Mijn zoontje is 23 maanden en heeft altijd moeite gehad met zelf inslapen. Tot afgelopen week bleven we bij hem op zijn kamer tot hij sliep. Maar de laatste weken duurde het soms wel 1,5 uur voordat hij in slaap viel. Het was zo intensief dat we beide tot de conclusie kwamen dat we hier iets aan moesten gaan veranderen. We hebben een nieuwe aanpak bedacht en deze met hem besproken (de vraag is natuurlijk wat hij hiervan begrijpt) Vol goede moed zijn we gestart.. we blijven niet meer op zijn kamertje. Natuurlijk huilde hij moord en brand toen we weg gingen. We zijn steeds na 10 minuten (soms wat langer er tussen) terug gegaan. Aai over z'n bol gegeven en weer weg gegaan. Maar hij blijft maar huilen.. Gister en eergister heeft hij tijdens zijn middagslaapje alleen maar gehuild. Uiteindelijk heb ik hem maar weer uit zijn bedje gehaald omdat het anders te laat werd. De andere twee avonden viel hij pas heel laat in slaap omdat hij gewoon bleef huilen totdat hij echt niet meer kon. Mijn hart breekt van deze aanpak.. Alleen ik wil niet terug naar hoe het was. Heel graag tips gevraagd. Is het verstandig om dit vol te houden? Of toch kiezen voor een andere aanpak?
Lastig hè. Maar het is toch goed om hem te leren zelf in slaap te vallen. Ons zoontje heeft ook periodes gehad dat hij ons meer nodig had, waardoor de gewoonte om naast hem te blijven zitten er weer in sloop. Omdat ons tweede zoontje op komst is, toch weer deze gewoonte doorbroken. En hij slaapt nu zelf in en ook goed door. Ik ga de eerste avonden dan nog een paar keer naar hem terug, eerste keer al na een paar minuten. En dat zeg ik ook van te voren als ik de eerste keer uit z'n kamertje loop; mama komt zo nog even een kusje brengen. In tegenstelling tot jouw zoontje krijst die van mij niet, maar jammert een beetje en roept steeds mama. Maar ik blijf dan boven en zeg steeds iets tegen hem. Succes!!
Sommige kindjes geven niet toe, en blijven gewoon volhouden. Mijn kind is ook zo, dus laten huilen heeft hier absoluut geen zin. Bij ons is het ook zo gegaan, alleen zat ik wel per avond heel wat langer dan 1.5 uur op zijn kamer. Ik moest trouwens bij zijn voeten zitten, daarna ging ik tegen zijn bed, toen bij de muur, toen bij de deur, daarna op de gang etc.
Misschien eerst het bij hem zitten afbouwen? Ik weet niet waar jullie zitten als je bij hem zit, maar hier door bepaalde situatie sliep onze dochter alleen nog maar naast mij in bed. Dus eerst met haar op haar bed gaan liggen, ze had een peuterbedje vanaf 21 maanden, i.v.m. angst voor ledikantje(tenminste dat idee hadden wij). Daarna op het voeteneind zitten, vervolgens op een stoeltje naast haar bed, toen bij de deur en vervolgens net buiten de deur. Toen nog een poosje op de trap gezeten en elke keer als het niet ging deden we even weer een stapje terug tot het weer goed ging. Troosten deed ik wel vrij vlot wanneer ze huilde. Hier kon ze zelf eigenlijk niet rustig worden als ze eenmaal verdrietig was, had ons dan altijd even nodig en was dan wel snel weer stil en dan gingen we weer op 'ons plekje' zitten. Al met al heeft dit wel maanden geduurd hoor, we hebben maanden naast of bij haar gezeten tot ze sliep, maar wel steeds met kleine stapjes vooruit. Laten huilen werkte hier echt niet en kon ik ook niet na alles wat ze had meegemaakt. Bij de oudste trouwens ook wel een korte periode gehad dat we even bij hem moesten blijven, maar dat konden we veel sneller weer afbouwen.
Bedankt voor het delen van jullie tips en ervaringen. Het is al heel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben.. .. vandaag besloten toch een stapje terug te doen en iedere keer wat verder weg van zijn bedje te gaan zitten. Hopelijk helpt het!
