Onze dochter is op 25 april geboren en overleden na het afbreken van onze zwangerschap. Ondanks dat ik achter de keuze sta die we gemaakt hebben en er ook vrede mee heb, Heb ik op het moment net het gevoel dat ik in slow motion leef. Andere mensen gaan terecht verder met hun leven maar ik heb het gevoel dat er veel dingen langs me heen gaan. Dat geeft soms een rot gevoel. Zijn er mensen ie dit herkennen?
Herkenbaar!!! In het begin kun je niet veel, je lichaam en verstand staan stil. Ik denk dat dit een afweermechanisme is. Je hoofd zit vol, vol van verdriet. Heel logisch. Dit duurt echt een tijdje, althans bij mij duurde het wel een tijdje. Langzamerhand kon ik beetje bij beetje de boel weer oppakken. Concentreren was moeilijk. Gun jezelf de tijd! Het is nog zo vers. Ik ben bijv. pas weer volledig gaan werken na de eigenlijke bevallingsdatum, 4 mnd later (zit in het onderwijs). Maar dit is voor iedereen natuurlijk anders. Neem de tijd voor de verwerking en het komt wel weer.
Heel herkenbaar... Helemaal nu alles nog zo vers is. Ik stond op een gegeven moment bij de winkel, zag iedereen voorbij lopen, lachen, praten, serieus, chagrijnig... en ineens dacht ik; ja dit is het leven, het gaat gewoon door... en ik moet ook. Maar dat is niet zo makkelijk. Je gaat vanzelf verder, soms gaat het de ene dag beter dan de andere dag. Verwerken heeft tijd nodig en je moet het ook de tijd geven. Je gevoel herken ik maar al te goed, maar ik weet ook echt dat het wel weer goed komt, hoe cliché het ook klinkt. Doe de dingen waar je je goed bij voelt.... Dikke knuffel.
Heel herkenbaar. Voor ons is het nu bijna 3 maanden geleden dat ons zoontje na 23 weken zwangerschap is geboren. Ook wij hebben zelf besloten de zwangerschap af te breken. Nog steeds heb ik het gevoel in een soort bubbel te leven, waar de 'echte' wereld maar heel af en toe in doordringt. Sinds kort ben ik weer gedeeltelijk aan het werk, maar voor mij maakt dat het momenteel juist nog moeilijker: meer confrontaties met de buitenwereld en alles wat niet is en niet gaat zijn. Het enige dat ik je kan zeggen, wat ik zelf ook probeer te doen is: luister naar jezelf en neem je tijd. Voel je zoals je voelt en hopelijk kun je dat goed delen met je partner. Sterkte!
Klinkt bekend hoor , je leeft echt in een roes , mijn zoon overleed op 30 juni en ik stond met kerst nog steeds met 1 blik soep en twee pizza,s bij de kassa en dacht waarom doen die mensen zo hysterisch met dat eten .... Geen enkel benul had ik van plaats en / of tijd , het word minder maar het vergt tijd Liefs en sterkte
Het is heel herkenbaar. Jullie leven staat stil en de rest gaat door. Wat moeilijk he!??! Veel sterkte de komende tijd!
Heel herkenbaar! Net als wat de andere al zeggen; neem vooral je tijd en doe de dingen op je eigen manier wat een ander er ook over mag zeggen! Ik vond en vind de buitenwereld het ergste van alles! Hun gevoelloze opmerkingen of hun bemoeienis met je verdriet. Dat is zo zwaar! Ik ben nu 9 maanden verder en het gaat nu goed en ik kan weer van dingen genieten, maar moeilijk zal het altijd blijven! Mijn zoontje is plotseling bij 22 weken en 6 dagen overleden in mijn buik. Er is nooit een reden gevonden en hij en ik waren gezond. Heel erg veel sterkte!!!
