Het is mn eigen schuld. Ik heb mijn jongste vrijwel altijd bij mij in slaap laten vallen. De reden? Tijdgebrek, met twee andere kinderen eromheen was het gewoon makkelijk. Dus aan de borst in slaap laten vallen, en dan in bed. Soms werd ze dan even wakker, maar draaide zich om en sliep. Soms was ze het er niet mee eens, en bleef ik er even bij. Dan duurde het hoogstens 15 minuten. Maar nu is ze 15 maanden en ik merk dat het in slaap vallen steeds lastiger gaat. Ik wil er ook weleens van af, dat bij mij liggen. Mijn oudste en middelste gingen op die leeftijd gewoon zelf slapen (maar daar had ik ook veel tijd in geïnvesteerd, nooit laten huilen). Ik vrees dat de 'harde methode' de 10-minutenregel is. Ik ben daar geen fan van, maar als ik erbij ga liggen of over haar rugje aai, wordt ze boos en krijst ze. En 's avonds is lang (laten) huilen geen optie, omdat ze dan haar zusjes wakker maakt. Ik zoek dus een beetje naar de gouden tip. Of zou ze het echt zelf 'leren' op een gegeven moment?
Hier heeft zoon vanaf dat hij uitgebakerd tot 13 maand altijd aan de borst in slaap gevallen. Van t een op andere moment wilde het niet meer, het duurde een eeuwigheid. Hem in bed gelegd. Slaaplekker gezegd en weggelopen. En hij bleef gewoon rustig met z’n knuffels spelen en ging slapen. Erbij blijven werkte niet, dat gaf teveel onrust. Wel moesten er bepaalde knuffels in bed liggen. Soms moest er een Duplo poppetje mee. Of weet ik veel wat. Prima allemaal, als je daarmee rustig gaat slapen. Zal niet voor iedereen zo werken natuurlijk. Met dochter wist ik niet wat me overkwam. Die stopte met 9 weken haar duim in de mond en ging zelf slapen. Die liet zelfs de borst los om haar duim te pakken en te slapen.
Hier gaat ze vaak spelen of kletsen tegen dr knuffies en wanneer t dr uitkomt gaat ze toch maar slapen.of als ze echt uitgevloerd is eerst ff tuk doen, en rond 22:00 speelkwartier in bed. In t begin had ze dr 20 minuten uitratel tijd nodig. Dat was toen nog huilen maar niet HUILEN.
Hier voed ik overdag beneden en valt ze daarna in bed in slaap. Savonds borst ik haar wel in slaap, dan wil ze vaak ook clusteren, zeker na een werk dag. Ik zou overdag beginnen en kijken of ze het wil leren. Met 15 maanden zit je mogelijk wel in de rekeverlatingsangst ning en verlatingsangst dus lastige periode vrees ik.
Bedankt voor de reacties. Ging ze maar spelen in bed hier is het direct boos krijsen, alle registers open. Op de creche is naar bed gaan geen enkel probleem. Ik zal in ieder geval overdag beginnen en dan kijken of het verschil maakt om een knuffel mee te nemen. Ze heeft knuffeldoekjes maar kijkt daar niet naar om. Een speen heeft ze ook nooit gewild.
Als ze op de crèche wel gewoon zelf gaat slapen kan het best dat als je haar thuis op dezelfde manier naar bed brengt het een kwartier woest brullen is, zo van; wat flik je me nou, en dat het dan ineens stil is en ze gaat spelen of slapen.
Het zal inderdaad puur gewenning zijn, herken het momenteel van onze jongste. Die viel tot ze ziek werd wel bijna altijd zelf in slaap, maar bij haar hebben we vlak naar haar 1e verjaardag ook al wel een periode gehad dat we echt bij d'r op de kamer moesten blijven zitten voor ze sliep of haar in slaap wiegen maar dat werd een beetje zwaar met 12kg. Als je er vanaf wilt dan denk ik dat je naar een passende manier zult moeten zoeken om er vanaf te komen. Dat kan de 10-minuten methode zijn, alleen bij onze kids werk(te) dat vaak echt niet. Wat we bij de oudste deden en dus ook al een paar keer bij de jongste hebben gedaan is naast het bedje gaan zitten, zodat ze je zien, maar niet reageren. Soms fluisterde ik wel sssttt... mama is hier, ga maar lekker slapen. Bij echt huilen legde ik d'r soms nog weer een keer neer met d'r knuffel en speen. Als ze rustig was gingen we steeds wat verder naar de deuropening zitten en daar bleven we dan zitten tot ze sliep. Meestal was het na 3-5 avonden weer over. Ik ging er ook nooit direct naast zitten, maar pas zodra ze echt doorging met huilen. Nu valt ze al weken alleen op schoot in slaap, gelukkig kunnen we er wel gewoon bij zitten en hoeven we niet te wiegen. Ik heb al een paar keer op het punt gestaan dat af te gaan bouwen o.i.d. alleen kan ik het vanwege haar ziekte niet over m'n hart verkrijgen om haar huilend in haar bedje te laten zitten (ook al zit ik ernaast). Vrees dat wij in de toekomst nog wel een probleem gaan krijgen, maar goed dat is van latere zorg. Wat misschien ook kan helpen is door papa naar bed laten brengen, werkte bij de oudste erg goed. Hij voelde waarschijnlijk heel goed aan dat ik wat gevoeliger was. Nu werk ik in de zorg en draaide toen nog met regelmaat een paar avonddiensten achter elkaar. Dan werd hij dus structureel door papa naar bed gebracht, ik was er niet en de 1e avond dat ik hem dan weer naar bed bracht was het gedoe weer over voor een paar weken, was zo'n fase bij de oudste die regelmatig terug kwam tot hij met 2,5 in een groot bed ging slapen.
