Hoi! Ik weet niet zo goed waar ik terecht kan met mijn verhaal en vraag, dus ik zet het toch maar weer hier neer... Ik ben altijd al heel onzeker geweest, en heb mezelf nooit leuk gevonden. Toen ik moeder werd van mijn oudste was dat niet makkelijk. Hij was een huilbaby en de eerste drie maanden kon ik zelf ook alleen maar huilen. Waarom kon ik dit niet? Waarom was mijn kleintje niet blij? Wist ie wat voor debiel hij als moeder had? Enorm falen, dat voelde ik. Dood en doodongelukkig, en ik heb vaak snachts gedacht... Als ik nu van het balkon spring, heb ik rust. (maar dat zou ik nooit doen) Na een tijd ging het over, en in de winter kwam dat in lichte mate terug. Altijd onzeker, nooit mezelf leuk vinden, maar in de winter dacht ik dan... Ach voor wie kom ik nog uit bed? Wie mist mij als ik er niet meer ben? Met mijn 2de kleintje begon het nog heviger. Ik heb snachts staan gillen tegen mijn man, dat als ik had geweten dat ik zo zou falen als moeder ik liever nooit moeder had geworden. Weet een huilbaby, weet veel denken aan de dood. Het huilen deed iets met mij. Ik kon het niet aan, voelde alsof ik langzaam aan het verdrinken was. Het bleef en blijft wel altijd bij een gedachte, want ik hoop dat ik 100 mag worden om die mooie mannen op te zien groeien. En ik heb ook nooit gedacht, als ik je iets aan doe, ben je stil. En nu, ben ondertussen 33 en mijn kleintjes 4.5 en 1.5. De jongste is een pittig ding, hangt hele dagen huilend aan mijn been. Maar... Ik heb leuk werk. Ik heb een leuke vent. Ik heb leuke kids. En toch. Ik ben moe. Ik huil veel, ik haat mezelf gewoon. Ik vind dat ik niks goed kan. Ik ben klote in mijn werk, anderen zijn beter. Ik heb het gevoel dat ik iedereen in de maling neem, niks zinnigs komt uit m'n handen. En soms snap ik niet waarom mijn kids van mij houden. Ik ben een klote moeder. Altijd moe, altijd zin om te slapen. En dat gevoel wordt steeds erger merk ik. Gedwongen tegen mezelf zeggen dat ik zo leuk ben, helpt niet. Ik geloof het gewoon niet. Ik ben gewoon bijna nergens meer blij om. Ik ben alleen maar moe, ik wil slapen. Slaap ik eindelijk, ben ik zo druk aan het dromen dat ik nog moeier wakker wordt. Herkent iemand dit? Ik ben een beetje allergisch voor artsen, vind het face to face heel moeilijk om te vertellen hoe ik me voel. Ik ga dan droog vertellen dat ik vaak denk aan de dood. Dan wordt ik toch gelijk opgenomen? Ik wil eigenlijk niet in therapie, dat vond ik in het verleden heel onzinnig. Dat gestaar en die stiltes... Nee niks voor mij. En er is niks mis met mijn leven, ik werk, ik heb een fijn gezin, maar ik ben zo somber. Zonder reden. Slaat toch nergens op? Liefst wil ik iets om blij van te worden, maarja cocaïne is niet mijn ding oké slechte grap, maar goed. Iemand enig idee? Is het zinnig om naar een huisarts te gaan, en zoja? Wat vertel ik Hoe zeg je zoiets nou
Toch is hulp vragen echt een stap en als je die stap het gezet kan je daar weer trots op zijn, Soms denk ik dat mensen in een neerwaartse spiraal zitten en dat die dan hulp nodig hebben om hun denkwijze aan te passen dan krijg je therapieen of mischien zelfs wel wat medicijnen maar je word niet meteen opgenomen ze proberen eerst iemand te helpen zonder opnamen.
