Een vraag die misschien al eerder is gesteld, maar dan in een andere context. Ik heb anderhalf jaar gelden een flinke Burnout gehad. Daarna een zwangerschap die met 25 weken misging ( te lage placenta , met 20 weken bloeding en scheur in vruchtzak, met 25 weken bevallen van huilende dochter maar later overleden). Nu inmiddels 34 weken zwanger. Hoewel voor nu een beetje uit de zorgen is het me allemaal neit echt in de koude kleren gaan zitten. Sterker, deze hele zwangerschap is emotioneel een behoorlijke kluif geweest. Ik heb vroeger altijd ( wat er ook gebeurde) als een blok geslapen. Tijdens de Burnout heb ik erge last gehad van slapeloosheid en uitputting ( in die zin van écht dagen geen uurtje kunnen slapen). Deze slapeloosheid komt vaak in periodes terug, echter minder intens, dus vaak na twee nachten niet slapen de volgende nacht wel weer een paar uurtjes. Soms lukt het om in de middag even een uurtje bij te tanken, maar niet altijd. Soms gaat het een week redelijk goed met 6 uur per nacht wel of neit onderbroken. Eén en ander verergert als ik me wat stressig voel of het druk heb gehad. Ik wil eigenlijk geen medicatie meer omdat ik dat anderhalf jaar geleden steeds voorgeschreven moest krijgen en ik weet hoe afhankelijk je ervan ( kunt) worden. Is het waar dat hormonen meespelen en dat je zowiezo de laatste weken lichter slaapt ?( e.e.a heeft overgens niets te maken met een ongemakkelijk lijf) Ik ben een beetje bang dat ik straks te uitgeput raak en daardoor de bevalling en kraamweek niet goed aankan. Is dat een reeele zorg? Aangezien ik nog twee kids heb weet ik hoeveel inpakt het allemaal heeft en ben ik bang dat ik te uitgeput raak. Het enorme energieverlies wat ik nu beleef heeft ook een beetje met mjin vrees voor borstvoeding te maken. Stel, ik ben te uitgeput..is het dan wel verstandig om aan BV te beginnen? Ik heb gehoord dat het nogal wat van je vergt aan energie en doorzettingsvermogen. ( heb eerder fles gegeven) Ben als de dood ooit weer een Burnout te krijgen door dat ik mijzelf weer eens voorbij gelopen ben. Overgens is het misschien wel belangrijk om te vermelden dat ik voor de rest geen medicatie gebruik en ook dat ik gelukkig geestelijk gezond ben verklaard. Het was 'slechts' een burnout gr, Melissa73
Hoi Melissa73, het is niet raar dat je je zorgen maakt over of je het wel aan kan. Dit zien we vaker bij vrouwen die een hoop hebben meegemaakt zoals jij. Je kunt het echt wel hoor, maar je koppie moet dat maar wel even bijhouden en snappen. En dat is een kwestie van tijd. JE hebt gelukkig nog een paar wkeen en elke week voel je je meetsal anders. De ene keer heb je grote zorgen en de week erop zie je het helemaal zitten. Voor de bevalling heb je straks echt energie daar war je niet wist dat je het nog had en als je bevaling achter d erug is, heb je al weer een zorg minder en weer meer kans dat de BV slaagt. Pin je niet teveel vast op de BV he. Je gaat het gewoon proberen en iedereen gaat je helpen, maar je weet dan pas hoe je je voelt en als je aan de kraam en de vk goed uitlegd dat je het wil proberen, maar op tijd aangeeft wanneer het niet meer gaat, hoef je je daar ook geen zorgen over t emaken en wordt je qu energie goed in de gatne gehouden. Kortom, bespreek het en laat het maar op je af komen. Dat je nu lichter slaapt is wel typisch iets dat meer zwangere vrouwen hebben hoor. Het is niet niets dat dichter bij komt an het eind, dus dat zijn hele normale zwangere dingen. Je bent niet raar, maar je hebt je rugzak vol ervaring, pos en neg, en eignelijk moet je voor jezelf een weg vinden om die ervaringen op een positieve manier te gebruiken. Je bent wijs geworden met de jaren en dit kan je juist helpen je op de juiste weg te houden. Het lukt je wel, als je maar goed aan jezelf denkt en niet over je grenzen gaat. Groetjes Brigitte