Ik ken het gevoel maar al te goed. Alles draaide door in het huishouden,de kinderen,de mensen om me heen . Ik was er en ik deed mee maar in mn hoofd stond alles stil. Mensen om je heen vergeten wat er is gebeurt maar tot op de dag van vandaag voelt het vers als de dag van gisteren en soms heel soms staat me wereld nog even stil . iedereen beweegt iedereen doet maar ik ? ik sta stil ik beweeg en ik doe mee als een robot
Mijn wereld stond echt stil nadat Vlinder was overleden. Verdergaan was geen optie. Voor mijn gevoel moest ik opnieuw beginnen. Het was heel raar en vaak ook moeilijk dat het leven van iedereen doorging terwijl mijn leven ingestort was. Heel confronterend. Ik herken het gevoel van slowmotion vooral in de muizenstapjes waarin ik vooruit ging. Twee stappen vooruit, en weer een of twee stappen terug. Heel veel dingen gingen langs me heen, maar eigenlijk stond ik daar weinig bij stil. Het interesseerde me gewoon niet. In het begin was het vooral een kunst om te leren om alles te accepteren. Het verdriet, de boosheid, de desinteresse, het mocht er allemaal zijn. Pas daarna kon ik het loslaten en kreeg ik weer interesse in het leven.
Bedankt voor jullie reacties. Ik ben blij dat ik niet de enige ben met dit gevoel. In mijn hoofd wil ik graag vooruit maar mijn lichaam sputtert nog een beetje tegen. Dat vind ik ook erg fustreerend. Alles heeft zijn tijd nodig. Ik blijf positief onze dochter Ise had dat ook graag gewild. We hebben een ashanger besteld en ik kijk er naar uit om hem op te halen. Maar ik moet nog even geduld hebben.
Zeker herkenbaar! Voor ons is het nu 5 maanden geleden en ik kan nu eigenlijk pas sinds een week zeggen dat ons leven nu ook weer doorgaat (nog steeds met ups en downs hoor, dat wel) en vanaf volgende week ben ik 100% 'beter' gemeld op mijn werk... Het heeft tijd nodig om jezelf weer bij elkaar te kunnen rapen en geef het ook de tijd. Ik wilde na een paar weken zelf ook zo graag weer verder en me 'normaal' voelen maar dat kun je niet forceren.
Hier ook heel erg herkenbaar. In het begin staat de wereld gewoon even stil.... het lijkt wel alsof dat alleen voor jou zo is en alsof iedereen op de hele wereld verder gaat, behalve jij. Maar heel langzaam begint de wereld weer een beetje te draaien. Het sluipt er weer in....langzaam maar zeker.
Ik vergeleek het met een berg. Ik klom steeds naar de top en als ik daar dan bijna was en bijna over de rand van de top zat viel ik weer keihard naar beneden! Dat bleef de hele tijd zo. Tot er op een moment een tijd kwam dat ik omhoog klom en dan weer een stukje naar beneden viel en niet meer helemaal. Eén stap vooruit en twee stappen weer achteruit. Zo voelde dat voor mij. Nu ik wel op de top ben en ook stabiel daarin ben merk ik wel dat ik nog steeds heel anders tegen dingen en de buitenwereld om kijk. Veel dingen zijn niet meer belangrijk. Relaties steek ik niet meer heel veel tijd in als ik merk dat het meeste van mijn kant komt, etc... Ben zeker een ander (harder) persoon geworden. Toch blijf ik de buitenwereld het moeilijkst vinden. Hun domme, gevoelloze, goedbedoelde reacties etc. Het blijft gewoon een strijd die je denk ik je leven lang zal voeren tegen mensen die dit gemis niet kennen en denken dat het onder de noemer 'miskraam' ofzo valt. Maar het verlies van je kind leg je niet zomaar naast je neer! Je kind raakt verweven in je leven en er zullen altijd moeilijke momenten blijven in je leven. Maar je zal ervaren dat met der tijd je stukje bij beetje weer uit het dal klimt. Maar het is een moeizame weg, die ieder weer anders ervaart! Sterkte!
Zo blij van deze site te hebben gevonden! Al dagen ben ik op zoek naar mensen waarvan ik weet dat ik begrepen word, als ik de verhalen lees kan ik eindelijk rust vinden om te weten dat wat ik voel normaal is. Ik dacht echt dat ik gek was. Mensen hebben zo'n idiote opmerkingen gemaakt dat ik dacht dat rouwen om een kind dat enkel mij heeft gekend niet mag. Mensen hebben al de domste dingen tegen me verteld. De wereld gaat te rap op dit moment, ik vergeet zelfs om ervoor te zorgen dat er eten op tafel staat. Wij leven al een week op 'nood' voeding. Ik krijg geen aardappel geschild, zelfs mijn wasmachine krijg ik niet aan. Mijn huis ligt 'overhoop', ik begin met iets, maar krijg niets af. Mama van Vlinder