Ons elfje is inmiddels ruim 6, bijna 7... Wat genieten we van jou deze vakantie. Van jouw heerlijke fantasieverhalen, van al je vragen en wijsheid. Met papa beleef je iedere dag grootse avonturen in het zwembad. Of het nu een parcours is op de watermeloen of een tocht door de (alsof) jungle. Je vindt het allemaal geweldig. Naar het strand, zeemeermin zandkastelen bouwen met mama en zwemmen naar de boei en weer terug. En alles het liefst nog een keer. Je wilt weten waar zand van is gemaakt. En energie. En waar hout van gemaakt is. En wat boom is in het Frans. Ik hou van al die vragen. We lezen samen boekjes en je laat ons zien hoe de Unicorn Princess van haar paard af gaat op je Nintendo Switch. En of je alsjeblieft nog een TikTok filmpje mag maken. Je tekent ons droomhuis in de droomwereld, met een regenboog en eenhoorns bij het hekje in de voortuin, een wensput in de tuin en een softijsmachine op je kamer. In je droom zijn we met zijn vieren en is je grote zus er ook. Voor mama is er een zwembadballon boven het huis waarin ze baantjes kan trekken. We doen spelletjes. Regenwormen, Vlotte Geesten, Catan. Maken puzzels, woordzoekers en doolhoven zijn je favoriet. Maar soms ben je boos en verdrietig. En dan wilde je dat je ook iemand had om mee te spelen. Want iederéén heeft een broertje of zusje om mee te spelen. In de klas, je buurmeisjes. En dan huilt mijn hart. Want lieve schat, wat hadden wij dat ook graag gewild. Een volle achterbank. Een kinderverdieping op zolder. Dit keer even geen uitleg dat heus niet iedereen een broertje of zusje heeft. Even geen relativering dat broertjes en zusjes ook wel eens ruzie maken. Even geen goedmakend verhaal dat je de liefste grote nichtjes en neef hebt. Vandaag niet, want ik begrijp het zo goed. Ik voel je. Ik voel je verdriet. Ik voel je gemis. Ik voel de gedwongen incompleetheid. De lege plekjes die gevulde plekjes vol liefde in mijn hart zijn. Ik hou je vast en zeg dat ik je begrijp. Zachtjes wieg ik je heen en weer. Mijn grote kleine meisje. Het is soms ook heel oneerlijk. Dan huil je heel hard. En dat mag dan ook. En ik voel hoe ook een traan in stilte over mijn wang rolt. Zelf heb ik de fijnste broers van de wereld en wat had ik jou dat ook gegund. Dan sta je plots op, om met papa naar de sterren te kijken. De hemel is prachtig en samen turen jullie naar eindeloze nachtblauwe lucht met haar ontelbare sterren. De broertjes en/of zusjes die helaas niet bij ons mochten zijn, noem je sterretjes. Als je een vallende ster ziet, knijp je je mooie grote blauwe ogen dicht en doe je een wens. Ik weet al wat die wens is... En mijn hart breekt, omdat ik - al zou ik het zo graag willen - jouw wens niet kan doen uitkomen. Dan zie je nog een vallende ster en weer doe je je ogen dicht en wenst... Als ik je naar bed breng, fluister je je laatste wens in mijn oor. Ik glimlach en zeg dat het heel bijzonder zou zijn als die wens uitkomt... Ik hou je vast als je met een vastberaden gezichtje je knuffel pakt en we even lepeltje-lepeltje liggen, zoals je altijd zo fijn vindt. En terwijl jij in slaapt valt droomt over een gouden regenboog unicorn in de tuin, vallen mijn ogen ook dicht en koester ik jou. Ons wondermeisje. Voor sommigen is het een bewuste keuze om 1 kind te hebben, maar dat is lang niet altijd het geval. Het is best lastig om dat te benoemen, helemaal als je een fertiliteitstraject van dichtbij hebt meegemaakt. Dan weet je namelijk hoe dankbaar je mag zijn als je na zo’n lange tijd eindelijk mama mag worden. En dan vind je eigenlijk dat andere wensmama’s die het misschien al veel langer proberen ‘meer recht hebben’ om zwanger te raken dan jij. En het gemis van een tweede (of derde) kindje slik je dan maar dapper weg. Vaak probeer ik de mensen voor te zijn, door te benadrukken hoe blij we zijn met ons wondermeisje, dat na een lang traject tegen alle verwachting in, toch als een wonder kwam! En toch, toch zijn er momenten zoals deze, die je weer even doen stil staan bij het onvervulde verlangen. Secundaire kinderloosheid, eigenlijk vind ik het een vreselijke term, omdat het zo hard en confronterend klinkt. Maar tegelijkertijd is het wel iets wat bestaat en waar ik vandaag even stil bij wilde staan ✨. Hoe gaan jullie hier eigenlijk mee om? #droommeisje #wonder #dankbaar #onvervuldesecundairekinderwens #onbesprokenonderwerp #trotsdatikjouwmamaben #mijnmeisje #koesterdatjijerbent #delenmag
Oei, mijn handtekening mag ik inmiddels wel even aanpassen... inmiddels zijn we alweer twee jaar uitbehandeld... en in 2016 kreeg ik een tweede buitenbaarmoederlijke zwangerschap... daarna nog een keer zwanger geweest, maar weer mocht het niet zo zijn... en inmiddels... proberen we het een plekje te geven en zijn we met zijn drietjes een team...