Ik zou toch even contact opnemen met een psycholoog.. misschien kun je beginneb met telefonische consulten (gooi t op corona) ipv face to face. Je wordt heus niet zomaar opgenomen als je veel denkt aan de dood. Vitamines laten prikken is nooit weg maar dit klinkt niet als iets dat je oplost door wat vitamines te slikken.. Je kan als je naar je ha gaat gewoon je post laten lezen..
Ik slik multivitamine met hooggedoseerd vitamine b12 en vitamine d, dus denk niet dat die dan veel te laag kunnen zijn. Dat telefonische, dat is wel een slimme...! (ik ben niet echt bang om dat ze mij op nemen. Ik vind mezelf dan een aansteller, vandaar dat ik het moeilijk vind om het bij een arts aan te geven. Wat moet zij wel niet van mij denken?)
Deels herken ik mezelf in je verhaal. Als ik je zo hoor kan een cursus zelfcompassie jou wel goed doen. Of iig bewust maken van je gedachten patroon. Ik kon deze via de psycholoog online doen. Communicatie liep via berichten. Klinkt alsof dat mss wat voor jou is.
Ik zou gewoon toch eens naar de huisarts gaan en je gevoelens bespreken. Er hoeft niet altijd een onderliggende reden (als in: trauma, ervaringen, enzv) voor dit soort gevoelens te zijn, soms is de oorzaak hiervoor simpelweg een fysieke: het niet in balans zijn van neurotransmitters als dopamine en serotine, problemen met de schildklier, bepaalde vitaminetekorten, enzv. Een goede vriendin van mij worstelde ook jaren met gevoelens die lijken op de jouwe, ook zonder aanwijsbare reden, totdat haar man haar op een gegeven moment naar de huisarts heeft gesleurd (hij is echt letterlijk meegegaan ) en haar heeft gedwongen daar haar verhaal te doen. De huisarts stelde voor antidepressiva te proberen en binnen een paar weken zat ze helemaal goed in haar vel en had nergens meer last van. Ik weet niet hoe lang ze de medicatie heeft gebruikt, maar wel dat ze er een aantal jaren terug mee is gestopt (langzaam afgebouwd) en dat ze sindsdien geen problemen meer heeft gehad. Ze heeft vaak gezegd hoe dankbaar ze haar man is geweest voor zijn actie, omdat het haar leven heeft veranderd. Schaam je niet en probeer open te staan voor de mogelijkheden, ook al lijken ze je nutteloos. Op deze manier blijven doormodderen is toch zonde?
Wat verdrietig dat je zo onzeker bent en zo over jezelf denkt. Knap dat je het in ieder geval hier al hebt durven uitspreken. Dit is dan wel anoniem, maar gewoon deze gedachten voor jezelf een keer opschrijven kan al heel fijn en verhelderend zijn. Ik kan me heel goed voorstellen dat het hebben van huilbabys echt verschrikkelijk moet zijn en je zo doet twijfelen aan jezelf. Het huilen van zo’n kleintje komt bij mij ook altijd zo intens binnen. Maar echt, je kan daar helemaal niets aan doen. Deze tijd, met kleine kinderen is ook heel zwaar en vermoeiend. En in combinatie met alle restricties rond Corona is alles nog weer heftiger. Ik zou toch wel proberen om er met iemand over te praten. Vooral over je eigen onzekerheden, je zelfbeeld. En probeer het in deze tijd inderdaad telefonisch, of misschien kan het wel met een soort van videobellen ofzo. Veel sterkte!
Hier ben ik het mee eens. Dat telefonische is ook een goede tip, wellicht gaat het voor jou dan makkelijker en is de drempel lager. Heb je leuke vriendinnen? Hobby's of doe je aan sport?
Zo eng herkenbaar dat de tranen in mn ogen staan. Sterkte! Ik ben juist bij de huisarts geweest. Na 2x pnd (waarvan de laatste met extreme angstaanvallen voor het huilen van mijn baby) heb ik gevraagd om emdr therapie. Ik hoop dat dat een oplossing is! Het helpt mij ook om lekker bezig te blijven , ook al ben ik moe. Veel wandelen buiten, fietsen, dingen doen met de Kids.
