Ik zat met Juliën bij de dokter in de wachtkamer. Omdat we uiteindelijk 1 uur hebben gewacht, werd Juliën ongeduldig. Gelukkig stond er speelgoed en een tafeltje waarop gelego'd kon worden. Later kwamen er een moeder en een meisje van ongeveer 4-5 jaar binnen. Dat meisje ging aan de slag met de lego en maakte een toren. Juliën vond het natuurlijk leuk om die toren steeds om te gooien, maar dat meisje vond dat niet leuk. Ik heb Juliën er op een gegeven moment maar weg gehaald, maar het is natuurlijk moeilijk om een kind van 14 maanden dat te verbieden. Hij werd boos en ging huilen. Aflijden met ander speelgoed hielp even, maar hij wilde toch weer met het meisje spelen en dus ging die toren weer af en toe om. Dit was pas op de helft van het uur... Ik keek de moeder aan en dacht, eens kijken wat ze zegt. Ik zou bijvoorbeeld zeggen, ach maakt niet uit... Later liet ik hem toch maar zijn gang gaan en met het kindje spelen. Wat had ik hier volgens jullie mee moeten doen?
Ja, dat zijn altijd zulke lastige situaties! Balen overigens dat je zo lang moest wachten zeg . Maar als antwoord op je vraag.... het hangt zo af van het moment.... ik denk dat ik ongeveer hetzelfde zou hebben gedaan als jij. Hem wel proberen aan te geven dat hij de toren niet telkens om mag gooien en benadrukken dat ze samen moeten spelen (al gaat dat natuurlijk volledig aan hem voorbij, want daar is hij nog te jong voor), zo geef je iig de indruk dat je het in de gaten houdt. Vond het meisje het erg vervelend? Anders zou ik ook aan haar proberen uit te leggen dat je zoontje nog erg klein is en het niet zo goed snapt, kleuters krijgen dat vaak al aardig goed mee en voelen zich dan groot. Reageerde de moeder helemaal niet? Soms kun je dit soort dingen maar gewoon het beste een beetje laten begaan en hier en daar wat bijsturen als het je te gortig wordt!
Ik dekn dat ik dat meisje dan zelf had uitgelegd dat je zoontje een klein kindje is, dat omgooien erg leuk is, en haar uitgenodigd had om mee te spelen. In het kader van: het oudste kind kan zich aanpassen aan het jongste kind, omgekeerd gaat dat wat lastiger, (daarmee niet gezegd dat zo'n principe thuis ook altijd zou gelden). Maar dat meisje was 4-5 jaar ongeveer, en dat lijkt mij een leeftijd waarop een kind prima in staat moet zijn om zich wat aan te passen aan anderen.
Eens met de bovenstaande reacties! En, als je met zo'n kleintje naar de huisarts gaat, zegt onze assistente altijd: bel even voor je van huis weggaat, dan kunnen ze aangeven of het spreekuur erg uitloopt of niet, en hoef je minder lang te wachten met je kindje.
Ik had het aan het meisje uitgelegd en gevraagd of ze met hem samen wilde spelen, of vragen of hij af en toe haar toren om mocht gooien. Maar ik vind dat de moeder van het meisje ook wel iets had kunnen zeggen. Die weet toch ook wel dat het lastig is voor een kleiner kind om torens te laten staan
ik denk dat je het goed gedaan hebt hoor. Ik zou ook verwacht hebben van de andere moeder dat zij tegen haar dchter zou zeggen: het kindje is nog klein, samen spelen. Hij snapt het nog niet zo goed.
thanks voor de reacties. Dat is inderdaad het rare, ik bemoeide me af en toe met de situatie door Juliën soms weg te halen en keek automatisch de moeder van het meisje aan voor reactie. Ik Zei zelfs nog een keer, nou ja, hij snapt het allemaal nog niet zo goed. hij was ook eigenlijk eerst met de blokjes aan het spelen, maar goed dat meisje maakte steeds torens en zei dan "kijk mama, mooi hé" waarop de moeder dan ook niet reageerde en vervolgens Juliën de zooi weer lachend omgooide. Op een gegeven moment ging het meisje huilend naar haar moeder omdat Juliën de toren had omgegooid, maar ze zei weer niks. Zo raar! Ik zou altijd wel wat zeggen of contact maken. Ik ga inderdaad de volgende keer vantevoren maar bellen, of er uitloop is.