Onze dochter was een huilbaby en inslapen is lang een probleem gebleven. Tijdens groeispurt/sprongetje enz. is dit het eerste waaraan we merken dat er iets gaande is in haar ontwikkeling. Wij lieten wel huilen, omdat dit van onze dochter ook een manier is om haar prikkels te verwerken. Afgelopen week was het plots weer 'feest' en ook zij wilde dat ik bij haar in de kamer bleef zitten. Gevolg na 4 uur viel ze pas in slaap. Nog een avond zo gedaan in de hoop dat het soepeler zou geen, maar helaas. Toen besloten om via een schema te werk te gaan. Laten huilen, maar dan wel om de zoveel minuten weer even de kamer in gaan. Aai over haar hoofd en ik zei dat er thuis zijn en zei nogmaals welterusten. Liefst wel zo kort mogelijk in d ekamer zijn, max 1 minuut. Na 4 avonden kreeg dochter door dat we er echt nog wel zijn en was ze binnen 30 minuten in slaap met een beetje gejengel. Dit is normaal voor ons. Bij haar helpt in de kamer blijven gewoon echt niet. Een beweging en ze is weer wakker.... Ben benieuwd hoe het nu bij jullie gaat!
Hier is t huilen onderdeel gebleken van "ontladen" let wel huilen/gejengel, niet over de toeren krijsen want dat resulteerde direct in spugen met dr reflux en andere bijkomende ellende. Dat zit eigenlijk al in dr sinds heel jong. Wij begonnen met de 5, 10 minuten maar dat werkte hier eigenlijk alleen maar beroerder. Zij moest echt ff 15-20 minuten ontladen en dan was t goed. Alles was prima aan geluid om haar kamer heen, maar kamer in (tenzij ze ons "opriep") begon je weer van voor af aan. En toen ze later verbaal sterker werd was t ook wel duidelijk dat t echt iets totaal anders was. Als ze mama riep (of nog met onze oproepcodes) stonden we er gewoon, dit klonk zuiver anders. Eenmaal dat in de vingers ging t lange tijd goed. Ook kamer uitbraakpogingen vlot weer in t gareel. Mja sinds december '19 is t weer mis (nachtbraker) en nog altijd mee in gevecht en in heeeele kleine stapjes naar verbetering.
Hier heel veel herkenning (dochter van 21 maanden). Wij blijven er zowel tijdens het middagslaapje als tijdens het inslapen in de avond naast liggen. Laten huilen hebben we eerder wel eens geprobeerd, maar dat zagen wij niet meer zitten. Wij hebben heel veel gehad aan 'liefde van een moeder'. Wellicht leuk om een op te zoeken op google. Wij liggen er nu nog steeds naast, maar dit is nu vaak max een half uurtje ipv uren. Hoop dat het jullie ook mag helpen, veel succes!
Hier laten we de jongste op de bank in slaap vallen. Dat vindt ze het fijnst. Naar bed wil ze overdag niet, maar wel op de bank. Prima. s Avonds ook en ze slaapt bij ons. We maken er geen drama van, omdat we allemaal willen slapen zonder elke avond heisa en drama. Er komen vanzelf wel andere tijden.
Wij hebben veel baat gehad bij het boekje: Slaap kindje slaap van Eduard Estivill. Het zal niet voor iedereen een werkende methode zijn maar bij ons werkte het wel. https://www.bruna.nl/boeken/slaap-kindje-slaap-9789028425989?gclid=Cj0KCQjw7pKFBhDUARIsAFUoMDZyyRGD144OdqAIfFvvUBMGaY9QNUmvBlyij7a1kSy0ZQ-cakYVFVcaArPhEALw_wcB
Betekent het feit dat het 1,5 u duurt niet “gewoon” dat hij nog niet moe is als je hem op bed legt? Hier was dat altijd een teken om overdag minder te slapen. Ik snap dat je er geen trek in hebt om 1,5 uur naast m te zitten. Maar stel dat je z’n middagslaapje inkort en hij is s avonds binnen 5 minuten vertrokken zou ik lekker bij hem blijven zitten als hij daar nog behoefte aan heeft. Doen wij ook. edit: ik zit trouwens gewoon in een relaxfauteuil op z’n kamer een beetje op m’n telefoon. Hoef er alleen te zijn. Kan me voorstellen dat het wellicht anders is zoals ik hierboven lees als je er echt bij moet liggen ofzo. En ik sta echt met 5 min buiten z’n kamer omdat ie zo vertrokken is.
Wij zijn met 2,5 het middagslaapje gaan skippen en laten hem 's avonds op de bank in slaap vallen (tegen één van ons aan) of hij gaat met ons mee naar bed. Het is een fase, inmiddels slaapt hij weer 2 of 3 keer per week in zijn eigen bed en dat vinden we prima. Even geprobeerd, dat 'laten huilen', maar die van ons houdt vol en maakt zichzelf steeds verder van streek tot spugen aan toe. En wij vonden het zelf ook niet fijn.