Ik heb net een afspraak gemaakt, ik moest van mezelf. Dit is niet meer iets waar ik zelf uit kom merk ik, ik heb het idee dat ik een blij masker opzet naar anderen en dat put me uit Bedankt voor alle tips, ik ga zeker kijken of er telefonisch iets mogelijk is. Maar wat mij betreft zet ze me maar eerst aan de medicatie, praten maakt het niet beter. Ik kan wel heel goed praten met mijn man, en dan kunnen we ook relativeren. Maar hoe vaak wij zeggen dat het leven goed is, ik voel het niet. Terwijl ik het wel geloof. Klinkt dat heel gek? Het is gewoon donker in mijn hoofd, en daar helpt slapen, rust en hobby's niet meer tegen. (ik heb vrienden en hobby's, maar sporten lukt nu niet omdat ik gene opvang heb en al veel avonden van huis ben door werk)
Ik zou ook de stap naar de huisarts zetten en in elk geval uitsluiten of er lichamelijk iets aan de hand is. Ondanks de vitamines die je neemt, kan het alsnog zijn dat er iets toch te laag is. Laag ijzergehalte kan bijvoorbeeld ook heel veel impact hebben. Daarnaast is gesprekstherapie natuurlijk niet de enige optie. Er zijn meer opties die meer praktisch zijn. En je zou ook kunnen kijken naar een goede coach.
Laat je huisarts je openingspost en latere post maar lezen. Hopelijk ga je jezelf snel waarderen en wordt het wat lichter voor je. Sterkte.
Wat verdrietig dat dit gevoel de rode draad in he leven is! Maar goed dat je een eerste stap om hulp hebt gezet, hopelijk helpt het je echt verder. Na aanleiding van je eerste post, moest ik denken aan het Imposter syndroom, ben je daar bekend mee? Als je leidt aan dit syndroom kijk je altijd met een superkritische, perfectionistische blik naar jezelf, ben je eigenlijk nooit tevreden en heb je continue het gevoel de boel op te lichten en ieder moment door de mand te kunnen vallen. Coping mechanismes zijn steeds maar harder werken of dingen extreem goed voorbereiden, met een risico op een burn-out, of bijv vluchten en steeds de lat juist vrij laag leggen voor jezelf, dan kan je ook niet hard vallen, maar ook een continue gevoel van zinloosheid of weinig uitdaging geven. Ik proef dit een beetje in je stukje tekst, maar misschien zit ik er naast. Er zijn behandeltechnieken om hiermee aan de slag te gaan.
Hey allemaal, nogmaals bedankt voor alle berichtjes. Ben ondertussen vanochtend bij mijn huisarts geweest, de afspraak liet op zich wachten omdat zij altijd vrij volgeboekt is zeg maar. En logisch, want het is echt een hele goed arts. Zodra ik binnen kwam, was het al fijn. Ze wist echt wat ze moest vragen, en ze benoemde dat ik dus ook al 2 x in een pnd heb gezeten maar dat ik het gewoon niet heb ingezien. Nu zit ik zonder hormonale reden weer in een depressie, een fikse. Zij benoemde ook dat ik last heb van het imposter syndroom, heel bijzonder omdat ik het hierboven voor het eerst las en zij kwam er zo op. Zij snapt mijn weerstand tegen therapie, vond het voor nu ook heel logisch. Ik hou voorlopig nauw contact met haar, en ik start met antidepressiva. Na een tijdje hoopt ze dat ik open sta voor therapie, zij twijfelt of er misschien een onderliggende reden is. Zij denkt nu aan adhd, omdat ik veel moeite heb met concentratie en prikkels buiten te sluiten. Adhd en depressies zitten beiden in de familie, dus zijn geen onbekende dingen voor mij. Maar goed, de eerste stap is genomen
Wat goed dat je geweest bent en wat fijn dat je een klik hebt met je arts, dat ze luistert en je klachten serieus neemt! Dit was al een belangrijke eerste stap. Ik hoop dat er een last van je schouders valt en wens je heel veel sterkte met je herstel!