Ow herken wel veel hoor wat betreft het onrustig blijven wanneer ik erbij bleef, vaak ook huilen ondanks dat ik erbij was. Zo vervelend! Uiteindelijk een vast bedritueel met boekje lezen ed zodat ze rustiger kon worden en de overgang minder abrupt. Maar dan nog met periodes... En dat is nog steeds zo (2,5 jr inmiddels). Periodes naar bed en meteen slapen. Maar ook vaak nog een soort overgangsperiode nodig waarbij aanwezigheid van 1 van ons alleen maar onrust brengt. Wij laten haar om die reden dus soms wel even huilen(helaas) en meestal is ze dan zo rustig. Zo lastig echt niet leuk maar of even kort huilen of de hele avond drama. Ook speelt ze de laatste maanden soms nog eerst even in bed of leest een boekje. Dat vind ik geen probleem want zelf slaap je ook niet altijd direct. Ik zou nog wat dingen proberen maar wellicht verwerkt ze op die manier wel haar dag. Slapen gaat hier ook beter sinds peuterbed. Ik had verwacht dat dit ellendig werd maar ze blijft er super in en lijkt zich veel prettiger te voelen. Klimt er zelf in etc
15 mnd was bij mijn beide dochters een heel onrustige leeftijd, slapen groot drama, kan wat dat betreft een fase zijn. Ik voedde ze (vanaf geboorte) in slaap in mijn armen en hevelde ze slapend over in bed. Alleen... dat duurde op die leeftijd lang, als ik te vroeg probeerde (lichte slaap) dan gingen ze meteen weer luidkeels protesteren, ik moest echt wachten op diepe slaap . Ik was daar dus makkelijk 30-45 min mee bezig. Vanwege vermoeidheid had ik rond 15 mnd nog wel geprobeerd om dit aan te passen, maar dit gaf echt mega-(krijsend) verzet, woest stonden ze dan in hun bedje en hielden dat heeeeeeeeel lang vol. En bij iedere nachtvoeding precies hetzelfde, we kwamen allemaal nauwelijks meer aan slapen toe... Toen dus maar weer laten gaan, go with the flow. Vanaf 18 mnd ging het soepeler/sneller en vanaf 22 mnd lukte het opeens wel om zelf in slaap te vallen met speentje/knuffeltje en een duidelijke slaapritueel (liedje zingen e.d.)
Ik ben er heilig van overtuigd dat elk kind uit zichzelf gaat slapen wanneer het eraan toe is. Net als alle andere ontwikkelingen: praten, zitten, kruipen, lopen. De een is gewoon sneller dan de ander. Net als het ene kindje sneller zelfstandig is en het ander nog (heel) lang geborgenheid nodig heeft. Ik denk zelf dat 15 maanden een lastige leeftijd is om iets nieuws aan te leren. Als ze 2 zijn bijvoorbeeld kun je al wat meer uitleggen. Oh en het is niet jouw "eigen schuld". Dit is volkomen normaal gedrag voor een dreumes. Je kunt niet verwennen met liefde
Waar ben je als je haar in slaap laat vallen ? In jullie bed of beneden bijv? Ik zou langzaam richting haar kamer gaan. Zet daar een stoel neer en laat haar daar eerst in slaap vallen. En dan miss steeds vaker in bed leggen als ze bijna slaapt bijvoorbeeld ? Zal vast ook niet zonder protest gaan uiteraard. Wat hier ook helpt is het hele ritueel. Iedereen een kusje, zwaaien, vitamientjes, tanden poetsen enz enz.. Maar ook hadden wij dit probleem, wel op jongere leeftkjd. Hier hadden we een soort gewoonte om de jongste in slaap te wiegen in zn bedje, tufte speen ook elke keer uit dus dan bleven we er naast zitten om er maar voor te zorgen dat we direct speen weer in konden doen, lekker over zijn rugje wrijven enz enz. Totdat het steeds moeizamer ging en we soms een uur bezig waren Toen drastisch omgeschakeld. Hier wel de methode gebruikt met het tien minuten huilen, moet wel bekennen dat het geen krijsser was hoor. Kon wel ff protesteren maar het was niet zo dat hij erg moest krijssen . Het was na een week over en sindsdien nooit meer dit gehad.