Ik weet dat mijn situatie een beetje een geval apart is, maar ik ben toch benieuwd of er hier nog meer moeders zijn die in de praktijk het in hun eentje doen, maar waar de vader van het kindje nog wel in beeld is. Bijvoorbeeld bij een lange afstandsrelatie, partner woonachtig in het buitenland of iets soortgelijks. Mijn verhaal zo beknopt mogelijk: Begin 2017 was ik 12 jaar samen met mijn ex. Maar de relatie was eigenlijk meer gewenning dan dat er nog sprake van liefde was. In de zomer barstte de bom: hij biechtte op dat hij al een tijd lang via whatsapp en facebook contact had met een ander (die ik notabene redelijk goed kende ook). En hoewel er enerzijds woede en verdriet boven kwam, voelde ik me al vrij snel nogal onverschillig worden tegenover hem. Eigenlijk kon het me ook niet echt meer schelen. Om wat ruimte voor mezelf en mijn werkelijke gevoel te krijgen, ben ik na de zomer 6 weken op vakantie gegaan. Ik wilde al jaren, hij niet, ik had het (spaar)geld en de tijd ervoor, dus ik ben gewoon gegaan. En eigenlijk was dat al het begin van het einde, want hij gunde me de reis totaal niet. De eerste week hadden we wel dagelijks contact via app en skype, maar van zijn kant was dat elke keer erg negatief. Jaloers, claimend en hij vertrouwde me niet. Terwijl ik hem in de 12jaar daarvoor nog nooit een reden heb gegeven om mij niet te vertrouwen. Nooit vreemdgegaan of zo. Niks in die richting. Okay, ik zou het beknopt houden he? In die 6 weken leerde ik daar in het buitenland, lekker cliché, iemand kennen waarmee het idioot goed klikte. Ik ben direct open geweest en heb gezegd dat ik een relatie had, maar ook dat die niet goed liep en dat dat de reden was waarom ik daar was. Maar toch kwam van het 1 het ander... en tegen de tijd dat ik weer terug naar huis ging, was ik eigenlijk smoorverliefd op mijn vakantiescharrel. Ik wilde eerst voor mezelf alles op een rijtje hebben qua gevoelens, maar al vrij snel bleek ik zwanger te zijn en ik wist verdomd goed dat het niet van mijn ex was. Daar was al maanden niks meer mee gebeurd, dus hij wist ook meteen hoe laat het was. (Hij wist overigens al wel dat ik was vreemdgegaan, dat heb ik meteen verteld toen ik terug kwam) Rond de kerstdagen waren we officieel uit elkaar en ben ik tijdelijk bij mijn ouders ingetrokken. Met de zgn vakantiescharrel had ik nog steeds contact, en hoewel ik had verwacht dat deze niks meer zou laten horen na mijn mededeling dat ik zwanger was en dat het van niemand anders kon zijn, werd ik toch aangenaam verrast. Hij reageerde in eerste instantie geschrokken, maar in februari kwam hij 2 weken naar NL. Al met al is hij rond de uitgerekende datum weer 4 weken hierheen gekomen, waardoor hij zowel de bevalling als de kraamtijd heeft kunnen meemaken. Inmiddels zijn we 3 maanden verder en ondanks het digitale contact, sta ik er in de praktijk wel alleen voor. Ik ben benieuwd of er hier meer vrouwen zijn met een vergelijkbare situatie, en tegen wat voor dingen jullie aanlopen. Waar maak je je zorgen om, wat vind je lastig enz. Sorry dat het zo'n lap tekst is geworden, en bij voorbaat dank voor degenen die de moeite nemen om het hele stuk te lezen.
Haha dit heb je ook net op viva gepost toch Zelfse advies ga naar hem verhuizen als het enigsinds kan. Hij klinkt als een leuke man rn het land waar hij woont is echt perfect om kindjes op te laten groeien. Zou er dus voor gaan.