Dag dames, ik had mijn verhaal eerst bij de 17-24 weken gezet, maar ik besefte dat het eigenlijk hier thuishoort... Ik stel jullie met trots voor aan Sebba*, ons vechtertje dat werd geboren op 24/03/2014 na een problematische zwangerschap met placenta praevia, hematoom, gebroken vruchtvliezen op 19+5 weken en als kers op de taart een loslatende placenta! Al deze hindernissen heeft onze kleine held van 28cm en 570g getrotseerd met een apgar-score van 8/10 omdat hij zo graag toch even bij ons wou zijn. Sebba* was een mirakeltje, ook volgens de artsen, maar helaas hebben we hem -tegen zijn wil- moeten laten gaan na net geen 3 weken. Op die ene zondag hebben de artsen hem flink onderschat... Sebba zou zijn strijd opgegeven hebben. Dat dachten ze althans. Onze zoon had net een manipulatie van maar liefst 3,5u achter de rug voor het plaatsen van een katheter, na 4 mislukte pogingen. Een uur daarna zakte zijn saturatie naar 60% en besloot men de palliatieve setting te starten, maar zodra ons kleintje bij mama lag, steeg de saturatie weer naar 99 a 100%!!! "Een boost, mevrouw. Uw baby is blij dat hij bij u mag liggen, maar dat gaat na een half uurtje weer over." Na maar liefst zeven uren stond Sebba's saturatie nog steeds op 98% en leverde hij het bewijs dat hij dolgraag bij ons wou blijven. Er werd besloten het afscheid te staken, want Sebba wou leven! Ons vechtertje had stabiele nachten en haalde de dagen na dit mirakel de vooropgestelde doelen, maar toch besliste de medische wereld 3 dagen later over zijn lot. Hij werd niet meer verdergeholpen en wij waren genoodzaakt hem te laten gaan... Ook zijn laatste uren toonde onze grote held zijn levenslust, want hij liet de morfine amper toe in zijn kleine lichaampje. <3 Sebba, mijn vlinderkindje, het afscheid kwam heel onverwacht en zoals voor velen te vroeg. We zijn je dankbaar voor de mooie tijd die je met ons hebt willen doorbrengen. Liefde overwint alles en je blijft voor altijd bij ons, kleine man. Ik hou van jou <3 Dinsdag eerste "nacontrole" bij de gynaecoloog gehad. Alles is wonderbaarlijk snel en goed genezen, zegt hij. Dat is fijn. Toch ben ik helemaal GEBROKEN terug thuis gekomen. Het hele verhaal van de ochtend voor de spoedks klopt gewoon niet. Er zijn daar ook veronderstellingen gemaakt die fout waren. Hij zei: als jij met deze complicaties in Afrika had geleefd, was je nu dood. Ik heb alleen maar nood aan de WAARHEID. Mn zoon krijg ik niet terug, maar ik wil weten waarom er werd overgegaan tot een spoedks. Op 6/6 heb ik de afsprAak met de gynae die deel 2 van de zws heeft opgevolgd en de bevalling heeft gedaan. Wat me nu vooral is bijgebleven is: - af te raden volgende zws - een jaar niet zw worden - leeftijdsrisico (nu 36) - een mediale laparotomie voor een prematuur is absoluut niet te vergelijken met een gewone kS en is uiterst gevaarlijk voor een vlg zs. Ik geloof dit allemaal wel, maar het kan toch niet zijn dat iedereen die rond 24wk een spoedks heeft gehad, best niet meer zwanger mag worden? Wie heeft hier ervaring?
Nogmaals veel sterkte, ik had ook al gereageerd op je andere topic. Het maakt niet zoveel uit waar je het neer zet, als je het maar even van je af kunt schrijven toch? Hoe gaat het nu met je?
heel veel sterkte, wat verschrikkelijk dit wat oneerlijk dat de medische wereld anders besloten heeft terwijl hij zo zijn best deed! verschrikkelijk dit! heel veel sterkte de komende tijd.....
Heeft de medische wereld ( de artsen ) besloten om de behandeling te stoppen, terwijl dat jullie kindje het zo goed deed, en echt aan het vechten was, of lees ik het nu verkeerd ?? Wil je even heel veel sterkte wensen.
Heel veel sterkte, wat ontzettend verdrietig dat jullie Sebba* hebben moeten laten gaan. Wat ik te horen kreeg (hematoom, placentaloslating, placenta praevia) voor de bevalling was dat het inderdaad voor een volgende zwangerschap risicovol zou zijn als ze nu een keizersnede moesten uitvoeren. Gelukkig is D. natuurlijk geboren. Een vriendin heeft wel een KS gehad met 26w en is onlangs natuurlijk aterm bevallen van haar tweede kindje, het kan dus wel. Veel succes met de gesprekken, laat je vooral goed informeren!
Wat raar dat ze gestaakt zijn terwijl hij het zo goed deed. Misschien eens een second opinion vragen over de behandeling?
Lieve dames, dank jullie vr de steun en het delen van ervaringen! Jullie hebben t goed gelezen: de medische wereld heeft t opgegeven ondanks ons zoontje's levenslust en kracht. Ik moet een vragenlijstje samenstellen voor 6/6. Zou ik op die consultatie ook meteen mn medisch dossier opvragen? Ben ongerust dat ze het een en ander zullen veranderen als ik vraag om het op te sturen... Groetjes! PS: het verwerkingsproces gaat met vallen en opstaan.
Zoals mijn intuitie al vermoedde, had ik dus geen loslatende placenta, maar wel een infectie die klinisch niet aantoonbaar was: chorio-amnionitis. Op termijn zeker ook problematisch, dus een extreme vroeggeboorte was onvermijdelijk.
Hebben ze geen redenen gegeven waarom ze de behandelingen staakten? Schrijf al je vragen die je hebt op zodat je een overzichtslijstje hebt als je het gesprek hebt met de gyn. Op deze manier is de kans op vergeten door je emoties kleiner. Kan er iemand met je meegaan behalve je man, zodat die later het gesprek met je kan doornemen? Wat ongelooflijk erg dat jullie dappere Sebba* het niet gered heeft. Heel veel sterkte.
Wat oneerlijk. Lijkt me zo moeilijk om afscheid te nemen van je kindje dat nog zo aan het vechten was en niet op wilde geven. Sterkte! !
Ben je niet ontzettend boos op de artsen? Dat ze jullie vechter niet meer wilde helpen? Wat ontzettend oneerlijk moet dat voelen. Heel veel sterkte! ik hoop dat er veel duidelijk voor je wordt.