schouderdystocie. En een vacuumverlossing ook! Om die reden zullen ze bij de tweede zeer waarschijnlijk geen vacuüm overwegen. Ik ben overigens op handen en knieën bevallen. Beide bevallingen. De eerste keer omdat ik werd omgedraaid voor die manoeuvre. De tweede keer deed ik dat instinctief terwijl ik in bad zat, al zat ik toen iets meer met mijn kont omlaag. Maar ik had sowieso al besproken dat ik nooit, maar dan ook nooit op mijn rug zou bevallen. Blijf bij je gevoel! Bedenk ook dat een tweede bevalling vaak veel sneller en soepeler gaat, waardoor je geen ruggenprik nodig hebt en de persfase ook een stuk sneller en soepeler gaat.
Heb je daar informatie over, waarom dat zo is? Wat je hier zegt, is wel hoe ik erover denk nu. Ik vind het allemaal lastig daardoor hoor. Bij de eerste was ik vooral erg bang voor de bevalling, ik had het in mijn hoofd zoveel enger, heftiger en groter gemaakt. Daarom wilde ik ook graag in het zkh bevallen. De bevalling kijk ik positief op terug. Met de kennis van toen hebben ze mijn wensen volledig nageleefd. Maar door die schouderdystocie ben ik me gaan inlezen, een half jaar na de geboorte, omdat ik toen een gyn tegenkwam op een feestje en over mijn bevalling vertelde. Zij zei dat een schouderdystocie een van de meest gevreesde complicaties is. Ik begrijp dat ergens ook wel, omdat de dan eigenlijk denkt nu is het toch echt zo ongeveer klaar en dan zit het kindje op de valreep vast. Die gyn vond het bijzonder dat ik zo positief op mijn bevalling terugkeek. Alsof er niets aan de hand was geweest. De gyn en vk hebben ook heel vlot en adequaat gehandeld op het moment dat de complicatie zich voordeed. Maar door dat verhaal op dat feestje ben ik me gaan inlezen en las ook over Ina May Gaskin en over ‘bevallen is opstaan’ een artikel in het NTOV. Dat in Scandinavië veel meer wordt bewogen tijdens de bevalling en ook veel vaker verticaal wordt bevallen en de positieve uitwerking die dat op de grootte van de bekkendoorgang heeft... Ik zou bijna een vakantie naar Finland gaan overwegen in augustus Maar dit alles, hoe bespreek ik het? En hoe stel ik mijn wensen centraal? Ik wil ook niet compleet “hands-off” bevallen.
Hier schouderdystocie bij de oudste, thuis bevallen, ze was 53 cm en 4350 gram. Ze was een sterrenkijker en we hebben haar tijdens het persen kunnen draaien, maar ik denk niet helemaal goed en daardoor de dystocie. Ze gebruikte 1 armpje niet na de bevalling en ze waren bang voor een erbse parese, maar na een paar dagen ging ze haar arm gewoon gebruiken, dus niets aan de hand gelukkig. Bij de tweede twijfelde ik heel erg, maar ben toen een keer naar de verloskamers gegaan en daar zeiden ze, ach dat gaat thuis echt wel lukken. En inderdaad, bij de tweede perswee vloog ze er ongeveer uit (ik hield het tegen want dacht dat het veel te snel ging met het oog op scheuren). Ze was 53cm en 140 gram zwaarder dan haar zus.
Het staat oa hierin: https://www.nvog.nl/wp-content/uploads/2017/12/Schouderdystocie-2.0-17-09-2008.pdf Het vermoeden is dat een inleiding en kunstverlossing een schouderdystocie veroorzaakt, omdat je de baby eruit forceert. De baby krijgt niet de gelegenheid zijn eigen positie te kiezen. Als je filmpjes opzoekt en je ziet hoe een baby vanuit de baarmoeder geboren wordt, zie je dat dit best wel complex is. De baby moet een spildraai maken anders past het niet. Sommige baby’s hebben daar iets meer moeite mee, vergelijk het met inparkeren. Als je maar een klein parkeerplekje hebt moet je dit ook met beleid doen en niet in 2 x, dan gaat het mis. Word je tijdens de zwangerschap en/of bevalling begeleid door de gynaecoloog of gewoon door een verloskundige(praktijk)? Ga met diegene het gesprek aan. Bij een schouderdystocie in voorgeschiedenis heb je sowieso een B/D indicatie, dat houdt in dat je een indicatie hebt voor bevallen in het ziekenhuis en dat er overleg plaats vindt tussen jouw vlk en het ziekenhuis. Als je van het protocol (inleiden) wil afwijken dan zal je waarschijnlijk ook in het ziekenhuis een gesprek krijgen. Je kan gewoon aangeven wat jouw wensen zijn ten aanzien van de bevalling. Jouw wensen staan centraal, niemand kan jou ren inleiding afdwingen of vertellen in welke houding jij moet bevallen, dat is geheel jouw keuze. Verticaal bevallen is overigens echt geen spannende wens dus ik denk echt niet dat ze daar moeite mee zullen hebben. Maar hoe stellig is de gyn in inleiden? want als je vorige baby niet zo groot was en deze ook niet, denk ik niet dat ze een inleiding echt heel belangrijk vinden. Maar het is het fijnst als iemand geheel achter jouw keuzes staat, daarom ben ik aan het begin derde trimester overgestapt van verloskundige ...
Ik lees hier stiekem even mee. Hier ook een schouderdystocie bij de bevalling van mijn jongste. Hier was het gewoon vette pech doordat zijn hoofdje geboren werd aan het einde van een wee, waardoor hij niet de volledige draai kon maken en met zijn schouder achter mijn schaambot bleef hangen. Uiteindelijk door twee maal veranderen van houding is hij zonder verdere ingreep geboren en hebben we er beide niks aan over gehouden, zijn apgarscore was ook goed en hij had alleen de eerste tellen even nodig om bij te komen gezien het ook nog eens een snelle bevalling was. Desondanks is er nu wel al besloten dat ik deze bevalling niet meer thuis mag doen, maar poliklinisch in het ziekenhuis. Er is geen sprake van evt meer risico, maar puur uit voorzorg omdat ze de kans op herhaling niet uit kunnen sluiten.
Dank je voor je uitgebreide reactie Stakato (en excuses voor mijn late reactie dan weer) Ik ben onder behandeling van de gyn, want nog wat zaken die eerder in mijn zwangerschap speelden en daarvoor zorgden dat ik daar terecht kwam. Omdat ik wist dat ik door de SD een medische indicatie had ben ik bij het zkh gebleven. Voor het kraambed ben ik ingeschreven bij een caseload praktijk, helaas hebben ze op dit moment onvoldoende ruimte om mij tijdens de bevalling te begeleiden. Anders was dat mijn eerste keus geweest, ik weet nl dat ze niet extreem huiverig zijn voor dit soort zaken. Ik ga ook nog een second opinion bij nog een andere vk vragen en kijken wat zij zeggen over de volgende bevalling en inleiden.