Mooi geschreven. Heel herkenbaar. Wij hebben het geluk dat we twee kinderen hebben mogen krijgen, dus het voelt voor ons nog meer dat "een ander er meer recht op heeft". Gelukkig kan ik sinds een tijdje wel beter genieten van wat we wel hebben. Ik besefte altijd wel wat we hadden, maar het gemis van een vol huis, nog zo'n kleintje die achter je aan huppelt, nog een keer de babytijd en kleutertijd meemaken, is jaren overheersend geweest. Nog ben ik dagelijks ermee bezig dat we geen volle eettafel zullen hebben, geen heel huis vol later als alle kinderen met aanhang en hun kinderen langskomen... Maar het verdriet is toch minder geworden met de jaren. Je moet er zelf het beste van maken, en gelukkig gaat dat steeds beter. Maar het is echt iets waar weinig over gepraat wordt, en inmiddels heb ik die behoefte zelf ook niet meer zo, iemand die dit niet heeft begrijpt het toch niet helemaal en het voelt zo nutteloos om met iemand anders dan mijn man er over te praten. Ik ben wel benieuwd hoe het hele gevoel over 10 jaar is, zou het verdriet er dan nog zijn? Het lijkt mij zo'n fijn gevoel om echt tevreden te zijn met wat je hebt.
Wat ontzettend mooi en liefdevol omschreven en heel verdrietig dat jullie wens voor een tweede niet vervuld mocht worden. Toen we kinderwens hadden voor de eerste, wilden we graag papa en mama worden, bij de tweede hadden we een extra wens: onze zoon broer maken. Ik had vooraf niet gedacht dat die extra dimensie zo'n impact had. Bij de eerste zwangerschap die mis ging, huilde ik niet alleen om ons verlies maar ook dat hij geen broer werd (vanwege zijn leeftijd toen niets verteld, alleen dat mama in t ziekenhuis lag en de dokter mama heeft gered). Onze wens is vervuld maar die derde waar ik altijd van droomde zal een droom blijven. Man durft niet meer, wil niet weer mij zo verliezen in mijn verdriet, de mmm en risico op weer een bbz. Hij zei: als jij gezond was, had ik echt wel een kindje erbij gewild. Voelt daarmee als afstraffing... Ik ben dolblij met wat we wél hebben en het geluk dat we ervaren maar toch knaagt t gevoel er ontbreekt 1 Ik hoop dat ik in de overgang denk: T is ook goed zo en maar hoop op veel kleinkinderen ofzo .
Beste Juulzon, Tranen in mijn ogen krijg ik als ik je verhaal lees. Ik vroeg me af hoe jullie met haar erover praten. Toevallig vroeg ons dochtertje (bijna 5) gisteren waarom ze geen kleiner broertje of zusje heeft. Dat doet ze gelukkig weinig (omdat ze 2 grote (half)zussen van 16 en 19 heeft?) Nu ze sinds juli beide uit huis zijn denk ik dat deze vraag misschien meer zal gaan leven omdat ze hen nu beide mist. Ik vind die vraag nog heel lastig, weet niet goed wat ik moet zeggen.. Ik zei dat ze de jongste van 3 is, net als haar mama en dat mama s buik te oud is om nog goed n kindje te kunnen laten groeien. Ik heb sinds juli dit jaar te horen gekregen dat ik (36jr) vervroegd in de overgang ben en ze niets voor ons kunnen doen. Het definitieve nieuws voor iets wat ik al maanden vermoedde heeft me wel wat rust gegeven. Samen met het gebruik van extra hormonen zijn mijn stemmingswisselingen minder en kan ik weer van onze dochter genieten (zoals sjamani schrijft) zonder direct t verdriet van n miskraam en gemis van n tweede kindje te voelen. Ik kan alleen maar hopen dat t gemis minder wordt en t lege nest syndroom ook n plekje krijgt zodat we deze nieuwe fase kunnen gaan vullen met veel geluk, mooie momenten en samenzijn in allerlei verschillende gezinssamenstellingen. Ik probeer mezelf gelukkig te prijzen dat onze dochter er zo gemakkelijk was en dat de leeftijd van mijn vriend ervoor gezorgd heeft dat ik toch wat eerder aan kinderen ben gaan denken en daardoor iig nu moeder ben. Daarmee n beetje tegengif tegen het gevoel van 'de pech' van n vroege overgang met veel klachten.
Ik lees je verhaal nog eens en zie ook nog n andere kant van je vraag. Toen we twijfelden of we nog verder wilden proberen heb ik aan meer mensen met 1 (ouder) kind durven vragen of het n keuze was of niet en eventueel hoe ze tot die keuze kwamen of n grens bepaalden. Ook vertel ik nu over mijn vervroegde overgang en met name het proces van afgelopen 2 jaren. Het valt me daardoor nu pas op hoeveel mensen er met n (nog) onvervulde kinderwens zijn en hoe mensen daar eigenlijk best over willen praten. Ik vind het fijn om daarin te delen en de wegen te zien die anderen daarin bewandelen.
Lieve @juulzon Wat heb ik de afgelopen jaren veel aan jou gedacht.. En wat fijn om weer iets van jou te lezen, hoe mooi en verdrietig het ook omschreven is. Ik voel de pijn er doorheen en de woorden van jullie meisje raken me!